Alle inzendingen over waatren

Altijd verder, zachtjes, zoetjes In breedvredig voortgewoel: Waatren stil op glanzevoetjes Eén van zin naar 't verre doel....…

ERGENS moeten toch zijn de lichte waatren van haar ogen - Mijn handen zijn zo hete en droge - en het lichte water van haar stem - mijn keel is in dorre klem. Het kan toch zo altijd niet duren met de brandende uren - mijn stem is schor, mijn ogen dor.…

ZO strekk' mijn ziel der wereld tot een bad, Welks waatren niet haar hemel-lichten doven!…

Ergens moeten toch zijn de lichte waatren van haar ogen Mijn handen zijn zo hete en droge en het lichte water van haar stem mijn keel is een dorre klem. Het kan toch zo altijd niet duren met de brandende uren mijn stem is schor, mijn ogen dor. ----------------------------- uit: Verzen (1890)…

Dit riet had oók zijn tijd Van wenen over waatren, Nu zij 't aaneengerijd, Dat wíjsjes daaruit klaatren. Vrees niet met juichgefluit Uw zwijgend leed te ontwijden; Het valt tóch eens ten buit Aan ’t alverwinnend blijde.…

Het was mijn moeder, het lijfje dat daar roer- loos stond in 't gras, alleen haar dunne haren bewogen nog een beetje in de wind, als voer zij over stille waatren naar een oneindig daar en later, haar God.…

Wat waatren worden niet beschaduwd van haar zeilen? Op welke markten gaat zij niet haar waren weilen? Wat volken ziet ze niet beschijnen van de maan, Zij die zelf wetten stelt de ganse Oceaan? Zij breidt haar vleugels uit, door aanwas veler zielen, En sleept de wereld in, met overladen kielen.…

Wij zijn de overwonnenen op de zuiderstrook der lage landen langs de zee De zee was niet ons goed al schuren hare zoute waatren zuiver ons strand van bitterheid Soms is een plant ons goed nog en dieren Ik meen daarmee buiten de paarden schepershonden van Mechelen of Groenendaal die na de schilders de roem van…

Een kreet, een gil klinkt schril en rauw: De landman, door de waatren vast-genepen, Wordt in de dood gesleurd met brede klauw. -…

De zeeman ziet de snelle schemer die zij stichten In 't bouwland, en de bundel op de rotsen slaan, En met een koene zwaai de waatren overgaan, De ruimte door, - en dan in nacht en nevel zwichten. Hoe weinig is zijn oog verschenen en hoe kort Ontwikkelt beeld aan beeld zich, waar de stralen treffen.…

Over uw kruinen laat ge vrij de orkanen gieren, Geen doet zijn lange takken langs de waatren slieren, wel zwiept gij als de wind u zweept, maar trots in pijn. O populieren! Langs ál mijn levenswegen vind ik u geplant.…

de uitgestrekte, Grote, stille nevelzee, wier waatren de aarde bedekten! Wij liepen des avonds tegen De tijd, dat de zon onderging, Samen op stille wegen Door het moeras en zwegen Van verwondering. Slechts hoopjes turf en daken Van donkere huisjes staken Zwart uit de nevel omhoog.…

Zij glijen voort waar, 't laatste licht weerstralend, De wereldstad, de bruid der waatren, troont; Haar huizenrijen nog met rooskleur pralend, Haar koepels nog met glans gekroond.…

ik voel de waatren stijgen in de nacht, de angst rijst naar de mond en aan mijn lippen staan vermoeienis en walg, ik heb mijn merg verdaan in slaafse horigheid aan het roofzuchtig bloed.…

Geen waatren blussen Haar minnevier. ’t Lust haar te nestlen op de vloed, Zij kweekt de gloed, Zij kweekt de gloed Met hare vrolijke wederga, En kipt hare eiers, en acht geen schreiers, Noch vreest geen scha. Vliegende jongen zwemmen mee Door stroom en zee, Door stroom en zee.…

Kleine smaragd in de kring van de edele stenen, die blinkend Sieren de golvende plooien van 't kleed der Aigaiïsche waatren, Ligt er het groenende Melos, het vuurontsprotene eiland, Waar zich de gloed van Hefaistos in spleten en dampende bronnen Toont, en dat gips en aluin en de zwavel en 't hout in zijn schoot draagt.…

Ook ik zelf, in jong begeren, Bid mijn lip en wang te laven, Maar Uw mildheid wil mij leren Beters dan die frisse gaven; En gij zingt tot mijn gedachten: Deelt U, breekt U, bruis van leven, Duizend dorre gronden smachten Naar de groeikus van Uw geven; Breidt U uit tot klare plassen, Lieflijke gestalten spieglend, Doe dan hoog Uw waatren…

Zie de schaduw daalt reeds neer Op het spieglend kalme meer, Rijkgetint door duizend kleuren, En der waatren frisse geuren Klimmen telkens meer en meer.…

Wat al waatren rolden grimmig Uw vernederde terpen voorbij, Sinds in eigen taal uw kindren Konden zeggen "wij, Friezen, zijn vrij!" Naar ploeg en koestal vluchtte Uw taal, eenmaal Holland's schrik, Om uw steden te zien verzinken In allerlei vreemde kwik.…

eens de wetenschap aan ’t westen, Haast durft d vreest de Zeeman niet, op de onafmeetbre waatren, Het spoor te missen, schoon de donders om hem klaatren: Ja!…

Eilaas, Reeds huilt de stormwind; de oceaan verheft Zijn waatren, met gebulder; duisternis Omhult het diep; het raatlend zwerk verdooft Des scheeplings angstgejammer; toomloos vliegt De kiel ten hemel; schiet ten afgrond neer; Botst krakend tegen 't rif; en is niet meer!…

gemend, en toé de vrede-deure' en stil het gierend blaten, en 't zorgen voor het voer der morgenden geláten, de diepre vreugde van de winter-landen kent; zo gij geen liefde zoekt in strakke dag-gelaten, en zelfs geen luistrend oor naar duistre nachten wendt; zo gij - wier gulz'ge droom zijn weer-glans dacht geboren ter woel'ge waatren…

Wee, wee mij, nu mijn hart mij overwint, En mijn stem stom slaat nu dit nieuwste woord Geboren werd...er is iets dat mij bekoort In ieder ding, en die dat weet, hij gaat Altijd langs waatren, door jong gras, en laat Zijn voeten koel in dauw van wei.…