Alle inzendingen over warmer

heb de vrucht van geluk wel gezien maar haar verder gemeden de vormen gevoeld ik mocht er helaas geen aandacht aan besteden ze kleurde gewoon in herinnering haar dromen gaf warmere tonen kon haar geur niet geloven was lente maar dan het onderste boven heb de vrucht van geluk in jou gezien kunnen we die delen misschien…

des te kouder de wintertijd des te warmer het haardvuur. des te pijnlijker het nu des te meer helend het later. des te korter de toekomst des te belangrijker elk nog resterend uur om wat wij ooit lieten mislopen opnieuw goed te maken.…

je basalt in zwart en blauw graniet in warmer kleuren alleen het sediment spreekt onder grote druk hoe zij het leven heeft geplukt maakt langzaamaan de kleuren los en geurt weer met de zeer geavanceerde nu technieken laat je gezicht maar zien mijn mooie vrouw de préhistorie wist al dat ik tijdloos van jou houd…

14 FEBRUARI 2019 Vier jaar geleden kuste je me oranje wat was ik toen nog oranje blanje bleu Jij woont nu in het verre, warmere Spanje zit nu in de file en ben het kotsbeu Wat zou ik niet geven om je nog een keer op je platte gezicht te zoenen, af te boenen vriendelijk je te kietelen als een ware heer nog eens af te boenen en droog te zoenen…

tussen vrienden toch alleen gevoel van einde na begin bliksem wil er niet omheen tegen beter weten in gevoelens worden spiegelbeeld koud vervangt blij warm nieuw litteken toebedeeld aan de ziel onder mijn arm even vlinders, bonzend hart kleuren warmer dan normaal weer terug naar wit en zwart en tweedimensionaal…

Paniek-getjiep klinkt het verderop Er sluipt een kat met een nestje in zijn kop Geruisloos verdwijnt hij de struiken in Moedermerel bekijkt het flink, tegen haar zin Tjiep – tjiep zo klinkt ononderbroken onmacht De lichte lucht verkleurt, verdraait, verzacht Horen doe ik haar al lang niet meer Ik denk:‘Morgen hopelijk warmer weer.’…

ik heb letters samengevoegd om woorden te proberen maar hun betekenissen konden mij niet verder inspireren zinnen gevormd om diepte en gevoel warmer te illustreren maar de tekst bleef droog en vlak in beelden zonder hart heb je aangekeken als door een wonder las ik heel andere tekens in ogen vol emoties en verlangens alleen…

Maar is het nou warmer dan in de Dordogne ? Ik lees de Telegraaf er even op na En ja het is vreselijk ! Gaan er zeker nog extra bejaarden dood en dodelijke algen in het water ! En die luchtvochtigheid, zat ik maar in de Sahara ! Of op een terrasje in de Dordogne en ja Piet en Ria, het moet gezegd !…

De aarde warmt op, da's een feit: In de vrieskou, zonder woorden, raken wij elkaar aldus kwijt, snakkend naar warmere oorden.…

Wellicht is er gezaaid intussen, - want tussen jaargetijden trekt geen god een streep - en wordt er al verwacht: een warmer kind, een moederbuik, zoals vanouds. Seizoenen wisselen van mens en gaan een inruil aan zodat een stervensgrens geboortegrond kan zijn.…

louter dat prille, nog schuchtere gevoel dat de dag weer lengt en de zon gaandeweg warmer wordt dat alles uitbundiger groeit en bloeit, de vogels vuriger flirten en fluiten waar ik in elke vlinder en bloem weer pure lente proef, 't jonge lover naar me lonkt en lacht mijn zinnen zacht gaan ruisen…

En weer momenten verzamelt die ik niet kan vinden waar mijn gedachten kleuren vragen en ik je wil volgen als een golf die elke schaduw volgt tot waar jij wacht en de wachtende stilte warmer is dan onze laatste gedoofde herinnering.…

stiller dan de diepste stilte kouder dan de ijzigste kilte eenzamer dan ooit meer verlangen deed ik nooit warmer dan de heetste zomer sensueler dan de slaperigste dromer liefdevoller dan het kleinste kind kleuriger dan het fleurigste lint waardevoller dan de mooiste schat dieper dan de zwartste kat echter dan de grootste waarheid wanneer…

ik draag je altoos warmer in mijn hart en mis de aanraking van handen mijn herinneringen landen in de liefde van vandaag nog zie ik jou, je haren glanzend, als een gouden mist ik wist dat je bijzonder was maar nu mijn tijd jouw adem wist en niet ziet wat de klankkleur is van warme levenbanden blijf ik achter, in belijdenis en laat…

Wellicht doorbreekt taal paranormale grenzen en streelt en verwarmt taal op warmere wijze dan de kille aanblik van dode letters.…

De laatste vlinder bezoekt een late bloem om daarna te sterven in de noordenwind vogels volgen hun kompas richting warmer zuid het blad vlucht van de boom maar komt niet ver tenzij gedragen door de wind de egels zoeken een plek om zich langdurig op te rollen en ik onder protest leg ik me neer bij nog meer donker steeds meer kou als…

Een tijdsbeeld van regen over Hollandse wegen mensen die verkleumd klagen, om warme zonneschijn vragen natuur die steeds twijfelt, is het voorjaar of najaar maar regen daalt voort, ‘t natte natuurgebaar wordt het werkelijk warmer, of mogelijk nog natter als de wetenschap faalt, de natuur steeds gevatter blijft de zon achterwege, de traktatie…

Zoals de wind de zonnestralen wiegt zo vluchtig was jij hier jij kleine Gabrielle Zoals de zon de aarde warm beschijnt zo warm je onze harten jij kleine Gabrielle Zoals het licht verdwijnt stil in de herfst zo ging jij heen Warmer als de zon lichter als het licht vleugels van liefde om ons heen voor altijd.…

toen…. liet ik eindelijk los al wat ik verloren wist al wat diep verborgen was alles wat ik had gemist toen…. liet ik eindelijk toe alles wat ik niet zal zijn alles wat voor altijd is de wortel van de pijn terwijl dit woeden wat bedaarde groeiden hart en ziel en geest tot een warmer wijzer wezen door het leven enigszins verweesd…

streelt in zachte tintelingen rond mijn oor de schaduw van vandaag verjaagt voel mijn liefde, voel terug hoe dit vrije lijf geprobeerd heeft de wieg te zijn, een sleutel naar groter tot de buiging van dat jaar je anders bracht toen er nacht viel sloten ogen toen het licht werd sloot mijn lach rond wie je bent, sluiten mijn armen warmer…

(schrijverslusten buigen mooie letters slechts gerangschikt rond de vorm van geesteskinderen) in het nevelmeer van nu verandert niets er drijven woorden over, tot de oevers van vandaag overal krult leven rond de grip op alle dingen in veranderingen schuilt mijn glimlach warmer nu een bloem haar zachte blaadjes beurt de herfst verkleurt…

In het gras bij de haagbeuk rond de tuintafel viert het feest De armen – ze liggen op tafel of steken een vorkje gebak af De visite spreekt en eet en is het met acht hoofden eens Die Arno is een hele vent de regering regeert en de aarde wordt warmer van al dat gedraai De visite knikt en slikt en viert dat het verjaardag is ---------…

De dichter is maar een mens Onder de mensen, sprak de Verstokte dichter, en hij Kon het weten, want hij stond Het dichtst bij wie de dichter Ten diepste is - Misschien is hij wel meer Mens dan anderen, warmer mens, En vooral: dieper mens, hij ziet De dingen niet alleen met het Linker en rechter, maar vooral Met het innerlijk oog…

Maar over ziekte en dood zal Hij nog lang en warmer praten, Want Hij kent zin en wet, en hier misschien geen oplossing Tenzij dat Hij ons later roept voor later En ons behouden wil genezen zien in zijn familiekring.…

Haar hard warmer dan duizend open haarden.…

je wintert warmer dan gedacht valt in regen naar beneden daar waar sneeuw is verwacht je vorst nog voor geen ogenblik slechts een enkele ochtend had een wit gezicht want jij kunt niet vriezen in een warm hart door alle lieve lentebloemen die ik bracht open het seizoen en weet dat vorst is afgelopen samen breken we een nieuwe lente…

De koelte van het laken is warm op mijn huid verstijfd lig ik naast jou jouw pas verworven bruid Zweterige handen nat warmer beroeren mij intiem gehaast zij verstarren mij in marmer ruw geschonden afgegraasd Verouderde passie ongemeend maken mij broos doch versteend voorbij jeugd in dromen beleven verhuld ingekapseld weggegeven…

Hoe kan jij mooier zijn dan een volle maan En kan jij zo veel warmer zijn dan de zon Indrukwekkender zijn dan een sterrenstelsel En adembenemender zijn dan een zonsondergang Ben je echt of besta je alleen maar in mijn fantasie Ik weet toch echt zeker dat ik je hier nu voor me zie Ik wil je niet uit mijn hoofd laten gaan Ik wil zo graag mijn…

nog kranig zit hij daar de armen strak over elkaar de rug gerecht zijn woord is minder wet de klanken warmer het schalks lachen tussen wijsheid en gebed maar steeds vaker kijkt hij weg met verre blik alsof hij tijdelijk niet echt meer bij ons is zijn handen zoeken dan herinnering in greep op vastigheid wij helpen want wij willen…

Maar daar geef ik niet veel om als ikzelf het maar warmer krijg. Volgende zomer, wie weet, hoor ik alleen nog maar het gekwaak van de kikvorsen.…