Alle inzendingen over waterspiegel

Ik voel onder de waterspiegel ruimte voor geheimen schuilplaatsen van wat de toekomst wordt, misschien Mijn vriendinnen steken kaarsen op en zullen op de terugweg praten over de jongens op de banken maar ik zit liever ongestoord onder de heilige eiken in de kronkel van de beek…

Onbewoond slingert het pad langs hoeves van weleer de mat ligt verwaterd niemand veegt voeten van ver komt het daglicht dat sporen snijdt in de waterspiegel kruinen verankeren dieper dan de wortels herfstbladeren brengen accenten aan in roemloos gestorven regen ik mis de branie van vroeger het kind in mij wil het beeld breken maar…

Ik dacht waternimfen te zien, toen ik in de waterspiegel keek. Ik fantaseerde over mooie elfen, die ik tot leven kon wekken. Dromend bij de waterkant streelde ik de spiegel, die ringen maakte, van klein naar groot. Het was fascinerend hoe het water weer een gladde spiegel werd. Ik zou mijn dromen even uitdagen.…

Ik dacht waternimfen te zien, wanneer ik in de waterspiegel keek. Ik fantaseerde over mooie elfen, die ik tot leven kon wekken. Dromend bij de waterkant, streelde ik de spiegel, die ringen maakte, van klein naar groot. Het was fascinerend hoe het water, weer een gladde spiegel werd. Ik zou mijn dromen even uitdagen.…

vloedgolven dragen hersens vol met water naar de zee en weiger ik dit jaar met zoveel zielen bijelkaargepakt het goudgeelzand te gaan berullen zee en waterziek ben ik voel me gehakt zoek ook het woud niet op waar regen valt nee, ik wil betijen in mijn eigen huis en tuin beneden waterspiegel aan de dijk waaraan ik woon want als ik toch…

een bootje en de zee zacht kabbelende golven voel me net als hemingway praat tegen wolken die met hun schaduwen de waterspiegel bevolken zij antwoorden met licht dat mimisch murmelt in veegjes aan het oppervlak een meeuw en de kajuit de schavuit landt kent zijn plaats om te eten wij wisselen vliegensvlugge informatie zonder woorden…

Met het schudden aan de boom treuren tranen in het vangnet van de voorjaarswind, het zijn de wilgen die het lot bepalen tot de waterspiegel hen vindt De witste seringen uit het verhaal tonen de geurigste kleuren van het avondrood in het groenste kroos gaan ze ten onder in de ademnood van de onvoltooide dingen De hemel richt zijn bühne…

door een donkerblauwe saffier wordt de witte diamant omsloten als een verlichtend middelpunt gekoesterd in geheimzinnigheid zelfs de wind houdt zijn adem in zodat deze schoonheid ongerimpeld blijft sterren spelen voor publiek dansen op de waterspiegel als ritmische speldenprikjes rond de wachter van de nacht pas als dag dreigt op te…

in duizendvoudig blauw en witte sterren scheen de winter zachter dan een baard vol oude gewetens zonneschijn in koude lijven, huppelend als het kinderhart, dat altijd daar gebleven was de blauwe vis verdronk zijn licht onder gladde waterspiegels waar het uitzicht rozen telde, gold de diepte van die dag en wat er uit mijn ogen sprak zocht…

de hemel jankt boven het zand met valse felle schorpioenen laat mij betijen in mijn eigen huis en tuin beneden waterspiegel aan de dijk waaraan ik woon want als ik toch verdrogen of verdrinken moet dan liever in mijn eigen hitte, thuis.…

Toen een libelle mij mee voerde Naar zonnige waterkanten Trof ik daar dansende groepjes muggen aan Trompetbloemen bliezen hun engelachtige klanken Voor het menselijk oor onhoorbaar Zachtjes over de gladde waterspiegel Vele viooltjes vielen bij Om het lied der natuur te vervolmaken Dit vertoon werd foutloos belicht Door de luister van de…

als je handen sierlijke lussen beschrijven zie ik je kleurrijke gedachten boven komen drijven waar de waterspiegel nog vriendelijk rimpelt begint de eerste confrontatie met de werkelijkheid zacht drijven golfjes in hun olie verpakte doorschijnende verblijven kleurend tegen oplopend zand jij hebt de gedachten niet bezworen…

de tak dreef beschreef met levende woorden zijn langzaam sterven op de waterspiegel hij gaat land en hemel niet beërven maar zal zich in veelheid van zaden op toekomst beraden had de pech dat een bliksemschicht hem heeft geslecht door brand dacht hij al in de hel te zijn beland de sloot redde hem van een acute dood een onverwachte…

De waterspiegel die daardoor stijgt, toont omkijkend wat de machtigen niet baat. In kracht gewonnen is het resultaat dat Hij lage streken oningetoomd met een rechtvaardigheidsgolf overstroomt en haar gelouterd weer wegzwemmen laat.…

De waterspiegel lekte verrast, wat gek. De oever van de zomer, het gras verdort. De zindering van zond en zomerzwoel Draagt de vlinder van bloem naar berm Voorts schreden tijd en ruimte, ik bedoel: Wat is Gods creatie toch vrolijk en ferm.…

het hoge gras kom, dan neem ik je in mijn armen en lees het verhaal van een donderkopje die zich verschool tussen het riet bang voor de glasharde vissenogen tot ze weifelend het water verliet eenmaal op de wal zag ze zichzelf helder en klaar in haar ware gedaante een kikker met een brede lach luidkeels roemde ze de groene kwelder de waterspiegel…

terug naar het beeld van de zee opgewonden golven bedelven mijn dijen en bekken op goede voet op zilveren stromen word ik naar je toegezogen jij hebt in mij iets ontketend waar ik in ronddrijf met vastgeëbde golven aanraak jij mijn hart (als het ware) wanneer ik dorst heb adem jij door m’n huid aan de hartslag van morgen deze waterspiegel…

het dek blinkt relingen alom zon kaatst koper door patrijzen lager wal keert boeg en romp een waterspiegel toont afgrijzen opgetuigd met zeemanskunst het scheepje zonder lading matrozen paraderend op het dek niet wetend dat de bodem lekt de kapitein in loondienst van de tijd en heersende moraal jaagt eigentijdse passagiers van boord…

het dek blinkt relingen alom zon kaatst koper door patrijzen lager wal keert boeg en romp de waterspiegel toont afgrijzen opgetuigd met zeemanskunst het scheepje zonder lading matrozen paraderend op het dek niet wetend dat de bodem lekt de kapitein in loondienst van de tijd en heersende moraal jaagt eigentijdse passagiers van…

Klimmend naar 't zenit zoekt zij die haar licht in 't lichaam stort, blind van gestolde glans, met bevende transgressie naar zijn trans, doch voelt door bijstere nacht zijn blik gericht op zijn in zich verzengd eigen gezicht weerkaatsend hun oorspronkelijk dubbelnaakt, of 't oog gesperd de waterspiegel raakt waar de beminde knaap verdronken…

en de wind zegt mij ga over dit pad luister hoe het veld zingt voel de boom en zie, ze wuift met een blad zelfs gestorven hout, ginds, kent de mooiste droom ook als gij de vlonders betreedt die in kunstige lijnen u boven de aarde heffen zullen waterspiegelende bochten die weet hebben van komen en gaan u in het ommetje weer treffen.…

roestig ijzer heeft geen jaartallen om in te zien hoe lang de dood aan de poort van de schorre zwaan zijn levensverhaal vertelt wie boeit het, één ieder is de afwas in zijn eigen teil ze sluizen zacht het geluid dat hen voortbracht in broze herinneringen aan mijn schreden voorbij snavels getuit alsof het octrooi is ontgleden aan de stille waterspiegel…

zit ik zwijgend op het grote bed vreemd glanzen de koperen spijlen kussens en lakens koud gelaten dekens op een hoop die dag van dauw en druiven en de kraan drupt tranen op de droogbloemen in haar handen geklemd lief fluistert ze verdwalen we nog een laatste keer naar het meer het meer waar vlinders verdrinken zwanen zich door de waterspiegel…

Totdat een vallend blad de waterspiegel roert... En, opgeschrikt, ze ontwaart hoe, door het loof der bomen De stilte, van rondom, uit duizende' ogen loert... Dan, plotsling, met een kreet, heeft, (weerloze bescherming!)…

Neerwaarts gaan ze, schijnbewogen, vliezen spreidend, vleugels wijd, over buigend wuivend riet tot waar de waterspiegel reikt van een baai van stil gedogen, teder kabbelend, woordeloos, waar een reiger in de rimp'ling van de golven zich verpoost.…