Alle inzendingen over wens

Heeft het enig belang mijn droevige zang over ’t verleden dat ik mis over je lichaam dat er niet meer is over de droom je nog te zien over ooit een contact misschien over dit leven nu alleen of ik nu wel of niet ween.…

In deze chaos overweeg ik met de dag Als een herboren besluit Bij het korte eind van gaan Omwikkeld er wat Een toestand van begaan Een pakketje als sneeuw voor de zon Een tracébesluit Dat zich ontsluit Omsloten met een strik Is in deze afsluiting van het jaar 2010 begonnen Met veel schik Ruimt het zo lekker op En is de wens ver ten top…

Die wens leek bijzonder onzinnig. Beminden z' elkaar dan niet innig? Betekende dit soms het einde van 't feest, op z'n hoogtepunt zijnde? Een vriend van me legde het uit en zinniger bleek het besluit: ze waren te lang weliswaar getrouwd, echter niet met elkaar.…

In donkerblauwe nachten schreien van de dag die nimmer komen zal De dag zonder die vuile pesterijen die haar altijd maar volgen, overal Tegen het duisterdonker fluisteren van het eenzaam en van ’t verdriet Van niemand die ‘t wil beluisteren ‘t duister evenwel luistert ook niet In ‘t kussen dikwijls zacht wenen zonder tranen, maar door veel…

Zweven wij als twee hemellichamen borst tegen boezem om elkaar heen, van blijdschap is het dat ik hierom ween. Het samenvloeien van onze banen is een wonder zoals het mij verscheen hetgeen zelfs Copernicus zou beamen.…

jouw roedel maakt de oorsprong in delen van mijn gelaat zichtbaar, de intrede van herfst verlaat zich op mijn angst en breekt de nerven alvorens de dood zich heeft bekwaamd in het strijken van een gerimpeld blad hoe moedig is de wens telkens als het geluid verstomt en breekbare vermommingen het beeld verhullen dat zonder glans het tij laat…

Gebeiteld de spreuken dat wie gelooft voor eeuwig leeft en niet meer hoeft te wenen als je van ’t aardse leven wordt beroofd. Geloof ik graag dat Jezus is verschenen om aan ons absolutie te verlenen, in mij woedt de twijfel onuitgedoofd.…

ik aanvaard de reis naar winter, er is maar één richting en misschien alles wat ik wens de kamer blijft binnen terwijl daken voorbijtrekken, uit ieder huis een adem ruist en dan de slaap hervat welke naam zal ik geven aan het kind dat aan iedere deur vragen stelt, over spiegels glijdt, half in het huis en enkele seconden later, half in vlokken…

Geborgenheid en ware liefde zijn mijn innige wens Ben jij een dier of een 'mens'? Eng als voorwerp te fungeren Zal ik dan nooit de waarheid leren? Leven en volop beminnen zoals het hoort Een enorm gemis, het is ongehoord. Dit speeltje is circusartieste, zielig en ook eng Ja, noem me gerust een kreng.…

Als schrijvers geluid in een listig avontuur niet wordt gedoogd in zijn onuitgesproken ongeduld of een onbekende bron, ween dan als zijn heldere stem in de vroege morgen niet geklonken heeft, tot het spinnend schrijverswiel blijft zingen van een tijd die hem zo dierbaar was.…

De maandagmorgen, met jou in beeld maakt mij nieuwsgierig, wat er in je speelt Het zijn mijn gedachten, ze halen jou in gevolgd door de beweging, een sportief begin Zo beiden joggende door het bos komen we op deze morgen iets meer los Ik wens je een fijne dag vandaag, Jij spreekt mij aan, dat is waarom ik het er op waag genietend…

durven dromen kind de vlinder in de wind weer te zijn niet verblind door tijdsduur spijt of pijn natuur zonder angst ieder uur om het langst al is het nog zo guur en waait het nog zo hard bij de start op mijn best op het gevoel zonder doel of richting nog vogelvrij wat rest en best leeft in mij zonder grens niet gebonden aan wens…

de maan is uit sterren buitelen en vallen strepen je wens graveert verlangen in een koele nacht je gaat toch niet verdwalen in het donker als het licht wordt in je hoofd je hebt gekozen maakt je passen veel te groot omdat je bang bent voor de schaduw zie je balanceren op de rand de blauwe bovenkant van eindeloze diepte ik heb…

week van handen schudden mooie praatjes die zo vaak de echte gaatjes niet meer vullen gul en warm de blos van drank nog op de wangen in mijn handen reeds de eerste bitterbal want het nieuwjaar recipieert nog overal toch is er een verschil op klokke twaalf heb ik voor het eerst in een lang leven eindelijk eens mezelf de allerbeste wens…

Het podiumlicht dat mijn wens hypnotiseert met herinnering die als een metronoom gaat en glinstert joviaal als een eeuwig portret. Het theater sluit als de dagen weer lengen alleen de kortste dag inspireert mijn moment waardoor ik mijn stoel al voor het raam heb gezet.…

dit heb ik overduidelijk van pa dat komt zeker weten echt wel van moe ach ja in dat gedrag herken ik weer onze oma en die gewoonte schrijf ik hoe kan het anders – zonder enige schroom aan opa toe kan er over juichen kan erover wenen men heeft mij weten te overtuigen dat hoe je het wendt of keert zij vulden voor een groot deel mijn…

als ik in de dood het verderf niet kan vinden en klokken luiden verdoemenis dan weet mijn oude jas dat de huid geborgen is in een vals gelaat patronen liggen stil te wenen tegen de werkelijkheid waarin ze zijn gelegd, het zwart overheerst het rectale brein dat van onrust zich bevuilt met dagen die schrijnend het lot willen bepalen toch…

klanten weg roepen hard BOE hooligans knokken graag met ME nare toestanden in de stad achter Duin en zee groepjes viruswaanzinmensen eisen STOP anderhalve meter virologen vrezen nieuwe uitbraak rustig aan is beter verpleegkundige artsen zijn ook voorzichtig worden bij voorbaat al doodmoe iedereen wens…

je bent nu nader tot Hem, zo plots, na meer dan een eeuw mens je keek aldoor in de ogen van de ander immers in de naam die jezelf koos lag je doel verankerd; daadkracht besloten in jouw wens geen brug te ver, zelden een doodlopende weg, je was klein van stuk, doch een groots gelovig visionair overtuigd van de waarde achter iedere…

Ik wens jullie een fijne dag toe.…

Wat is toch leven, wat herinnering, wat wens en hoe kan ik de ander echt nabij zijn? Wat komen we hier doen, hoe groeit de liefde en wat is ouder worden dan? Ik weet het niet.…

wanneer wij in Uw vernieuwd licht zullen gaan zien wij wegen waarlangs lentebloemen staan graf en kruis zijn dan aan ons oog verdwenen wij horen niet langer het klagen en het wenen vol vreugde zijt Gij op paasmorgen opgestaan en naar het eeuwig licht van Uw Vader gegaan Uw lichaam en bloed hebt Gij voor ons gegeven zo blijven wij in…

ogen voordat ik de dag binnenlaat de dag waarop jij niet zal leven in het dood zijn gebleven veracht ik deze dag die jij niet beleven mag maar elke dag die volgt verkrampt mijn hart uitgeput van lijden zal verdriet verglijden ik wachtte op jou mijn verdwaalde vrouw afscheid is genomen niets is ooit vernomen van jouw ziele wens…

Het is een wens die ik niet buitensluit Er landt een vlinder op mijn blote huid…

Je geeft me niet meer wat er nodig is eenzaamheid speelt het wrede spel met de tijd voor wat het waard blijkt er staan ook geen aantekeningen meer in het dagboek dat ik maakte over vriendschap verleden tijd is verdwenen in de sleet iedere ochtend wanneer ik wakker word aanschouw ik nieuwe dauwdruppels het lijkt alsof er iemand moest wenen…

rondlopen zou zoals jij ik verneem graag van hem tot nog toe echter ben ik vol van verlangen naar de tijd dat ik zweefde op jouw stem dat waren dagen van passie gevuld met redentwist, hevige ruzie gebroken glas en spiegels die nooit toonden hoe het werkelijk was we sloten onze ogen en zagen dus niet hoe wij elkaar bedrogen toch wens…

een kaart een taart een hoedje een toetertje en een cadeautje het mag hoort erbij zoals deze welgemeende wens lang zul je leven tel op deze dag niet de jaren tel wat je deed en bouwde tel de liefde door en aan jou gegeven tel op deze dag niet de jaren tel de vrienden die je verzamelde tel de herinneringen tel op deze dag niet…

Overdag schuilend, verborgen, ontheemd zijn de rijen vervreemd van de wens die men had om zich hier te vermeien Marsman gaf Holland de stem mee van water, hoe vreemd en ontheemd klinkt een halve eeuw later de stem van de wind over steppen, woestijnen en over de bergen steunend en zwijgend onneembaar de rots van 'n onwrikbaar…

Wil wiegen toch de moegestreden mens Zijn ziel ontvangen in Uw Raadselrijk Wil die ontdoen van alle slik en slijk Dat is van ieder hier de grootste wens Draag hem terwijl hij slaapt voorbij de grens Geef daarmee van uw Licht en Liefde blijk Wil wiegen toch de moegestreden mens Zijn ziel ontvangen in Uw Raadselrijk De hunker is onhoudbaar en…

Misschien vanwege mijn grote hart dat evenzogoed bang is voor alles wat er verkeerd zou kunnen gaan en vaak geen plaats biedt aan wat ik nodig heb, geen ruimte maakt voor wat ik wens Of om de afstand te overbruggen van mijn hoge poten en lange nek tot jou, en niet op je neer te kijken met gewapende liefde om een onvervulde behoefte…