Alle inzendingen over wens

tot bloei jouw koestering en warmte gaven groei een nieuwe kans de aarde was volmaakt met norm en waarden toegedekt het water sijpelde maar heeft de echte wortel nooit gestrekt we kenden zon zagen de vruchten van ons leven een vroege herfst begon omdat het stukje lente ging ontbreken ik bloei in jouw bordés en als je langs loopt wens…

was groen en ongerept , verloor zijn strijd tegen het ouder worden in een tijd die niet wordt terug gezet de paden zijn nu afgedekt mos heeft zich al afgezet de wind is vogelvrij, breekt takken voor een beter zicht het bos is helemaal voor mij ik zal niet blijven want ik wil eruit, het naargeestig dwalen, luisteren naar verhalen wens…

God is Natuur: Je luistert naar een mens En hoort een stage stroom van klanken Die neerslaan in orale databanken En vaak gaat dat proces naar wens Maar taal staat ook op boekenplanken En daar heerst homo sapiens Hij geeft de klanken graag een grens Zo worden woorden toverdranken Maar ‘t woord op zich heeft nauwelijks magie Het is het passen…

Zie je bewegen, sierlijk in het rond, wens mezelf dat ik nu naast je stond. Maar het ijs tussen ons is nog niet helemaal gebroken, daarom lig ik hier alleen in mijn bed weggedoken. Luisterend naar de muziek die jij mij zo net hebt gestuurd, zo mag ik toch vanavond even bij je in de buurt.…

ik heb ontdekt dat, het leven in het klad uiteindelijk best goed werkt. ik bedoel: je kan later altijd nog zaken corrigeren een woordje hier, een zinnetje daar: die scène schrappen waarin je in het donker katjes kneep. het woordje - door- vervangen door het woordje vóór - omdat het beter rijmt, ook goed is voor het verhaal, dat je jezelf…

Ik loop al zo lang op de toppen van mijn tenen, word voor het minste kwaad, dan wil ik weer gaan wenen, weet met mezelf geen raad. Wat zou ik weer graag een bloempje zijn, in plaats van een netel vol venijn. Dan zou ik weer openbloeien kunnen en mezelf zoveel meer geluk gunnen!…

passie voor elkaar ons laaft daar waar zij stil lijkt de staan wakkert de tijd in verschiet ons het halzend reiken naar pozen in perspectief die in het zicht op morgen een toekomst venstert die lonkend de armen spreidt daar waar zij stil lijkt te staan ontsluiert het nu van de tijd het fonkelend besef dat verlangen naar eendracht de wens…

de winkel van het leven jou dagend te wachten jouw dromen volgend hem zo omwikkelend dat vandaag de slingers goud en glitter glanzend ons jou weer vieren laten het geluk dat jij brengt is alles wat jij doet maakt in elke lach en traan van wie jij houden mag dat jij hen dierbaar bent daarom speciaal vandaag voor jou oprecht de wens…

Wie zegt dat wij geen gat meer zien in benen Wij zullen geen der stakingsdagen wenen Wij steken spaken in het wervelwiel Wij willen extra handen in de klas Wij staken, Slob, met pijn in hart en ziel Wat stom dat jij hier nou nooit eerder was!…

Voor deze U zo dierbare mens, is de herinnering de grootste wens. Niet te worden vergeten is voor hen vaak het plezier, Want in gedachten blijven zij hier. Voortleven zullen zij in ons hart, Al duurt het lang; het verdriet en de smart. Sterkte hierin wensen wij U, Want de allermoeilijkste tijd komt nu.…

Geenéén is hetzelfde, dat geldt ook voor de makers, laat ieder in z'n waarde is mijn wens, álle stukjes zijn recht uit 't hárt geschreven. Dat maakt dat je een beetje in elkaars ziel kunt kijken en er desgewenst op mag reageren. Degene die het leest, wordt als het ware in vertrouwen genomen en een klein deurtje wordt opengezet.…

Ik zie een vallende ster en ik heb mijn wens al gedaan. Wij samen op 't stille strand bij een prachtige, volle maan. Dan word ik wakker. Ik geniet nog even van m'n dromen en dan realiseer ik mij met pijn in m'n hart dat ze nooit zullen uitkomen.…

blijven met jou Je humor en je grappen waren dingen waar ik nog steeds van hou Praatjes over van alles maar meestal over niets Jij was het die het wilde leren op een oude fiets Even voelde ik me weer jong en oprecht gewaardeerd en ook al was het van korte duur 'k heb veel van jou geleerd Dus zou ik je willen zeggen bedankt ....ik wens…

Dit is een vers Een heel vers vers Een vers voor kerst Een kerstvers Kakelvers Zo van de ochtend van vandaag Dus splinternieuw Van heden Gelijk een paard voor 't eerst bestegen Maar nog nooit bereden Het is een ei Vanmorgen gelegd En nu dus uitgesproken ’t is gezegd met reden en met wens voor allen hier te samen gemeend, oprecht…

Hoewel dit grif was toegestaan, werd tóch niet aan hun wens voldaan; de ambtenaar, de beul vervangend, deed z'n werk onsamenhangend.…

Geruisloos zijn schrijnende gevoelens voorbijgedreven, ik ben al die jaren vergeten te wenen. Onvoorbereid begonnen deze verborgen littekens in mijn huid te boren, ik kon mijn eigen pijnen niet meer aanhoren.…

Ik ween zonder gezicht in de stilte van de straten met moegelopen voeten vertel ik de huizen over diep vergeten rust. Ik staar zonder ogen, adem nauwelijks een zucht mijn lippen gillen stille klanken, zelfs de eenzaamheid schuwt verlaten stadsbanken.…

Weten dat wat je aanraakt verandert in goud En wat kapot gaat maak jij weer heel Ik mis die kracht erg veel Want ik doe het tegenovergestelde Ik maak kapot wat goed is Ik breek een hart, zelfs twee en ween dan pas om het gemis Een soort van uitgestelde pijn Maar niet meer zielig hoor Ik bewandel nu een andere weg Ik sla me er wel door…

“Kom maar” vulde ik gretig in Maar de wens verfde de droom In gebroken wit, ik tuimelde er midden in Een fata morgana, een pop van chroom Die ik nu nog schandelijk, schadelijk bemin Zo leg ik gulzige woorden op jouw tong Kom maar, nader, blijf Het was toen het bloed kolkte en zong Het was bluf toen ik zei Ik lust je rauw en lauw, mijn moordwijf…

Ik zou deze dwaze wens niet uiten, Als mij een krankzinnige was vervuld: Je eenmaal zelf in mijn armen te sluiten... Maar ik heb engelengeduld. -------------------------------------------------------------- * Billet doux - Liefdesbriefje * batist - zeer fijne stof (van de zachtste vlasvezels gemaakt)…

dit is geen wens laat staan z’n droom om binnen almaar spitsen d’oren doorgaand niks van haar te horen stilte benauwt tot allengs schroom buiten daar is het ware geluk de mensen dansen en swingen hun zomers sjansen zingen voor hem leeft slechts den druk hij denkt met smart in herinn’ring aan zon van stralend op het water rode rozen luikend…

Hoewel dit grif was toegestaan, werd tóch niet aan hun wens voldaan; de ambtenaar, de beul vervangend, deed z'n werk onsamenhangend.…

geest dralen en verdwalen hij gaat en komt en laat je verhalen van verborgen schoonheid van lucht en licht van lach van zucht en zicht hij neemt je mee naar hoge toppen geregeld naar onbekende floppen maar meestijds naar warmte en lief zo diep en graag in zuiver gerief zweef mee, mijn mens drijf mee in de wolken wie kent niet die wens…

park ontmoet hier mijn wereld reis zo door jou en mij naar ver en diep van eindig en onbekend over dwaalwegen en uitzicht het heelal wordt hier verkend een zwaan drijft voort ogend naar haar kroost overziet dat wat moet omdat het zo hoort ik heb weet van verre landen zie daar de mens ontmoet hem in zijn tuin vraag naar zijn diepe wens…

Zelfs de grijze, kale lucht Die altijd Nederlands deed Is nu een vreemde vrucht Als een ander verkleed Ook de straten, de stenen Fluisteren langs mij heen Zij vervloeken wat ik meen En zwemmen in mijn wenen De bomen, zo hier en daar Voelen zich hoger, voldaan Hun takken dienen als schaar Knippen mij uit het bestaan Het water voelt…

diep in de dichter is het altijd wenen de regen valt onophoudelijk in vlagen al komt er soms licht het blijft alle dagen zwaar bewolkt met sop tot onder in de tenen de Friesche poëet François Haverschmidt hield het niet bij buitjes uit zijn vergiet terwijl hij met wrange tranen bedauwen wou kwam Piet Paaltjens kleddernat uit tuitjes Slauerhoff…

, verban, verlaat je angst morgen zal zeker nooit komen bundel je verleden en werp het in zee en verzwelg jezelf in betoverend dromen Hier sta ik voor je met meer hoop dan ik ooit dacht te hebben Je kust me Draaiende kolken onder mijn huid wissen de sporen van het verloren wachten hoe kon ik vergeten dat niet ik maar de zilte zee de wens…

Ik bid; mijn vrienden wenen; en 't hangt mijn keel uit op den duur. Zal ik mij dan vervelen met langer Job te spelen? De schoonste lol, de liefste lol maakt op den einde dol. De schapen moet men scheren en de ezels moet men slaan, ja slaan. Zo wil 'k, in alle zere, mijn lamme benen gaarne braên.…

De wolken wenen witte tranen waar ik sta, verdriet van alle tijden, tranen en niet te noemen lijden.. Hoelang nog verwelken bloemen op de stenen, eer hun verdriet ook mijn verdriet wordt ooit en dat van "A".…

nooit in liefde had geslapen jouw mond werd geboren op de mijne en ieder woord bond zich aan onsterflijkheid je was nooit vreemd niet in verdriet, niet in pijn niet in nauwelijks verstaanbaar gefluister dat het dichterbij kwam, te dicht om slechts in jou te willen leven zoals zon in rozen of in ademhalen zo geef ik je nu mijn laatste wens…