Alle inzendingen over werkelijkheid

telkens vallen, terugtrekken maar het kan ook rijpend zijn of vernieuwd weer opstaan ook al is dit bij ieder bekend toch is het niet zo, leert de ervaring, dat men daar aan went eb en vloed schetsen een verklaring, en dag en nacht vormen tezamen een geheel doch ons gevoel gaat haar eigen weg; gelijk wij zijn geaard, verstand en werkelijkheid…

verslavende zuchten van mijn wegen heeft ingewerkt en vind ik tussen kaf en koren het onaantastbare prille zaad dat niet meer door onnozelheid zal vluchten maar enkel verstild, blijvend in zonlicht baadt en waar uit het onvermijdbare aardse lijden de onthechting zal worden geboren zo stel ik mij de wedergeboorte voor doorheen de duistere werkelijkheid…

Het kostte mij werkelijk een rib uit mijn lijf, verloren in de mist van het niet meer herinneren hoe ik hier gekomen ben...…

Ongeloof dat geen twijfel kan verdragen in ongestelde vragen, zoektocht van de werkelijkheid naar niemandsland nooit volbracht om vermoedens niet verlegen niet gerijpt om niet te delen cognitief begrip van lijdzaamheid het oude inzicht te laten helen verloren in beetje eenkennigheid verkend op veel te vlakke wegen, opgeteld in elke stap…

voelde tegenvleugen sprak recht toen krom niet wilde deugen de transparantie valt in scherven we weten allebei dat liefde langzaam haat zal erven nog plooien we en strooien zand in tanden die al knarsen en tot stilstand zullen komen het eind van onze dromen komt in zicht als iedereen zijn doopceel licht, chaos heeft ons naar de werkelijkheid…

Kan ook ik even zacht spreken met eigen stem hoe bijvoorbeeld iets openblonk die groet nog klonk, de donkere voorgrond mij werkelijk niet kan boeien mijn gedachten liever met wat nu speelt stoeien. Uren ja zelf maanden en jaren mogen mystificeren kunnen ons verrassend over andere zaken iets leren.…

En viel die ontmoeting werkelijk mee? Gezoutenheid smaakt soms heel zoet als ruimte uitzicht biedt in de volle zee.…

ogen komen bomen tegen dwarse schijn verblindt gedachten zweven zonder toe te geven met hun schaduw op de vlucht licht schreeuwt opgelucht geen spinsels uit een gouden droom ik ben gewoon een vriend die boomt over gedichten de zon lijkt lichter als het donker wordt de rode gloed is koud in strijden zonder moord nagels krabben werkelijkheid…

de wereld is zo stichtelijk stramienen overzichtelijk de plichten zijn verdeeld maar leven zo, verveelt ik droom mijn werkelijkheden door uit de tijd te treden verleg de grenzen van vandaag raak een hemelsblauwe laag ik schilder felle streken omdat kleuren vaak ontbreken voel de wind als mijn muziek een intenser strelen is er niet…

Was deze lieverd mijn zuiverste bron van leven die werkelijk steeds zin aan alles heeft gegeven. Ik droom nu over steden en soms over een gehucht dan weer van zijn voetstap die naar de hemel vlucht. Ik bewaar nu herinneringen als steeds weer rulle grond en koester ook die afscheidszoen nog dagelijks op mijn mond.…

we vingen voor elkaar wat stralen zon en lachten om de schaduw we keken toch niet om we liepen voor de wind en aan de rand van schijn vond werkelijkheid een blaadje, gevallen zonder pijn haar valse glans zocht onze blikken en een koud herkennen deed het kind in je weer schrikken je las het groen en voelde weer je schuld het nooit…

zo sprong je van je sokkel mijn lieve zilveren kikker onweerstaanbaar kwetsbaar was je toen je onder ging in deze blijmoedige zee er zijn geen schrijvers zonder schuldgevoel en toch je boeken laten je leven literatuur als blijvertje de werkelijkheid soms dodelijk denk aan de wind denk aan de zee je bent geen voorbijganger meer…

dansen tussen lange bomen doen zij, de slanke vrouwen als gewillig riet bewegen de schimmen het doet mij herinneringen beschouwen waarin de liefde groeide en bloeide tussendoor de zwaarte van de dagen hoe droeg ik een werkelijkheid die zo bovenzinnelijk vloeide doch het zicht verblindde, ik zag geen dubbele lagen toch is het tot in alle…

Geen namen, ditmaal noemen ze geen namen geen woord over Hezbollah en Hamas ze knijpen hem voor grote broer VS "Het is de werkelijkheid," zegt IDF niet: Palestijnen vluchtend voor hun leven een helletocht dwars door de Gazastrook wel: "vluchtende miljoenen Israëli's in noord- en zuid- en midden- Israël"…

het lijkt weer een beetje op winter over de velden ligt een laagje sneeuw als een warme donsdeken dit vooral vanuit je warme kamer bekeken voor even maar lijkt het of moeder natuur je zorgzaam onderstopt en de wereld buiten heeft zich als een vlinder tot iets zuiver teers en lieflijks ontpopt deze werkelijkheid is mooier dan het…

zouden willen dat ieder op deze aarde evenveel had te bedillen hoewel God schiep de mens en verloor hem nu is die mens overal die God verloren en wat die mens werkelijk zou bekoren is een goede god scheppen naar behoren…

Vindt u ook niet dat het zo wel genoeg is, of doe ik nou werkelijk zo vreselijk veel dingen mis? Moet ik werkelijk nog meer nare dingen verwachten, heeft u nog meer voor me in gedachten Is mijn rugzakje nu zo zoetjesaan niet overvol genoeg, dat was het enige waar ik vandaag aan u om vroeg.…

Zij wentelt zich in zoete vergetelheid De wijzers van de klok zijn gestopt Een vlucht uit de wrede werkelijkheid De vlinder verschrompelt en verpopt Zich terug naar haar veilige kindheid Vermoeid dwaalt haar rusteloze geest Teveel is haar doelloos kil en vreemd Het vreet aan haar als een wild beest Zelfs thuis voelt ze zich ontheemd Dit…

gevoel even verstand De paarse tint warm en frele laat dromen verzwinden tiptenig raken kleuren ook hen die mij beminden Voorzichtig loop jij uit mijn droom verblind door kleurrijk weten fluweelzacht heb jij mij geraakt nooit wil ik die paarstint vergeten Eenmaal de dageraad geproeft zie ik om naar de lange stelen zullen ooit droom en werkelijkheid…

papier, wit als een maagd en jij die op de tijd jaagt, soms een werkelijkheid aanrandt zonder dat het bed kraakt, geen kussen dat zich verlegt om je woorden, verlegen word je ervan papier dat de namen vraagt voor witter, geen begin daarmee maak je, je geeft een plant water met zijn eigen bladeren, je verdraagt je geweten in de zee van een…

ik oude spullen zie en mijn babyfoto's mijn vader en moeder lijkt de tijd zo vreemd en toch zo dichtbij ik weet: ik ben veranderd toch is de basis al gelegd en heb ik een stille kracht gevonden mijn eenwording nadert tussen gevoel en verstand ik ben kwetsbaar maar toch weet ik ik ben veilig en goed genoeg na deze levensles, na uit de werkelijkheid…

vurig heb gewenst met liefde draag ik jou op handen Jij vult de leegte die mij kwelt laat ‘t hunk’rend lichaam gloeien ik voel je krachten overvloeien tot ik verzadigd ben.. uitgeteld ik wil je….vol…..en telkens weer leid ik je liefdevol naar m’n mond waar zachte lippen jou omsluiten m’n honger is niet meer te stuiten ik schrok me werkelijk…

Het werkelijke leven ken je slechts als je behalve Mandelstams memoires ook onderkent dat Pietje Keizer waar is.…

Het lijkt de werkelijkheid, onecht product van paringsdans tussen fake en feit, make-up en rimpels, trend en traditie op Urk of Marken. De IJdeltuit komt voor in parken en tuinen, op verre haciënda’s en catwalks, in toiletruimtes, kleedkamers en uitgaanscentra. Veelvuldig is hij gesignaleerd in politieke kringen en TV-studio’s.…

Geslaagd zijn in het leven Gaf jou geen voldoening meer Je miste de zin, het diepere En de blijheid van weleer Nu ben je in dat schemerland Van helder licht verstoken Schaduwen spelen hun spel En gedachten blijven spoken De verte vangt de blik Van je starre stille ogen De vreugde is vervaagd Door leegte opgezogen Van droomstof geweven Werkelijkheid…

Het deert je klanten niet, want ze zijn slechts op zoek naar wat men liefde noemt, maar in werkelijkheid machtsmisbruik is. Je ogen stralen niet, maar getuigen van een verloren strijd tegen onrecht en willekeur. Je houdt je op de been door juist datgene te doen wat je nooit zou willen.…

Heel even leek de zomer te vervluchtigen In haar ogen en mijn hart Luttele seconden een eeuwigheid Werkelijk en Ondraaglijk Bittere herinneringen zweefden als kersenbloesem uit de met bloed doordrenkte hemel... ... en de zon ging onder...…

balans opmaken Is de oprechtheid nog in tact Kunnen wij elkaar nog raken De vertrouwensband keuren Zit de humor nog op een lijn Een goed gesprek is een must Ook de knuffeltest moet er zijn En blijkt alles tip top in orde Dan is de keuring weer klaar En blijven we zeker vrienden Minstens voor een heel jaar Een APK voor vriendschap In werkelijkheid…

in al de dubbelheid het onbehaaglijke het ondraaglijke van werkelijkheid? een bouquet rode rozen is dan om te vozen niet komend dichterbij het eigen innerlijk' tij tekent afstand onze onmacht is dichterbij taal van kracht het ware lief te kozen bij afwezigheid van pose?…

Onduidelijk doch scherp gesneden kerven de laatste zinnen vloeiend langs vochtige stromen bloedige werkelijkheid vertrouwen stil verbonden met gisteren tekent sommige lijnen met wazig zicht verblind door klamme mist verscholen achter donkere wimpers ogen diezelfde ogen grenzeloos pijn en verliezen op een zelfde moment de lach…