Alle inzendingen over wiegje

'k Lach haar tegen; 't Lacht, gelegen In haar wiegje, als zij me ziet. Hoe lieftallig, Hoe bevallig Is mijn zusjes aangezicht! 't Geestig liefje, 't Hartediefje, Lacht als zij te slapen ligt. Als eens 't kindje, 't Zoete vrindje, Niet meer zit op moeders schoot, Speelt het blijde Aan mijn zijde.…

Klein vogelijn op groene tak, zingt daar zijn lustig lied, terwijl in 't schommelend wiegje, het wonder is geschied. Ei,ei, 't was in de Mei, ja, ja. En achter gindse heuvelen, voor 't vallen van de nacht, antwoord de koekoek zacht. Koekoek, koekoek.…

Men heeft het kindje, wit en recht, Uit 't wiegje in een kleine kist gelegd, En wit en zwart, o simpel onderscheid, Zijn slaap en dood, zijn tijd en eeuwigheid. Hij is maar even hier geweest.…

Ik zie gevlochten takjes groeien tot mand gevuld met verenpluis de architecten zijn twee kauwen die bezield een wiegje bouwen in d’oude Linde voor mijn huis Het tweetal is gezwind verloren en treedt zich in het lieve lusten tot de plicht die aan hun beidjes gesteld wordt als er broze eitjes in ’t warme liefdesnestje rusten…

En in het donkerst van de nacht schijnt een ster het held’re licht op haar die de blik ter hemel richt en Hem zwijgend bidt om kracht zij houdt een baby op de schoot die stil tussen haar borsten rust teder heeft ze z’n wangen gekust toen hij vermoeid zijn ogen sloot terwijl de tranen bitter stromen legt zij hem in zijn wiegje neer want…

Veertien jaar geleden In je wiegje naast de kerstboom Lag je als donzig diertje Een derde kindje, een zoon Ik zie je nog kruipen in de keukenkast Kampen bouwen tussen de bomen Klimmen op de muur, duiken in de zetel Dacht jij dat door ooit een eind aan zou komen?…

Zijn schamel wiegje was een houten kratje, hij kreeg van huis-uit nog geen stuiver mee Zijn moeder had niet eens een port’monnee en vaak ontbeerde hij zijn droog en natje. Hij groeide op tot man en wist van wanten, het zaken doen dat lukte hem voor twee en alles liep gesmeerd wat hij ook dee; zijn saldi groeiden aan, van alle kanten.…

Perelke in een wiegje klein Het kindeke als een briljanten zonneschijn Het perelke in een oester dat ik zomaar koester Het schelpke dat beschermen moet Buigt zich over 't prille leven toe Bij het opengaan Het perelke perst zijn oogjes toe Te onwezelijk al dat licht Teveel al die bewondering voor het perelke klein 't Wil nog liever geborgen…

Zij staart in ’t verlatene wiegje, Op ’t speelgoed nog zwervend in ’t rond; Daar ligt zijn popje; zij kust het Met bleekbestorven mond. Haar armen zijn ledig, zo ledig! Weg, al haar levenslust! Haar huis is uitgestorven; Zij heeft noch zorg, noch rust.…

Het voelt soms zo benauwd om mijn hart eigenlijk ben ik niet dit en niet dat maar alleen Duits wil ik niet zijn omdat het een leugen zou blijken en toch , ik hou van dit land waar mijn wiegje toch ooit stond hier riep God mijn naam rusten mijn families dode beenderen maar daar is nog dat andere land of men me nu wil mijden of erkennen…

Hij vertelde mij, zestig jaar geleden, dat zijn opa ernstig bij zijn wiegje stond. In het jaar achttienhonderdzesentachtig. Hier, mijmerend op mijn zolder, waar foto's in oude dozen rusten. zie ik mijn goede, bloedeigen opa, en zijn grootvader terug. In het holst van een winternacht, in het jaar tweeduizend en zestien.…

Zo noemen ze mij, zo spreken ze me aan en zo was de naam van de baby met de fragiele beentjes in het wiegje dat ome Guus getimmerd had: de beentjes spartelden op het lakentje; inderdaad een teken van kwetsbaarheid, aangeboren kwetsbaarheid die mij bleef vergezellen, die mij blokkeerde, die rotsblokken wierp in de rivier van mijn leven waar het water…

Er valt veel te zien in de Jordaan Maar ook veel te bezien En te herdenken, gedenken De roods van menige Bekende Nederlander Ligt in onze Amsterdamse Jordaan Waar menig BN-wiegje heeft gestaan In de maand oktober 2021: Johnny Meijer, Zwarte Riek en Willy Alberti Klinkende namen, krachtige personen En je bent pas echt dood Als ze niet…

Dikke oorlogswolken bevolken de aarde ontvolken de vrede ontvonken het heden het kind in zijn wiegje rust nog onbewust over zijn toekomst, die in niemands ogen er blijkbaar nog toe doet. Zal hij nog voeten vinden om te vluchten?…

Mijn moeder in 't wiegje voor de kachel die snort, zo ging dat in 't land van Reinaert de vos. Soms tuur ik in spiegels en ogen en speur naar dat klein kwartje Pruis. Of, heeft men mij altijd belogen en zorgt de Kasjoeb voor de ruis?…

Dit pasgeboren Kindje dat zelfs geen wiegje had werd door wat arme herders begroet als grote schat. Zo wil God bij ons wonen in schamelheid en nood en zo straalt door het duister opnieuw het morgenrood. Laat ons de hoop bewaren: God laat ons nooit alleen. Zijn teken is dit Kindje, de ster die ons verscheen.…

Als een zonnestraaltje Kwam je in mijn leven Met chocolade ogen En krullend haar Je bracht zoveel blijheid mee En je lag daar in je wiegje zo tevre Huilen deed je bijna niet Een blijde lach is wat ik zie Voor je grote zus soms een bezwaar Maar daar maakte je het ook naar Je trok erg graag aan haar haar Maar kreeg bij haar altijd alles…

De naam bedacht, het wiegje klaar, De mutsjes net en klein; Doch God bezocht ons bang en naar - Het heeft niet mogen zijn. Nog eer het wichtje was volgroeid, Ontwonden uit uw schoot, Hebt gij u wat te veel vermoeid... En 't arme schaap ging dood.…

Maar 't gaat voorbij, wat lieflijk is in 't geuren Aan 't leven grenst de dood, het wiegje aan 't graf Steeds 't zelfde zien we in anderen vorm gebeuren. De straal ruist op, valt weer de heuvel af Op vrolijk-zijn volgt later droevig treuren, Wat weldaad is, schijnt straks een bitt're straf.…

Zijn beide oogjes staren twee handjes in zijn schoot verdrietig geraakt zonder gebaren zijn blik zo goed als dood onderweg heeft hij zijn kindzijn verloren al had hij geen deel aan deze strijd zijn wanhoop is geluidloos te horen je "voelt" de pijn in het leven dat hij lijdt zijn wiegje stond op de verkeerde plek geen dag geleefd zonder…

Hou op, ik heb je wel gehoord Je brult alsof je wordt vermoord Jij hongerlap Kom hier en les je barre dorst Nu lig je vredig aan mijn borst Da's moederschap Stel dat je wiegje elders stond Dat Pappie vechten moest aan 't front Hoe zou dat zijn?…

Het land waar ik geboren ben, Waar 'k zo veel goede mensen ken, Waar ook mijn vader 't leven vond En waar mijn moeders wiegje stond, Dat land dat mij te leren geeft Hoe deugd naar ware grootheid streeft, Hoe ondeugd dikwijls zonk en viel - Ik heb het lief met hart en ziel.…

bezweren dat het tij nooit meer zou keren maar je vrienden van de straat namen je mee weer naderhand Die straat waar jij ooit bent geboren in een huis achter de toren in die buurt waar ooit een krijtje op die stoep het leven vrat en waar je soms je knie bezeerde in het spelen dat je leerde ach mijn kind ik weet nog goed hoe ik hier aan jouw wiegje…

Windvlugge elfjes, diedeldomdein, Wiegen zijn wiegje op dromerig refrein. Zullen er gouden laddertjes maken, Die tot aan de hemel raken; Daarlangs komen de engelijn Die zo graag met mijn kindje zijn Komen, als vlucht van sneeuwen duiven Op rozepootjes, met vleugelwuiven.…

genesteld had de Schepper ons met die zegen had bedacht ging een diepe vreugde ons leven doorstromen kwam de hemel dicht bij ons, op aarde wonen een geluk zo'n schat onder je hart te dragen die voortaan onze liefde en aandacht zou vragen de dagen waren zo bijzonder, het wachten te lang een gezond kindje krijgen was van groot belang het wiegje…

Het kleine wiegje staat eenzaam in de schaduw van je onbewoonde kamertje je vloog ons als een vlinder vooruit naar het licht. Jouw kleine handjes uitgestoken maar men kon ze niet grijpen om je hier op aarde alles te kunnen leren te knuffelen en geborgenheid te geven.…

In de schaduw van mijn boom waar het bladerdak van hoog door de zware zoete kersen zongerijpt en voor het grijpen liefdevol en zorgzaam boog naar het kleine witte wiegje het beschermend voor de hitte voor het zonlicht uit het oog en ik droomde van de warmte tussen pitten van die boom klaargemaakt de confituren taarten etend zoet van kersen…

Lize dartelde om het roosje, Purper bloosje, Eerstling, die de Lente schiep; Pas ontslagen van de windsels, - Donzen bindsels, Wiegje, waar het knopje' in sliep. In 't bloembed stoeiend, gaârt ze, Of ontblaârt ze, Of vertreedt ze naar haar keur; Door een zee van purper wadend, En zich badend In een dauw van ambergeur.…

Ik woon nu al ruim 67 jaar op deze gastvrije mooie grond, ruim drie keer langer, dat is waar, dan daar, waar ooit mijn wiegje stond. Het voelt, alsof mijn ‘roots’ gaan bloeien, knoppen vormen en dan een bloem. Die gedachte valt niet weg te snoeien hoewel ik dit nooit zo exact benoem.…

De brave vrouw zult gij in haar kamer vinden; Ze ontkleedt een kind, dat zij in ‘t wiegje leidt, Terwijl het lacht, en speelt, en streelt, en vleidt; En zij ‘t vertoont aan hare welbeminden.…