Alle inzendingen over wind waaien waslijn

Winden waaien en al die winden gaan over eindeloze velden, over paarse hei Reeds eeuwenlang leef ik van de waan van witte letters op een zwarte bladzij Ogen treuren starend edoch zien niets dan woeste stormen razend om ’t huis Ervoor strijdt een eenzame op de fiets aldus sjouwt eenieder zijn eigen kruis Winden waaien en gaan weer voorbij…

ik waai pik je op en waaien samen bruin op stranden waaien bergen passen dalen waaien over landen met elkaar stevig in handen over alle talen zonder oude schepen die verbranden waaien we vrij vol liefde en door niets en niemand te achterhalen…

Aan mijn oude waslijnen in de tuin, schoongemaakt en aan de oude knijpers, ook schoongemaakt zolang ze willen dragen hang ik met mijn lijf, dat ik regelmatig schoonmaak zolang het mij wil dragen de was weer buiten…

ik zag je op het pad een takje wuifde met haar blaadjes op de wind ik had je nooit verwacht het stormde vandaag op gang komen ging traag maar eenmaal in de vaart waai ik met alles mee in alles wat voor handen komt tot zover reikt nog net mijn stom verstand ik wuifde ben de wind dag jij mijn lieve kind…

Ik heb de klok erop gelijkgezet: Waar hij verschijnt daar waaien frisse winden. Z’n nieuwste show kan mensen samenbinden en het bevat een geestenkabinet. Nu het niet zo wil vlotten met formeren, kan dàt misschien ons landje gaan regeren?…

ik leg mijn hoofd in jouw handen en geef me over aan wat is waai mee met alle winden op geruisloze tonen van het zijn gesloten ogen openen mijn ziel die naarstig opzoek is naar geborgenheid daar waar donkerte de waarheid bevestigt…

Bedwelmend rankte de winde naar zijn gezicht. Hij ijlde over welvende zomervelden. Onbegrijpelijk brandden de tranen in zijn keel. Hij droomde van wouden en wolken. Vanwaar de wind en zou de zon zo purper elders schijnen, blikten zijn ogen langs het waaien der bomen.…

Ach nee... laat het maar waaien met de wind.…

Zo, Zeeland is weer open voor toeristen Dus waai maar lekker uit daar op het strand Bij Vlissingen, Terneuzen of Cadzand In zilte zeewind die wij o zo misten Kom fietsen in de wind over de dijk Maar kom niet met z’n allen tegelijk…

Daar lag ze Als een plaatje Een lach op haar mond Haar hoofd in tweeën In weeën van woede En nijd verwond Ze wilde niet bloeden Niet één traan Langs rode mond De wind zal haar waaien Als ex verscheurd In papieren wond.…

het blaadje hangt hoog aan een tak wat heen en weer te waaien en samen met het bladerdak draait het zich met groot gemak zodra de wind gaat draaien het blaadje leeft maar één seizoen straks waait 'ie naar benee' dat is gewoon wat blaadjes doen maar nu is 'ie nog lekker groen en waait met alle winden mee…

al naar gelang seizoenen desondanks blijft de wind in je leven waaien kan eindeloos duren mijn gedachten vlieden heeft een subtiele smaak laat tenen wortelen met vleugels wijd gespreid de nacht lijkt wel dag waar ik slaap tussen dagen de wind draagt, neemt je mee zalig aangenaam…

Dan zijn wij weer twee haringen voor storm aan een tent een scheerlijn en het haakje of waslijn die meetrilt zeker bij stormkracht als wind het wasgoed optilt. Alleen al die gedachte brengt ons wellicht in streken waar ooit nog eens anderen over zullen gaan spreken.…

Er waaien gure winden door de States Straks huldigt men een nieuwe president Die schimpt, beledigt en de zwakke jent En niet veel anders zijn z'n running mates Daarom raakten haar woorden me zo diep De speech, die waardigheid van Meryl Streep.…

Voel intens beleef en leef waai de wind en golf de zee Pluk de dag droom in kleur geloof de hoop en zoet de geur Glim de lach lief de aarde warm de zon besef de waarde…

staar niet naar de regen het is zoveel prachtiger wanneer je geniet hoe druppels uit het niets lijken te komen en al zijn verdwenen nog voor je ze ziet hoe de wind figuren schitteren laat zo fijn en zo spontaan maar al vlug lossen ze op volgende lading komt eraan het is als leven nooit weet je wat komen gaat hoe de wind vandaag zal waaien…

DE ZEE-Storm, hard waaien, samen lopen tegen de wind. Jassen staan bol, we waaien bijna weg, we hebben lol DE ZEE-Vacantie, Rockanje, Met jou en je broertje nog even naar het strand, vliegen met Papa, blote voeten in het zand. DE ZEE-Waar jij zoveel van houdt, Zon, Wind, Regen of koud.…

Zo zou het kunnen zijn November op het strand De harde wind zou waaien De woeste zee zou graaien Het zand mijn wangen schuren Het zoute water zou mijn schoenen bijten En ook mijn sokken werden nat, per ongeluk Mijn oren zouden pijn doen van de kou En ik was daar dan met jou…

Woorden waaien eindeloos Voorbij vandaag, wind die niet Meer liggen gaat - Slechts een vraag telt: Welke woorden op te nemen Om er werkelijk iets moois Mee te doen, ze smeden tot Zinnige zinnen, te komen tot een Afgifte waarmee ook de Ander zijn voordeel kan doen…

De wind van rechts gaat hier steeds harder waaien De PVV, en toen het FvD De stichting DNL doet vrolijk mee Straks staat er een moskee in lichterlaaie 't Verleden leert hoe dit zal verdergaan Dus laat die Muur van Mussert nog maar staan…

winden waaien flink dreigend zwelt het blazen aan stilte nà de storm…

Ik heb ze verspreid langs de weg de voor jouw zo bekende weg Daar liggen mijn woorden Als bladeren in de wind Straks waaien ze weg voor altijd Het geeft niet Ook zonder mijn woorden vind je je weg wel Moeiteloos Je kent immers de wegen al die je moet gaan…

De tafel voor het ontbijt gedekt de koffie zojuist gezet de aangeschoven stoel blijft leeg haar stem klinkt door de kamer "kom je nog" de koffie is onderwijl koud geworden dan hangt ze haar woorden aan de waslijn.…

waai jij maar mee met alle winden als jij vindt dat dit moet een eigen mening heb je niet een ander doet het toch nooit goed... kom niet meer met je mooie praatjes ze deugen van geen kant je waait met alle winden mee je lijkt wel figurant...…

verholen, doch scheppende geest, waai als wind weer vrij zing uw bruisend lied in alle talen over liefde, vurige liefde verrijs uit stof naar licht voor wie dood geen duister einde is louter een doorgang naar U Gij allesomvattende Geest…

Het toegeknepen oog van de storm overweegt zijn onbesuisde pad, vervaarlijk kleppert een zilveren wind door vochtige tunnels. Gillend waaien laatste flarden stilte uit het haar van de nacht, terwijl in diepe kelders bleke angst een veilig heenkomen zoekt.…

nog voor ik iets kan zeggen spuwt wind schaduwen op mijn woorden zwarte vlinders, alom aanwezig, weigeren te wenen, slepen zich voort ongewenst door de doorzichtigheid van maandrift ik sluit de nacht en de wervels van mijn slaap de ochtend brandt jouw mond vol waaien…

In jouw armen in jouw geborgenheid, mag ik, kan ik eindelijk thuiskomen in rust en stilte, vrede en veiligheid en menselijke warmte terwijl de winden om ons heen waaien zullen wij niet meer draaien om de liefde die speelt, voelt tussen ons in, zoals ze is bedoeld.…

dankzij de dijken het grasland boven water de wind in de rug dankzij de windkracht waaien de benen vooruit met natte pijpen dankzij de regen sijpelen de voetstappen nabij het kanaal dankzij het water landinwaarts over de dijk de dagtocht voorbij…

Ik ben helemaal alleen Niemand om me heen Ik heb geen huis Geen thuis Ik ben kwaad op de soldaat Hij heeft loon Ik geeneens een boon Ik kan niet beter weten Ik wil enkel eten Ik ben maar een kind Waai me mee met de wind Naar de andere kant Naar een ander land Ik wil een beter leven Waar? Mij om het even…