Alle inzendingen over winter OR dood

Ik, op de schommel zwijg boven gras. Het hoge zorggras met de paardenbloemen. Jij, op je knieën, maakt een rolbaan voor jezelf, voor als je oud bent. Dan kunnen we je naar buiten duwen. En weer naar binnen. Ik luister naar jouw handen. Hoe ze hameren. En ik zit op de schommel, zonder schommelen. Rek zonder rekken - De lucht tikt…

als een vogelverschrikker heb ik gepoogd leven en dood te verschalken, liefde te bewaren in vergeelde flesjes. maar nu is mijn stem welhaast bevroren en mijn lever zwaar ontstoken zo overleef ik de weerwraak van de winter niet. inwendig plooit mijn gemoed tot barstens toe.…

Geen licht zonder duister geen zon zonder maan Geen muziek zonder noten geen komen zonder gaan Geen yin zonder yang geen leven zonder dood Geen begin zonder einde geen klein zonder groot Geen hart zonder liefde geen winter zonder kou Geen slot zonder sleutel geen mij zonder jou…

de zomer is droog, heet en kort met botte bijlen en gebroken ruggen het woud vergeven van de muggen en de vrees dat het weer winter wordt de winter is zwart, wit en lang met zure stank en ziek gehoest mentaal geknakt, fysiek verwoest de dood is hier en gaat z'n gang in een horizon gevangen zal de Staat je niet vergeven dat je uitspreekt…

Zie ook de hartverwarmende rooie oortjes opwekkende Netgedichtflix-serie over Valentijnsdag... _________♡____________♡__________ Al voelt het warm, je zangstem in hiberna Bij brandend kaarslicht, maar voor wie?...vervloekt! Ik ben de man die jou in stilte zoekt Ik hou van wierook romantiek lucerna Weet, als ik bij je ben, wat ik nu…

Hoe bezinning stroomt in mijn lichaam tegelijk voel ik een sluier als een dichte uitgestrekte verstilling bedekkend bloemengeur geritsel van bladeren, vogelgefluit waarin ik ook creativiteit en inspiratie inadem Een nieuwe tijd breekt aan: het is de winter die met haar natuur terug is van weggeweest.…

in het winterbos het laatste pak bladeren op elkaar geplakt…

ik zag hoe de dag schemerde voelde me verloren in het donkeren van het laatste licht nog had jouw gezicht een stevig profiel dat scherp tekende in toenemende duisternis en warmde je hand de ongeziene verbinding met het geheel dat ik aan het verliezen was omdat de kou opkroop en vertwijfeling je blik vertroebelde of wij elkaar…

De wind van 't noord, Die alles moordt Wat ons het zuiden bracht, Voorspelt alom, Met dof gebrom, Des winters woeste kracht. Zo is 't met my: De poëzy, Die eens mij heeft ontgloeid, Stierf als de roos, Die voor een poos Elks ogen hield geboeid. Mijn lente is dood; Mijn zomer vlood; Mijn sombere herfst is dààr!…

De sneeuw omarmt me met stilte. Ik geef je mijn bevroren handen, laat je smelten in mijn borst. Adem krult als wolkjes langs je hals. Ik huil om de wereld zo wit, grijp me vast aan je doorweekte jas. Ik zeg dat ik nooit zou willen sterven. Je knikt en tikt een sneeuwvlok van mijn schouder.…

van alle kanten nadert de ongewenste winter mij rillend loop ik door het aangeslagen bos…

Wij komen deze winter zout te kort. En mocht het zijn dat ik straks op de weg Als automobilist het loodje leg, Dan wil ik niet dat ik begraven word, Maar gecremeerd en, als het nog niet dooit, Vervolgens op de snelweg uitgestrooid.…

ook in de winter pikt ie bij het leven winterwit de kust en een vogel in het donker neemt mij de maat in stukken smeltend als sneeuw voor de zon de grote pop op de breuklijn breken blinde krachten door wie ziet nog toe?…

Jouw sterven is nog heel dicht bij me en lijkt langer te duren dan de dood waarmee je inmiddels vertrouwd bent ik heb de regen van het behang verwijderd bloemen op het balkon gezet om daar verder te sterven achter het regenbehang van de hongerwinter die jij voor me achterliet.…

Naar de tijd kijk ik de jaren gepasseerd tussen jou en mij Zoveel vreugde, warmte eeuwige liefde geproefd in stille verwondering ons ultieme levensgeluk omslaand in verpletterend verdriet door jouw snelle heengaan op deze verstikkende lentedag zie ik me hier nu staan verloren aan je graf met de herfst nog ver weg denk ik slechts…

waar vingers dralen handen geen warmte kunnen halen trekt kilte ijzig op uit vloeren en tocht een koude wind door de portalen bevriezen woorden die gesproken zijn doven blikken in het kale licht van pijn tot ijs en geven zo het voelen en bewegen prijs doodgevroren tot een schrijn van menselijk falen om bij elkaar wat warmte…

zoals klimmen naar licht van een blad aan een plant een struik de droom is een boom met uitzicht op zomer droeflottig is regen verdriet in de herfst onontkoombaar in rood want kaal is al dood het gaat over hopen de lente zal ooit deze winter gaan slopen…

zoals klimmen naar licht van een blad aan een plant een struik de droom is een boom met uitzicht op zomer droeflottig is regen verdriet in de herfst onontkoombaar in rood want kaal is dood het ging over hopen lente zal ooit winter gaan slopen en dan..…

ik weet niet meer dat jij er niet was dat je nog niet bestond in de stilte van de nachthemel kan ik de aarde niet meer verdragen het kleine leven zal als de doden niet weerkeren rouwen kan ik niet in ijstijden is de lente een slechte leugen de winter eindigt niet je onschuld je tederheid kan ik niet vergeten in deze kille…

- geduld'ge brand, allene; al weet ik éne, in winter-nacht, wie géne zéekre lampe wacht; die doolt door de arme landen; die sukkelt, moe, door dode waan; en - ziet, door 't rag van haar getraan, het nódend licht niet branden... 1911…

mijn mond blies wolkjes in de winter ik liet het oude jaar voor wat het was dansende lichtvlekken lieten het dode achter diep boog ik voor de wind de aarde wilde me dragen mijn lichte voeten voelden de lente ze vonden ruimte in het ritme van de tijd…

winter me in een heldere stille nacht winter me met wuivende lichte weemoed winter me in verre witte wanen winter me op een licht geladen vlot winter me even maar winter me…

Gisteren zei ik het nog: “ Wat ziet het er buiten toch haveloos uit. Met uitgebloeide bloemen, hun bladeren bruin en verdord. En wind die door haast kale bomen fluit.” Hun blad ligt aan hopen, onder heggen en struik. Het groene mos kleeft aan tegels en muren. Regen klettert tegen donkere ruiten. Geen mens waagt zich naar buiten. Maar bij…

temperaturen stijgen het gras begint te groeien de winter moet nu zwijgen zelfs bloemen gaan al bloeien.…

in mijn tuinhuis goed verscholen voor de kou en voor de vrouw, want ik was de tijd verloren en de achterdeur al lang gesloten. het was midden in de nacht, de heldere maan verlichtte, mijn levenspad maar ook mijn dagboek, waar ik trouw mijn dagen in verhaalde want dat beschouw ik als mijn plicht. zo geheel toevallig of moedwillig…

Oeigoeren wordt het zwijgen opgelegd in kampen; Spelen gaan natuurlijk door geen kans dat ik de gang van zaken stoor maar wie verzwijgt is China’s laffe knecht Imagine én de Negende: ‘n feest maar wie daar afwijkt is er mooi geweest…

Een pantoffel naast een afgebroken tak, breekbare vlokjes die de winter inluiden. Een kat die gezwind een schutting over stak, in de verte een zwaluw richting het Zuiden.…

op de rand van de goot kwettert in toverlicht een mussenkoor een bries streelt vogelveertjes de winter stierf ongemerkt een stille dood argeloze takken weerkaatsen zich in helder water in een handvol zonnescherven de diepten van onze ogen de opmaat een prelude voor wat komen gaat…

rond het raamkozijn is het lente naast de haard is het zomer op de laatste wand is het herfst een meertje met het riet waar hij met zijn vader riet sneed tussen de deuren is het winter twaalf uur aaneen sneeuw geschilderd zonder te eten maar als ik niet schilder was ik zomaar dood…

Wonderlijk zo na de winter Alles leek dood en verdord Kale takken, kale bomen Maar je weet...…