Alle inzendingen over witter

Zwermen meeuwen witter dan wit Krijsend fel fitter dan fit En ik kijk En ik luister En ik ben bang En ik fluister Maar de wind vangt mijn stem Op haar vlucht als een rem Sloopt mijn gedachten aan wat was En nu snap ik alles pas Ik ben niets meer dan een zucht In jouw leven vol met lucht…

zij doorziet al jouw kleuren die van wit witter en krakelee zet je masker maar af nu alle kaarten op tafel liggen zal haar koninginnenhart er nimmer meer vol van zijn terwijl de zon zich uitrekt hangt zij haar mooiste dromen aan wiegende takken op het ritme van de wind…

Zomaar spreekt de nacht in stemmen die duisterend spreekt in een taal van beloftes en slapeloze liederen ofschoon de nevel roerloos de nacht bevolkt schim ik mee met de tekenen die de wind mij grieft losgelaten rafels krijten de ramen witter dan het wit van angst…

mijn tranen smaken bitter al houd ik meer van zoet mijn huid alsmaar witter de liefde doodgebloed aan droefenis bezweken de lucht ziet enkel zwart jouw vlijmscherpe steken doorboren heel mijn hart toch wil ik niet verdwalen in een spinnenweb van pijn ik zou veel liever stralen en een zonnebloempje zijn…

Ik wist het, maar kon je niet zeggen dat je onverwachts op reis moest een dief in het holst van de nacht me achterliet met te veel vragen Heb je niet meer kunnen vertellen hoe ik me met je verbonden heb in gedeelde tijd voor je zo verdunde je huid steeds witter werd Je ging als een luchtvaartballon dreef weg omhoog in de lucht zonder geluid…

De zeewolven kun je horen met beide handen voor je oren, als de dagen wat luid zijn geweest, stilte gesprokkeld tussen golven, daarin belooft een lege kokkel nog het meest om het rumoer te smoren, onder een grijze lucht waar meeuwen zich baden in nog wittere sneeuw, besluiten we hier te blijven wonen.…

ze wogen wichtig verloren lichter golfden water naar de zee braken branding schuimden witter schreeuwden met de meeuwen mee verjoegen strand en stormden straf het jagend zand uit eerste hand ze wolkten hemel in een blauwe bries zongen luid het rauwe zeemanslied…

Sneeuw die niet wil komen 't is alsof 't geen feest mag zijn toch zag ik twee witte poezen in hun wollebolle pracht 't leken echte siamezen witter kon niet zachter mocht niet wie de poezen wil genezen van hun wollebolle pijn kan de wolken overlezen ergens heb ik nog een bezem ja... misschien valt sneeuw vannacht...…

Ze liggen kruiselings over elkaar, de nagels witter dan wit, ze zijn er nog, in een nauwelijks nog aan te raken aanwezigheid - Maar ze zijn niet meer van hem, horen niet meer bij de mens die ze een leven lang vergezelden - En die, bouwvakker als hij was, net vergunning heeft ontvangen voor het bouwen van een vrijstaand huis in de wolken…

Lust je hem bruin of liever toch iets witter Lijdt straks ons pintje zelfs onder dit klimaat Smaakt onze hop - waar het in feite allemaal om gaat - door ‘t warme weer en minder alfazuren weinig bitter. Dan blijven we verweesd achter met een grote kater En lijkt ons bier steeds meer op kraantjeswater.…

Winterblues (tanka) De liefde duurt kort het vergeten gaat langzaam de nacht is inktzwart de tuin wordt alsmaar witter mascara loopt langs mijn wangen…

Sneeuwvlokken witter als zand vang ik voorzichtig op één hand, Wil voorkomen dat ze breken, zoals zo vele herinneringen uit het verleden. Die ooit waren, maar nooit meer zullen zijn. Diep in mijn hart opgeslagen, ze zijn ons, ze zijn mijn. Tien seconden later in mijn hand alleen nog water.…

De zinnen van een schrijver zijn al voor de geboorte dood ze worden enkel kleiner en minder devoot De zinnen van een schrijver zijn immer onbevredigd het is hoe hij vooruit kijkt en zijn schamele geest ledigt De zinnen van een schrijver zijn altijd onbeschreven het papier is witter dan wit de tragiek van zijn leven Een zinloze schrijver…

Witter dan wit zijn de duizenden graven en het gras is nooit korter geschoren geweest.…

Een drukte van jewelste in mijn witte tuin en ik, ik zoek er woorden bij de wintercollectie is uit wat berken en een populier met wolgemutste kruinen de treurwilg oud fit naast een slanke den oogt witter dan de witste sneeuw een paar bomen van letters spreken mij aan het zijn zes essen op een rij zij kennen geen alfabet ik plak…

de dag begint aan het bureau ik daal af in een wit landschap wat geen landschap mag heten omdat er geen letters zijn geen bouwstenen geen vorm hier, tussen de regels, is het witter dan wit ik ben op weg naar binnen, naar de kern die zich niet in taal vangen laat maar ik adem diep in, in volle teugen keer dan terug, trek me op aan een…

Nog hoor ik de leraar als toen, met een geeuw staarde ik naar buiten, nooit was de sneeuw witter dan in die ruiten. En in de zomer, het was om te stikken, geen enkele kennis bereikte mijn brein, vlinders vlogen laag over het schoolplein.…

het mes werd zwaard en triomfeerde in arena’s de duim omhoog als bloed uit tegenstanders spoot voer voor de hyena’s jouw zinnen trekken witter weg als mijn pen zich scherpt als mes en ik jou uit de zelfgekozen catacomben trek van je ivoren toren ons tweegevecht op wit papier kent geen genade er gaan koppen rollen op a-vier…

gedachten vinden er beschutting zich bladerend door de wind vastgelegd met woorden die niemand ooit geschreven vindt wat door gewonde dijken is omarmd lijkt leeg te lopen in waterrijk land tot een koninkrijk in hersencellen grenzeloos ijsveld, witter dan het strand tot buiten de tuin met deze waardplant uit het binnenaardse tot evenbeeld…

Hoogzomer Haar bloes half-open haar borsten witter en bleek mijn hart staat in vlam.…

En witter dan die stille en rijpe schemering in hem aldoor, in haar en half april zo kon het nieuwe moe- geworden prille licht niet zijn. Zij dacht: ik moet niet spelen want de woorden van zijn motor lopen dof. Sylvia Schrijen, 14/04/'03…

ik zag de rode bal kon haar niet ontwijken zij ging langzaam over lijken rolde als een draad langs wegen die ik volgde in mijn leven ik kwam haar ook vandaag weer tegen terwijl het rood alleen gebruikelijk is voor overwegen we botsten heftig in een kleur die rozen witter maakt dan sneeuw ik denderde maar door voelde…

jij hebt de wind gewist die in de ochtendglinsters zonnekleuren los zou laten zij twinkelden gevangen stralen in de schemering tot jij de deuren opende en wolken witter riep nevels los maakte van de koude grond die neersloegen op gras en bloemen om te stoeien met licht in dat kort moment ontsloot de hemel voor even om…

ze hebben me heel zachtjes dood gemaakt rood kon ik verwassen witter nog dan bleker blauw van binnen ijzigde de kou vuil heb ik eraf geschrobd ik voel betast en vies zie mijn haren niet het piekt als slierten om mijn nek tot zwarte vlek ik wilde niet ik gilde maar ze braken in hun vingers waren overal ik brandde spuugde gal en sloot…

ze hebben me heel zachtjes dood gemaakt rood kon ik verwassen witter nog dan bleker blauw van binnen ijzigde de kou vuil heb ik eraf geschrobd ik voel betast en vies zie mijn haren niet het piekt als slierten om mijn nek tot zwarte vlek ik wilde niet ik gilde maar ze braken in hun vingers waren overal ik brandde spuugde gal en sloot…

kilte je gaat weer het verleden zien met hulp en andere ogen ik was je maat en gaf je raad jouw vrijheid kan mij niet gedogen je hebt gekozen om alleen te gaan van herinnering wil je niet weten ik werd teveel in je bestaan je hoopt nu, op een snel vergeten nooit meer een gouden zon het gele zand en blauwe luchten de wereld zal weer witter…

ligt er nog witter sneeuw in je tekst? Ik was natuurlijk door je gestalte aan de einder al behekst een vrouwe van Avalon?…

in mijn wintertuin slechts een roodborst, oude vorst en ik sta bevroren op mijn plek de vogel zoekt tussen de sneeuw zijn snavel witter, als hij kruimels eet en vet, hij danst op randen van versteende potten de vleugels vluchtig en zijn borst geeft licht ik sta bevroren warm mijn tepels met mijn linkerhand de ander houdt het vast…

Herinnering roept Vele levens op een rij Verleden voorbij Blauw, geel, purperrood Zwart en tinten witter grijs Een hemelpaleis Liefde komt, bloeit, gaat Ze geeft en neemt als de zee Mijn hart beweegt mee Lucht ademt voor mij Totdat de klok niet meer slaat Leven mij verlaat De eeuwige reis Als een rups incognita De…

spiegelland bijna vervalt in vroeger staat het oude kind dat dragen wil en alles ook verdragen heeft dat kou verhulde en licht weerkaatste met vastgeknoopte schaatsen losjes op de rug nu spreek ik – niet van toen – na vele winters op een rij van dit verlangen dat mij maakte brak, maar aan mij kleeft verscholen in het winterland witter…