Alle inzendingen over woede

Stuurde je me vele nachten weg liet je onze ringen koud worden: het maakte mij alleen maar sterker Als ik weer een boosheid van je te boven was gekomen hielp ik je doodleuk een verleden te herbeleven Is je woede nu op mij gericht: alle beloftes zijn weggewaaid in een mistige wind Ik stond er bij en heb het geloofd ik keek er naar…

Wat laat jou gedachten zweven soms lang soms maar even Wat laat jou ver weg van mij die angst en woede tegenover mij Waar ben jij mijn zus Ik ken jou niet meer Ik zie jou niet meer ik spreek jou niet meer Maar een enkele keer Zie ik jou weer Praten doe je amper gevoelens zijn leeg Zus wanneer ken ik jou weer zoals vroeger.…

de toch broeierige vulkaan in mij zoekt een uitweg, maar heeft die nog niet gevonden, dan zouden hier andere woorden staan opgetekend hoe kun je je woede uiten zonder anderen te beschadigen, want dat is een taboe die macht wil ik niet beheersen Mars treft zijn voorbereidingen binnen niet al te lange tijd strijd ik aan zijn zij het zwaard…

Vuur van woede, vuur door haat... ze werden geblust met begrafenis van oud zeer. Ik leerde ze veel meer. Maar het grote vuur der liefde deed hartstocht verlangen van geliefde tot gedicht. Een lichtend vuur, zou ik mezelf dan wel kunnen, mogen toedichten.…

gloeiend en warm zo zie ik jou je maakt mij blij in jou zie ik vrijheid jij maakt de wereld mooi in plaats van een zooi in jou zie ik liefde maar ook verdriet van pijn en soms woede maar ik zie in jou een vrolijk lied de hemel is mooi bij jou ik geef mijn hoop en lach aan jou wat wil je nog meer al stormt het en is onze vriendschap…

Zeven keer per Dag is het mijn Werk om een Mens te vertellen Dat hij niet Langer dan drie, Hooguit vier, maanden Te leven heeft - Zie de wanhoop, woede En onverdraaglijkheid In de ogen van Mijn patient Voel met hem mee, Maar mag niet huilen, Als de laatste Patient van vandaag Mijn spreekkamer Verlaten heeft Zak ik…

Het complot theoretiseren is voor mij hetzelfde als het geloof evangeliseren waar het luisteren het verliest van een andere levensovertuiging die die ander, de andere mens kiest de ruimte van een dialoog vervaagt woede, venijn en dovemansoren praten, praten, niemand die meer vraagt hun geloof zou mij kunnen redden van de hel met name…

Veel vermoeden, weten dat je 't niet verklaart; zoveel hoofden, zoveel hoeden elk ziet het naar eigen aard, ieder leeft zijn rouw of woede.. Dichter is ... wie beelden baart.…

Dirigeren waarbij alles bij elkaar komt je kennis, je kunde, je talent je slag, je blik maar vooral je emotie je woede, je blijdschap je afgrijzen, je ergenis en daarmee vooral jouw interpretatie van vooral jouw ik jouw dikke vette ik je egocentrische, narcistische ik maar niet egoistisch want je wil delen met de spelers, met de zanger…

druppel levend water uit het boek der boeken het woord de levende bron de vurige tong geniaal muzikaal de dichter torenhoog op ‘t zwarte paard spuugt zijn gramschap over de joodse sjacherige zwetsaard en het zuur is ook voor de zwarte jazzcultuur degene weerloos en van waarde die dichter lucebert niet spaarde maar ach de woede…

Wel de pijn, maar niet de tranen Niet de woede, wel de wanen Proberen zich een weg te banen door de afgedankte gedachten in mijn overvolle hoofd Wel gezien maar niet gehoorde Niet de daden, wel de woorden Blijven hangen en doorboren alles wat standvastig is mijn uitgehongerde hart Wel de illusie, niet wat zal lukken Niet de leegte, wel…

Hoezeer verminkt wij voortmodderen en kruipen en bijna stikken van woede al om het kleine: waar is de viool van papa? Ingepikt het land, koffieplantages zelfvoorziening, -beschikking. Gasmasker, schuilkelder. Breek mijn staf. Geef mij lucht.…

Ware het maar dat ik nooit geboren was, mijn zuchten zou ruisen, zegen van zee mijn klagen zou zoemen, zachter dan was mijn kermen zou aaien, stiller dan sneeuw mijn huilen zou lachen, lach met mij mee, mijn vloeken zou prijzen de deugdzame mens mijn woede zou zoenen jouw leed met een wens mijn lijden jou troosten met strelingen zang mijn falen…

Misschien was ik nog vol van woede, kon ik het niet meer zien. Het Noorderlicht en het vermoeden zinvol te zijn, misschien.. zie ik een vos in de sneeuw vandaag met waterige, bedroefde ogen kijkt hij me dan heel kort aan en heeft zijn dikke staart van gember, geen lust meer om te slaan.…

Geen woede en geen haat. Ik verlang naar mijn gevleugelde droom. Weg te vliegen, op te lossen in de lucht Geen rijkdom of macht zou mij meer vrijheid kunnen schenken. Ik zou vliegen zo hoog als een vogel maar kon. Het verenkleed brengt mij naar de hemel.…

Voor Tim Ieder mensenkind Dat in vrijheid Geboren is en Met eigen geweten In de wereld is gezet Staat klaar voor De rol van zijn leven - Decor en podium Zijn aanwezig - Nu alleen nog Hopen op goed publiek…

‘Ruwe stormen mogen woeden’ En morgen komt Storm Eunice aan land Aan land in ons Koninkrijk Nederland En met name in het Waddengebied Eunice laat de wadden-eilanden trillen Op hun fundamenten van zee en klei Het is de laatste waarschuwing aan Konings regering Blijf met je Haagse poten van de Waddenzee af!…

Schikte ik Dag Linda, Verder kwam ik niet Ze begreep het wel Weer ging de bel Dag Linda, Zei iemand aan de deur Kom maar binnen Wilde ik toen zeggen Want het uitspreken Gaat de woede wekken…

overal zit het - in de keuken de salon het Vereenigingsgebouw op de televisie en van lieverlede heeft het een duivels lang verleden klopklop op de wanden van het denken je hoort de leemte gekroel van kleine griezelbeesten zoekend naar houvast in de kloven van draaien-maar-alles- is-bedrog soms dan beuk je er op los je pikt het niet…

Elk lijf is een lijn, ’t frêle huiveren van de pen in de leegte die wij zijn. Handen willen de handen zuiveren, armen de armen ontdoen van de pijn, maar de lijnen blijven altijd te fijn, en het lijf onthoudt niet haar zaligheid. Het draagt zich voor: onthouden lelijkheid en schrijft alsof het sterren doet ontstaan, maar waar zij het in het…

Onbegrip en woede overmeesteren mij in golven van onmeetbare pijn. Ik ga op in dit vreselijke getij het vreet aan al mijn energie, en het ontneemt me mijn 'zijn', mijn hel op aarde 'fibromyalgie'.…

gerustgesteld de goden van de zinnelijke lust Semara, Ratih Een beitel bikt een vijl verheft zijn stem Haar tong bevoelt het slijpsel van haar eens zo scherpe tanden proeft bloed, zout met zoet in haar mond de geur van vuur het beest van zes wordt bestreden Zo kent zij angst hoort zij bijna pijn zes zwakheden getemperd lust van vlees, woede…

Zacht omhels ik je Het is de laatste keer Verstikkende tranen Afscheid doet zo'n pijn Zoekende woorden Ingehouden woede Bonzende harten Kloppen als razenden Zacht laat ik je gaan Het moet alles is gezegd De tranen van verlating In een kus het nat van zout Stil verlaat jij de scene Waarin wij de hoofdrol speelden Liefde kapot het alleen…

De tijd is wreed slokt al je dromen op de tranen en je woede het slechte wat je geest verduisterde je hart dat na nieuwe pijn weer bloedde.…

Sterren wil ik schilderen op het linnen van geluk de maan geef ik een likje mee al schijnt zij dromen stuk De zon lacht alle zorgen warm zij straalt zware sores licht de regen vangt mijn tranen op tekent lijnen in gezicht Wind waait wilde woede weg neemt somb’re gedachten mee storm geeft ontroering lucht vertroosting vind ik aan zee…

Vroeger is voor niemand gelijk misschien woede en pijn. Ik hoop dat de toekomst voor allen mooi moge zijn.…

Het vuur dat in je woedde en vol heeft verteerd trekt genadeloos verder naar contreien die buiten ons bereik liggen. God heeft niet in je geloofd en dat neem ik Hem kwalijk.…

ze scherpt haar tong in hoge modulatie snerpt woede en frustratie rond een laag gesis slist giftige tonen als afwisseling met het gewone het zijn blikken die doden in de rode waas die over haar is gekomen tot buitensporige hoogte zijn de emoties opgelopen naar acute psychose in extremo scheuren spieren pezen van het bot…

In de morgen de woede doorstaan. De walg die omhoog kwam spoelen. 's Nachts door het zeewier gegaan. Het hoen van de wanhoop zien broeden. Zo moedig gestreden. Genoeg genoeg om de dans te ontspringen. Om straks in vijandig land jezelf als een parel te vinden. ----------------------------------- uit: 'Het land van de vijand', 1989.…

Dat is verdriet dat is woede dat is ontzetting dat is afscheid. De hemel is grijs ontkent het licht waarmee je mij trots gedragen hebt. Nu ben je te zwaar lood in mijn armen een bodem van zink een ei van zwavel. Kon ik maar stromen in het bloed dat mij heeft gevoed.…