Alle inzendingen over woekeren

een zee van lentelucht voert haar naar een oud verlangen de geleende tijd te leren omarmen de smalle richel tussen het rekenen in dagen en het vergeefs vertragen van de woekerende groei ze opent het venster nieuw licht valt binnen in het betraande weten van haar getelde dagen in geleende tijd…

Soms word ik gek van al het leven dat ik wil leven, maar dat niet past in de tijd die er is Emoties lopen me in de weg ze woekeren en vullen de tijd die er is Ik moet ze kwijtraken met liefde want met harde hand lukt het niet in de tijd die er is om mezelf open te breken en mijn aandacht te verleggen naar de zon in het leven van…

Sla deze muur om mij weg deze muur van vertrouwdheid waar angst en haat samen op woekeren mijn wurgklimop zonder wortels Neem nu het mes in de hand en een moker van hartstocht verlaat me niet als je moet uitroeien mijn angstgezaaid kruid van verlaten Weet hoe ik ooit heb getracht om de liefde te planten die mij beklom tegen die gruwelmuur…

En weer bakt zij lucht als een vaas met zijden bloemen niet van echt te onderscheiden blozend, bloeiend en groeiend zonder water zal zij altijd overleven haar tengels klemmen maar gedijen niet in aarde waar woekeren een hoge prijs betaalt ouder schenkt zij nog niet een tiend van haar schat, vergaard in onvermogen is haar geest haar laatste…

of voelde je de druk in het vroege blauwe licht de woekerende onpeilbare pijn die je de adem benam?…

Klanken stromen kil Uit je mond Vormen ijzige woorden Die in loze beloftes Hun graf vinden Jij bent mijn kanker Kwaadaardig woekerend Heb je me nodig Om te bestaan Je spiegelbeeld onherkenbaar Camouflage voor verdriet En ik heb je antwoorden niet De stilte tussen de woorden die je niet sprak Versta ik nu meer dan ooit…

spreek mij van een innere taal, een wereld waar twijfels woekeren net als woorden nooit verstaan zwijg mij in een uiterst praten, een werkelijkheid waar schijn beweegt net als het frêle, doorzichtige verlaten begrijp mij achter een wonderlijke stilte er is minder dan een wereld, meer dan jou en mij onbegrepen het verlangen…

De rest weggespoeld Waar woeste woorden woekeren in diepe duisternis. Orde regelt zich gedachten netjes op een rij gevormd met heggenschaar. Grasspriet en zevenblad ertussen uit. Overzichtelijk. Aangeharkt mijn letterperkje Tot binnen de perken beperkt.…

er de beroering als bij die steen in de vijver maar toen de onrust van rimpelingen was weggeëbt en het wateroppervlak weer als vanouds gelijk een spiegel was geworden leek de rust weergekeerd maar wij weten beter juist onder het ogenschijnlijk vlakke van een verraderlijke waterspiegel huist het moeilijk te bestrijden venijn als woekerende…

Wie, denk ik, woekerend met heden en verleden. Terwijl een glazenwasser stuurs rechtlijnig lapt, ik onder ladders stap, gloort onverwacht jouw stem weer op en snerpt. Het raam versplintert barstens tot de randen Ik sta versteend en voel opnieuw de splinters branden.…

Ik voel vulkanen woekeren onder mij hij barst…ooit…mijn geluk, dan weer, voorbij…..…

Hein zeist steeds de mooiste bloemen zichtbaar in het gras hij reikt soms dieper oogst dan onkruid dat te veel aan het woekeren was ik kom niet in bladen haal geen krant en helemaal nooit het journaal maar ik droog mijn mooiste bloemen bundel ze nu allemaal die boeket ik gratis bied u thans de kleuren aan voor zij gaan…

Er rest ternauwernood herinnering: haar beeld verwrongen door een woekering. Zij wringt zich daarin om en om en vrij en scheukt zich los van zijn verbittering. Niet zij maar gans de nacht komt dichterbij.…

Woeker in mijn dromentuin als rebel in verloren land strek jouw berenklauwen uit maak alles wat te mooi is droef geef jaloezie een nieuwe glans naast paardebloem en poezenboot breng jouw dromen nog een kans door bloemenzaad en koeienmest floreer jij mooier dan de rest vanavond tijdens lentedans met dwazen die jouw ziel niet zien.…

Het groeit vanzelf, Zo maar, in je gedachten Schiet het zo maar de lucht in Zonder dat er iets aan gedaan Hoeft te worden - En als je dan een tijdje De boel de boel hebt gelaten, En je de ongewenste gedachten Hebt laten woekeren, dan wordt Het gangpad in je bovenkamer Weldra onbegaanbaar - Hoog tijd om afscheid van ze Te nemen…

Elk leven is beleefde woekering: herhaald gemompel in een mond zijn wij, wier zin verdwijnt in ’t sluiten van de kring. En iedereen gaat aan de ziel voorbij, want ‘iets’ dat ‘is’ bereiken willen wij. Het heeft LAIS beroerd, in aarzeling. Het zag de woestenij, begreep het ding dat in haar leven altijd geeft haar zin voor de vernietiging.…

Nu het winter wordt en de bomen niet vol in het blad hebben gestaan huiver ik om wat er komt om de huiverende mensen in een winter van misschien wel veertig jaar, als een eindtijd van de woekerende groei en ook om de winterkou in onze harten omdat ons leven steeds meer levens kost en steeds meer verdriet Als we er niets aan doen zullen…

Ze hebben zich gehaast doordrenkt met jouw vluchtige aanwezigheid en onder het plaveisel woeker je voort en betover je nog ongezien de horden die gedachteloos slenteren over onze verborgen extase.…

Geef me een tuin, waarin poliepentrossen hun zaden zwellen, en woekeren over benige pergola's. Bemest met levensleed wordt driemaaldaags het onkruit uitgebuit. Het is niet bloeien maar bloeden zei mijn moeder, maar nu bloeit ze en bloedt niet meer.…

lijden lag licht te weken tussen dons van zacht vermoeden geen gevoel gaf meer genoegen dan te zwelgen zonder reden ogen zwommen achter glazen geniepig glurend door het vocht dat opgewekt meer tranen trok dan voorspelling kon beramen onderhuidse spelden prikten punten in onschuldig weefsel als een woekerend verzinsel waarin waarheden…

lijden lag languit te weken tussen dons van zacht vermoeden geen gevoel gaf meer genoegen dan te zwelgen zonder reden ogen zwommen achter glazen geniepig glurend door het vocht dat opgewekt meer tranen trok dan voorspelling kon beramen onderhuidse spelden prikten punten in onschuldig weefsel als een woekerend verzinsel waarin waarheden…

ik zie je staan maar in het naderen wijk jij steeds meer van mij vandaan je kleurt helder in het grijs van niet geziene vormen eenvoud kent zijn prijs waar anderen woekeren met talenten bloei jij doorschijnend fel slechts gekleed in naturel jij bent voor mij een nimf in onbereikbaarheid alleen schoonheid kent als hoogste trede…

Zonder twijfel is er geen onrust geen dapper moment om de droom te verkennen jouw avonturen woekeren als onkruid ze vergaan niet, blijven dapper zonder kerk, of economie, bestaan daarom plak ik je vast aan de nagelmaan, mooie vrouw in schemerjurk van ochtenddauw ik vertaal het fladderen van jouw ziel met mijn eenvoudige lichaamsbeweging…

we kwamen thuis toen we door het raam onze flinterdunne vervlogen dromen aanschouwden het schommeltje vergeefs bungelend aan een balk de dode takken in zompigheid vergaan een verlaten ploeg woekerende brandnetels de vogelkers die brons kleurt in het ingetogen herfstlicht de tamme kastanjes het zacht haast sacraal roze van…

Tot leven komen bewerken en monteren een wereld van het begin hard en mistig veel later een oude beschaving monumenten niet als herinnering maar als buiging naar een tijd zelf de onmeetbare tijd niet gericht zoeken maar dwalen om de rivieren planten bergen dieren heen draaien vliegen wandelen halt houden op een plek landschap laten woekeren…

Zie hoe ik verlang naar alwat groeit en bloeit en mij boomomzoomd in myriaden lianen hult in het panopticum van het uitspansel als gigantische kameleon in kaleidoscopisch woekerende kleurenpracht o ware het de kosmische Iris zelve, regenboog die nederdaalt in lauw spiegelende droppels ochtenddauw en Orpheus' stem…

gekärcherd tot op nul graden elk vers ontbladerd elk woord gevild de man slacht een schaap in één haal snijdt het mes het bloed bulkt – zo ook de dichter de kraagsteen stut niet meer de waterspuwer zwijgt geen weemoed, geen vergankelijkheid geen woekering, geen decorum geen meeuwen op het spantbeen restafval zucht niet restafval…

uit scheppers hand kwam in harmonie het paradijslijk land in hoogmoed groeit het eerste virus van de mens snel volgt bloeddorst moord en doodslag als woekerend gezwel de grauwe schaduw van misplaatst geweld bezoedelt het bestaan waarin de mens de rol van kanker is gegeven in een dodelijk samenleven hij is het ultieme kwaad…

de soldaat die sterven gaat wacht in de nacht het inloopgraf ligt klaar de modderlaarzen wegen zwaar in niemandsland daar huist de dood de aarde is er zwartgebrand het kraterwater donkerbruin tot rood geen struik geen boom maar woekering van prikkeldraad de horizon vlakbij en heel ver weg de dageraad soldaat ik groet…

traag ontneemt het woekerend sterrenkroos de ademhaling van water dat gelaten verdwijnt roerloos wacht op blootstelling aan licht en lucht was het kind verwonderd toen het in het water raakte en het kroos zich eensgezind sloot de handenwringende tijd voordat iemand kon bevatten wie het kind verborgen hield en toen de…