145 resultaten.
Zoete vrucht
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 89 Hier door de mobiel
de echo van woorden spreken van virus
dood en vrijheidsberoving
vreten in lijf en leden
woekeren in het hoofd
rondom de ketens van vuur en verwoesting
het wilde bloed van roofdieren
dat tussen de scherven sijpelt
Tranen en pijn in het hartzeer van het leven
onder de rommel van puin
De uitgestoken hand
een…
Rimpeldoek
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 1.452 Woekeringen van het lijf
eens jong en ongeschonden
maar zich nu verzoenend
met de ruwing van de dood.
Oude en nieuwe trekken
verliezen de gewone weg
ongeleid zwerven ze rond
je kenmerkende wezen.
Vitaal tot het laatst
doof je langzaam uit
maar je taaie volharding
zal nimmer luwen.…
Herinneringen in zwart wit
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 86 ik had de luiken van
mijn comfortzone gesloten
verstoken van buiten hield ik
herinneringen in zwart wit tegen
het steeds donker wordend licht
hagen en struiken
groeiden woekerend dicht
in hun wanhopig zoeken
naar de laatste streepjes zon
herfstte het groen in schaduw alom
ik weet van buigen en barsten
heb mij eindelijk vermand
ben uit…
Prismatig
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 134 Ik herken de blauwe zaden
van een pril begin, te proeven
van vergeelde zeden in huid
en haar, daar nog wat tussenin,
woekering van onbekende goden
uit een terracotta oerinstinct,
zich voorspelbaar laat verraden
getooid in de lange lijn der doden
met kroontjespen en zwarte inkt, het
avondrood zich in de horizon verminkt
waarachter de as…
Vergezicht
netgedicht
0.0 met 1 stemmen 493 Stromen woorden uit met troost
overladen monden
in lege ogen woekeren
tranen mijn diepste wonden.
Ik draag met jou
mijn liefde voor
het leven waarin ik alles
samen met jou verloor.
Ik draag je nu
voor het laatst.
Raak ik je aan
de wereld kwijt.
Verse aarde
de eeuwigheid.…
Lentevriend
netgedicht
5.0 met 5 stemmen 692 Alles is aan verandering onderhevig
de therapie, het licht, jouw papieren spiegel
het begint latent aanwezig
op het grondgebied van dromen
in het stedelijk landschap
brokkelt een beetje van jouw denken af
je ontwaakt in een genadeloze herhaling
van ontheemde bloemen die woekeren
alsof we samen schrijven
in een droomloze wereld
lentevriend…
vragen
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 212 ondanks het besluit te zwijgen
- geen woord voor aarde of vergaan
voor ijs en kou en vorst- valt moeilijk
te verkroppen dat winterbloemen
bloeien, roekeloos ontknoppen
harten schaamteloos openstaan
waar narcissen gedijen onder sneeuw
wie zal straks de schoonheid tellen
de woeker van het groen beheren
as blazen in de prille zachte voorjaarswind…
vragen
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 310 ondanks het besluit te zwijgen
-geen woord voor aarde of vergaan
voor ijs en kou en vorst- valt moeilijk
te verkroppen dat winterbloemen
bloeien, roekeloos ontknoppen
harten schaamteloos openstaan
waar narcissen gedijen onder sneeuw
wie zal straks de schoonheid tellen
de woeker van het groen beheren
as blazen in prille zachte voorjaarswind…
Silverbeck
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 42 let op Silverbeck
de pronte uit Kluisbeke
die wars van lust en gebrek
de aarde proeft en nietsontziend
opbouw,koppeling en onderdanigheid verwoest
Kende je Silverbeck die eens
het boek las over dingen
die voor de dood uit maar blijven groeien
en zij daar een van was
de woekering, het ongeremde dat plots verstomde
En nu, voorbij
geen…
Het Vredeskind (Wintertijd)
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 60 In de overgangstijd
is het even vrede
Om elkaar te bestrijden
zijn de oude krachten te zwak
en de nieuwe nog te gering -
kleuters in hun blootje
die iedereen vertederen
en tijdelijk ontwapenen
in het spijtige besef
dat die blootheid haar onschuld
verliezen zal aan de verlangens
die woekeren in de groei
van lichaam en geest en
levens…
Tektonische dromen
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 85 diept
allengs het graf
waarin wij zonder
overleg verdwijnen
vaste grond
is ons ontnomen
door tektonische
dromen over
ongegeneerd misbruik
van geld en macht
waar sky
the limit was
verdween de shit
in het grote
blauwe gat dat
ooit de hemel was
rücksichtslos is er al
eeuwenlang gedumpt
voorraad tegen afval
weggegumd terwijl
woeker…
In halfduister stijl
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 93 wij speelden met licht
dat langzaam doofde
alleen nog weerkaatste
in een schitterend vergezicht
schaduwen kropen
uit krochten vervlochten
de woekerende schemering
terend op jaren herinnering
geluiden verflauwden
in hun scherpe tonen
stilte bouwde al dromen
in halfduister stijl
ik zag je gelaat
tot in de kleinste maat
vervlakken…
Faalangstig bang
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 101 de dagen zijn
voorbijgegaan in
vele lagen van bestaan
natuurlijk was er groei
de grond geploegd
geschoond van stronk en steen
langs elkaar heen
in een verdeling die
seizoen en rol gebonden was
tot eigenheid
wat ruimte kreeg
en verder woekeren bleef
het samen schouwen
leek op houden van
liefde bleef faalangstig bang
tijd rijgt…
Beschavingsvernis
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 187 zij spelen geen toneel
de handen vol hebzucht
wit aangelicht op het zwarte doek
langzaam krijgen zij gezicht
in egoïstisch bewegen
alsof het in hun genen zit
het nette pak
de dassen onberispelijk gestrikt
met het laatste restje beschavingsvernis
zij lachen minzaam
als anderen van ellende stikken
door het geld dat zij in woeker pikken…
Rouwend
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 162 ik verschroei elke hand
(ook de mijne)
Raak me niet aan, mijn huid
staat strak om de oude wonden
gehard tot een schurend harnas
tegen wat niemand mag doen
(en toch is gebeurd)
Raak me niet aan, mijn buik
verdraagt geen enkele druk
op het weivlies om de stekels
op de wonden van de lust
(van mannen)
Raak me niet aan, ik huil
het woekerende…
Woekerjaren
hartenkreet
4.0 met 2 stemmen 55 Met mijn jaren woeker ik.
Met verstand en gevoel,
wil ik liefde voelen.
In hart en kop.
Een jonggebleven dichter ben ik.…
Kindergraf
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 1.492 Het woekerend mos waarop geen stap zich waagt
omringt de kille plaat, het gesloten luik
van het pril bestaan. De fuik
in het juist ontloken leven. Wie draagt
de glimlach terug en zingt
het kinderlied zoals het elders klinkt ?…
korstmos
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 432 alg en schimmel versmelten
tot een groene, grove korst
onthecht zijn ze kansloos
ze slorpen verstikkend stof
traag woekerend met geduld
op de kale rotsflank
de grafzerk die schuin zakt
een ijswand in het hoge noorden
her worden ze niet verdrongen
maar dringen door de fijnste porie
zelfs verdord slaapt het door
tot de dauwdruppel hem…
Vreemde vlaggen
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 93 zijn de wortels
krachtig en vitaal
maar in zuidwest
heeft wind een andere
geur en kleur gekregen
vreemde vlaggen
worden daar gehesen
als de stormbal staat
wij buigen door massaliteit
willen het oude bos niet kwijt
veren op en kijken verder
als de storm weer is geluwd
jonge aanplant trekt nog met
fris groen uit andere tijden
in woekering…
veeg eerst je voeten
netgedicht
4.0 met 23 stemmen 1.333 het wegdek weerspiegelt jouw laatste levenslicht
de wind helt over in verstrooiing van licht
de straten in bezwerende onduldbare geheimen
uitdagend in wiegend wankelende angst
levenskrachten in ongenaakbare strompeling
als net afgestroopte bladeren van bomen
het lijf in woekering, eens ongeschonden
maar nu in verzoening van de ruwe dood…
Palimpsest
gedicht
2.0 met 79 stemmen 24.770 --------------------------------
uit: 'Woekering', 2005.…
de tijdsoldaat
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 233 de tijdsoldaat voorbij de lege ruiten
nestelt zich in parallellen en meridianen
en vraagt mij om de ogen te sluiten
doch in woekering en met psalmen
kreunend durf ik mij niet te uiten
de spiralen van het universum
reiken mij meermalen de sluiers van het stof
maar ik zet tegen beter weten in steeds
weer de rouwmuur zonder vensters neer…
spiegel
gedicht
3.0 met 19 stemmen 13.388 spiegel nimmer zonder vreemden
volière die de inbreuk van ontheemden
begroet met een beurtzang tussen buiten
zonder binnen en het zich buitensluiten
droge regen koude zon en een stom
naar elkaar staren tot aan de horizon
vol woekerende meubels en muren
sneeuwend in hun evenbeeld
je bent snavel aan snavel roofvogel
belust je dood te plukken…
verboden vrucht
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 545 dagen zij
de zinnige lusten
smeulend eerst
maar snel al
met vuur en vlam
wakkeren zij de passie
tastend verleiden zij
in gedane beloften
geen rede te vinden
die weerhouden wil
wat lokkend aandrift
tot zinderend geluk
wee maken zij
de reine gedachten
met zwoele fantasie
die in kolkend bloed
gekmakend raast
door lijf en leden
woekerend…
HET WIL
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 37 Het wil haar niet in letters zien vergaan,
Het wil niet horen meer maar voelen
hoe het licht haar op zijn tong vertaald
tot woeker, brandmerk van bestaan.
Het keert de woorden, egt het veld,
en zeist de metaforen van het land:
in het strelen zal haar omvang stralen.
Het weigert u haar verder te beschrijven.…
Samenvatting
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 1.080 De spiegel van je ogen
weerkaatst een vurige lust
die me tanig opgestoken
bitterzoet woekerend verteert.
We zuchten ineen
van opgelucht verschieten,
voegen ons samen
in een nieuwe wet.
Ik adem je uit en
zing een lied van liefde,
bijeengeraapt de scherven
van ontzilte moed.…
Namen
gedicht
3.0 met 61 stemmen 25.997 Mijn stofnaam mens
Een mager woord, een woeker,
Een overschrijden van de grens.
Mijn eigen naam, die niemand kent
De som van al mijn trilling
Van mijn lot equivalent
Tegelijk mijn warmte en verkilling.
Plaatsnamen, zaaknamen. Liefdesnamen
Die nooit voorbij zouden gaan,
Waarvan sommige al vergeten zijn
Terwijl wij andere beramen.…
Sloop
gedicht
4.0 met 6 stemmen 8.383 Al die kamers waaruit warmte nu voorgoed
ontsnapt en woorden zich nog trachten te
verbergen in laatste kieren of als schimmel
woekerend in het pleisterwerk. Streel
de vergeten tafel waaraan mensen zich
op het leven soms de tanden hebben
stukgebeten.…
Mysteries
gedicht
3.0 met 3 stemmen 2.538 .
--------------------------
uit: 'Woekering', 2005.…
in een zelfknagend gat
netgedicht
5.0 met 5 stemmen 309 de waarheidsboom
groent schitterend blad
bloeit ongerept
de mooiste bloemen
maar aan haar voet
scheurt traag de bast
woekeren liegbeestjes
in een zelfknagend gat
ze nemen stukje leven
mee en bouwen zo een
wereld die de waarheid
niet zo nauw meer neemt
het leugennest groeit
best terwijl de bladeren
al snel verdorren…