Alle inzendingen over woestijn OR zand OR kamelen

Gevangen in een glazen woestijn door vluchtige bergen omzoomd vraag ik mij verveeld eens af, of het zand niet voor niets stroomt. Iedere nacht lijk ik dichter te zijn bij het gat, zovaak gedroomd, dat mij aan de rand te denken gaf, of het zand niet voor niets stroomt.…

sterven gaat vanzelf leven is moeilijker je doet het maar een keer sterven ook en daarvan ga je dood het fortuin is het hebben noch het zijn ongeborenen zijn uitverkorenen de beste waarborg tegen levenspijn is er nooit geweest te zijn…

Nooit heeft zo’n grijpjanus aan mij gezeten Niet op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ík ben vrouw – men is mij vast vergeten Dus tsja, terwijl ik dat volstrekt níét wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

De showcase van het Parliament waar May standvastig als een vent haar brexitplan met verve brengt waarbij plan b nog niemand kent - kakovolière als men stemt tot mister speaker 'order' zendt gezag waar 'n Arib nooit aan went hoe lang nog leeft dit Parliament? De D-day nadert en je ziet her going down in Downing street Down Under in…

Nooit heeft zo'n grijpjanus aan mij gezeten Nooit op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ik ben vrouw - men is mij vast vergeten. Dus tja, terwijl ik dat volstrekt niet wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

mag ik korrelen in jouw woestijn in het zand van hitte alle dagen onvervreemdbaar bij je zijn nachten met je delen in de uitstraling van pijn om het niet bij je kunnen zijn samen schurken tegen rotsen waar we botsten dat maakte onze korrels voelbaar fijn mag ik als los zand nog door je handen glijden jouw sahara zal mijn gobi…

En dus kwam ik in de woestijn waar alle mensen elkaars gelijken zijn; vrouwen en kamelen, zijn zij gelijk? Wel ('s zondags op smalle kerkepaden die de vaderen niet licht betraden) zag men groot verschil tussen arm en rijk.…

Ze zijn op ’t Libisch zand gestrand brachten een onverwacht consult met bullepees en katapult en staken loom de kop in ‘t zand Verprutst de naam van ‘t vaderland Kamelen lachen zich een bult Hillen lijkt wel suf geluld stamelt zachtjes moord en brand Marine, luchtmacht, landingstroepen hoort ie ’s nachts bevelen roepen Hij droomt het drietal…

Kerstman, kom naar mij in Salvador, op je slee -- met de kamelen.…

in niemandsland pak ik je hand in ogen op verloren stappen in het zand van de woestijn markeren slechts je laatste sporen mag ik in groen weer de oase zijn nee geen fata morgana wel je paradijsje na alle pijn…

De zonnewind heeft wat zand van de maan rechtstreeks naar het strand van Tangiers geblazen: alles glinstert en beweegt. Bleke kamelen balanceren verward op het koord van de branding terwijl de lichten van het veer naar Tarifa dansen op het ritme van mijn tango.…

ik cheops weer in de woestijn kijk voor me uit ben opgetogen weet wat de macht van zand zal zijn in de sahara heb ik dat zand moeten gedogen zag nog de tartaren de chinese muur verhalen zij dropen af wilden gobi als een eigen speelterrein daar waar stenen grenzen stellen is de mens keihard toch voel ik geschiedenis van vrij…

ik dacht aan duinenvelden die botsen, zand uitwisselen maar elkaar ook weer afstoten aan Mauritaanse dorpen nabij woestijnen die onder zand verdwijnen aan houten vissersbootjes schommelend op zout zilver schitterend water aan de vergeefse uittocht van naamloze mensen naar het ene of andere beloofde land aan Atlas die de hemel…

'k ben de druppel in de oceaan 'k ben de zandkorrel in de woestijn 'k ben onzichtbaar voor wie me niet wil maar druppel of zandkorrel, ik blijf: van m'n leven niet stil.…

Staand in de woestijn met niets dan twee handen vol water en jou, waar ik naar dorst in mijn uitgedroogde hoofd Als de trillende lucht je loslaat zie ik mijn lege handen Weer een dag vergaan ongemerkt in het gulzig hete zand…

Ik heb verdriet maar mijn tranen zijn droog ze zijn als zand in de woestijn zoveel dat eigenlijk niemand nog ziet hoeveel ik heb verdriet je zult het niet vinden ik heb het ver weggestopt ik draag het in plastic zakken niemand die daar in kijkt mijn verdriet is er gewoon en niemand die nog opkijkt het is er.…

Ouders verkopen het geweven goed aan rijke mensen, reizend op kamelen; vrolijke hartkloppingen geeft die stoet. Het kind wil zich na het wilde spelen toeleggen op wat de toekomst uitbroedt, leert een handwerk, verlangt wijze bevelen.…

De kachel aangedaan water voor thee opgezet stukje gember in plakjes drie voor jou en twee en een half voor mij Buiten waait de wind stuift het zand de Kalahari woestijn maakt zich hoorbaar en jouw stem zingt een ochtendlied…

zand woestijn een bodem van een dode zee met resten van wat schelpenzand het wit gebeente en duinenlijnen die verdwijnen in de spiegeling van mijn eigen fata-morgana trillende luchten zuchten gelaten maar mijn blik reikt alsmaar verder dan het weerkaatsen van mijn droge stem die geen echo meer vinden kan…

Vele verveelde gemene kamelen dronken met dorstige minderbedeelden - de dromedaris; zij missen de weelde van één paar bulten, waardoor zij hun kelen tot barstens toe vulden zonder herverdelen. Eert dus de bron als het water er schaars is - een halve kameel telt voor één dromedaris…

ze strijkt met pen teer teder zwijgend precies concies op perkament fragiele streepjes trillen van zonder woestijnen eeuwige stilte verlaten verlangens zanden verstuiven bloem en palm zij tooit zich in roos in jurk eeuwig haar zand nomaden zwerven zwijgend langs haar haar rode rozen ogen geloken versluiering zware gewaden…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

ik woestijnde jij droeg water aan de wilde bloemen zijn we samen langsgegaan het zand was door ons vingers en de hand gegleden maar hitte opende verleden toch zal alles op jouw water groeien jij ontluikt en in onze ogen zal mijn woestijn weer bloeien…

Een glimlach bezie ik niet als een spiegel wanneer ik naar mijn kooi kruip ben ik onderdanig in de liefde van mijn zelf verzonnen werkelijkheid maar dat zegt alles over de onbereikbaarheid van mijn geneugten wanneer ik jouw glimlach zie ben ik als de struisvogel ik steek mijn kop in het zand van een verdwaalde woestijn nog alles…

Ik liep laatst nog dwalend door de woestijn toen ik op het zand een druppel zag die vlak daarvoor er nog niet lag en nergens van gekomen kon zijn. "Drink toch, drink!" is wat mijn lichaam riep, maar de tocht is zo oneindig lang en de dorst te groot, zo ben ik bang dat ik hiervan onmogelijk geniet.…

de hype was rood en geel sahara zand de stal als plaats voor mens en dier om te schuilen stilte om even in jezelf te huilen om al het dagelijks leed nog was er geen raid van bommen alleen het grommen van kamelen de heldere ster was uit de lucht geschoten koningen van hun troon gestoten er komt geen kind dat vrede brengt maar…

De motor waarin damp wordt opgezogen en zand, veel zand, dat godvergeten zand, zover het oog kan kijken is er strand, het zand zit in je neus, je navel, ogen De Beer draaft door op deze korrelgrond, rijdt plankgas van Parijs tot aan Dakar, en héét dat zo’n woestijn is, zonneklaar, het zweet loopt in je nek, je naad, je kont Een duintop wordt…

ik heb ze weer als rots gezien de stukken steen die in mijn handen wegen ze delen plaats en tijd met mij geraapt om leven meer gewicht te geven ik ben slechts passant hun voorland is het zand de ongeziene korrels vol herinnering want eeuwigheid breekt rotsen tot woestijnen ik raakte ze, zij wisten mijn emoties te verkleinen…

Spuitend water, een oase, mannen en kamelen, de woestijn een tamboerijn, een rinkelende zandstorm. Het donker kreunt, het zonlicht dreunt, een roodgekoonde horizon rolt aan over de heuvels. Fatima likt tergend traag de druppels van haar vingers, de nacht was wild, de ochtend naakt met dauwbedekte bloemen.…

droom na droom splijten de rotsen open steken ravijnen scherper af verstuivend gebied getijde na getijde onder de blauwe koepel tekent helder een woestijn terrassen van zand resten van een tempel in stralende verlatenheid ------------------------------------ uit: 'Verstuivend gebied', 1979.…