Netgedichten

netgedicht (nr. 16.993):

Extase in de oase

Fatima eet schijfjes maan
uit een sterrenschotel,
rijzig glijdt een dadelpalm
langs haar slanke dijen.

Op de toppen van de duinen
stuiven witte hengsten,
Fatima wuift met haar sluier
naar de westenwind.

Spuitend water, een oase,
mannen en kamelen,
de woestijn een tamboerijn,
een rinkelende zandstorm.

Het donker kreunt,
het zonlicht dreunt,
een roodgekoonde horizon
rolt aan over de heuvels.

Fatima likt tergend traag
de druppels van haar vingers,
de nacht was wild, de ochtend
naakt met dauwbedekte bloemen.

De karavaan vertrekt vandaag
naar het verre Marrakesh,
maar Fatima legt zich te rusten
op een kussen vol met goud.