Alle inzendingen over wonderschone OR stokken OR voorbijgaand

In de nevel van mijn schrijven zweven woorden wonderschoon, maar ik kan ze niet beklijven, want ik mis de ondertoon.…

Het zal altijd doorgaan het zal altijd blijven bestaan wij twee, wat tussen ons is, was wat tussen ons bestaat niet meer voorbijgaand maar aanwezig, voelbaar jij, met jouw mooie haar. Bij jou was ik altijd klaar, volledig af.…

ze stokken ze stokken in je keel de grote woorden en komen in windstilte fluisteren soms aan boord…

Men gaf mij een stok. Een stok, niet om mee te slaan, maar een stok om ermee te gaan van mijn bed naar het kippenhok of tot het café in de laan.…

Zeg niet koolwitjes zijn het maar ze fladderen van links naar rechts naar boven naar beneden spotjes wit op groen op blauw op lila op lavendel kijk er eens naar fladderen maar onooglijk voorbijgaand in geheimschrift in codetaal…

niet een voorbijgaande overgang maar de allesomvattende bezieling, die haar en ons leven heeft verruimd met geluk ondanks tegenslagen, nu zonder pijn en strijd naar rust in vrede.…

Hard maar honingzoet en toch nog wijs als oude man die zich net weet te bewegen met een stok. Een lange stok met zilveren knop, die glimt in de zon. Een reflectie of spiegelbeeld van vrouwen die verdwenen. Een echo van het tikken van de stok. Het tikken van een klok. De tijd vloog, maar is altijd gebleven. Zo ook het leven.…

Frontaal wordt gebotst met een vaart en Jeanet concludeert nu: 'Het leven is ook van voorbijgaande aard.'…

ik heb een nieuw fotoboek gepakt waarin ik jou op het gladde papier visualiseer in een paar spraakmakende scenes zoals de boom die jij vasthad aan de bast met die lange treurende takken en jij hoopvol kijkend naar het nest waar de kleinen wachtten het bankje dromend aan de vijverkant met waggelende eenden en voorbijgaande benen…

De loef op het eiland Aan de kim reeds in zicht gekant krijgt de golven er bovenop Trekken thuis tegen de hamerende kop Wat een zwalpend afleggen opeens betekent Per strekkende meter van gezwoeg Want nagenoeg niet gerekend Was op windstreken voor de boeg En de stuurman's verbale granaten Die derhalve gramstorig exploderen In duizend…

Voorbij ons besef van tijd, worden momenten tijdloos. Voorbij ons besef van ruimte, verandert elke zandkorrel, in een nabije ster. Voorbij tegengestelde politiek, komen vijanden vredig samen. Zie, de dagen worden langer. De lente is alweer in aantocht. Voorbij de dagen van ons leven. Alle dagen voor onze geboorte. Alle dagen na ons voortbestaan…

haar handen grijpen in elkaar van pijn zij is niet gewoon zij is wonderschoon zij heeft mij geraakt en mij volkomen mismaakt met haar handen van fluweel…

is mijn restwaarde gelijk aan de voorbijgaande geur van een afgebrande lucifer op het houtwerk is de kop rood en tijdelijk voornaam tot het zwart is hij even een ster als ik ben opgebrand blijkt de eeuwige roem reeds te ver die was al eerder naar de maan…

Ze zijn listig soms lastig maar vooral lustig voor haarzelf haar liefdespartner haar aangezicht tot anderen om te laten zien om van te dromen om niet aan te ontkomen “for she, he and me too” maar ook haar kind te voeden hem of haar te laten bevroeden haar uiterlijk ’baarmoederschap’…

De ouderwetse wielerheroïek Lijkt in de Tour de France weer terug te keren: Veel demarreren, keihard duelleren En weinig rekenwerk of ploegtactiek Maar komt de Tour ooit nog tot een ontstijging Aan permanente, onderhuidse dreiging?…

in het zonlicht ben je zo mooi zo wonderschoon en zo vol pracht voor mij meer dan schitterend.…

daar de wind vrij spel heeft kust kwik zachtjes het vriespunt de avond legt zich neer na volledige overgave aan de ondergaande zon in het holst van de nacht ontstaan wonderschone waaiers worden bloemen geboren die nimmer zullen geuren beperkte houdbaarheid doet niets af aan hun fonkelende pracht die schittert in het ochtendlicht totdat…

Jarenlang had ze Zich er uitsluitend Op gericht - had ze vele Trainingsuren gemaakt En veel extra arbeid verricht Tot deze zondag, toen Vielen alle stukjes in elkaar En schaatste ze op Beethoven c-dur Haar allermooiste kür…

Je zachte, wonderschone zelf.…

ik vergelijk je met de zomer maar jij bent zonniger en milder en nooit in glans voorbijgaand ik bemin je in het stofgoud van de zon het is mooi om je aan te raken het is zoals het voelt, het is liefde harten op drift volmaakt in een schoon licht…

Zij is niets dan een droom van voorbijgaande aard daar zij woorden hanteert gelijk een geheimschrift waardoor zij zich alleen door hen begrepen voelt die dezelfde taal bezigen zij nodigt hen uit voor een dans vol verleiding tot in de rokken van de nacht…

ik droeg alles behalve je kleding voorbijgaand aan het kind zijn jouw leed angst en boosheid op schoudertjes teer een volwassen geest in kinderlijf zo klein om echt te bevatten maar schijnbaar groot genoeg om jou te dragen…

een helder witte wereld puur en wonderschoon aan onze voeten en rondom ons blinkt niet geëvenaard door één optisch witmiddel…

Die zomeravond was er een mozaiek van koperrode luchten, zulk een wonderschone kleurenpracht, dat zelfs God even zuchtte en wat langer wachtte met de nacht.…

bladzijden waaieren al in de wind vermengd met zand door voorbijgaand kind ligt het boek daar op zijn rug de snelheid der regels is vliegensvlug vergeten woorden door zon verlicht slaat plots 'n rukwind het boek hard dicht…

Ach, mijn lieve, wonderschone vlinder, je sterke vleugels strelen de ijskristallen op de donkere, overmoedige elzenproppen, je bent niet alleen, geelzwarte mezen roepen vanuit elk hoekje in de tuin de lente aan, brutaal negeren ze het hoge miauwen van een jonge buizerd, ach, mijn lieve, wonderschone, vlinder, de herfst kleurde boom en blad…

om uit te waaien Naar voorbijgaande schepen te zwaaien? Zand.... door onze handen te laten glijden? Enkel met onze vier handen een zandkasteel bij eb te bouwen? In 't rotsvast vertrouwen dat vloed hem weg zou vagen?…

ik sta onder voorbehoud schuilend voor smeltwater ons uitzicht lijkt van goud ik werp mij op als erflater dit is vluchtig als een storm van voorbijgaande aard het universum is enorm maar wat is eeuwigheid waard waarheen ik ook ga er is een gedachte die niet loslaat ik jaag een fantoom na in het land dat niet bestaat…

Door de flarden heen die voor hen gewoon waren verbaast de wereld opnieuw met een dromerig Den Haag een voorbijganger in een tot sleets gedragen jas maakt geen goede sier meer zijn gang is zwaar bij stilaan verderkomen portretteren hij en deelgenoten een voorbijgaand tijdsbeeld.…

dicht in drift haar ogen lichten als de bliksem gewoon toch nog zo wonderschoon in haar elementen de natuur de geest de materie het vuur is het wonder of schoon gewoon?…