Alle inzendingen over zand

Soms zweemt het onvolmaakte naar volmaaktheid Soms is het triviale goddelijk Soms is een korrel zand een strand Soms betekent de glans in blauwe ogen een hemel Soms is een handgebaar een omhelzing Soms is een waterdruppel een oceaan Soms ruikt de aarde naar de hemel Soms is een blik een kus…

voelde zand van het strand in een rusteloos glijden heb de golven laten betijen in opstandige vloed ik pakte je hand vond de schelpen die jij had ontmoet ze vertelden van leven hun vrucht reeds gegeven het huis op de vlucht neem nu je rust kom terug want morgen is er weer vloed te beleven…

waar aan de Kim de paarsblauwe hemel vuurrood aan stukken scheurt helicopterstrepen verdeeldheid zaaien drijft een schommelige zee en in de verte schraapt er traag nog een bootje langs de einder op het zand van het strand spelen licht en schaduw hun schimmenspel het oog gaat brandend onder de kijker ook en dan de zon…

zo draag ik schelpen achteruit een zelfduel met geruis in oren wie hoort het waaien het zand dat in een laatste dag- gezicht valt het eiland langs mijn voeten gekneld tussen stenen meeuwen schreeuwen op natte vlekken schreien om de vuurtoren die langzaam uitdooft overspoeld door ijle woorden…

zo lang we onbeholpen naar woorden zoeken de taal ons venster op de wereld blijft we andere waarheden de ruimte geven de deur openzetten voor de stilte binnenin we verbintenis vinden met het onbekende naar buiten komen uit onze huizen van zand en klei zo lang we geraakt worden…

de kleine woestijnspin danst de tering naar de nering vier harige pootjes penselen strelend het warme zand ze draait de wals van de vluchtige 1-2-3 schone schijn hij kan dat wervelende witte wonder niet weerstaan zij weet van de afstand daarna aan wonderschone wanhoop doet ze niet…

ik luister… hoor enkel wat ik horen wil rumoerigheid trekt stilaan weg gouden zand waait op verblijdt een kind zeewater speelt een spel met de wind ik luister… hoor enkel alleen nog maar de zingende wind dans met mij hoor aan mijn lied kom morgen terug vergeet mij niet!…

In een korrel zand. In de kosmos. In energie. In een cel. Eeuwig leeft alle tijd van de wereld. In dorre woestijnen en in oceanen. Ook in een mens die gestorven is, en in onze herinneringen leeft. In een aandachtig levend mens, die alle tijd van de wereld heeft.…

komt er nimmer tot bedaren na eb is er vloed Het zand altijd prooi de tanden er ingezet waar aan geknaagd De duinen kijken het aan nog droge kruinen 't water aan hun tenen Je wilt.... het oor lenen aan de monotone zang van branding.…

zo hangt die daar de rijpe vrucht ik ben gaan liggen de eerste druppels geen deren nog lig ik daar natgezeken kom niet overeind de eerste aarzeling hou je bek zo speelt het als gedachtevrucht ik ben gevangen geen ontkomen rotte vrucht nog lig ik er als opgedroogd verlangend zand de vrucht verstrooit in gedroomd fruit.…

ik sta daar maar een beetje aan de zijlijn met mijn wittige lijf en leden waar zal ik mezelf laten met mijn blote voeten vast in het zand de zee het brandpunt maakt stampei lijkt alles te weten de zee is zoveel grijzer en groener zoveel wilder en wijzer de zee is zoveel ouder dan ik ooit worden kan…

ik wil de zee weer voelen het zand aanraken zeven met mijn handen ik wil met de meeuwen in een duinpan of in het helmgras landen ik wil luisteren naar de stem het praten van de wind ik wil weten waar ik de nooit gevonden schelpen vind - ik wil het ongewis van toen ik wist niet wat me nog te wachten stond ik wil een inhaalslag…

Half bedolven in het zand, in een donker, duister bos. Ze liggen daar te wachten, op iemand die ze vindt. Lang vergeten zwijgende gedachten, in regen en in wind.…

ze wogen wichtig verloren lichter golfden water naar de zee braken branding schuimden witter schreeuwden met de meeuwen mee verjoegen strand en stormden straf het jagend zand uit eerste hand ze wolkten hemel in een blauwe bries zongen luid het rauwe zeemanslied…

Het bosmeertje dat golft zachtjes over het fijne zand De zon die dan opkomt verlicht langzaam het strand. De wolken drijven langs de egaal blauwe lucht. De bloemzaden verspreiden en vervliegen hun tochtelijke vlucht.…

n blauwe lucht waarin ‘n berglandschap van lobbig geklopte room aan de horizon een eiland van grijs zand voor het eiland helderblauw water en daarin een stoel een stoel in het water niets meer niets minder en toch is de stoel zoals hij daar in het water onder de blauwe lucht met wollig witte wolken meer dan een stoel veel meer…

droom dromen groter dan de ogen van je buik verbreek kettingen sterker soms dan de handen van het hart vonk woorden uit je vurige mond als scherpe kiezels in het zand keer ingekerfde denksels de rug toe vlieg naar verwondering omhels het onbekende met armen oneindiger dan je denken kan…

Voor wie leeft als een vetgemeste gans Heb ik dédain, breek ik nimmer een lans Als ridder, 'honi soit qui mal y pense' Uw innerlijk behang wordt transparant Pas als u niet uw kop steekt in het zand…

Je was vanmorgen nog ergens diep in de zee, en elke golf nam je een stukje mee, na een dag of twee lig je ineens op een randje zand aan de zee. Lachend om mijn eigen gedachten, loop ik langs de golven, in het zand langs de zee.…

De geur van zoute ziltheid, brandend zand, de geur van de zomer. Het gouden zand waarop ik loop heeft de zon gevangen. Het laat mijn sporen staan bij iedere stap die ik zet. De zee waarvoor ik zoveel ontzag heb, maar waarvan ik weet dat zij me uiteindelijk toch zal weten te verleiden, ze wist mijn sporen op haar beurt.…

soms te gehaast, 'k had weinig tijd, de weg was nog zo lang, totdat 'k ineens, heel onverwacht, een rimpel tegenkwam, ik struikelde en viel voorover in het zand. Veel voeten gingen langs mij heen, niet één hield bij mij stil, ik was, beneden hen in 't zand, gevaarlijk noch belangrijk meer.…

de zee kende het geheim en vertelde het aan de golven de golven rolden het naar het strand het strand bewaarde het onder het zand toen kwam de wind het zand waaide hoog op de wind pakte het geheim en bracht het naar de zon de zon koesterde het geheim deelde het met de maan de maan fluisterde het aan de sterren de sterren gaven het…

Herinnering komt boven, aan kriebelende naalden, zand en strootjes in haar jurk: na weer een heftig mooi moment samen kijken, samen lachen om de nijver dribbelende kevers, onverstoorbaar in hun gang langs vers getrokken paardensporen.…

de naam doet denken aan droog gevallen waddenbank, waarop vet, gespierd en glimmend, de jonge zeehonden hun gevlekte sterke flanken keren naar de ochtendzon, de glanzende koppen draaien om en om, wijde neusgaten, sierlijk krullende snorren onder en boven donkere ogen, onrustig rustig rustend, neergevleid op het zand, onrustig, nu de ijzeren…

de wind waait slierten haren in je ogen je liefdevolle blik blijft onbewogen mijn geest tuurt vol verwachting naar je strakke glimmende buik liggend op het natte zand likkend aan je lippenrand ik voel me aan de hemel staan met jou als gouden volle maan je mond voelt warm en zacht ik streel je borsten pracht het zand stuurt prikkels…

We strompelen maar voort in onze Sahara's, we vallen keer op keer te pletter met onze snuiten in het hete zand. Happen zand. 'Another one bytes the dust!', zong Freddy Mercury terecht. Liefde is vaak een fata morgana en dan stik je in het zandslikken. Er is meer woestijnleed dan liefdesoasen.…

in het zand De golven worden bemind Blote voeten op ‘t strand De zee kolkt heel gedwee Ver weg is het land Meeuwen vliegen mee Blote voeten op ‘t strand Daar loop je aan de kust Je hebt het nodig want Dit geeft serene rust Blote voeten op ’t strand Heuptas op je dij Maria in je hand Isis aan je zij…

links van mij de golven rechts van mij bedolven onder zand de krant van dagen terug boven mij de meeuwen onder mij het eeuwenoude land het strand schuurt zacht mijn rug achter mij de jaren voor mij jouw haren in de wind verblindt de zon mijn ogen van mij is de kust in mij heerst er rust en vindt het kind zijn schat en zijn vermogen…

de schuimende paarden volgen de heer der stormen gedwee hun eindeloze rijen storten zich op het zand en sterven zou de wind soms vragen of de zon lang genoeg de aarde heeft verdragen omdat de maan het vroeg want de tijden lijken steeds terug te keren naar de grijze dijken die het groene land beklemmen…

Jaloers, op het zand dat je natte blote voeten kust. Jaloers, op de zon die een stralende glimlach ontlokt. Jaloers, op de degene die in je ogen ziet wat ik had willen zien.…