Alle inzendingen over zich voltrekt

Een schaduwspel met wajangpoppen achter een wit laken voltrekt zich een projectie van de werkelijkheid tot een schimmenspel. Tempo doeloe lijkt daar te heersen. Een burn out heeft daar geen kans. Staat daar voor eeuwig buitenspel. Gamelan muziek kalmeert de aandrang van een op haast gerichte westerse toerist.…

Een flits van begrijpen voltrekt zich in één seconde. Torenhoge idealen, boven elke discussie verheven, storten in elkaar. Bedrogen, belogen en verstrengeld in een kluwen van verdriet, verbrokkelen onbeantwoorde jaren en worden één grote, onbegrepen puinhoop, waar je zelf deel van uitmaakt.…

in eigen helft je leven doorbracht in wanhopig verlangen naar hereniging en dat je dan op een dag een wonderlijke dag dat oeroude afgescheidene ontdekt in de ander en na een lange ballingschap eindelijk thuiskomt in de heilige ruimte van je ziel waarbinnen zich met oeroude kracht die de cirkel rondom sluit een mysterie voltrekt…

Weldra tol je als een op de grond geslagen vlieg en je bedenkt: dit speelt zich af als iets wat zij heeft vastgelegd, maar het voltrekt zich onbepaald. Pas later lijkt je oog vertrouwd met deze buitenissigheid wanneer de kamer zich herstelt. Zelfs van het meisje is geen spoor.…

Gerucht van melk en ijzer in de stallen, van hooi en room de reuk tot in de keuken; een ritueel luidruchtig zonder spreken voltrekt zich als de avond is gevallen. De ruiten blinken door een waas van tranen waarin het huisgezin naar buiten zwevend het toegeschoven bord ontspannend ledigt. Gespoord slapen de paarden en de hanen.…

zal de wind de bladeren van de bomen het elkaar al ritselend laten weten zullen vogels het elkaar al kwetterend vertellen dat ze mij nooit mogen vergeten zullen zeeën woelig baren zullen rivieren tranen stromen en kunnen het verdriet niet langer voor zichzelf bewaren ben ik dan zo bijzonder nee want voor ieder mens die heen gaat voltrekt…

Op internet voltrekt zich een seksuele revolutie. Van de jongeren tussen 12 en 18 jaar heeft een op de vier jongens en een op de vijf meisjes cyberseks gehad...: bron Telegraaf)…

De wereld, zoals onze geest die kent ligt in de schoot van toekomst en verleden het onvergankelijke toegewend, dat zich voltrekt in haar verganklijkheden. Al wat zij voortbrengt heeft zich opgericht vanuit een aanvang, in zichzelf gevonden, en breidt zich uit en bloeit onder het licht, - en gaat dan in zichzelve weer te gronde.…

Ineens voltrekt zich een natuurlijk wonder. Een machtig scala verschijnt. Feeëriek en heel bijzonder. Ver boven de aarde verheven ontpopt er een regenboog. Verrijkt met zoete kleurenpracht, ontoegankelijk en hemelhoog. Door de werking der natuur onopmerkelijk verschenen. In al haar schoonheid geruisloos en ineens verdwenen.…

genietend van dit alles lacht hij om een geintje om van zijn binnenpretjes nog maar te zwijgen krijgt hij van de vogels nog een seintje terwijl de dichter in hem omgeven is door beeldschermen met allerlei afbeeldingen van natuur tot totaal random waarmee hij zichzelf verwende prikkels steken zijn hersenen hij schrijft, hij dicht erover en voltrekt…

eigen taal, mijn plaats verkrampt in scharlaken rood met alleen de tijd als onderkomen, het doen te laten als opwaartse druk van zwaartekracht als ik de teugels in een laatste sprong aanspan van een tijdelijke dood is opgeschort door drukkende aardse ziel kan ik rustig stikken, door haar ademnood verkeer ik in het ondeelbare, voltrekt…

Een idyllisch sprookje voltrekt zich door jouw aanwezigheid. Tussen het maagdelijk roze-wit komt een hemel in de lente in de werkelijkheid aan mij voorbij.…

Volledig concentrisch voltrekt zich het leven en wordt met zichzelve omsloten, compact. Alsof met een passer, die langzaam verzakt almaar wijdere cirkels worden geschreven. Weemoedigheid doet soms de lijnen verkleven, het middelpunt wordt door de jaren abstract.…

Dan breekt de zon door en voltrekt zich een schouwspel van licht. Over de talloze kriskras gesponnen draden, dansen ontelbare lichtjes. Het nauwelijks voelbare ochtendbriesje, zet de maat voor dit glinsterend festijn. Het hoopje takken lijkt betoverd en schittert er op los. Een wolk schuift voor de zon, de voorstelling is afgelopen.…

Dat lijkt heel gek maar op zijn nek voltrekt zich het aardse leven. Wordt zo'n vier miljard jaar aan hem de verantwoordelijkheid gegeven om de aarde in zijn baan te houden 365 en een kwart dagen rond de zon. Zo'n man is onvervangbaar in zijn ongekende ouderdom. Hij kent zijn plicht.…

Bij aankomst wordt niet aangeklopt: heer Dood kent zo zijn rechten, er voltrekt zich immers geschiedenis, want wie nog is, is spoedig was, voorbij is al het vechten. Gevraagd naar wat hij daarna doet, wenst heer Dood vrij bruut te stellen: Ik haal zielen, daar dit moet. Wat daarna volgt is mist voor jou, dat ga ik niet vertellen.…

door aderen waarin het hart te groot de geest te nauw, ritme van zin en woord verstijfd in mijn roman, de plaats verkrampt in grijs en groen, in tijd niets meer vernomen, het laten een constante druk van wurging als ik binnen kom, tussen aarden dekens kan ik rustig stikken, beklemt en luchtgebrek keren zich in het ondeelbare en voltrekt…

een bloemenwijsje uit vroegere tijden beademt een melodie van buiten de schaduw volgt getrouw Moeder Aarde bergt diep in haar schoot eigen innigheid de oude natuur vergeet niets (ook niet de vergeet-mij-nietjes) alles zal door ‘t levenslicht verder groeien en bloeien dat zich in haar voltrekt door eigen aard op de oude wijze Moeder Aarde…

tussen de aardse dekens kan ik rustig stikken, beklemt het geestgebrek keert zich in het ondeelbare, voltrekt uit het hermetisch zwart, zonder dat het in schrift op het lijf is gezet.…

haar dierbaren opwacht In handen knijpend met kinderen, te jong nog om het noodlottige te beseffen spelen met hun geliefde speelgoed buiten in de omgewoelde tuinvijver waar in kinderlijke onschuld het leven wordt nagebootst onderwijl zingend over verwelkte rozen en schepen die vergaan En dan in werkelijkheid de ramp die zich voltrekt…

toch eens gaan ik ben een meisje, zonder zelfrespect Mijn eigenwaarde is lang van de baan kijk maar, mijn armen blijven bedekt Wonden in mijn armen en mijn been Ik voel mij zodoende geschandvlekt Niemand merkt dat ik bloedend ween want ze zien mijn armen altijd bedekt In bed huil ik ’s nachts telkens zacht voordat mijn mes het vonnis voltrekt…

met een teveel aan krullen lag ik in een deuk tegen de kant waar het snijdt de demonen brullend vanuit de achterstegen ik lag in letters te geelogen laveloos de duisterte laveerde door mijn ziel en schepte al het zwart er in mijn lichaam barstte uit mijn lippen in een druppel van bloed ***** Alles voltrekt altijd in perfecte…

Fragiel geaderde scheurtjes.. nauwelijks te zien fluisteren zachte dreiging doch worden overzien In gevorderde wording eisen ze prompt plaats zoals de brutale krassen van een botte schaats Een wolk van stof ontsnapt uit grotere scheuren als voorbode van 't verval, dat staat te gebeuren Opgemerkt maar ongemoeid voltrekt verder lot rammelend…

Over zijn strenge cirkels heengebogen eigent hij zich de middelpunten toe Hun trots bezit staat in zijn harde ogen Hij wordt de mathematica niet moe waarmee elk nieuw uitvieren zich voltrekt om elke nieuwe inkeer op te vangen Zie hem in rustige beslissing hangen boven het tijdeloze dat hij wekt en kantelend in tegenkringen leidt voor het…

meer van je af Het beeld van jou zal nooit meer wijken Neem je mee tot in mijn graf Opeens zie ik je lopen Helemaal alleen over straat Mijn mond valt wijd open En mijn ogen volgen waar je gaat Maar wat bedenk ik me nou Misschien durf ik naar je te fluiten Voor een beetje aandacht van jou En om mijn bewondering te uiten Dan voltrekt…

Waar de fundamenten van de mensheid schudden, de wereld hulpeloos toeziet hoe een drama zich voltrekt, en kennelijk geen les is geleerd om dit gebroed te ontdoen van zijn kudde, waar straks gewonden en doden in een niemandsgraf worden afgedekt.…

in dit sprookjesparadijs met zijn hemelse geuren een specht oefent subiet op een kloppend lied het mos sprankelt sterretjes feestelijk in warm groen rode stippen zwammen in een heksenkring wortelvoetjes zuigen zich vast klimmen op een bast elfjes zitten op een bankje een stem zegt dat ik plaats mag nemen een magische voorstelling voltrekt…

naar die boze trom je komt steeds dichter bij de waarheid hoe meer je er over praat en nadenkt je bent echt wie je denkt dat je bent ik zie al weer die vertrouwde glans in jouw ogen ik hoor nu ook weer charme in prachtige volzinnen het leven was even uit jouw handen geglipt omdat je jouw falen niet kon omzetten in excuses na ieder drama voltrekt…

Waar jij nu ook bent en met je ogen misschien gesloten in een veld met wilde bloemen en jonge rozen ligt denk je aan mij zoals ik aan jou niet mag denken, er is te veel gezegd de averij even afgewend op een verdwaald moment zullen we elkaar wel weer ontmoeten, als de luwte ons gunt van wat ooit in zicht wie weet voltrekt zich dan het…

vragen van dit kind laat wegen, op het gezicht de zon, haar niet verblind, die haar en de verlichte paden in passtele kleuren tint, het haar als vers geschoren hooi doet geuren, verstuiven stappen zich in zand, waarna seizoenen zich weer behoedzaam sluiten, de maan de levenssappen tapt uit de palm van beide handen, de beweging voltrekt…