Alle inzendingen over zoeken

Mijn vingers omklemmen een handvat van hout vasthouden, niet zwemmen dolend door ’t woud Ben naar iets op zoek mijn hand kleurt grauw druppels langs het zwarte doek ik weet niet hoe ik het hebben zou…

De zoektocht sleept zich voort Naar en door broertjes en zonen Aangrijpend in ons gevoel geboord Mannen, vaders en hun kinderen Hoop dat ze hun moeder belonen En weer liefde en vrede vinden…

zonder betekenis Zolang ik nog de rol van bedelprins speel Zoek mij niet op Straf me als ik beleefde woorden spreek die van jou een monster maken Zoek mij niet op Want ik maak grijs wat ooit gekleurd was Zoek mij niet op Want ik zal je cipier zijn in een gevangenis van comfort Zoek mij niet op Ik zal je bedekken met slijk en je oren vervelen…

ik ben je verloren al even geleden ik ben je verloren een leven lang het kan niet zo zijn dat je uit m'n zak bent gegleden het kan niet het mag niet ik zoek al zolang…

zoek en gij zult vinden wordt er soms gezegd maar wat hoe en waar wordt er niet bij uitgelegd is het als een kind dat een spook onder z’n bed vermoedt?…

en ik droom mezelf naar de drijvende wolken ik wieg wat woorden in het zicht van het licht bij de zon is niets verloren wordt liefde geboren ik fluit mijn heimwee naar de vlucht van de vogels ze kennen het refrein zoek mij maar niet ik wil daar wat langer zijn want daar, daar voel ik geen pijn…

je zoekt me bij het kanaal daar ben ik niet je zoekt me in de stad ook daar zul je me niet vinden kroegen misschien? verdoe niet je zo kostbare tijd. wil ik wel helemaal niet worden gevonden ben ik er nog wel? waarom nu? men heeft je altijd gestimuleerd niemand heeft je ooit tegen gehouden…integendeel. toen, jong en boos vond…

op zoek maar ik kom niet dichterbij jouw armen gesloten iedere blik voelt als verstoten je aanraking voelt als lucht niet bij je zijn, is erger dan wat dan ook ik kom niet verder dan achter jouw schaduw staan in jouw donker dichtbij, maar toch ver van je af het is als de zon zien, maar zijn stralen niet voelen als het einde van de…

Troosteloos is de omgeving De zon zie ik niet Somber is de dag Terwijl het niet eens giet. Ik wil bij je zijn Heb geen bloemen bij me Afgesproken tussen ons Geen bloemen bij leven Dan zeker niet bij dood Ik glimlach als ik aan die woorden denk Maar dat wordt een grijns als ik je plek zie Die eenzame plaats tussen soortgenoten Geen…

Het dak van de oecumene opende zich en oogverblindend licht zoog ons naar de grenzen van het universum tastend op zoek naar het pad van de waarheid die zich als een luchtspiegeling openbaarde en in een trage symfonie langs trok hoger en hoger zagen de bergen en zeeën onder ons kleiner en kleiner worden verdwijnen in het niets en achter…

ik zoek je (nog altijd) in de dageraad op wegen eindeloos lang in mijn zinnen in de muziek in herinneringen in vergaderingen in bieren van van de zomer in herfstbladeren in gedichten en in de wolken waar jij nu huist…

hij zoekt zijn bril maar ziet hem nergens zonder zijn bril…

't Is steeds weer zoeken, heel even vinden maar niet vast te houden, net zomin als je water in een vuist kan sluiten. 't Is steeds weer zoeken, even ontmoeten maar ook weer stoten op verschillen. Niet echt kunnen willen maar verder gaan.…

Ik liep door de Oosterstraat in Groningen en voor het eerst zag ik de plek waar mijn vader volop gestudeerd heeft. Boven de oude boogpoort staat nog steeds Willem-Lodewijkgymnasium, maar het interieur is door de architectonische vandalen flink verpest. De oude, stenen trap is vervangen door lelijke, ijzeren trappen en het gebouw doet…

op zoek naar mezelf leer ik voortdurend anderen kennen!…

een dame van tachtig tooit zich elke dag prachtig, zij zoekt man met een bril, waarbij ze kan doen wat ze wil. haar grillen zijn oppermachtig…

ik plak nog altijd pleisters op die dagen waarin ik me een weg baan tegen de wind in het regent herfst- bladeren, raap ze één voor één tot ik hervinden zal hetgeen ik eerder verloor…

de aarde is niet langer plat doch redelijkerwijs het fornuis braakt gekookte melk het gas vergeten er smoort een vroege ochtend in lichaamstaal en hoofdelijke stemming we hebben onszelf onthouden toen iedereen vergat ons te weten hoe vind ik mijn huis terug voorbij de kruising van wegen een streep licht tussen nachten of mens onder…

er loopt hier al dagen een man met 1001 vragen, zot op avontuur met jongere buur, wil hij god en klein keske behagen.…

ik kijk naar ergens weg doch zij naar binnen niet de lippen spreken maar blikken zoeken een uitweg die van haar als van onder een deken immers haar ogen duiden zwart in een melancholisch teken de wangen kleuren bleek aangestuurd, wellicht door het hart ikzelf volg een onbestemde gedachte in witgrijs omhuld het is dat mijn glazen zijn…

Ik vervloek je maar zoek je onder ieder steen. Hoop is nabij maar ik voel me alleen. De wijsheid die ik zoek, komt niet uit een boek. Regels geschreven in eeuwenoud bloed. Geef me, een houvast om door te gaan. Geef me, een reden voor ons bestaan. Ik zoek, blijf zoeken tot ik vind. Mijn hoop, de vervloeking die ons bind.…

Op zoek ben ik mijn dorst te lessen mijn honger te stillen aan bloem van kelk het blad Ik sta te boek als 'vliesvleugelig' insect zwaar op de hand ben ik niet ik zing geen lied ben zelf partituur voor hen..... die zwaarmoedig zijn.…

Wat doen wij hier, waarnaar zijn wij op zoek wanneer de onrust ons zo komt verteren; wat wil het leven en die vraag ons leren dat wij niet kunnen vinden in een boek? Ga, wandel even buiten in het licht en vang de zonneschijn op je gezicht.…

nu komt verzoening in deze na-nacht heersen over schuld en onschuld zoals oude geesten van duizend jaar zal ik zwijgen en liggen als de aangebeten hond de bezworen zoektocht naar rust en vrede langer dan leven mag ik leven langer en liever dan lief…

ik zoek je in letters ik voel je al in zinnen je komt zo bij me binnen overweldigend apart je hart klopt in een ritme dat me onrust geeft dat me afleidt van de tijd die nooit zo langzaam is geweest ik wil bij je zijn je lezen in een boek zonder einde…

Toen het spel ernst werd bleken de spelregels plots heel anders te zijn Vertwijfeld kijkt zij naar alle losse eindjes het eind is nog zoek…

Hoe dat eruitziet: de wedijver tussen een vrouw en een kind. De hoofdpersoon is onmachtig, zijn vuist kan de tafel niet vinden. De hoofdpersoon wankelt, zijn voeten kunnen de strepen niet vinden. Alles is anders. Het bord is verschoven. Er is een lege plek in het midden.…

In het begin zijn moeders god en dat kan niet goed gaan want ze zijn gewone moeders niet altijd alles wat je nodig hebt van de hemel en de aarde en je vader is het voorbeeld dat je zelf op zoek moet naar bedden van bestaan vanwege een boze fee die problemen gooit bij elke geboorte zodat je op reis moet om te vinden wat je mist…

tig tatoeages, geen plek nog herkenbaar in dat labyrint ben ik op zoek naar die lievelingsbloedverwant diep in dat doolhof huist immers mijn kind…

ik zoek in de onrust en in de boosheid ik zoek in het verdriet en in de pijn ik zoek in het verleden en in het nu ik zoek… ik zoek een antwoord…