Alle inzendingen over zoekt

hoe jij namen leven laat één voor één karakters geeft, als mens dromer en als verlichte geest gekleurd langs vijvers zweeft, de lelies blank of roze licht hoe je altijd zoekt naar juist dat ene mooie diep vanuit jouw binnenkind de wereld ziet als vorstkastelen al jouw pseudoniemen komen uit je hart opgetekend als dezelfde mens…

De mens op zoek naar liefde, Kan haar niet vinden Al zoekt hij overal. Niet in de diepste diepten, Niet in de hoogste hoogten Van het heelal. Ze is ongrijpbaar, Ze moet er zijn Ja, ieder weet... Ze laat zich niet vangen... Maar legt in alle harten, Een groot en sterk verlangen. Och mens, sta nu eens even stil.…

en herken mijzelf een versleten ontevredenheid geketende geest in alledaags lichaam innerlijke eruptie´s leiden tot inzicht verkeerd begrepen overdracht het lijden door het leiden van onbegrip naar begrip het leren door belering met de handen om te straffen te zegenen en lief te hebben het opgeheven hoofd, dat hierdoor fier de ogen zoekt…

geniet mateloos hoe je in die ongeschilde appel bijt Een onrijpe appel bovendien Me daarna wat verzuurd aankijkt met je verstrooide blik gefixeerd op een onbestemde plek En me laat geloven dat niets je wat kan schelen Je tandpastawitte tanden in het vlees zet en daar sporen achterlaat als een carnivoor in de nog warme prooi Het sap zoekt…

zoetzure regels splijten het schrift waar taal emotie herkent, zonder zich af te vragen wat de schrijver ervan vindt maakt hij lange lijnen van het stof dat zijn silhouet schetst in een gespleten alfabet – moeders zoekt een passend lijstje die ze vervolgens op de tafel zet hij is niet mij want lijstjes zijn niet mijn ding, kijk de regen…

Intussen huist ze al zo lang in mijn hoofd en al zo bijna overal - maar wie ze is een zinloze vraag, je zoekt in je herinneringen naar iets onvoorstelbaars, ik weet het, maar ook zinloze vragen vragen een antwoord eigenlijk is ze nog steeds die jonge vrouw die ik ooit voevallig ergens tegenkwam - maar wie ze is - in mijn hoofd vind ik haar…

verlaten kleuren straten drabbig rood nog smeulen vreugdevuren maar dat zal niet lang meer duren de regen klatert en verzamelt zich als smerig water in de goot het dansen is voorbij uit huizen komen katers alleen de hond blaft vrij moeizaam komt de stad tot leven onuitgeslapen en wat bevend zoekt men koffie en elkaar zo…

De zomer was en jij genoot wat later startte je met vragen maar ik bestond en had geen ander nodig We zijn zomaar niet, gelukkig toeval in keukens die veel woorden kennen zodat er dringend iemand anders kookte Mijn ziel zoekt niets, en evenmin spreekt het hart, geen spier tot mij van haten of juist dom bemind Het lekt, dacht ik, het lekt…

o ja, zij liep over het ruwe zij proefde het bittere kruid de aarde sprak geen woord van welkom een relatie was een branden niet van verlangen maar dat van het vuur der ontrouw de aarde sprak geen woord zonnekind, je zoekt op plaatsen waar geen liefde is, geen paleis jouw noden zijn van kristal pure liefde, het hogere al richt je liefdespijlen…

Sterren laten zich zien op boulevards, zijn verzonken in het diepste van alles boven het alledaagse leven gelegen, naar trouwe dragers van onmetelijk licht kijk je op, zoekt men in het aardedonker met een dorstig hart vol verlangen, de schittering plots aan diggelen doet de adem nog verder stoten naar alle in geluk uitspattende richtingen…

Een vuile bek zoekt in de laden naar onzegbaarheden. Alles wat toonbaar is moet overschreven, ieder gedicht gewassen in inkt die blind van de moerassen zingt, waarvan men ziende niets kan weten.…

de toch broeierige vulkaan in mij zoekt een uitweg, maar heeft die nog niet gevonden, dan zouden hier andere woorden staan opgetekend hoe kun je je woede uiten zonder anderen te beschadigen, want dat is een taboe die macht wil ik niet beheersen Mars treft zijn voorbereidingen binnen niet al te lange tijd strijd ik aan zijn zij het zwaard…

Ik sjok met de hond door de zogenaamd vrije natuur en zie iets wat mij verdriet: de brem bloeit al de natuur zoekt de kluts die wij kwijt zijn Een gekunsteld tekstje, denk ik op de terugweg, maar natuurlijk wel waar. Thuis zoek ik naar een foto van brem en dan merk ik dat ik toch wat anders zag...…

In eenzaamheid is het verdriet voelbaar tussen het netwerken van mensen lijkt de ziel een frivole schim achter het vitragegordijn schemert een egocentrische wereld vol schijnbeweging en bedrog en wanneer werkelijkheid klaart is wat er overblijft: Bezinning, niet los te krijgen van de ziel die in eenzaamheid verlossing zoekt ver…

Zo wordt het leven doorleefd met vele wensen, terwijl men zoekt naar het onbekende en aftast zijn grenzen... Dan is er altijd iets dat ontspruit tot men moe, maar voldaan de horizon bereikt en deze haar poorten sluit.…

schimmel waagt zich uit zijn stal ik zie mijn schizofrene vader in een kakelbonte spreeuw veranderen hij breekt uit zijn zwijgen als een oude ijsschots op het bevroren meer ik heb geen herinneringen aan zijn fysieke agressie mijn lichaam vindt veiligheid in mijn lucide droom het is avond en een man met een aangeplakte witte baard zoekt…

ik voel een traan in mijn ooghoek een beetje vocht gevuld met verdriet een emotie die de vrijheid zoekt en die daardoor de bron verliet die traan bezit een stukje van mijn leven een moment dat ik heb meegemaakt een pijnlijk bericht dat werd gegeven waardoor ik even uit balans was geraakt de emotie neemt afscheid van mijn gelaat een vrije…

van die dagen die je met vlagen, uitdagen die je op vleugels doen dragen die voelen als je zo ter wille die je boven jezelf doen uittillen Zo zijn dagen, dag in, dag uit ze komen en gaan ze zullen doorgaan vrolijk of ontdaan en met vallen en opstaan als basis voor een natuurlijk evenwichtig bestaan Wie dat evenwicht herkent of zoekt…

waar mystiek met torens openlijk naar de hemel wijst zoekt magie het donker op en eist in onverklaarbaarheid haar macht wierrook kaarsen en gebeden brengen geesten uit het heden in contact met het verleden aarde weet zijn wetten wel maar in het magisch realisme kent één speler slechts het spel lichaam en geest zijn onderscheiden…

Zoveel woorden in mijn hoofd Verlangen naar papier Zoveel wil in mijn hart Verlangt naar nieuwe dromen Een berg gevoel in mijn buik Ontlaadt als een vulkaan Magma kruipend door mijn lijf Een uitweg zoekend Om zich uit te braken Lava stroomt langs mijn benen Stort zich in de zee Zoekt naar verkoeling En vindt rust op de bodem Tussen krabben…

winterbang zichzelf niet tegen te komen zoekt sneeuw houvast de bomen, kijk, ze zwijgen niets dat mij beweegt oorverdovende stilte hoopt zich op geen tijd meer te verliezen ik ga er aan voorbij stilte,niets dan stilte alle vergeten woorden ze vallen zacht zacht zachtjes weg in het nog onbeschreven wit ik kan mijn zinnen…

Een gedicht dat raakt, Een vers dat schuurt, Brengt bij de lezer Die vertroosting zoekt Het gevoel op gang Dat al zo lang volkomen Op slot zat, zijn ik Was immers sinds hij Zich heugen kon gevoelloos, Uitgesleten door de taaie Werkelijkheid van de dag, Van alle dagen die achter Hem lagen - en de tranen Die jaren lang niet…

Een ander kan je niet vertellen wat je moet doen Ze kunnen je advies geven, ze kunnen hun mening geven, Ze kunnen commentaar op je leven geven Maar de beslissing moet jezelf nemen De antwoorden die je zoekt die vind je alleen in je zelf Een ander kan je daar niet mee helpen Het is jouw leven niet het zijne jij maakt je eigen beslissingen voor…

In opwindende vleugelslag Door schimmige contouren Op plekken waar nectar opgeborgen lag Je tong menig bloemkelk zal beroeren Nachtvlinder dansend in je vlucht Jouw ogen maken mij bewogen Menig vleermuis zoekt je in de lucht Door maanlicht aangezogen Maak je pirouetten maar door de nacht Van de kamperfoelie richting vlinderstruik Je bewegingen…

Dat repeterend het doel zoekt van een nieuwe hartstocht in de maak; dat repeterend raak schiet voor een goede zaak.…

wegwerphoezen en ruikt de verwachting niet het ontsmettingsmiddel op mijn handen, niet het rubber om hun kloppende verlangen naar mijn nabijheid, hun fantasie maakt mij begeerlijk de vrouw van hun dromen aan den lijve gedacht Buiten wacht de Olifant zijn ogen lijken heel klein naar binnen te turen tot de deur opengaat en zijn slurf mij zoekt…

lentelied als het gras mij groet voel ik dat het moet liggen met mijn lief die mij minnen doet als de wind met bloemen wuift mij verandert in een bij die altijd zoekt en zoemt en zo ’t leven kruis bestuift als de zon mijn geest verruimt en mijn blik verdwaast raakt mijn ziel zeer zoet gepluimd vertraagt natuur mijn haast als ik…

leefden ik zag je perspectief ineens had ik je weer uitbundig lief wij zijn de dans ontsprongen werden uit elkaar gedrongen plaatsten muren die bescherming zongen met tot steen gebakken kou gestapeld met berouw ik kijk om stille liefdes zwaaien om de hoek ik groet terwijl mijn andere hand heel zacht jouw lichaam zoekt…

Hij kijkt rond en zoekt de brief Die ligt vlak bij de haard. Kijk eens naar zwarte Piet hoe hij staart Naar die zwarte man met de witte baard.…

de zon zoekt zijn steile weg naar boven cassave brood op het open houtvuur een vleug van fijne prikkelende brandlucht op de akker struikjes met handvormig blad haar smalle vingers strijken langs het blad ze zijn tot elkaar veroordeeld: gif en voedsel ineen geen boom beweegt in de donkerte van het woud als…