Alle inzendingen over zonovergoten

Je hoort de eenzaamheid ook in zijn breekbare stem na een zonovergoten dag van moeizaan eenzaam zwerven terug in zijn keuken met het open raam warmt hij de soep op en belt met zijn geliefde die overzee zwemt in een rood badpak achtervolgt door haaien hij vraagt haar naar haar liefde maar zij antwoordt niet zij blijft liever…

Een kind danst over de zonovergoten straten Ze volgt haar passen moeiteloos en licht Instinctief, vol passie en lichtvoetigheid Geen verdriet, geen angst, geen zorgen Onwetend over wie haar heeft verlaten Niet wetend welk pad nog voor haar ligt Kan het niet beseffen maar is haar wereld kwijt Ze denkt nog niet aan morgen Verdubbelaar, wederopbouw…

het licht verandert het wordt lente een vederstrelende stilte brengt een zoen van jou ik hoop dat dit nog jaren doorgaat vrijelijk door je bloemlezing heen wanneer ik met wat vroege rozen naar je toe zal komen of enkel met de geur, gloeiend en zonovergoten in mijn hals en over alles, het besef, zo ongedurig in de wolken wat…

mag ik dromen in een wereld waar elke dag zonovergoten schittering weerkaatst in parelende ogen mij in liefde laat verlangen naar de warmte van een lach die tranen overheersen verdriet verdrijven mag als sluiers in de morgen gespreid op het gras waar ontluikende bloemen grijs in schoonheid hult en zo de wereld laat ontwaken…

zacht wiegen watergordijnen hun nattigheid tegen de straat guur slaat de wind opspattend water tegen een troosteloze muur weg is de zomerse scene met een zonovergoten hangplek vol schaarse kledij daar was toen geen corona in al zijn varianten met contactbeperkingen bij ze hebben het hart uit het vrijen gehaald van de anderhalve…

Nu kan dit gedicht zo in de Margriet, want veel diepgang heeft dit lied nog niet, even weinig, zo ik gauw weten zou, als de door mij zo beminde voorjaarsvrouw, die op het zonovergoten terras veel meer innam dan goed voor haar was, maar waar ze haar vakmanschap nooit vergat: ik dus de rit betaalde naar haar flat en haar ook vanzelf, want…

onnozelheid mij ontgaat niets en alles maar ik word gestuurd of wellicht om de tuin geleid het stroomt over voor mijn ogen en lijk kunstig door de werkelijkheid bedrogen ik vul dus geen zakken met zand en schuif gewoon op met de ademende vloed; ik laat me de eb ontnemen daar sluit ik de ogen loom geworden daar dus, bij het zonovergoten…

We hebben het allemaal gezien, genoten, geproefd en geprobeerd We hebben alles gegeten, en onverdroten zonovergoten geïnhaleerd De wijn was goed, het bier niet verkeerd: we raakten maar niet uitgeblust.…

het mannetje van de tijd poetst met ijverige preciesie de minuten uit we kruipen door het oog van de naald met man en macht kijken we weg zo weids mogelijk weg langs het witte spoor van kiezelstenen zien we het zonovergoten kind het neemt ons bij de hand naar het stromende water op die helverlichte dag leggen we de maskers…

de zonovergoten polder scheen al dagen in diepe verstilling elke boom leek onbewogen het blad in lome zondagsrust langs de dijken stonden schapen peinzend voor zich uit te staren akkers luierden in aardse kleuren vogels hingen roerloos in de lucht in de verte dommelde een vrome toren tussen eenzame boerderijen weerklonk in het stille…

Pak me en ontvoer me naar eilanden zonovergoten Verdriet gehad en nog steeds me toch onverdroten de piano van Beethoven.…

met het zonlicht op je staart spring je met gezwinde vaart razendsnel over de muren naar de tuin van de buren op een zonovergoten tak ga je geheel op je gemak zitten knabbelen aan een nootje dat je vastklemt met je pootje in een stadstuin verwacht je niet dat je zomaar een eekhoorntje ziet je hebt me in mijn ziel geraakt van deze dag…

Lopend langs het stille zonovergoten strand, mijmerend langs de vloedlijn van ons leven. Ik kom tot besef dat niets zonder reden is gebeurd. Jij bent niet dood maar leeft en ik gedenk je bevrijding. De hemel lijkt zo blauw blauwer dan blauw gekleurd door mijn gevoel van vrede en de zon schijnt in mijn hart.…

Vier foto's, een man en een vrouw, samen bij een paalhoofd op een zonovergoten strand. Ze staan daar, zij houden van elkaar, lopen daar, genietend, hand in hand. Eén van hen is de lucht, de ander is het water. Vier prachtige foto's, van een man en een vrouw.…

Op het zonovergoten, parelwitte strand van het Polynesische eiland vielen dikke kokosnoten. Uit de stille oceaan kwam een zeeschildpad, die graag noten at hijgend in Hawaï aan. Een harde kokosnoot die ligt te zonnen geeft zich niet zomaar gewonnen, geeft zich niet zomaar bloot. Maar de schildpad had 'n idee.…

Op die zonovergoten dagen, als de winter het blad laat en de natuur de eerste noten kraakt is de kou eindelijk uit de lucht. De deuren gaan open en ramen ontwaken verlicht, schaapjes lopen op het droge van hun lammeren bevrijd De lach verblijdt en tranen treuren ontwricht.…

ik hoorde de bezielde tonen in de hoge stemmen van enthousiaste jongelui die neergestreken waren op een zonovergoten terras op het spui in een licht en kleurrijk gedartel en gefladder dat in kleine golfjes op ons afkwam net als even geleden de lentebloesem van takken waaide en passanten tot terraszitters aaiden bij dit heerlijk…

Ze spreidt haar benen op het geproest en gehoest van alwetende zeeschildpadden De vleesparachute ontvouwt en knuffelt en zoent wolken en spoken zilt reptielenzaad Het leven verstikt zoals de marsepeinen deken die de ingewanden van een bruidstaart bedekt Depressie is zonovergoten en door de goden gebracht Zij versieren alles met…

Als in Egypte mannen menstrueerden Dan was daarmee hun vruchtbaarheid bewezen In hiërogliefenschrift valt dat te lezen Ook hoe zij hooggeplaatsten adoreerden Wanneer zij bouwden aan een piramide Beschouwden zij dat als de kans vergroten Op eeuwig leven in zonovergoten Paleizen, zoals Farao's geschiedde Heel hoge trappen moesten die bestijgen…

Je lach, als de zon op een zonovergoten zomerdag, hij maakt me blij en warm van binnen en hij zegt me dat ik van je hou. Je stem als hout, hard en sterk maar toch prachtig en liefkozend, goed om aan vast te houden en mij te vertellen dat ik van je hou. Twee sterke armen als een nest van een vogel, warm en veilig, vertrouwd.…

hoor ik hem denken waar ben ik wat is er gebeurd met mij ben ik ben ik vrij eindelijk verlicht de dag breekt open de nacht verdwijnt als mijn licht zonovergoten schijnt en niets meer is zoals het leek slechts is zoals het lijkt…

De zonovergoten dag, loopt langzaam ten einde het avondrood toont zich in al haar rode glorie de dag ging snel, zoals elke dag de avond is korter, maar dat ie tie altijd.…

Samen een biertje drinken doet geen mens kwaad, op een zonovergoten fraai gelegen terras en dan wel meer dan één, je weet hoe dat gaat: je mede drinkgenoten houden je wel in de maat.…

om elke dag weer op te staan met losgelaten lijnen van de buidel zorgen en verdriet op je rug dat gevangen houdt ons de weg verspert in de woestijnlucht om ons heen elke dag nieuw in de zonovergoten heldere rivier van onze dromen en toekomst opgestaan lieve kinderen om muren neer te halen deuren te openen naast jullie te lopen…

glans Dartel op hooggehakte pumps En heb de godganse dag sjans Mijn huid lijkt wel van brons Ogen lijken groen op te lichten Glimlach schijnbaar aanstekelijk Laat geluk naar buiten richten Parfum als een heerlijke hypnose Zweemt bedwelmende rozengeur Mensen lachen spontaan en lief De wereld verblindend van kleur Vandaag is alles zonovergoten…

Ik ploeter niet meer door het rulle zand en de duinen zingen niet meer, zielloos beademen de golven het strand, diep in mij gaan hamers tekeer, stampen weer beelden in mijn hoofd van de drukke zonovergoten kust, waar ik je eeuwige trouw heb beloofd.…

Met nog eenmaal verheffing van de laatste warme zonnestralen die de zomer met weemoed doet zwijgen in alle talen het einde van zwoele nachten en zonovergoten stranden vogels die vertrekken naar warmere landen het begin van sprookjesachtige verkleuringen in vlammend rood en okergeel met ieder z'n eigenheid in blad en vorm in het grote geheel…

Een zonovergoten zondag, met wind die het licht doet dansen door de ramen; weemoed wordt geboren want morgen is het al oktober: de bladeren gaan vallen en heel de herfst kondigt zich aan, met regen en stil verdriet, met afscheid en woorden die niet meer gezegd zullen worden, te laat om alles nog in te halen, goed te maken.…

onbewogen water boomverlaten tak knipogende spiegel stelt mij op m’n gemak afgebroken einden ver verweerde bast ongestoorde stilte volledig bij mij past zonovergoten schepsel kromgegroeide bocht het voorbije leven zeker wat ik zocht roerloos niet bewegen liggen zitten staan eindeloze spanning ik moet verder gaan stoffelijke eenheid…

Braak ligt het land van bed en bad en brood Naakt straalt de zon, huid broeit in ongenade Keert zich tot koelte aan de kust en kade Waar middagstilte rust tot avondrood Verschoond van blik op bleke onderdanen Zie ik dat van de neusrug het montuur Is afgegleden in het tropenuur Boven de kreeft- en steenbok- keerkringbanen Hoe heet het zij…