Alle inzendingen over zoontje

een nonchalante kindergrap dit is echt koesterend heerlijk samen lekker ontbijten met je kind herinneringen zijn onontbeerlijk als je in toekomst dit verleden vindt een heerlijk verleden dat wij koesterend dragen in het tijdelijke van het heden tot het eind van onze levensdagen ------------------------------------------ -Voor mijn zoontje…

slager want zo'n baas eet vast wel chic Na een uurtje was ze thuis en maakte snel voor het vertoon met een sopje heel het huis en ook de hamsterkooi nog schoon Met het zeepsop in haar haren ging de haas de oven in waarna zij de tafel dekte voor een feestelijk begin Toen haar gasten in de kamer nog wat lazen in de krant kwam haar zoontje…

zucht... het is je zoontje maar! - Maar, wie spant de kroon met piet en paard krom als zijn staf en heel bejaard de Sint die al sinds eeuwen leeft geen mens die hem cadeautjes geeft...…

De pappie van Chantal de Bruin die was gepromoveerd Vandaar heeft ze groep zes op Reine Claude getrakteerd Hij had zich via Andus tot een Doctor gestudeerd Met voor zijn naam Dr., hetgeen betekent ~Zeer Geleerd~ Ons zoontje Klaas die met Chantal het klasje frequenteert Bleek door het promoveren mateloos geïmponeerd Hij liet me botweg weten…

Goddeloos kruismisbruik! Hitsige non actief! Volgens haarzelf was ze écht niet bevlekt! En onze paus riep toen ‘Godverdenondeju!’ Maar heeft haar daarna genadig gedekt…

Mijn zoontje roept: 'Dag vader!' van in de hal en slaat de deur reeds toe. Hij rept zich naar de bushalte waar een joelende bende wacht. Ik vraag mijn vrouw: 'Vergat je de kersen niet in zijn brooddoosje?' Zij zegt verwonderd: 'Kersen in december? Ben je mal!' Even bespeur ik een glimlach in het reeds vervagende spiegelbeeld.…

Nooit veel om geld gegeven lief Windekind Hartedief me toch zo lief, zoontje zo vol min. ...... heb ik ooit gezegd dat ik je lief had ....…

." "Zo heet mijn zoontje ook." zei ik verbouwereerd, ook over de mij vertrouwde stem. Ik greep mijn zakdoek om mijn bedampte brillenglazen schoon te vegen. Maar toen was het jongetje reeds bijna geheel opgenomen in een mistbank plots opgekomen over de weiden tegen Postel aan.…

stille tranen rolden over zijn dode wangetjes haar tranen…stil ,herhaalde ze , wek hem niet niemand wist later hoelang men daar had gestaan de Vader arriveerde bij de restanten van hun huis hij knielde bij zijn vrouw en zoontje neer hij noemde hun namen en het leek alsof de vrouw ontwaakte toen begon ze te gillen zoals alleen een Moeder…

‘Ons zijvertrek is alree door de zonne verguld, Hier zijn we nog zacht in schemer en schaduw gehuld, Mijn zoontje rust in zijner wiege zo stil, Dat ik het lieveke liefst nog niet wekken wil. Vandaag is mijn dromerke jarig. Een keurig tooitje Omgeve en siere mooi zijn schommelend kooitje.…

Waar zal ik deze dag eens over kniezen Over de bloemen voor de koningin Of over Dijsselbloem en de pingping Het was voor mij niet moeilijk om te kiezen Van die miljarden word ik zo doodmoe Mijn bloemen gaan vandaag naar Isa toe…

Voor we weer buiten Gaan spelen, je zoontje En ik, roep je ons bij je, We moeten even een kijkje Komen nemen, naar iets Bijzonders, iets speciaals, Je ogen glimmen En wij weten niet Wat je ons wilt laten zien - Je neemt ons mee naar een Kamertje ergens achter In je kleine huis, En daar staat een houten kist, Gewoon een plankenhouten…

Wat voor mens wordt hij? Wat voor mens zal hij blijken te zijn? Nu ligt hij daar, schattig verpakt, te glimlachen, slapen, eten en verschoond worden. Een enkele keer krijst hij – doorgaans ’s nachts, als jij probeert wat slaap in te halen. Mopperend ga je kijken, vertederd kijk je hem aan, zoals hij daar ligt, met zijn gezichtje vol traantjes…

Je bent er inderdaad niet meer, maar het woordje papa weergalmt in mijn hoofd, keer op keer Ik beloof je zoontje: ik zal elke dag aan jou denken, en graag wil ik jou dit gedichtje schenken Met elke hartslag en ademhaling denk ik aan jou, heb geen angst ik zal je niet vergeten, ik blijf je trouw…

De sneeuw plakt goed in onze straat, dus Fritsje Dietz gooit 'n sneeuwbal naar z'n vader, die op de fiets - met een voor z'n zoontje leuk gebaar, zo te zien - even slingert en wat naar links zwenkt bovendien, waardoor een vader juist passerende Ford Datsun verplicht wordt tot nog wat mallere fratsen, vlak voor de vrachttruck van Grindhandel Oomen…

En 's anderdaags, voor eeuwig Droeg men haar zoontje heen. De droeve moeder keerde, De moeder was alleen.…

Heel zwaar waren de gevolgen, Want haar zoontje was gestorven. Dat heb je me nooit kunnen vergeven, Waardoor ik veel moest ontberen. Heb je dan nooit gevoeld of geweten, Hoeveel je dochter hier onder heeft geleden? Elk kind dat je verwacht is toch een zegen, Waarom wou je niet van me weten?…

Een orkestbak De pennenlikker schreef nog altijd pennetratie Bi-son: zoontje is dubbelop Jeu de boulesclub: de plek, waar je op je ballen moet passen Sex in de bridgeclub: de heer dekt de vrouw de boer kijkt toe de derde man doet wat hij kan Bridgeclub, ik heb een rugblessure opgelopen, ik maakte een te grote sprong Kleinzoon in zwembad…

hoe menig arme man Zijn zoontje proeft daar nimmer van; Daar de ouwe 't niet betalen kan! En daarop noopt mij dankbaarheid, Reeds op het pad der deugd (Gelijk mijn vader dikwerf zeit) Te wand'len in mijn jeugd: Altijd de rechte weg te gaan, En, met mijn Zondags buisje aan, Nooit ergens tegen aan te staan.…

Bij ondergaande zon, mijn zoontje op mijn schoot, staarden we naar de held’re onderwaterwereld. En ‘s avonds overlaadden z’ ons met paprika salades en vers brood. Dan kwamen jaren dat we gescheiden waren. Maar heel blijft de herinnering! Ohrid, parel van de Balkan, bron van heiligheid, hoe je daar prijkt.…

De tranen staan me nog in de ogen, Als ik herdenk de blijde stond, Toen ik, van 't werk naar huis gevlogen, Een zoontje aan uwen boezem vond... Hoe mild heeft ons het lot bejegend! Nog negenmalen bovendien Mocht ik een pasgeboorne zien, Waarmede ons huwlijk werd gezegend!…

Bij ondergaande zon, mijn zoontje op mijn schoot, staarden we naar de held’re onderwaterwereld. En ‘s avonds overlaadden z’ ons met paprika saladen en vers brood. Dan kwamen jaren dat we gescheiden waren. Maar heel blijft de herinnering! Ohrid, parel van de Balkan, bron van heiligheid, hoe je daar prijkt.…

later, een boek voor iedereen het speelt zich af bij 't water, hij liep er zomaar heen hij was op zoek naar zijn vader die naar de hemel was zo vertelde zijn moeder, toen hij jarig was vele jaren later, zat zijn moeder aan de kant het water aan haar voeten, een bloem in haar hand ze wierp hem te water, in haar hart nog veel verdriet haar zoontje…

dus samen kunnen mengen Moet hij zonder kleur beleven De wereld is voor hem onveilig Pas als hij zélf ervaart, ik word gesteund En hij jóu hand pakt, leid hem dan Wanneer hij eens tegen je leunt Laat hem in zijn waarde Wees jij jezelf en verwacht van hem niets Dat vraagt een bezorgde moeder aan een ieder die zij kent Want haar zoontje…

Vermits je lievelingshond van mijn zoontje mag wezen. .... en ze leefden nog lang en zooo gelukkig .......…

Ik weet niet waarom we rennen ik weet niet waarom alles dendert Ik wordt snel in een jas gewikkeld als we landen in een vreemde kou Ik snap de mensen niet ik ken de machines niet ik ben verloren net als mijn vader ik ben mijn moeder kwijt en hij ook we zijn op weer een nieuwe plek maar weer niet thuis Ik wil alleen maar terug…

Langs de Eufraat binnen de kloostermuren, staart Bahe, een kind naar de kloosterpoort. Mama heeft gezegd: blijf op me wachten, ik kom terug, echt, ik kom terug. De tijd is een Tantalus kwelling, een wrede god, hangend bij de hellepoort. Aan zijn stokdove despoten-oren gaan kinderlijke smeekzangen verloren. Langs de Eufraat binnen de kloostermuren…

Maar eer er een volwassen was, kwam daar al weer een bij. ,,Wees welkom, vierde zoontje! gij komt nog juist bij tijds; Ook gij zult eenmaal groot zijn, Gods groot en naam ten prijs! ,,Wees niet bezorgd; uw moeder neemt u met blijdschap aan; Zij heeft er zoveel grootgebracht, het zal ook ditmaal gaan . . . Ai mij!…

Tot de dag dat ik te horen kreeg, Het delen van onze leven, voor onze zoon, Nee dat ik dat niet meer beleef Rechtzaken mee moeten maken, om te kunnen winnen, Het was onmogelijk, M'n uitweg was niet m'n meisje meer, Ik gebruikte steeds weer meer, Niks hield me tegen, alles verloren, M'n kleine broertje, m'n familie, m'n eigen kleine zoontje…

Of hij geeft wellicht Aan 't jongste zoontje van zijn nicht In 't kraaien een weinig onderricht, En leert hem schrijven in 't groot, Eerst een schrapje, en dan een hanenpoot, Mitsgaders andere manieren Die een jeugdige haan van goede famielje versieren Soms brengt hij een mandje wurmen aan 't hok van zijn broer, Voor zijn schoonzuster, die…