Alle inzendingen over zwaar bewolkt

diep in de dichter is het altijd wenen de regen valt onophoudelijk in vlagen al komt er soms licht het blijft alle dagen zwaar bewolkt met sop tot onder in de tenen de Friesche poëet François Haverschmidt hield het niet bij buitjes uit zijn vergiet terwijl hij met wrange tranen bedauwen wou kwam Piet Paaltjens kleddernat uit tuitjes Slauerhoff…

in het diepste donker van een zwaar bewolkte nacht kneep ik mijn ogen samen om meer te kunnen zien van het onbelichte een gepiep uit de duisternis gaf mijn verwarring nieuwe energie een muis in het donker het licht van een vallende ster ik wist het niet meer maar wilde een wens doen er doemde een wensgedachte uit het benevelde bewustzijn…

ik loop onder de zwaar bewolkte hemel herken me niet in ‘t rechtopstaande riet ‘k ervaar voortdurende bescherming van prikkeldraad, maar ook weer niet ik voel water tegen mijn oever klotsen mijn golven kabbelen steeds voort plots geeft een vierkant blok een wending in mijn lijn vele ronde palen trekken mijn prikkels naar de einder…

ik heb je op een stoel gezet niet op een troon hoewel in dit decor is dat heel gewoon mijn teksten gaan als zij bij jou zijn aangeland voorzien van kant en tekening al snel van hand tot hand jij draait niet met de winden mee rotst als branding in een zee van emoties onder zwaar bewolkte lucht nog krijst een vlucht van snelle vissenvangers…

't Ruikt zo naar bramen hier, ze zijn al bijna rijp En jij bent in het Noorden Wou dat 't Noorden hier was, of anders andersom Zoals mijn chalcedoon verloor ik jou Op straat Nu is de herfst begonnen Mijn hart hardnekkig zwaar bewolkt Regenbuien schuilen niet meer voor zichzelf Laten onbeschaamd de zielen vallen De mijne klettert op de straat…

bewolkt en donker was maar in zijn jas geurde het graf zag in zijn ogen steeds de dood oplichten als hij mij het volgend rondje gaf heb gisterenavond een laatste woord gesproken het glas gebroken en mijn vriend snel gecremeerd voordat hij de opstanding opnieuw probeert…

alles gaat gewoon door, het vergeten waarom ik hier ben, de waarheid die het minst op mij lijkt en het onderscheid tussen minder en meer- maals mogelijk in het spreken, het tastbaar binnendringen in het niet-gedroomde en de absolute zekerheid dat het wachten een voortdurend afscheid is, steeds duidelijker in de wolk die ik ben…

Er liep een jongetje voorbij De basisschool was uitgegaan Over zijn korte grijze jas hing aan een koordje rond zijn hals een veel te grote zware tas Hij had zijn handen in de zakken Het kortgeknipte blonde haar liet zijn bewolkte voorhoofd vrij Het hoofdje hing wat achterover en op zijn sombere gezicht waren de twijfels al geschreven ze zogen…

ben jij en jij bent mij Digitaal communiceren ze met elkaar de beul gaat als een herder voor de weg der waanzin tot aan het graf Men moet kunnen blijven staan in de storm als een boom die eenzaam is waarvan de wortel in de vruchtbare aarde is blijven staan Opdat hij heeft gesproken met wie in eenzaamheid gaat onder de bewolkte…

zongebleekte lucht vervagende regenboog bewolkte kleuren…

de hemel bewolkt mantelgrijs tegen dofgrijs verwaaien meeuwen…

Witte donderdag de rhododendron bloeit wit bewolkte hemel…

buiten grijs en grauw geen zonnestraaltje te zien een novemberdag…

de lucht is bewolkt vogelenzang sterft weg als plots de zon doorbreekt…

zo waait de wind door sombere huizen de lucht is te rauw voor minnende verzen hoor hoe huilt de deur naar buiten zoekt zonder spoor en in verval een zacht gebed in kleine schelpen elke dag, zo sterft het uur volslagen blind door oude oogst als vaag de hemel half bewolkt boven het laatste zomerwoord hoor hoe zwaar de deining schuimt…

Dan wordt het nacht, de laatste zware plank. Het einde van m’n bovengrondse dagen, een feestdag voor de wezens die gaan knagen. Resteren zullen knekels: lelieblank. En wee degenen die mij moeten dragen. Zij zullen niet beladen zijn met dank. De dode in de kist, beslist niet slank, zal van de kraaien heel wat veerkracht vragen.…

Het is zwaar maar waar haal je toch de kracht vandaan Je vechtlust en heel veel rust De strijd tegen de tijd Elke dag soms een lach soms een traan laat maar gaan Ik bewonder je BIJZONDER.....…

als zonden zwaar weegt ieder jaar van spijt je oude stoel staart leeg en koel verwijt ik wil mijn leven in verhalen geweven kwijt stem zonder kracht verdwaalt in de nacht van andere tijd…

bij iedere toets wordt mijn muziek weer zwaarder de toon weer dieper het verdriet weer zo dat er geen mens is die ook maar bevatten kan waar in mijn instrument de pijn verborgen zit…

verlies drukt door de dagen bepaalt opnieuw het zwaar gevoel wrok weegt niet meer nog wel de wroeging alleen nog jij zou mij weer kunnen leren hoe alles los te laten hoe licht de liefde…

Het wordt zwaar het leven. De gedachten zwerven over het onbestaande, op zoek naar iets positiefs. De vroegere fantasie is weggeëbd. De teugels die we vroeger in handen hadden, zijn slap geworden en sleuren ons weg. Wij kennen de diepgang van ons eigen niet meer. Het gaat berg af, altijd maar dieper …….…

die gedachten Mijn hoofd zo zwaar Dit afgelopen jaar…

aan volle takken hangen vijf lampionnen vlammend oranje in een bewolkte kamer blijft zonnewarmte zichtbaar…

Zijn silhouet tegen de bewolkte lucht. “Kom”, zei ik.”Er staat nog een borrel.” “Klootzak”, riep hij. En liet los.…

(haiku) Late zon schittert tussen zwarte wolken en huizen in schaduw. (tanka) De stad in schemer is vol vage gestalten, haast onherkenbaar. Daarboven blinkt verblindend zonlicht, tot dalen bereid.…

Ik droomde over jouw luchtruim liep door mijn verleden over jouw zand en ik weet nog hoe je dronken werd niet dat gelal, stoutmoedig doen maar zware vleugels, intens verdriet wijsheid die zich niet dromend verpakken liet er dansten rupsen op witte toetsen van de oude liedjespiano in het hotel aan de kust terwijl je rookte, dronk je jenever…

Ons land is in rep, alsook in roer, hoge waterstanden komen eraan stuwen worden rap gesloten, zodat 't water niet de foute kant op zal gaan. Dijken worden gecheckt, en nog eens nagekeken een zakje hier, wat scheppen daar, want stel dat de dijk nu zou bezwijken tja dan zijn de rapen gaar. Voorzorg wordt genomen, niet gering keringen sluiten…

mijmerende zeilboten van ongerijmde gedachten zoekend naar taalvissen zacht waaiend ademgeruis wit golvend gefluister sprekend tegen de zilte wind het wordt nooit zonneklaar in dit bewolkte hoofd maar alweer neemt de zee me in…

Ik kijk naar de alsmaar trieste grijze bewolkte hemel. Een diepe ademhaling ontlokt me en ik gooi alles weg. Een open blauwe hemel komt op in mijn geest. Ik verlies me zelf in tevredenheid en schoonheid van de donkere schaduwen daar ver boven me.…

Bij Geert ging de deurbel. Er kwam van vriend Bart een gelukstelegram met: 'Met mij gaat het goed. Kan niet beter. Gegroet.' Al een jaar woonde Bart bij Geerts vlam. Een baksteen met brief stuurde Geert: 'Toen je mij had getelegrafeerd, dat het goed ging, m'n Bart, viel een steen van m'n hart. Kijk, hier is-ie.' 't Was ongefrankeerd…