Alle inzendingen over zweep

je stem slingert woedend langs de kil snerpende zweep van mijn verleden hoe lang duurt het? hoe lang voor een stem de ander bereikt in dit land dat zo bloedend tussen ons ligt. Vertaling Robert Dorsman en Jan van der Haar ---------------------------------------- Uit: 'Voor ik jou word', 2017.…

De liefde heeft mij in haar greep, Zij voert me mee, ik volg gedwee, Ik ken het klappen van de zweep En wederom zeg ik geen nee. Alleen jij kan me verlossen van de pijn, Die mij verscheurt zo diep van binnen, Ach schat ik wil alleen maar bij je zijn, Moet jij dan gelijk weer gaan beginnen Over je man en over trouw?…

Zweep op. Bemin. Verleid. Bevrijd. Bewijs. Beziel. Verrijk. Begrijp. Vervoer. Verblijd. Leg bloot. Verlos. Verbaas. Ontketen. Heb hoop. Vooruit. Voorbij. Paraat. Bereid. Ver weg. Dichtbij. Op weg... Altijd...…

Een grens, de onderbroken witte streep, Waarlangs ik met betraande ogen rijd Ik kijkt of ik alsnog een ingang vind Het hartzeer kent het klappen van de zweep De stilte na de storm voert niet tot spijt Dan is het dat ik toch de band ontbind…

jij wist het aardse als geen ander te ontvluchten zonder in verre luchten op te lossen in de wind waar loslaten het welgemeende credo was van alle volgers haakte jij je lusten diep in het willige vlees striemde met de zweep het zoetzere roze dat in vochtig rood dood of de gladiolen wenste met superieure lach bezag jij de taferelen…

ze droomde ooit een paard te mogen zijn met weelderige wapperende haren bereden door de dapperste huzaren zelfs zweep en sporen kregen haar niet klein zij was een fiere furie vol venijn die slechts met echte hengsten wilde paren de zonen van de kudden der Tartaren haar hoofdstel was bedekt met hermelijn gedwee is zij de koets weer ingestegen…

fysiek gaan heeft nooit jouw interesse gehad wel de influens in al haar verleidelijke val- en slangenkuilen waar verborgen verleiders de geheime manuscripten hebben verzameld die de zwakheden van de mens hebben blootgelegd genadeloos toetsen zij iedere dag het afnemen van krachten wachten op het komend breken desnoods met lange zwepen…

Beleef noord Nederland waar iets gaat boven niets, geknutseld laagland reikt van monnikshand tot euro zeedijkhoogte, waar herenboer zijn zweep liet knallen over dikke paardenbillen. Manshoge terpen afgeroomd tot nederpolderpeil.…

Jezus wordt met felle zwepen geslagen, valt afgemat en bloedend op de grond, kijkt mild, vol mededogen in het rond, wil voor Zijn beulen vergeving vragen. Hij draagt het hout der schande zonder klagen naar de vervloekte heuvel, om daar terstond door hamer en spijkers te worden gewond, maar kan de grootste pijn moedig verdragen.…

Elise Spauwen ging als eerste stemmen ’t Was in de jaren twintig, vijftien mei Haar tijd als circuspaardje leek voorbij Wat restte waren voetangels en klemmen Dat geldt voor alle vrouwen tot op heden Naast suikerklontjes geeft een heer gemaal Zijn echtgenote met de zweep, in taal Die nog van doen heeft met een grijs verleden De vrouw, ze…

Hij had nog net niet een zweep in zijn klauw om de late fans te kastijden. Ik verbaasde me om dit wrange tafereel en ik snelde snel verder naar de andere, beroemde graven.…

kreunt en zingt in de wind die in hem klimt In juni bloeiden op dat plein papaver en gentiaan (die elkaars geheime zwijgende geliefden zijn) Demonische kweekgras-wortels mokten ...Bloemkronen lokten duizend plukkers uit hun schaduw Woest doemden voerlieden op in hun maaidorsers van steen waarvan de stenen wielen ratelden; hard snerpten zwepen…

Geen zwepe en behoort er te zinken, geen snoer en genaakt er één haar; zo stappen, hun bellen al klinken, de vrome twee horsen, te gaâr.…

De wind zit in ‘k en weet niet welk geweste, ‘t buist en bommelt alhier, aldaar een zwepe los, die deur de wolken schommelt.…

Ik droomde dat het anders was Vrij van geest de dagen lengde De uithoeken des levens verkende In rust volledig van de angsten genas Explosies van verblindend licht Zwepen sloegen in mijn gezicht Implosies van vergaan vertouwen Die muren tussen lichaam en ziel bouwden Flarden mist mijn stad omsloten Schaduwen verdwaalden in het duister…

De zeventiende eeuw had schaduwzijden Naast meesters met penseel de heer met zweep De slavenhandel was een gouden greep ‘Beschaafd’ maar ook barbaars waren die tijden We maakten winst en werden onbescheiden We gingen telkens vol begeerte scheep En hielpen daardoor ‘goederen’ om zeep We dreven mensenhandel, zaaiden lijden Erken nu het voorvaderlijk…

Geef me rozen, champagne brut en muziek een engel, oesters, aardbeien en magie Geef me een tong, lippen, een lijf, warm en hard een blinddoek, woorden, zoet geil en zacht Geef me een hand van lief streel en straf een oog van herkenning een sensuele kracht Geef me boeien en sla met een zweep neem me overal en neem me steeds meer Geef…

Ach mij, ach mij, scheur dan de wereld in repen of houd het gat dichtgenepen waarlangs hij je poogt voort te zwepen van ontij naar ontij. En opzij en voorbij de avond die daar hangt in strepen heb ik toen, met gretige handen gegrepen naar Uw, tot glanzend licht geslepen, aanwezigheid in mij.…

en geen moment meer aan het lekkers besteden geen hagelslagzinnen tot stroopgedichten schenken die zoete trek maakte mijn eetlust steeds te rauw ik wilde wij als ik zonder reserveringen voor jou om mezelf eens een paar rustige gangen te bedenken nu was er al geen tafel door mij alleen te bezitten zonder dat er een kelner mij op wist te zwepen…

Ik moet voorlopig tijdloos door het leven en mis de trage wijzers met de zweep in orde en in regelmaat bedreven. Ze hielden mij zo stevig in de greep, dat in mijn ziel de sporen van hun kneep als blauwe plekken zichtbaar zijn gebleven.…

heen er was geen zomer meer warmte en lui uitgestrekt genieten was voorbij in koude ondertoon voelde je de herfsttij er danste onrust in de ogen we haalden de zolder helemaal ondersteboven ontdekten zo de doos met kinderspelen onder het stof van jaren geleden het springkoord en de hoelahoep we tolden als vanouds met zweep…

Wij mensen kennen vreemde begrippen de bekendste daarvan is geheid de tijd we staan erop maar zijn ‘m steeds kwijt jagen hem na om te laten ontglippen Bij afspraken wijst hij op zijn strepen wij draaien verlegen bij vroeg of te laat hij bepaalt onze vrijheden vrij accuraat weet gehaast ons steeds op te zwepen Hij tikt zijn seconde, minuut…

bliksems die zich in verten kruisen, drijven dreundondersalvo's tot druisen voortrollend in de ijldiepe nacht rukwinden wreken zich op iedere kruin bladerloof juttend over veld en wegen over land gutst de hevigste regen beken zwellen tot wildkolkend bruin uit krakend en bonkend hemelgeweld wordt ijsloden hagel gemitrailleerd door knallende zwepen…

verlangend staren holle ogen de oertijd in waar monden vertwijfelend murmelen en laten zo het troebele water spreken leg je hoofd neer op het eiland van verbeelding luister naar de hartenklop in mijn boezem en laat je woorden tot leven komen in de glans van het bestaan laat het vuur zwepen over het land giet de bliksem in een ton en laat…

Het gure weer is haast niet te verdragen dat als een zweep het naakte land belaagt en ook nog die verrekte korte dagen; ’t is logisch dat mijn geest zo wordt geplaagd. Het buiten zijn is om angina vragen dan wel een griep die door je lichaam jaagt en altijd maar die hele korte dagen waarop mijn geest door treurnis wordt geplaagd.…

wijde omtrek van het boerenlandschap naar de buit zowel een boek als een mooi schilderij dit is voor mij dit lacht naar mij denkt hij de grissende hand van het boerenland och; wie bemerkt het in deze negorij denkt hij onverstoorbaar als altijd wanneer hij al dat moois voorbij ziet gaan dat hij niet kan weerstaan pakt de zweep…

Hij vreestde zweep. Hij vreest de klok die tikkend spot en bijt, Terwijl ik mij van noord- naar zuidpool sleep. Hij is bereid om iedereen te likken. Er is al honderd jaar geen vraag naar hem. Wat zoek ik?…

je draaft op een draak wier tong smeult een harnas van opgepoetst chroom draag je leren teugel snijdt in eeltige handpalm te wankel, te loom, te lomp in het zadel zeul je de bronzen koets door drasland slikgas welt op in een weeë bel de malariamug zaait haar sporen talmend knal je de zweep op zijn flank stug van verveling tel je de schubben…

de eens zo bekoorlijke zondebok je mag hem aanlachen als je kunt hij grijnst maar trekt het zich niet aan aangebrand niet maar afgebrand een flauwte dat gaat weer over hij zal wel weer opstaan plooiend zijn broek zijn rok het ouwe rund dra staat hij lang en breed tussen de pilaren door de schaduwen bestormd het marmer van zijn kaken de zweep…

Hij ging gehuld in licht, zei ze toen de tiran zijn zweep greep en een andere waarheid eiste. Zoek de waarheid, riep Magister Jan Hus voor de brandstapel, heb de waarheid lief en verdedig de waarheid tot aan je dood want de waarheid zal je verlossen! De waarheid is een eenzame cel.…