Alle inzendingen

Even mijn armen om je heen even samen en niet alleen even mijn warmte aan je geven in dit rommelige leven heel even samen knus en op je wang heel zacht een kus…

Bezielende stem bezingt het leven van liefde, smart, strijd en overwinning; vrolijk jeugdig gemoed, wijze bezinning ondersteunen haar kunstzinnig streven. Woorden vol klinkende toonkunst geven bij vreugde en verdriet bemoediging, doen uitzien naar komende versterking, waar men verkwikkend hart zal beleven. De zangeres zorgt voor bloemengeuren…

wat eens onze Prinsessendag was klein en koninklijk van aard groeide uit tot het feest van vorsten een dag die volk en vaderland verbindt van Wilhelmina tot Juliana Beatrix en Willem-Alexander vierden en vieren wij de vorst om elkaar samen te binden Oranje kleurt het land die dag op pleinen, straten, in de lucht de vrijmarkt vol oude schatten…

80 jaar in 2 minuten in stilte. Het is niet uitvoerbaar Alle slachtoffers van de wereld te herdenken in 2 minuten tijd We herdenken de verschrikkingen Uit de 2e wereldoorlog Het zou nooit meer gebeuren Maar de mens is hardleers Van klein geweld naar heel groot Er wordt gereld op het voetbalveld De verjaardag van de koning kan niet zonder…

Nog even dit over afgelopen Koningsdag het kostte wat, maar ze leverden want met Koningsdag gaat het Koninklijk riool open het riool onder de OranjeBoomstraat van de Oranjes niet dat het gaat stinken neen de Hoogheden gaan shinen ogenschijnlijk elke vraag gesteld en naar waarheid beantwoord over de opleidingen van de Prinsessen…

Zouden de pitjes van de appel in mijn buik -- wortel gaan schieten?…

de genetische tekens en herkenpunten zijn verdwenen in de aandachteeuw waarbij het bekende gelaat in tal van andere modificaties in plaats van de bekende familie trekken is gekomen in de race om de meeste volgers en influenzers jaren geleden heeft de huidttatouage een geweldige vlucht genomen daarom is men begonnen aan het veranderen…

Maestro- jij een basiliek Ik een bescheiden kapel Of nee, meer een lange, dunne kaars Wachtend op handen Hem tegen betaling ontbrandend Aan wie denk je tijdens het Ontvlamnen, aan mij, leerling ooit Die nog ontwaken moest? Nu ik vrijwel alwetend ben Druk jij je lippen op de mijne Mijn eigen kathedraal schiet al op In veel zie ik je…

Maal ik over plus Is jouw minachting mijn deel Cijfer jij mij weg…

Stilte tussen ons geen woorden, toch zo veel meer je blik zegt alles In de ruimte tussen onze woorden voel ik jou, de pijn die onuitgesproken blijft, het verdriet in stilte. Toch zie ik het, zonder oordeel, zonder druk, en wil ik naast je staan, in alle kwetsbaarheid, met een glimlach. Niet altijd zijn het bloemen die mijn hart verwarmen…

‘Op oorlog zijn we niet meer voorbereid. Bewapenen!’ stelt Willem Alexander. 'We hebben een geduchte tegenstander, mijn jachtgeweer is niet meer bij de tijd. Ja, Maxima is ook naïef gebleken: die heeft alleen ontwapenend gekeken.’…

Ik zoek naar woorden en ik vind er geen. Ik neem uw hand en blik u in 't gelaat En fluister, als een bede, uw naam alleen... Hoe zal ik weten of gij mij verstaat, Als ik blijf zwijgen en zo bitter ween, Omdat ik voel waartoe geen taal volstaat? 'k Voel me als een kindje, dat een volle kelk Langs diepdoorploegde paden zoetjes draagt…

Je zoon op je schouders. Boven hem je paraplu een lopend torentje In regen van nu. Zelf wees geweest en wees gebleven zit je daar zelf op schouders van ouders, zelf in de vorm van een zoontje, en boven de hoofden een ronde en kleine maar troostende droogte. -------------------------- uit: Botshol (1980)…

Mijn bloedend hart, kijkt dagelijks om zich heen, ziet heel veel ellende veroorzaakt door mensen van steen. Geld heeft ons steeds meer in de macht, de duivel die honend in zijn vuisten lacht. Gewoon blijven wij geloven, dat het nog wel goed zal komen. Ook al is het licht al een tijdje uitgegaan, wordt er geen minuut bij stil gestaan.…

in de storm van verrukking waar lust gaandeweg de vorm verliest van een passend antwoord is het zoeken naar copulatie een wonder wanneer men het gebeuren voor waar aanneemt leeftijd naar jaar, het spel is nimmer uitgespeeld, wel draaien de wijzers van tijd op een zacht normalistische wijze trager dan toen wanneer de coïtus standvastig…

* Reactie op Maartens razendsnel sonnet van vandaag * Ben zeer benieuwd wie dit vers heeft geschreven - oorspronkelijk, want dit is tweedehands - of geef je hier Anonymus een kans zijn kunst te tonen in een tweede leven? Het moet wel van na twintig dertien zijn er staat - en ik citeer, als dat ook mag - geen koninginne-, maar een koningsdag…

en toen ik even aan je dacht zei iemand dat je er niet meer was spoorslags vertrokken zonder dag en zo ging het steeds opnieuw als ik aan iemand dacht die er plots niet meer was en toen ik even niet aan iemand dacht zei iemand dat ik er niet meer was een onverhoeds vertrek zonder dag en zo gaat het steeds opnieuw als jij aan iemand…

waar jij neerdaalt breekt lucht open zingen trappen hun zwijgende lied een hand — vogel, vlam, geraakt en weer verdwenen jij, zonder grens, schenkt ademen in glinsterend goud wij, verloren in jouw lichte dwinging, zwenken als bladeren in de adem van dromen leven aangetikt, wakker gedanst op de stroom van wat geen einde kent…

dan is daar het moment dat voorheen slechts bestond in verborgen gedachte aan het zicht onttrokken het huis te verlaten de ochtend aan te vangen in weerwil van tijdstip gebonden aan plan of plaats van alles wat klopt wat leeft zodra het beweegt zo tastbaar is alles wat ooit met spreken begon…

sprokkel elke dag wat momenten bij elkaar die voor jezelf zijn…

mijn staat van leven laat mij zijn, laat mij liefhebben de klank, het spel – niets is te veel het ritme uit verre landen vrijheid in het verschiet het leven als spel – zoals ik het zie in stilte groeit een zachte kracht als een toverspreuk, een wereld die lacht een vlam die door de ziel gaat waarvoor woorden niet bestaan het sein van…

Onder de bomen waar het licht schommelt in schaduwen en de wereld draait, nog altijd, adem ik langzaam het heden in. Ik ben nergens, of onderweg, een lege plek in het hoge gras, een kano schuivend onder de maan waar de rivier de nacht kust. Geef me je hand- ik wil kijken naar de beweging van je lippen en denken aan de warmte die blijft als…

Er ruist een zachte adem door het lover, de dauw ligt zilverstil op elke steen. De zon, een jonge bloem, breekt langzaam over het veld, waar alles wacht, onzichtbaar één. Een merel zingt zijn eerste, heldre zinnen, de lucht wordt blauw en trilt van nieuw begin. Mijn hart, een blad, mag in het licht beminnen de stilte, en de vrede diep vanbinnen…

Ik wierp mijn koffer in de kuil en sprong hem na -- terug mijn jeugd in.…

nog heeft zij dat schuchtere het plotselinge groeien naar verblindend bloeien in een richting die lichtvoetig over problemen tippelt en toch adviezen geeft die het leven op een sprankelende manier aanspreekbaar maakt haar lach en ogen verwelkomen jou maken je woorden lichter in hun vlucht naar waarheid en sterken jou naar…

als je groot en klein vergeet grijp je zo maar naar de zon of sta je op ’t puntje waar alles echt begon dan kun je op je eigen verwekking neerkijken als was ‘t de oerbron voel de kille streling weer van die ene hand door jouw lichtjaren heen of knikker de sterren in ’t zwarte gat van ijdel heden waarschijnlijk ga jij je dan wel…

De week die zeven dagen stilte scheurt En lang in mij de uren telt Met het heelal de grens, dit bekende hoofd Tot gestalte verwant. De mummies van de adem Onwaarschijnlijk in het kruis van geen besef Onder dezelfde tong herkend de uiteinden Van lichaam en haat, de wazige naald Dodelijk, lesbisch aan mijn lichaam. De late eenvoud van de meester…

Mijn Koningsdag was heftig, mag je weten In feloranje feestpak uitgedost De hele dag uitbundig rondgehost Een versje schrijven was ik dus vergeten Gelukkig kon ik gister half bezopen Dit snelsonnet nog op de vrijmarkt kopen…

Verse Lauwerblaadjes om de hoofden van Neêrlands dichterhelden - Is men met ontroerde schreden In der muzen hof getreden, Vol van wijding, zoals ik - In dat heilig ogenblik, Dan is zeker de eerste plicht, Die ons vol gemoed verlicht, Hen, die daar in glorie tronen, Lang erkende muzenzonen, Uitgelezen dichterschaar, Zeet'lend om het…

Liggend onder een immens hoge spar sper ik effe met mijn eigen geleefde leven laat ik de hoogte-, diepte-, pijn- en fijn-punten van mijn zaligheden en (on)zekerheden helemaal los laat ze, laat het bezinken, inklinken mijn ziel neemt nu een hoge vlucht maar raakt niet meer gewond, verwond langs de stam met vele kale takken en diverse levens-ongemakken…