Alle inzendingen, jaar 2012, week 8

(voor Claudia Cardinale) Ik zie je in mijn dromen alsmaar weer uit die trein stappen in Once upon a time in the West, later zag ik je schitteren in Centennial, waar je als Indiaanse mijn puberhart in vuur en vlam zette. Inmiddels ben je een oude diva gelijk Sophia Loren, gerijpt en krachtdadig, niet meer bang om te falen, recht door zee…

Was het een vlucht die ons plots deed scheiden, ik gis met wilde slagen in de lucht naar wat wij nooit tegen elkaar zeiden, met onbegrip zucht ik een diepe zucht. Wellicht wilde je mij niet kastijden en moet ik heel blij zijn als in een klucht, had jouw antwoord mij veel meer doen lijden, toch heb je in mij onvrede bevrucht. Bij zulke zaken…

ik liet licht bij je binnen opende gordijnen ontdooide ruiten in de rode ochtendzon samen keken we naar buiten vlogen uit in een ontwakende wereld onder merelgefluit jij bent te lang in het donker geweest licht wordt eindelijk jouw feest onwennig verken je zonder houvast de ruimte die eens van jou was ik zie in je lach weer…

Vaarwel..... Oudste gebouw van onze Vesting, tijden meegegaan, eeuwen blijven staan. Statige oude dame die speelde met de zon. Stormen overleefde, en oorlogen doorstond. Geluk en liefde, blijdschap en verdriet, alles kon je hebben, Ons symbool voor kracht en tederheid van geboorte tot in de eeuwigheid vergaan deed je niet Eeuwenlang stond…

Meisje met blote armen ademt niet We maken salto onderwater en Doen wie het langst kan. Later moet dat ook zo zijn. Als Jarigen van etage Bellevue Opblijven en zuchten dat zij moe zijn.…

Gelukkig is de mens, die als hij gaat te bed, Zijn rekening met God gedurig effen zet. Gelukkig is de mens, die, als het licht begint, In zijn verlichte geest een nieuwe wereld vindt.…

Job werd geplaagd door fikse tegenslag. Stilaan is alles van hem afgenomen. Hij was geen leider meer, in niemands dromen, Geen wonder dus: hij zegt Den Haag gedag. Maar in die slotspeech die hij heeft gegeven, Zag je de ouwe Job weer, voor heel even.…

Ooit in bepaalde kringen niet 'bon ton' Omdat hij slechts een zaal wou amuseren Is bijna iedereen hem gaan waarderen Met exposities en een Edison Dan werd hij ook nog 65 jaar Het is zoals men zegt: ' dik voor mekaar!'…

Voortaan noem ik mijn binnenland 'uiten' en mijn buitenland 'duiten'. Zeg me niet dat ik niet duiden kan! Misschien ben ik in mijn 'uiten' wel iemand die moeite heeft met mijn 'duiten'. Voor de rest vul het maar in. Nederland staat in 'duiten' bekend als het 'uiten' van Europa: klein, grote mond, onbeduidend. Een miljoen of…

Soms denk ik weleens bij mezelf: Waarom draag ik al die lasten met me mee, alsof ik een rugzak draag met dikke keien, stenen...... Ik zou een keuze kunnen maken: zo doorgaan of mezelf ontlasten bijvoorbeeld bij de waterkant, eerst de keien in het water gooien tja, die zinken wel heel snel... daarna misschien de stenen of die éne steen nog…

al mijn woorden van liefde kus ik als golven op jouw lippen zoek ze vind ze neem al mijn conversatie in jouw mond en spreek tegen mij fluisterend en zeker zo dommelt mijn liefdestaal in jouw lichaam…

op mijn netvlies woorden als een gedicht mijn ogen glijden in cadans langs imaginaire regels bij de eerste stralen van het vroege zonlicht veins ik voorjaar... snel uit de veren voor het plukken van een mooie dag…

Ik neem jullie vandaag eens mee op zoek, Naar de o zo bekende zin uit het sprookjesboek. Te beginnen met Hans en Grietje en de heks in haar huisje, Met de al om beroemde tekst, knibbel knabbel knuistje. Of lezen we vandaag Assepoester met de boze stiefmama, Ach wie van ons kent het niet dat eeuwen oude melodrama. Dan hebben we nog de zeven lieve…

De oude kluizenaar woont al tientallen jaren bij het afgelegen moeras ziet 's avonds een dwaallichtje uit de modderpoel komen hij volgt de kleine vlam die langzaam voortzweeft hem over stevige grond leidt langs de nachtelijke dreiging van vage zwarte gedaantes windvlagen stoten tergend de grijsaard loopt onvermoeibaar achter zijn vuurgids…

Een kwartel is een vogel Vier vogels dus één el En El zo heet mijn zuster 't is waar wat ik vertel Mijn zus woont in haar uppie Ze heeft een eigen flat Maar slaapt wel met haar kluppie Van vier vogels in één bed.…

in de witte wereld waar zon en maan elkaar kruisen is een uitgang niet voor de hand liggend veranderde vrijheid ongewenst in gevangenschap eindeloos dolend door onherkenbare gangen hopend op een weg terug naar hier…

er staat een boom op het veld zijn verloren bladeren maken hem kaal dwars doorheen kun je alles zien hoe een wolk voorbij drijft, de eerste zonnestraal je begroetend aanraakt meer is er niet…

Een verre hond blaft gedweeë populieren in de winterzon lege nesten hoog in het nobel gebinte zwijgen lijk vermoord een paard dat ik aan de praat probeer te krijgen snuift vervaarlijk luid ik lach me dood…

Ik voel me alleen gelaten en niet begrepen, Ik heb het zo vaak tegen jullie gezegd, Dus kom niet aan met: Oooh meid dat heb ik nooit geweten! Telkens doen jullie mij keer op keer verdriet, Ieder ander om mij heen weet het en jullie zijn steeds degenen die het zogenaamd weer niet zien! Ik trap er niet meer in. Mijn hart doet nou veel te zeer.…

Een fraai gezicht: rond twaalven de loonslaven die met hun vederlichte aktetassen en in omhooggestoken regenjassen met een blik op de klok de poort uitdraven. Berekend lopen zij door waterplassen, want tijdwinst is het waar zij zich aan laven, chronometers als verwrongen maatstaven om op je eindige tellen te passen. Hoe glad en nat is het…

plots kwam hij op met een kracht die ik niet voor mogelijk had gehouden de broekspijpen fladderden rond mijn kuiten heel even maar alleen de lucht bleef wat langer hangen…

mijn lichaam is gekneusd het hart slaat over in dwalen en falen nog altijd onderkoeld ik kan er niet meer in zweef slechts rond herinnering van hoe het was en ging zie nog het koren wuiven op een warme zomerdag de bruidsjurk waarin jij de mooiste van de wereld was zij vechten voor mijn lijf begrijpen niet waar ik nu blijf om…

Ik ben niet onzeker Ik ben alleen onzeker over ons Alleen een "ons" is er nog nooit geweest Alleen jij en ik Zo voelt het alleen Toch is de realiteit je enige houvast Misschien moet ik de realiteit onder ogen zien Dat is zwaar, geloof me De liefde die ik nooit van je heb mogen krijgen De vriendschap tussen jou en mij Is me veel te kostbaar…

Een carrière als een koninkrijk Die bijna twintig jaren mocht omspannen Vaak winst of tweede achter Marianne (Dat laatste is aan winnen haast gelijk) Een palmares dat tot de laatste dagen Met goud èn eervol zilver werd beslagen…

Wij hebben ook vannacht weer niet geslapen, wij hadden wel wat anders aan ons hoofd: we leken even voor elkaar geschapen, en alle leugens werden weer geloofd. Toch hebben we zeer van elkaar gehouden, het is gekomen als het is gegaan; verder blijft alles altijd bij het oude: de Moor kan gaan hij heeft zijn plicht gedaan. Er stonden 's morgens…

Mijn dorre, leeggezogen, bladeren, kregen opnieuw kleur met jou in mijn armen jouw levendige, liefdevolle ogen, je lieve woorden en jouw zoete warme geur. Jouw immense kracht heeft mij telkens opnieuw gebracht naar hoe ik behoor te leven. Waarin jij mij kracht geeft om jou te geven wat jij zo verdient. Jij sterkt mijn wisselwerking van zwakte…

Na een overlijden na een heengaan van een dierbare lijkt even alles anders dichter desolater droeviger erger groter leger maar niet mooier mooier komt niet in dit rijtje voor sterven is nooit mooi of het moet mooi verfilmd zijn…

Voor alle dichters Kom, dans met mij de tanka beklim de haiku speel een triolet vorm in de maat van een kwatrijn sierlijk een pirouette wie begeleidt ons op een harp, piano, fluit of klarinet beleef ook eens een elfje, rondeel, zing een sonnet en als je niet meer dansen kunt verzin een nieuw couplet want als je schrijft in vreugde…

licht weegt zwaar op mij sluit mijn ogen en ben gewichtloos jouw graf doemt op maar de pijn raakt mij niet ik weet mij dichter… lucht is pure liefde waarop ik leef en zweef alle energie die je liet weet mij te doordringen maar jouw pijn raakt mij niet er is geen zeer meer vervlogen angels share achtervolgend leven valt niets raakt ons…

Als een hakbijl, als een moker, als een donderslag bij heldere hemel vertelde je mij, ik wil niet meer. Als een mes, ‘n scherp net geslepen, gekarteld mes, kliefde je woorden door mijn hart, keek je aan en zei: vaarwel!…