Alle inzendingen, jaar 2017, week 44

in het heden waarin ik leef herhaalt zich aldoor mijn verleden de smalle dreef van gedragen hoop slingert tussen mens en dier tussen het aardse en hemellicht, het is de levensloop het gaat zoals het gaat in hoeverre kies jij of ik ervoor wil je het zien aankomen; we leven toch aldoor in dromen of in het roepen dat ik alsmaar hoor ik…

Neerbuigend in de ochtend hun blaadjes nog nat van de dauw, kijken ze uit naar de warmte, de zon en het hemelsblauw. Hun kopjes kijken omhoog, in alle kleuren van de regenboog. Ze zullen weer fier staan, met hun steeltjes recht, ze zijn zo lieflijk echt.…

De grote vraag onder alles Is er iets in het niets Is er een opperwezen Die de aarde aanstuurt Die ons begluurt Het onderliggende Het niet uitgesprokene Zorgt voor de diepste verdeeldheid En is de grootste confrontatie Van deze tijd Ieder koestert zijn eigen gedachten over het grotere iets De een bestrijdt de ander Met een lachend gezicht…

Te gast... ben jij de deur niet op slot, op een kier? Nee, wagenwijd open de loper uitgelegd Geen last me teveel te zwaar of te ver Ik vier je komst heb je favoriete stoel neergezet vraag je: 'wil je koffie met melk of suiker?' 'thee..? mag ook'.…

wij hebben onze zielen naamloos geopend de pijn geleden van het er niet meer zijn na wanhopige gebeden samen waren we daar zonder gezichten omdat we niets van elkaar wisten tot het moorden in woorden die we niet wilden horen de explosie het geren paniek zonder perspectief de inkeer en het weten dit niet te zullen overleven…

Wij brengen vader bij de kistenmaker en hij laat ons kleuren zien. Formaten. Stijlen. Beits of lak. Na eindeloos praten worden in zijn linkerzijde twee scharnieren aangebracht. Goudkleurig, twintig cent per stuk. 'Gegarandeerd roestvrij'. Wij leggen alles in hem terug, het gehoest waarmee hij 's ochtends ontwaakte, hoe hij bij vertrek zijn…

Verlos ons van het schoonheidsideaal! Wij willen wat we liefst niet zouden daten Klaarblijkelijk ook op het oog niet eten Ik zou haast zeggen: Doe toch eens normaal Die pukkelsquash is prachtig om te zien En past nog beter zelfs bij Halloween…

Nooit en is uw minlijk wezen geweken Uit mijn verstand, maar zie altijds present Uw wezen zoet, uw schoonheid excellent, Uw aanschijn klaar, ende de zoete treken Uwer oogskens, die machtig zijn te breken De straffigheid van een hert, dat gewend Tot kwade is, en in wreedheid verblend, Doende ’t zelfde vierige tranen leken. Uw zuiver haar, zweer…

nog draag ik kleine voeten in mijn handen op weg naar de grote aarde, zoekend naar enig houvast is slechts het hart het kloppend baken ogen vertellen zinnen, doch niemand leest mijn verhaal het toegekend vermogen om als kind groter te zijn dan de reikwijdte van de sterren had reeds het stelsel verlaten vluchtig als vuur dat telkens…

intussen woon ik al zo lang in de beweging het lopen neemt de vorm aan van mijn lichaam nestelt in mijn hoofd maar waarom ik loop je zoekt in je gedachten vrijheid, verdriet, heimwee en herkomst en de eenzaamheid om bij de bomen, de zee, het veld, de hemel te zijn en niet alleen moest je vertrekken en aankomen de tussenliggende…

(voor jou) het zit in je een teruggetrokkenheid stilletjes verborgen voor de buitenwereld och misschien, misschien weet je morgen in dat volle vertrek met keuvelende mensen wel boven het gewemel het gedruis uit te stijgen draag je het hart wat meer op de tong zal je niet meer aarzelen of onderschat zwijgen…

niemand die het weet of toch … ze deden misschien alsof wie zijn die gasten dan toch wel al die moorden en geweld gepleegd in winkels van Delhaize uit wraak of voor het geld ex-leden van de groep Diane zaaiden begin tachtig veel terreur verkregen van de pers een naam gevaarlijk, snel en superieur in moorden plegen goed bekwaam toch één…

In witregels van het leven Staan dikwijls zo vele woorden Met onzichtbare inkt geschreven Over pijn of vreugde in veel akkoorden Slechts in onze ogen staan de lijnen Waarop geluidloos geschreven staat En die de waarheid steeds beschijnen Die aan ’t licht komt vroeg of laat In die onzichtbare levenswoorden Die steeds vragen om liefde en begrip…

als een fonkelnieuw beginsel hangt als gesponnen suikerspinsel het ochtendlicht tussen de bomen de draden zo precies geweven als in een ragfijn spinnenweb de puurheid overvalt me, ik heb het zo nooit eerder waargenomen het teer verspreide licht herken ik uit een voorbestaan waar eeuwigheid en tijd als vloed en ebbe samengaan ik ben een…

tijger Tim is vaak alleen niemand om te spelen gelukkig heeft hij een step te leen zal hij zich niet vervelen Truus en Co, meestal samen rennen vrolijk door het bos plukken zomers blauwe bramen en zien weleens een rode vos aan het einde van het pad vlak bij de kastanjeboom zit tijger Tim stil op zijn gat hij voelt zich treurig, voelt…

een huis in een smalle straat met lindegroene bomen is het houvast van een frèle vrouw haar baken een burcht om te kunnen blijven om te schuilen achter een donker ondoordringbaar gordijn volgen haar ogen de passanten niemand ziet ze over het hoofd men vindt haar zoveel later levenloos in de stoel de opgezette lapjeskat…

Frustratie lost pas op in de rust van het eeuwige als je je prilste ontstaan zult ervaren en al je ervaringen van je geleefde leven en dat alles 'in a split level' en je gevoel je zegt 'ís that all what there was' om nietig op te gaan in de massa mensen die je voorgingen!…

hoe de zon reeds platgeschreven is het avondrood dagelijks geroemd steekt achter geen enkel woord betekenis en blijft schemer voor eeuwig verdoemd aan elke zee die het voor de wind gaat niet te vergeten de branding, stel je voor die natte dromen en golven stukslaat tot een verwaaide stem die ik vaag hoor zo past de wereld op een gemeentelijke…

opgesloten… vind ik niets voor mij dus laat me los, maak me vrij ik wil stoeien op de groene wei met mijn soortgenootjes: de honingbij ik ruik de planten en de bloemen maar zit gevangen in mijn korf mijn vriendjes hoor ik heerlijk zoemen och, wat vind ik dit ellendig grof want alle bloemen wil ik kussen ik wil vliegen, ik wil brommen zie…

Ik zie dat het vocht langzaam je ogen verlaat het wast de wonden schoon in de nerven van je ziel zie dat de rivier dieper is dan het zich laat aanzien maar het stroomt dat betekent leven zoekend kaden aftastend tot de rust is gevonden…

ik weet natuurlijk eens vindt iedereen vrijheid in eeuwigheid aan de overkant van de tijd ik besef ook om hem te ontlopen kun je als hij komt niet je koffers pakken natuurlijk begrijp ik dat waar uit vier streken de laatste wind blaast ook jouw steentje vallen kan natuurlijk blijf ik na vandaag luisteren de shake rattle and roll…

Nu ik het weet, durf ik je bijna niet meer te genaken, want jouw kwetsbaarheid is te groot om te helen, ik probeer je dus maar heel erg langzaam te doen ontwaken, al zou ik je het liefste direct van de demonen stelen en al die zinloze oesters keihard kraken. Ik weet het wel, je hebt behoefte aan zeer subtiele hulp, de meest zachte tederheid…

het windgedicht over mijn vrind stormt ook een menselijk gezicht ik dacht dat hij speelde wat vlaagde en de tijd vertraagde in de luwte van toen had met hem te doen omdat hij zich stuurloos liet gaan duikend in de laatste waan wilde de wereld zien zijn krachten meten zonder ankers en limieten alles vergeten liet zijn macht…

Gij zegt dat het zeer dom is, Dat ik geen som kan maken. Dat is wel zo, mijnheer, Doch ik stel u ook een vraag: Stel het leven x en God de ij, Kunt gij uit dit probleem geraken?…

GETROUWHEID! dierbre schat! standvaste, onkreukbre Maagd! Elk roemt uw waarde, schoon bedrog en krijg u haten. Gij stond zelfs heidnen bij in onderdrukte staten. Ach! waart gij nimmer door het Christendom verjaagd! Nooit trok ge, in hoge nood om onderstand gevraagd, Met loden schoenen voort; nooit hebt ge uw Vriend verlaten. Gij zijt de steun…

Heel kort geleden was er eens een koning Die stond met zijn ministers op ’t bordes Hij hoorde van z’n moeder, de prinses: ''t Is altijd weer een grappige vertoning De foto’s hangen hier op Drakensteyn maar niemand weet helaas meer wie het zijn…’…