Alle inzendingen, jaar 2004, week 10

Getrouwd en wel houd ik van mijn man Ik zit te chatten met die ander, dat kan Hij amuseert zich door naar de tv te kijken Ieder zijn kijkbuis om de hobby’s te verrijken. Die ander is een en al oog voor mijn geschrijf Mijn man weet er van daarover geen gekijf Op de chat begrijpen we elkaar zo goed Het houdt ons dagelijks uren zoet. Dan laat…

De wind waait zachtjes een briesje heet dat toch heerlijk dat gevoel van friste in mijn gezicht, doch voelde ik me toen slecht alleen en verlaten niemand die met me wou praten tijd liet ik aan me voorbijgaan vrienden liet ik staan ze waren niet echt haren werden wat langer ogen steeds banger ik stond op het punt het te begeven en…

Ik hou van hem Met heel mijn hart Krijg kriebels van zijn stem Hij is gewoon apart Als ik hem mis Een leegte in me ziel Het is zeker dat hij de ware is En dat ik op hem viel Bij hem voel ik me veilig Voel zijn warmte om me heen Voor mij is hij heilig Met hem ben ik niet alleen Hij is voor mij volmaakt Ik hou van hem mijn hele leven…

Ze noemen me een "nabestaande"; alsof JIJ niet meer bestaat en ze spreken in verleden tijd alsof 't niet meer over JOU gaat Ze denken dat je 'r niet meer bent; dat het sterven jou heeft gedood en als ik zeg dat 't niet zo is, stamelen ze wat en worden rood Maar jij lééft nog in mijn gedachten; op de plaatsen waar jij hebt gestaan…

De winter voelt soms schraal aan de koude wind snijdt zich door mensen heen vertwijfeld ineengedoken lopen ze door de witte wereld verlaten en alleen Maar dit gaat niet op voor jou want het voorjaar is weer in je terug hoe hard het ook kan stormen jij loopt met grote passen met de wind in je rug De winter ademt een kille sfeer…

keer je rug niet toe wend je blik niet af laat de beelden werken het zal je wellicht sterken in de overtuiging dat goed en slecht bestaat en het respect voor leven vernietigd wordt door haat…

Ik kijk toe hoe golven breken Op de uitgesleten stenen Mijn gedachten blijven steken Bij alles dat is verdwenen Hier aan de haven vind ik rust En herleef vervlogen dagen Ik zie hoe zee de kade kust Golven diepe groeven zagen Hun liefde gaat gepaard met pijn Zoals ook die van ons mijn schat Maar het is en zal altijd zijn Zo zeer heb ik…

amos sliep en liep de kwelder door geen vrede graast de kudde voor opgetrokken lippen heeft de vloed die geulen vullen gaat en prielen veilig wantij raakt volledig zoek de stroom omhelst de trage zielen ---------------------------------------------------------- 18 december 2001 zonneleen 18 Voor aantekeningen zie www.abelstaring.tk…

water, wiegend water water van voor mijn bestaan waarin ik wentel waarin ik wacht water, waar kom ik vandaan water, weeënd water water waar vloei je me heen waar is het wonder waar ik op wacht water, ik voel me alleen water, wassend water water waarin ik mij baad waar al mijn weerstand weinig meer weegt water, ik was mijn gewaad…

Fries koppigt zij kleding aan haar atheïstisch lijf met kleuren die niet samenvoegen alles beproeven is haar kernspreuk al vlagt het op een modderschuit ze valt op omslagdoeken rond haar middel en natuurlijk om het hoofd men verslijt haar voor moslima…

Ik wil in je klimmen, in je sterke takken naar boven via stammen die steeds hoger reiken. Met blote voeten wil ik je beklimmen en in die reis kom ik van alles tegen. Af en toe eet ik wat van je blaadjes en knabbel ik op je takjes. Heel liefdesvol en dat stilt mijn honger, alleen mijn verlangen blijft en lijkt te groeien met de dag. Daarom…

Ik vergeef je je fouten je kon ook niet alles voorzien Bovendien is het gemakkelijk om te praten, nadien Ik zou je kunnen vertellen over de drama's in mijn leven Maar zou ik mijzelf hiermee een betere jeugd kunnen geven? Wat mij dus rest is de toekomst en die heb ikzelf in de hand Ik zal mijn eigen keuzes moeten maken tussen mijn gevoel…

aan het eind van dagen ontelbare vragen alles zoveel mooier laat ik jullie gaan als dromen in het duister geschonken aan licht in al het zacht gefluister naar het einde toe maar nog even is tijd geslopen in mijn hand langzaam zal die gaan en leef ik nog in dromen…

daar was je een glimlach op je gezicht de pret in je ogen gezelligheid dat was verplicht hier ben je vermoeidheid op je gezicht geen liefde meer in je ogen boosheid op je gezicht ik dacht je te kunnen geven wat jij lang niet had gehad je eerlijk kunnen beloven dat ik er voor je was met heel mijn hart de tijd heeft mij geleerd dat…

Mijn lief is verliefd Zegt straks haar woordjes voor die ander En ik kan vergeving schenken Want dat vindt ze fijn Ik hou van haar maar Mijn lief is verliefd Mijn lief is verliefd ’t Was misschien niet te voorkomen Of dom te denken dat wij altijd Maar ’t doet zoveel pijn Die hij en haar daar Mijn lief is verliefd Mijn lief is verliefd…

Het leven is zo wonderlijk mooi er is zoveel te beleven. Ik zou er niet aan moeten denken als ik het zomaar te grabbel gooi. Ik heb al best veel rimpels rond m'n ogen, bij m'n mond. dat komt gewoon van het lachen en lachen is natuurlijk gezond. Ik moet geen botox in mijn hoofd en ook geen messen in mijn lijf, ik ben gewoon zoals ik ben…

Leven begint met leven, en eindigt met dood. Je begint altijd als kleintje en sommigen worden groot. Groot van lijf, of groot van geest, of groot door wat je doet. Je laat daarmee een indruk achter als een allerlaatste groet. De een die gaat voor grootheid en de ander kabbelt voort, maar een obsessie helpt je echt niet daar bij de hemelpoort…

Hij was een hele grote, geliefd bij vrouw en man en vooral ook bij de slager, want hij lustte er wel van. De boeren zien met lede ogen hun omzet ernstig dalen, maar de kippen en de koeien kunnen weer adem halen. Daar komt de stoet, geheel in 't zwart. De mannen druppend van het zweet de vrouwen van hun smart. Twaalf dragers zijn…

Gearmd op het strand Staan beiden, op zes poten Zolang al samen Thuis wacht Huize Avondrood De zon bloost bij het afscheid…

Haar kneukels krom van 't breien Haar ogen rood van 't schreien Haar hart wil vermeien Niemand die' t wil verblijen. Wij, de oudere mannen, weten het: IJdelheid 's mannen troef des vrouwen haat "oude" vrouwen hunkeren nog... Helaas.…

Maart is een zachte voorjaarsmaand bomen in bloesem vogels in nesten kinderen zingen met elkaar – wat is een dag, alweer een jaar… Mensen, blij dat de zomer komt, lopen buiten zonder jas zitten al even op een terras spreken vrolijk met elkaar – wat is een dag, alweer een jaar… Het lijkt of er niets veranderd is: zacht zwoele kruitlucht…

een gesponnen web doorzichtig als Brussels kant, klassieke bouwstijl…

beschaafde heer, wat grijzend aan de slapen en midden op de schedel … zeg maar kaal wel lief, niet noemenswaardig geniaal de levenslust reeds lang op apegapen de libido niet als bij jonge knapen het maandsalaris … ach een ietsje schraal de woning tja … we zeggen maar modaal de buik is daarentegen welgeschapen zou graag -het zijn z’n allerlaatste…

Zoals altijd onschuldig begonnen geduld raakt op wat zuinig was gespaard alle waarheden zijn zomaar verzonnen je eigen leven is plots niets meer waard Het kan met jouw goedheid spelen niets ontziend naar een middel tegen trek het weet zelfs geld van je te stelen je kleine kindje plots met een grote bek Zware periodes vol met grof bedrog…

De straten zijn onveilig ik zit hier als versteend voel mijn tranen niet meer druppen nimmer heb ik zo zacht geweend mijn gebroken hart is warm maar vandaag stierf er bars een stukje leven van mij af ze bliezen hard de kraaienmars…

Het woord trof doel een nieuwe kroontjespen vlijmscherp geslepen sneed pijn los van mannelijke onverschilligheid Ik gaf weg en telde uit onder de doden om een ziel te krijgen het leven onder de duim gouden munten op gesloten ogen voorgoed terug bij jou…

Ze zitten maar, en spreken niet. Zo tegenover elkaar. De een die ziet de ander niet. Ze spreken ieder hun eigen taal. En toch, begrijpen ze, als de een een oog opslaat, waar het precies om gaat.…

ik heb ze in de hand de schimmen uit mijn wereld ze twijfelen aan m'n verstand ze vreten aan mijn logica ondermijnen het beslissen ik ken ze nu en jaag ze na ze streken neer als vlinders na gevlogen vlucht en paarden in de laatste zucht hun wormen voedden mijn bestaan ik liet ze in ontwikkeling gaan tot dat hun vleugels zicht verhieven…

Op mijn schouder hangt een zware schaduw. Neergezonken in de biechtstoel van mijn oor fluistert het bloeddruppels, bedelend om gehoor. Zwarte woorden worden doorweekt in rood, een paars gordijn verzacht de stromende dood. Geprevelde tranen knielen gevonnist op mijn mond, rozenbladeren bedekken mijn adem op de grond. Bedelend schuift…

De Deux Cheveaux met Thomas Roosenboom reed vooraan in de literaire file, met alle coryfeeën op zijn hielen. Ze dansten en ze dronken zonder schroom. Maar toch ontbrak er iemand in de rij. Wat zien ik? Albert Mol was er niet bij.…