Alle inzendingen, jaar 2005, week 6

ik hou van transparant zei jij dus stelde ik me open beademd door de liefde blies jij leven in mijn hopen mijn horizon van zacht pastel uiteengespat als zeepsopbel…

Bij eb schreef ik een regel op het strand. Met daarin heel mijn hart, heel mijn verstand. na het tij keerde ik weer en hurkte neer. Niets dan onwetenheid in het rulle zand.…

Mensen praten Dat vind iedereen gewoon Altijd woorden met daartussen gaten En elk woord een andere toon Maar waarom zijn sommige woorden Zo anders dan alle anderen? Ze zien er zo gewoon uit Maar dat moeilijke, dat kun je niet veranderen Dat ene miezerig kleine woord Dat is het moeilijkst van allemaal Ik heb het je ooit eens verteld Maar…

Wij zijn de zeer erkende Beterweters: Man, vrouw, in mantelpak of kostuum. Het onderwijs strikt keurig de veters, als wij ons melden, immer opportuun. Wij komen ordner en map inspecteren, willen exact hom of kuit en resultaat. Scores zijn het die ons interesseren, alsmede de aan- en afwezigenstaat. Wij Beterweters gaan dan de prestaties…

Onverwacht.... Op een moment dat het nimmer wordt verwacht Wacht.... Het mysterieuze ontastbare totdat het de tijd acht Strelende oogopslag, een blik van herkenning Ogenblikken waarop men elkander wilt leren kennen Zovele vragen, wentelend in onwetendheid Doch wetende dat de tijd antwoorden zal op vragen Doelgericht, tastbaarheid maakt…

Als ik kon toveren, met zo'n grappig stokje dan deed ik zo mijn best ik bleef toch maar zwaaien met dat ding en mijn wensen deden de rest... Maar ik kan niet toveren en mijn wensen, tja die komen heel niet uit, dus blijf ik maar wat mijmeren, wat hópen bovendien, en wie weet komt er dan toch nog wat terecht van alles, ach we zullen het wel…

Zou ze zich moeten excuseren voor het feit dat ze een fout maakt voor het feit dat ze een mens is dat ze dat ook niet helpen kan, Zou het haar dan erg blameren te erkennen dat ze blundert, zou ze op de knieën moeten en vergiffenis vragen? Kom nou toch, ze is een mens en die maken nou eenmaal fouten want als dat nooit meer voor zou komen,…

Hij zocht en zocht naar waar hij het ook kon zoeken Hij dacht: hoe onzacht zal de Map morgen vloeken, nu 'k mijn boekhoudboek niet vind…

Stilzwijgend tikken de kiemen als eitandjes tegen de aardschaal Verblindend is het licht als het donker eindelijk wijkt Dagen worden aaneengeregen met dons en mos en twijgen Bevend zweeft de nevel over heide, weide, wouden Blatend, kakelend, kwetterend wollig, mollig, melkgelik Bruisend breekt het beekje De elver schiet schichtig…

Met een korreltje van dit En een korreltje van dat Brouw ik een liefdesdrankje Ik voer je lekker zat En als jij mij dan vraagt, dat gevoel wat zou dat zijn Je dronk mijn liefdeswijn op valentijn Niet moeilijk om te maken Het komt van binnenin Een flesje om te kraken Met duizend kusjes erin Beginnen met zo'n knaller is altijd een goede…

hoe de dood geruisloos in je lichaam kroop werd zacht belicht in je witte huid en broze gezicht hoe je oude ziel als milde gloed vervloog blijft zichtbaar in een lege stoel en stille traan waar een geliefde sonate jou vaak kon bekoren de tijd weer stilaan verder tikt…

Waar regen me achterliet; een leeg perron in middagmist de klok onberispelijk wijzend naar een lange dag en de zwarte waas – als altijd – uitwaaierend, me dronken meesleurend in zijn spoor. Thans onbereikbaar in mijn schaduw in mijn schoenen, neus naar voren en een gepijnigde blik richting einder tot het bekende geluid me weer wakker ruist…

mijn liefde in de armen van een vreemde teder en zacht niet in elke gedachte wreed en hard zo alleen in mijn eigen wereld niemand wie is deze vreemde waar ik op heb gewacht…

Verlegen was hij nooit, maar nu toch in verlegenheid: Jozias van Aartsen worstelt zichtbaar met zijn macht maar wie had van oogappel Hirsi Ali nu echt gedacht dat ze solo zou beginnen aan een titanenstrijd? De onbesuisde vertoning van deze politieke lichtmiss kunnen wij maar beter bezien met emoties van treurnis…

O sneeuwbedekte bomen, o ingeslapen woud, de nacht is weer gekomen, de lucht zo ijl en koud. De velden dromen rustig, gehuld in witte vacht, en vlokken dansen lustig, als duizend sterren zacht. Ach stukje aard zo teder, al lijk je stil en dood, toch komt de lente weder, je draagt hem… in je schoot. Dan zal weer alles groeien, met nieuwe levenskracht…

je bloeide in je lach ontluikte wit je tanden je rode lippen waren zoet nog warmer dan je handen ik streelde lente op je koude huid je dooide snel tot voorjaar een merel floot de winter uit we droomden het concert dat vroege vogels gaven in het rood van ochtendlicht bleef de zomer even nog uit zicht we speelden zon en kleurden dagen…

Ram de letters uit mijn vingers pers de woorden uit mijn strot ben op zoek naar enig houvast bid wanhopig tot een God wil niet wakker, wil niet slapen droom alleen maar terug in tijd wil niet weten, wil niet denken raak vertrouwen plotsklaps kwijt kijk de dagen naar het voorjaar pluk alleen maar stil verdriet slik gedachten naar het einde…

Het bier was doodgeslagen, opgedronken of uitgekotst. De tap was uitgewoond, de krukken omgevallen. De vloer versleten, net als ieders stembanden. Sigaretten lagen uitgedoofd en klef in de asbakken. De muziek was verstomd, er klonk alleen nog gestommel en gestamel. Met verdwaasde blikken en vermoeide ogen werd er rondgekeken. Waarop zij…

als de leegte zich vult met stervend geklater van wegebbend water in vogelzang gehuld… als ‘t Avé Maria gestreeld van de harpsnaren glijdt en gevoelig openrijt wat nog niet was geheeld… Als de stilte schreeuwt en niets anders kan.., omarm me, ………………… omarm me dan…

Eindelijk mag Charles Camilla trouwen. Want ook al waren ze al lang een paar en hielden ze al heel lang van elkaar, ze mochten nooit een liefdesnestje bouwen. De jonge prinsen hebben geen bezwaar. Prins Harry's uniform ligt alweer klaar.…

's Winters tel ik de bomen in mijn tuin, nauwkeurig, ik doe alsof het belangrijk is als ik eenentwintig stammen tel wis ik de namen uit mijn geheugen ik maak plaats want de lente komt met vogels en scherpe geluiden, ze zullen de tuin innemen, hoog en bijna oorverdovend zullen takken zich opnieuw in nesten steken.…

De grutvadder waandelt mî de klenne jonge dur d’n hof. De grutvadder kiekt nor z’n gruuntes, de ertjes en de slaojen de svojje. En hoew of de kelver ‘r bij ston. De jonge kiekt ok en hij prakkeziert ‘r ovver wa-t-ie opa’s nog mèr ken vroage. En wa zin dè, Opa? Dè zin zwarte bizzeme, jonge. En ze zin rowd, Opa? Dè kumt dè ze nog gruujn zin…

Scherp flitst haar het duister voorbij achtervolgd door beelden, veel te sterk doordrongen van ordinair camerawerk. Slingerend, schokkend en hellend opzij Verlokkend is `t het grillige te snijden uit zwepende pijpen, verschoten leer ruw omsloten, vrijwel lijnend aan teer. Slikkend glijdt verweren naar lijden Een strijd uit slip te scheuren…

Prins Charles hertrouwt met een gescheiden vrouw, een teken van een soepeler regime. In het verleden was het nog een crime, toen oudoom Edward Bessie huwen zou. Maar mijn betrokkenheid was veel intenser, toen Charles ging trouwen met Diana Spencer.…

Kiek Theun, doar leit ien vaarken op het daak ie liekt wol 'eppie in de sunneskien so in syn uppie, komp es Annechien ie slyt syn letste uur op syn gemaak Tracht magere Hein als deez big te ontsnappen dan blijft hij als Tantalus naar je happen…

Bevrijding zoekt ontsnapping in nooit gesproken taal, heftige kreten worden gevangen in zwoel zuchtend genot, geloken ogen zoeken geen antwoorden meer, doch rusten ademloos in geopende vrijheid, onze lichamen verdrijven verleden, smelten samen in heden, ontvangen verloren verlangen en willen geven, meer, ja meer, tot de dageraad het…

de wintervorst vraagt koninklijke erwtensoep van mijn keukenprins…

zomer van een vorig nieuw jaar een bed vol Oostindische kers en symbolisch geluk. ik plukte en droogde het – voorzichtig- tussen blad´ren van een boek dat een volgend nieuw jaar lang werd vergeten. geen toeval dat ik het boek nu weervond! jazeker, ik behoud wat, heus maar met liefde deel ik met jou dit symbolisch geluk voor een heel…

balonnen zou ik willen blazen bolle kleuren zwevend boven ´t feestgedruis in een mandje - samen - wuivend drijvend naar hoger sferen.…

Ik lig helemaal alleen op bed en de muren komen op mij af mijn optimisme komt in verzet door de narigheid die jij mij gaf Het gat wat door jou is geslagen is zwart, eindeloos en leeg strompelend over lange dagen voel ik niet eens dat ik beweeg Wat heeft het leven nu nog voor zin met deze vloed van doffe ellende ik sta niet meer voor mezelf…