Alle inzendingen, jaar 2007, week 39

Jij wekte mij tot liefde en ik deel de vonken met jou. Vlinders in mijn buik ontdekken wat eens verborgen was. Ik warm mij aan de volheid van je zijn. Wentel mij in tedere gevoelens. Ik proef je warmte ook al ben ik nog kwetsbaar. Ik kan je vertellen dat ik teder van je hou. Je hebt me voor eeuwig losgemaakt om te geven te ontvangen…

Het was altijd onschuldig, een flirt, een lach, Een knuffel, soms zachtjes strelen, net iets meer dan mag Praten over gevoelens maar handelen er niet naar Niet verliefd, maar raken toch een snaar Op een avond, vlak bij jouw huis We stonden te praten, natuurlijk bracht ik je thuis De nodige opmerkingen, gegrapt, dat wel Voor mij werd het vanaf…

Mijn Kees-oom is een timmerman, Daar is geen knapper op de werf: Hij maakt in huis en op het erf Al wat-je zien of denken kan; Zijn hand is ruw, en grof zijn stem, Maar ‘k ben daarom niet bang voor hem; Hij kneep me lestmaal in mijn oor En zei: ’Nu, als ge vlijtig leert, Uw Vader en uw Moeder eert, Dan krijgt ge er wat op Kerstijd* voor!’…

In het hoofd schemert het wat vaker en helderheid vervaagt wanneer afscheid nemen overheerst kaal het landschap waarin ik mij bevind leven zo afwezig lijkt tot een vertrouwde stem mijn naam weer noemt…

Moeder hangt haar jas over de keukentrap. Dit is de man met de schouders die ik liefheb, dit is de juiste lengte torenhoog. Dit zijn haar woorden de man in haar stem de melk in de pan het brood op tafel. Hoe dit alles de keuken verruimt. Hoe kinderen de minuten tellen. Moet dan de betekenis nog worden opgezocht als de lucht over de…

eerst was er stilte, talmende bewustheid het water van de aarde heeft de zee geruisloos vol getapt toen in oktoberherfst de dijken braken woest onbeheerst, een mengsel tussen zand en mist was alles rondom vis en voel nog enkel modder de nacht heeft schaduwen tien graden weer teruggedraaid er ergens tussen twaalf en twee heb ik mijn huis ontruimd…

hoe omschrijf ik lucht die blauw roze paars rood kleurt en de avond kust…

speel maar met je korte haartjes draag het lachen met je mee jij was strand in zomers warmte golfde bruinend in de branding van mijn zee morgens was nog zonnig blauw van korte duur met een ruimende noordooster kwam de winter snel en guur we hebben ons begraven in warme lagen wol proefden licht van korte dagen maar vrijden nachten…

Aaltje zit met zijn maatjes gezellig aan in het met netten behangen visrestaurant Weet je, zegt de volle lipvis, waarom de vissers mij altijd laten gaan? Ik doe alsof ik ze wil kussen en pers uit mijn ogen een traan Oh zegt Aaltje, ik hou me gewoon dood Ze halen de haak uit mijn bek Ik begin te sidderen en te kronkelen en glibber weer lekker…

een gedicht is zo geschreven een leven, verlicht of zwaar overdreven het maakt niet uit wie je bent een guit of een zwartgallige vent als je maar geen gat achter laat want dat is, weliswaar, waar het om gaat.…

Zonder jou, is de wereld anders zonder jou is ze niet compleet zonder jou bestaat de wereld niet althans.. niet voor míj…

Ik droom soms stiekem verder... Alweer elf jaar geleden Je blik weerspiegelt weer even in de oogappel van mijn hart Een stukje geluk uit het verleden gesneden Het steegje waar we stonden diep in die nacht Je gaf me een zoen en vroeg of ik het meende, wat ik die middag aan de telefoon zei hardop door de telefoon dacht Je keek me doordringend…

hoe je de dagen kon vullen gezelschap plande het alleen zijn schuwde (door de blauwe einder breken grillige wolken vol verhalen maar zoveel uren in een dag tegen jezelf praten verveelt al vlug ) hoe je ook na het afscheid ging en toch bleef nooit zo nabij geweest was of hoe een bevend kaarsje uitdooft in een spetterend vuurwerk…

Bij háár zijn, overdag en alle nachten, geen ogenblik meer wijken van haar zij. Voorwaar, geen onaantrekkelijk karwei. Veel mannen zitten daar toch op te wachten. Ze wil gewoon twee armen om haar heen, want Magan voelt zich zo verdomd alleen.…

ben je weg ben je boos verdrietig... of voelt het stil en nietig zit het tegen of is het regen weet je meer of weet je alles is het inkeer in gedachten of is het wachten op een wonder is het vreugde voluit lachen tranen van geluk.…

Als ik soms aan je denk moet ik lachen, word ik vanzelf blij en voel ik me vrij. Ik weet niet waarom... Maar als we naast elkaar staan dan zeg ik niks en klap ik dicht. Ik weet niet waarom... Als ik je zie wil ik van alles zeggen of uitleggen, maar ik doe het weer niet. Ik weet niet waarom... Soms denk ik: wat doe ik toch weer dom.…

Een mens loopt soms op de spitzen van z'n teentjes voor anderen in de kleine steentjes maar onderhuids borrelt er een stil protest en lichtelijk ingehouden woede een goede raad glimlach en tel tot tien dan raak je niet zo gestresst misschien en dat komt je hart zeker ten goede...…

die grauwe dagen in oktober als de regen langs de ramen druilt de hemel verstikkend in grijstinten over een wereld stil en uitgestorven die nooit meer lijkt te ontwaken plots parelt daar muziek uit venetie dit gloria klonk eens goddelijk over de eilanden in de lagune deze engelen verjuichen mijn somberheid de klaterende regen applaudisseert…

hou niet van me, ik doe je pijn mijn tijd moet nog komen, ik zit in mijn diepste dal en jij weet dat hou niet van me, laat dat maar aan mij over ik zal je pijn doen dat weet ik zeker dus hou niet van me! ga je eigen weg dan doe ik dat ook mijn toestand is slecht dat weet je en daar doe ik je pijn mee ga weg nu het nog kan…

Daar zat ze keurig gekapt aristocratische trekken mooi gekleed zijden kleding zoals gewoonlijk de ogen gesloten in diepe sluimer gesteund door kussens de stilte ruisend tevreden trekken woont daar nog iemand daar in dat hoofd? Het infuus van het wassen beeld piept. hoor jij dat ook? of droom je nu verder je leven ten einde? Gelukkig…

konijnen apart al door hun geknaag zijn tevens bijzonder als copofraag niet dat ze al hun keutels opeten puur alleen de half zachten nat aangemaakt tijdens nachten herkauwen doen ze dus wel wis en waarachtig dat maakt de koe echt heus niet tot konijn houdt de één het binnen op voor de schijn de ander vreet vies met lak aan decorum half verteersel…

Met haar fluisterstem kluistert ze me vast aan de ribben van het schip dat "WANHOOP" heet Ze zingt me in het hoofd spelt cijfers en letters één voor één, speldt ze vast aan de hersenstam Ik mag een wens doen verdrinken in haar ogen vergeten wie ik was worden wie ook maar…

Verlangen is je uit-rekken naar wat nog niet is, jezelf verlengen tot het onbekende, het onervarene, het nieuwe, het andere... verlangen is dromen, trachten, wachten en dulden, is uitstel en dageraad, lente en belofte; verlangen is niet dwingen, niet bevelen, niet eisen maar als de omgeploegde aarde uitzien naar de vruchtbaarheid. Verlangen…

mijn droomwereld Als groene bossen en wateren in de bergen Als dieren en natuur in de dalen Waar rust en stilte heerst Waar vrede en géén oorlog is Mijn droomwereld is hier Als witte wolkjes in de hemel Als de zon in de heldere lucht Waar géén auto of afval is Waar géén vervuilende mensen zijn Mijn droomwereld is hier Als grote en wilde…

veel had ik van jou gedacht, maar door mijn goede vertrouwen in jou had ik dit toch echt nooit verwacht. dat je nachten weg bleef deed mij nog niet geloven, dat je me uiteindelijk toch hebt bedrogen. huilen dat je spijt had, schuldgevoelens naar je kind in 't begin en toen ik erachter kwam, zat je gewoon bij een andere vriendin…

Gevoel geeft vorm Vorm geeft gevoel Vertrouw op jouw ontwikkeling Jouw levensdoel Verdrink niet in het denkproces Vallen, opstaan Hoofd boven water Een gedachtekunstwerk: ook dit zal voorbij gaan……

Een fikse salarisverhoging voor het primair onderwijs, 't is lachend- of schertsenderwijs niet echt nodig dat het omhoog ging. alhoewel, vakanties kosten veel geld, toch zinvol dat het is bijgesteld. ...cao primair onderwijs: 6,9 % erbij...…

De zomer sterft aan herfst en laat de warmte achter Soms leeft de zomer even op in warme zwoele dagen Om eindelijk de laatste warme adem uit te blazen De herfst in haar onstuimigheid, zwiept takken en velt bomen Zo blij dat nu de storm tekeer mag gaan en al haar kleurenpracht kan tonen Dan komt de winter aangewaaid op koude bleke voeten…

dichten kan ik niet verwoorden, dat kan ik licht toch is wat u ziet een door mij gemaakt gedicht toveren dat kan niemand verbazen misschien toch blijkt magie relevant als wij elkaar zien…

Verlangend naar vrede zit ik in mijn stoel Pratend en smekend houd ik mijn smoel Zoveel dingen te zeggen Zoveel dingen die ik voel Eenzaam zit ik hier, alleen op mijn stoel…