Netgedichten

netgedicht (nr. 17.447):

Sterven

De zomer sterft aan herfst en laat de warmte achter
Soms leeft de zomer even op in warme zwoele dagen
Om eindelijk de laatste warme adem uit te blazen

De herfst in haar onstuimigheid,
zwiept takken en velt bomen
Zo blij dat nu de storm tekeer mag gaan
en al haar kleurenpracht kan tonen

Dan komt de winter aangewaaid
op koude bleke voeten
De rust is weergekeerd
en soms voel je al de lente hier en daar

Als lente komt en knoppen zich ontvouwen
de cirkel rond en weer opnieuw,
steeds weer, steeds weer,
het leven zich ontvouwt
en leven zich met leven voedt,
sterft alles aan alles
weer, en weer, en weer …