Alle inzendingen, jaar 2009, week 1

Zonder grenzen is de stad waar ik vertoeven wil Het zicht is dun en ijl Mijn ogen staren stil Klanken strelen zacht mijn oor Storm ontaard in frisse bries Geen oorlog geen geweld Dit is de stad die ik verkies Ziltig smaakt de waterbron Rivier door dam, gespleten Vruchtbaar, oevers overspoeld O, Stad hoe zult gij heten! Onschuld,vrede…

Het was een koude ochtend maar de zon scheen. Er hingen oranje gordijnen in de keuken die gaven een geheimzinnige gloed door, met het licht erop. Ik schoof ze open, ik wilde de vogels zien bij het voederbakje, de merels en pimpelmeesjes, die vlogen zo schichtig af en aan, dat waren net vliegtuigjes. Moeder zat al in de kamer, op de bank in haar…

Duisternis verschijnt op mijn aarde door kieren sluipen streepjes avondstond, woorden die zich in de minne schaarde ging in vlucht van mond tot mond, voorbij te glijden als witte zwanen, ademloos verbeeldt in menig ziel, dor en doof, verstijven we in onze wanen in de onleesbaarheid van ons profiel, zijn de blinden zieners of ben ik een blinde…

“Het orgel speelt” stond op de liturgie. De organist dacht: zal ik dan maar in de kerk gaan zitten en af gaan wachten wat er komt? Hij keek de kerk eens rond. Opeens werd hij gegrepen door een beroerde toets van zijn geweten en terstond speelde de organist vol gratie zijn meest ontroerende improvisatie. Dit is nog eens een gave…

'Wat is van je komst toch de reden?' vroeg Maartje uit Uithuizermede. ' 'k Wil met je naar bed,' zei de bronstige Fred. Al heel lang werd ze door 'm aanbeden. Hij leek 'r een prettige gast. 'Kom toch binnen!' riep zij enthousiast en in twintig seconden stond Fred bij d'r sponde. Hoe aangenaam was ze verrast! Ze kleedden zich uit voor ze…

Op deze wintermorgen voelde ik me sterk, stapte uit bed en kleedde me aan, ging naar buiten, niet voor een of ander werk. Zomaar in de sneeuw een beetje gaan en staan. Zonder jas en zonder das alleen tegen de kou. Dapper en trots: ik tegen de elementen. Iedereen sliep nog, en ik was een rots onder de hemel grauw. Maar een wezen zo teer sloeg…

tover de tijd terug terug naar ons ooit in golf van spijt een plons zo rijp ga je nog een keer mee naar dat bos zo clichè ga maar weg en verdwaal iedereen zijn eigen verhaal laat maar lopen laat maar vliegen k zal nooit meer bedriegen liegen of heb ik dat nooit gedaan het is te mistig ik zie het niet de maan…

Herenbladen staan vol dames, damesbladen ook. Het verschil heeft weinig om het lijf.…

Ik lig hier in het hoge gras Boven is de strakke lucht de zomer trilt en luistert Mijn rug koestert de warme aarde Ben jij daar nog mijn lief! Nevel slingert zich om wilde heide Zon zakt achter hoge bomen Ik zoek je al zo lang Muggen zoemen zacht een zomerlied graspluimen waaien in mijn oor Mijn wezen is op zoek naar jou Nooit kan ik…

Ik geloof niet wat ik denk dat ik geloof Fantasie spreekt tot mij in de ware gedachten Verduisterd door een realiteit Niet van mij Ik geloof niet wat ik steeds maar hoop De toekomstzon gaat onder Voorlopig aan mijn zicht onttrokken Hoop vervliegt Maar de zon zal herrijzen Om geluk en liefde te stralen En licht te schijnen op het leven…

Ik stap af frommel de broodzak open en ze komen voedsel zoeken ze bij mij jij houdt je horende doof…

Het donkere water dat mijn voeten kust En de geheimen meetrekt naar Een oneindige diepte Waar ze verzwolgen en Vergeten worden Alle sporen gewist Door de niets ontziende Handen van waternimfen Die gillen als sirenes zo hoog Je dieper meesleuren met hun zang Langzaam zweef ik richting Deze blauwe hemel Waar mijn woorden Slechts uit…

en ik zie de winter, nét anders en de liefde die niet meer komt in een huis van sneeuw houten schalen in plaats van bloemen doden die rusten, telkens langer en stamelend achteruit ik zie de maan argeloos mager, in ieder woord onderdrukt met licht als witte lijken en vogels, altijd weer die vogels de geur in een fluistermond…

Jouw tranen van verdriet en mijn tranen van onmacht ontmoeten elkaar op onze wangen Ze vermengen zich en rollen zachtjes verder naar zoekende lippen Is dit ware liefde?…

waar naakte waarheid zich aan mij vertoont kus ik jouw onschuld weer in gretige kinderogen kleed ik je koude lijfje met omarming streel ik je schoonheid met mijn blik bewonder hartstocht en verlangen laat ik je nooit meer gaan.…

Een ding jong nog uit De Kraats Is maagd af door een beurt buitengaats Op een vlonder Met ijzers onder Werd ze gekluund voor de scheve schaats Door een maratheunner uit Kneup Met heul het peuloton in zijn greup Toch heug in neud Zijn speut wier nie greut Tot zij ging streulen en hij opkreup…

Een klokkentoren priemt boven ’t maagdelijk wit hypocritisch zicht…

wij deze weg zijn ingeslagen, zijn de zwaluwen weergekeerd is de jasmijn diep uit haar slagaderen gaan geuren is de sneeuw op de top- pen gesmolten sinds wij deze weg zijn ingeslagen is een man geluidloos achterover getuimeld door de lucht die we in- ademen ach, het is alle lucht van de aarde over- weldigd door het iele ge- luid van…

Een boer uit de polder met koeien brengt stalmest die flink ligt te broeien. Hij lacht en hij zegt net tegen zijn knecht: 'Wat zullen die kachels straks loeien...’…

In Jesus Camp riepen de kinderen keihard huilend om de Here Jezus Maar dat werd de Ster dus net iets te knus de werkelijkheid moet je verzinnen Doop een handvol snikkers in chocola en geloof is weer eetbaar, - kopen maar! "Regisseur Mike van Diem (Karakter) maakte voor de laatste editie van het Internationale Documentary Festival Amsterdam…

jouw oceanisch groen is zoetste wijn: jij gloeit elk ruw tot een fluweel – in jou verzonken valt men geloof ik als van jou bedronken op ’t einde zelfs in zachtere gesteen; schijn is niet helder; helder dat is schijn jij hoeft mijn rotsenmond niet te verwarmen: ’t verwelkte bladgoud in je armen kan nooit de prijs voor alles, alles zijn hou…

De vrouw slaat haar benen over elkaar zij waant zich alleen in haar nonchalance haarzelf bewegen is niet wat zij ziet waant zich alleen en onbespied Straks krijgt zij thee in de salon wat toastjes met kaviaar en een kus Op haar schoot leest zij gedichten vertaald in het Nederlands van Poesjkin Haar wangen worden rood en zij streelt haar…

Een witte vlinder geeft "dood" een ander leven zonder te sterven.…

Samen aan tafel Samen aan de wafel Of was het een waffel met koffie en room Blaast een oud vrouwtje af wat stoom Ze is niet maf Maar bekaf Van het harde lange leven In de vergetelheid gebleven Verrek Ze heeft geen trek Geen smaak Het eten dat staakt Ik stel haar gerust En vraag of ze nog wat lust Bemoei je met je eigen zaken! Schreeuwt…

haar gouden kroon schijnt bij het licht der maan zacht omkranst tot bij het ontwaken als de frêle zonnestralen vallen heel beschut onder een blauwe hemel kou brengt je niet van de wijs in de vroege ochtend de schittering van het winterlandschap komt je tegemoet door de ramen als nooit tevoren……

Die dag is gekomen. De dag van mijn dromen. De dag waarop de monden gaan zwijgen en de harten zullen spreken. De dag waarop niemand zijn hart zal breken. Die dag heeft niemand verdriet of pijn. Ja, vandaag is die dag, de dag van Valentijn.…

proef de zee koud aan handen zilt in verlangen naar de zomers van toen kil in grijzigheid je golfde eigenwijzigheid maar ik wist je in de onderstromen te verleiden tot een warme zoen die spetterde het ijs brak waar de sneeuw nog lag en leek alsof het volop lente was in samen kristallijnen gaan we grenzen uitproberen jij tekent…

Net na het morgen gloren bij het kraaien van de haan ogen pas ontloken kijk je me aan In het kaarslicht, gisteren heeft hartstocht je bevlogen maar nu heeft mij dan toch het morgenlicht bedrogen je kijkt en ach wat zou ik nu graag willen een hele strakke buik en idem dito billen een adem die nog - na deze lange nacht- geurt als…

Heel Holland wordt geteisterd door beroering Is het de IPhone? Mindfulness? De Sint? De vrieskou maakt ons vrolijk als een kind Natuurijs brengt ons echt pas in vervoering Zo'n feestje in de eerste maand is mooi Wie hoedt ons voor de naderende dooi?…

En zie de vijand van het licht die vertoeft in duisternis, wat kwaakt gij daar met kromme snavel tweeslachtige vogel, zonne der gerechtigheid: zijt gij opnieuw geboren om de machtige der aarde te bekoren? de wind van uw vleugels doen slapende bromvliegen ontwaken, de wesp opgeschrikt zijn gift injecteert in zacht vlees…