Send me the Pillow

Het was een koude ochtend maar de zon scheen.
Er hingen oranje gordijnen in de keuken
die gaven een geheimzinnige gloed door, met het licht erop.
Ik schoof ze open, ik wilde de vogels zien bij het
voederbakje, de merels en pimpelmeesjes, die vlogen
zo schichtig af en aan, dat waren net vliegtuigjes.

Moeder zat al in de kamer, op de bank in haar duster
‘Wil je dat ik er zo bij ga zitten?’ vroeg zij
en tegelijkertijd zette zij een grote zonnebril op,
iets wat een mal gezicht was.
Vroeger kon ik daar om lachen, nu niet meer.
‘Nee natuurlijk niet’ zei ik en schoof de gordijnen weer toe.
‘Gisteren hebben wij ook al heel de dag
met ze dicht gezeten moeder en dat terwijl de zon schijnt’
‘Luister jongen,’ zei zij terwijl zij haar bril op tafel smeet,
stond moeizaam op en begon aan de knop
van de grote grijze kachel te draaien
hoge oranje vlammen kwamen tevoorschijn.

‘Dat zonlicht is te fel voor mij, ik kan daar niet tegen
het doet pijn aan mijn ogen. Maar ik heb een idee
wat als we vandaag eens iets lekkers eten?
ik heb trek in pindarotsjes van die pure,
waar jij trek in heb mag je ook kopen.
Pak mijn portemonnee eens’

Toen ik terug kwam was alles weer anders.
Moeder had een plaat opgezet en de pick-up
smeet de country en western music zo de kamer in.
Zij stond in de keuken bij het aanrecht en schrok
toen zij mij zag. ‘Waar zit jij nou?’
‘Ik moest toch pindarotsjes kopen, hier heb ik ze
en stak het gevulde papieren zakje de lucht in.
Toen begon in de huiskamer iemand heel hard
‘Send me the pillow’ te zingen.

‘Kom dansen’ zei moeder en pakte mij beet.
Ik rook de rode wijn. ‘Nee dat wil ik niet’ zei ik
en probeerde los te komen, maar al was zij een magere
vrouw er zat veel kracht in haar armen.
‘Kom op’ zei zij en draaide me rond en voor we het wisten
waren wij aan het duwen en trekken.
Toen gleden de pindarotsjes op de grond
en was de muziek afgelopen alleen het geluid
van de naald die in de groef van de plaat bleef hangen.
‘Kijk nou wat je gedaan heb’ zei ik terwijl de tranen in
mijn ogen sprongen en werd daar ook weer kwaad om.
‘Ik vind er niks aan zo’ riep ik nog
terwijl ik naar boven rende naar mijn kamer.

Niet lang daarna kwam ik weer beneden
Waar de pindarotsjes nog op de grond lagen.
Moeder zat op de bank, ik zag dat ook zij gehuild had.
Ik raapte de pindarotsjes op en wierp ze in de asemmer.
‘Nou dat was een feestje van niks’
zei ik terwijl ik naast haar ging zitten.
‘Zal ik nu maar de gordijnen open schuiven, en thee zetten
dan kunnen we naar buiten kijken
naar de vogels, leg ik een boterham in het huisje.’
Moeder zei niks, knikte alleen maar.
Ik stond op en liet eindelijk weer wat zonlicht toe in huis.
‘Een roodborstje moeder, kijk een roodborstje!’

moeder zoon zonlicht

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 7 stemmen 1.004