Alle inzendingen, jaar 2009, week 16

vloeibare kleur, lintmeter en een alpenhoorn op een virtuele reis als tussenstop neemt ze in haar fauteuil de maat op met een grote elegantie gipsen en accordeon trekken op tocht tussen Zwitserland en het mondaine Versailles met een bijencocktail gekruid in de blender zit ze geheel onderuit de pointe is haar bestaan nat…

Ik zie blank hout het is eiken, geloof ik dat houdt levenslang de dood doet niet mee aan de uitverkoopwoede schreeuwende letters als nu kopen pas in 2015 betalen zijn aan hem niet besteed al laat ik mij nog niet kisten die mooie zilveren draagbeugels op stelling twee neem ik vast mee wat zal mijn laatste lach stralend zijn…

Soms raakt de regen moe en braakt dan boze woorden die de pijn vergezellen van waarom ik ik kan jou dan niet troosten door de sluier waardoor je ziet ik kan alleen maar zeggen dat het sterven gelijk het leven slechts maar tijdelijk is maar zolang de kim zich elke morgen van het duister keert beleef jij als jonkvrouw telkens de zomer…

zelfs het gedicht dat ik nu schrijf voelt als verloren tijd zo onstuimig lonkt haar tere pracht onweerstaanbaar betovert ze dan ook mijn blik, vertraagt zij m'n pas ik wuif haar na tot ze verdwijnt er dwarrelt nog wat bloesem op mijn jas, en op het pad langs de dijk…

Het practisch nut van veel idolen ligt erin dat ze breed inzetbaar zijn ter bescherming van het publiek domein tuig heeft schrik voor aureolen Plus dat bij wie ze echt werken men een hogere zin aan leven ziet gegeven met een verlicht hoofd dat wordt geheven gelijk vroeger in de kerken In Zoetermeer zit op de Mandelabrug de ene helft amechtig…

Als op een dag de Koningin zal zeggen: “Het is genoeg, mijn tijd is nu voorbij, ‘t moment is daar de kroon af te gaan leggen, ‘k maak voor mijn zoon de plaats met liefde vrij,” bidden wij dan voor en met hen de bede: Heer, maak ons instrument van Uw bedoelde Vrede.…

Noem mij een boom waar ik niet onder geschuild heb Noem mij een steen waarop ik niet heb gerust Noem mij een zee die ik niet heb bevaren Noem mij een ochtend waarop ik je niet heb gekust.…

mijn innerlijke glimlach ontvang ik door deemoed, inkeer van het hart mijn schaterlach golft door mijn buik naar buiten als humor mij raakt mijn derde oog schouwt ellende van medemens in driftig zoeken naar liefde…

Wat van hem als schrijver overblijft Zijn wervelende, fonkelende zinnen Die komen als de zomer bij je binnen Zoals hij in één pennestreek beschrijft; De jonge vrouw die een cafeetje binnenschreed "Ze droeg een rokje waar de wind wel raad mee weet"…

zichtbaar wiegen op een zucht van wolkenwitte bloesems zacht en zachter een nieuwe dag ontvouwt zich vol kleine tederheden het raakt me diep die passeert meer van nabij van groei naar bloei door de taal die ik bemin o, dacht ik is louter vreugde die heeft herkend door de stilte heen wieg je zachtjes heen en weer onder het hemelsblauw…

Deze eeuw wordt de langste WO2 Het is voor de Vrijheid, ook uw belang Dat Jezus terugkomt met zang en wang Vóór uw geweten aan het kruis verbleekt Dus weert de profeten ter land op zee Zeg nee tegen de lucht in de kotskeet Zie ook: http://www.vlaamsbelang.org:80/0/5863…

het leven was voor hem een worsteling met de juiste hoeveelheid vervreemding hij hield zijn vrouw voor een speciale wasdraad af en toe ging hij op reis iedere keer weer elk beetje pragmatisch denken te weken gezet het liefst stoeide hij in wat water veel en lang spoelend in zijn speelbroek en zij hield hem voor haar zoveelste kind…

Jonge meerkoetjes kleine rode snaveltjes een reiger zit stil…

om een minuut vóór achten is nog veel onheil te verwachten nadat het journaal is verstreken is de rampspoed weer geweken hoe vluchtig is ons besef van ellende en verdriet vluchtelingen ver weg die je waarneemt maar niet ziet hoe weinig zijn we echt verbonden met die slachtoffers en gewonden het continue oorlogsgeweld heeft onze emoties…

De bril van Bril soms op een bezoedelde pot nooit roze gekleurd en een montuur dat door de tijd genomen steeds fragieler werd Bril in een matglazenhuis bezig ramen te ontmatten een groot kind dat moedig sterft…

De smaak van zilt en zoet laat diep verlangen opborrelen onstuimig klopt haar hart zeemoedig de blik in haar ogen…

ze waren om en om gelegd de tegels van ons pad ik telde ze in gaan en komen kan het aantal na jaren dromen maar toen ik afscheid nam de tegels telde ontbrak er één ik draaide om keek terug het pad was gaaf ik had geen haast achter het juiste aantal ben ik nooit gekomen het bestond alleen in mijn toen verloren dromen…

en wit is de basis van het gedicht dat veel gebazel doorstaat maar vaak de voorliefde geeft aan het rood in adem van verlangen dansend in het driftige geel van de zon een kleurenleer ten beste een encyclopedie van grote woorden waarin het zwart de harde taal van stilte weergeeft…

ze heeft gedwaald in het verhaal alsof het niet haarzelf betrof zij een reflectie was meed spiegels water glas een tweelingziel de vaste vorm verloochent zij soms gaat ze naar de waterkant beroert het water niet en ziet haar helder staan maar een kleine rimpeling laat haar weer gaan de epiloog die schrijft zij niet het wordt een open…

is er geen sissende hitte, ontbreekt een ijzige kou middelen bergen en dalen zich tot een laag en vlak land zonder jou zijn er geen grenzen die ik wil verkennen ik mis je…

Nu dat jouw mond mijn innerlijke rust zoent en gitaarmuziek rond jouw boezem klinkt speel ik stilte aan oevers van jouw verleden in de diepe kelders van jouw geweten slenter ik door al lang vergeten steden met een zwijgend hart onder mijn leden. *…

Een column die niet lang gelee verscheen; Een foto tegenover zijn bureau Een weiland, en een koe, zo'n soort tableau Als hij het zag dan wou-ie daar wel heen Voor ons een ontoegankelijk terrein Hij is er vast en zal er altijd zijn…

Ik kende je goed, ik kende je wel Wat ging jouw leven toch o zo snel Je was mijn neef, ik zag je graag Waarom zo snel, dat is mijn vraag Het ongeval...was rap gebeurd De hele famillie, het hart verscheurd Nicolas,ik mis je erg Bracht het je terug dan verzette ik de hoogste berg.…

Vanuit zijn zetel in buffelleer klinkt zijn wollig gefilosofeer : stuur elke bajesklant voortaan naar Nederland. Dat brengt hen sowieso tot inkeer !…

De krachtige paarse gloed die de hemel met het avondrood kleurt raakt zijdezacht de mondjes van mijn wad en voert ze met het leven dat ik iedere dag een beetje los mag laten niet dat ik mijn dood voorspoedig maar de lessen die ik krijg zijn schoner dan de rozenprinsessen in de ballerinatuin, ‘k zou met ze willen dansen ofschoon ik in het…

Arina Arina, mijn lieve Arina Zo speels in de wei Zo zacht en zo lief Je werd buitengesloten door de rest Zo alleen, zo gepest We besloten dat je werd verhuisd Daar zou je lekker door de wei kunnen rennen en spelen met je nieuwe vriendjes Ik was in verdriet dat jij mij verliet, Maar ik wist dat het beter was voor jou Ik nam met pijn in…

zijn het enkel en alleen nog woorden waarmee ik jou als vijand weg kan zetten, jij monster dat mij gluiperig belaagt zodat ik in de kantlijn van het leven mijzelf als makkelijke prooi terzij zou laten schuiven of hou ik je nog op een afstand om vooralsnog zelf te bepalen hoe schoonheid zich beschrijven laat door oog en oor te sturen…

Terug naar de klus alles wat maar blust een touw zonder lus Maar vrij om te gaan zonder reden in dit bestaan de weg komt hij komt er aan Eigenlijk in limburg geboren in het zuiden leerde ik al deze woorden uit het oneindige niets geboren Wij zijn de nachtwachters hun die waken in het roestige woud geen goud voor ons aleen een ons…

5 mei 1945, Nederland bevrijd waar 5 jaar op moest worden gewacht. Wat waren de mensen verblijd Ondanks de ellende die de oorlog bracht. Vijf lange jaren van onderdrukking Onbeschrijfelijk leed is er geleden. Dood en verderf waren niet gering Bombardementen op vele steden. Jodenvervolging, gewelddaden Hongerwinter, gebrek aan alle dingen…

Ik wil jou mij niet herinneren, Als degene die mij verliet; Niet de kans gekregen te concurreren, Dit doet zo’n verdriet, Vernederd en te neer geslagen, Boos en machteloos, Een ander wist jou te behagen, Zonder schaamte… zedeloos. Ik wil jou mij herinneren, Dankbaar en… toegenegen, Heb van jou ook mogen leren…, Dochters die ik heb gekregen…