Alle inzendingen, jaar 2010, week 11

ik ben... het kind op de schommel in het zonlicht dommel ik maar schrik wakker in het licht van de maan dan is het tijd om te gaan en dansend door bossen omhels ik de bomen vertel al mijn dromen niemand neemt mij met zich mee dus dans ik ver...tot aan de zee die daar altijd op mij wacht en elke nacht een ander lied zingt niemand…

Was jij dat die plotseling een andere weg in moest slaan nadat wij jarenlang hetzelfde pad waren gegaan? ben jij dat die ik hoor als een fluisterende stem in de nacht terwijl ik mijn oor als een schelp te luisteren leg en nergens meer op wacht? de woorden zijn zacht komen geruisloos binnen en vormen, onhoorbaar de zinnen van een verhaal…

Ik stond aan het begin van een pad in de herfstzon..... Het wazige licht, bracht me tot een gedicht! Het bruine blad lag te verdrogen onder de bomen, die stonden heel stil en voelden dat de winter zou komen.... Dat vertelden ze mij. Op m'n hand zette zich een bij. Hij zoemde en ging! Ik zou voor dit moment meer willen geven, dan een ding…

Stel dat gisteren niet bestond en ik vandaag pas mijn leven weer vond dan nog voel ik de pijn van alle woorden die eens mijn hart doorboorden ook al zijn de ruzies bijgelegd en was het niet zo bedoeld, het is wel gezegd met stemmen als een vlijmscherp mes dat aan twee kanten snijdt dat gevoel raak ik nooit meer kwijt daarom draag ik mijn maskers…

Dicht in woudgebieden, werden loslopende herten gesignaleerd allemaal en in veelvoud lenige lichamen op open grasvlakten, met bruine slanke poten strekken de nekken om te kijken. Snel, de hertenjongen volgen een oude hinde, prachtige evenhoevigen met een zeer kortharige vacht opdat het ook de laatste zijn.. met complexiteit, die…

Diamant aan de hemel, onveranderlijk onvermijdelijk heeft de liefde van het lichtschip de tweede zon Jupiter, tot liefde gewekt en ontvlamt. Luister naar onbeschrijfelijke geheimen, die lichtvaardig lijken donkere gebieden als beschaving grauw trekken in zones weg, verschuiven naar verweven hemelsblauw. Van het licht naar waarheid,…

Ik heb aan iedereen lak mijn rijmpjes zijn luchtig als schuimgebak, met ro- de kersen eromheen ge- drapeerd, zo rood als rode rozen en daarna dan met een kwast heb ik lak ero- verheen gesmeerd voor de glans, een schilderijtje van suikerverf en dan nog vier mooie roze latjes daar- omheen, een schilderijtje om te eten, waarom…

ze was een vrouw met kapsones het residu van een dame de enige manier om haar zin door te drijven want wie luistert er naar een vrouw met goede manieren…

Zonder een begin van heuvels, voelt de berg geen berg, maar een nevel het dal, is een vreemde, draagt de herinnering het voelt de indringende leegte niet, de schuimkoppen in de rivier het voelt, het breekt vage weerspiegeling het zachte ruisen van de wind de gewijde zwarte grond barst open, gaf met een diepe zucht de levensgeest de…

De zon...! Maar, hij gaat weer weg, tot hij helemaal verdwijnt achter dikke, donkere wolken. Druppels, regen.... Zo is het leven ook met zijn vreugde en verdriet. Maar de regen zal niet blijven.... De eeuwige Zon, ligt in 't verschiet!…

Hou mij vast en dans met mij door de dagen van ons leven dan zie je mij ten voeten uit veel meer kan ik niet geven Laten we dansen over de smalle grenslijn tussen liefde en haat waarheid en pijn onbetwistbaar bewijs van ons samenzijn alles heeft zijn prijs dus ik volg en jij leidt onze glazen zijn nog vol dus wij drinken...op de vrijheid…

Zij striemden met hun woorden, de wond doet soms nog pijn. 'k Probeer het te vergeven, vergeten blijkt nog moeilijker te zijn. Zij striemden door te zwijgen, een klankbord zo gemist. 'k Probeer het te vergeven, Ik wou dat ik het niet meer wist. Zij striemden in onwetendheid, een oordeel snel geveld. 'k Probeer het te vergeven. Vergeten…

Opstaan, uit de as herrezen vanuit een stoel zonder gebruik die er gewoon staat onverzettelijk, onwankelbaar heel vanzelfsprekend, aan het eind van de mahoniehouten tafel. Opstaan, overeind staan de hoopvolle blik naar buiten.. gaan langst andere wegen, klimmen in één oogopslag eenstemmig onwrikbaar een reis vol stabiele nieuwigheden…

Het is een warme dag en geen plaats vrij op mijn favoriet terras Ik bel neefje Windy die terrasgasten verrast met zijn meurende geuren Vuisten balt tegen zijn zelf verzonnen bron 'een mest uitrijdende boer' Hij waait het terras leeg rent als de ‘onschuld’ met vluchtende gasten mee Dan zit deze egoist al op z’n terras…

Reizen met gesloten ogen, reizen zonder beperking, zijn verzekerd tegen financieel onvermogen ontdekkers van alle windstreken boeken nu een vliegvakantie. Autovakanties zonder files, dichtbijvakanties op hotel, al was er minder organisatie al was de reis minder snel minder officiële reisgids voor wenig geld betrouwbare partners, wensen…

geschilderd waakt mijn gezicht, bloot, de teint toont wat standaard wit pigmenthoudend,welke kleuren? afgebladderde greeploze geteisterde muren, die hun oude kleur verliezen een mistroostig matzwart graniet met dikwijls sterk beschadigde glans, die efficiënt verweerd en oud in interieur verschillend, nalaat...wat vroeger was.…

Ook al verlaten nu dus kamerbreed Tal van politici het zinkend schip, Toch heb ik wel waardering en begrip Voor de premier die niet van wijken weet. Als kapitein weet hij hoe of het hoort: Die mag als allerlaatste pas van boord.…

Eens klim ik uit het kantelraam dat uitziet op een stenen erf ik zoek een boomstronk zonder blaam waar ik subiet mijn naam in kerf mijn volstrekt verlaten tempel verdraagt nog nauwelijks bezoek ik ben een te hoge drempel voor een ongeschreven boek uit mijn kaarsrechte rijtjeshuis zaag ik gedwee een huilebalk ik zoek een literaire kluis…

De plaats bijzonder koel, koud en hoog de nood principieel goedgekeurd zoals het hoort. De vraag naar meer overduidelijk goedgekeurd, de opmerkingen of bezwaren de open ruimte ruimtelijk, met zicht de druk op vrije ruimte gericht... op de individuele basis. Daarbij wordt rekening gehouden, zo hoopt men, met een groot aantal spelregels…

Zij spiegelt zich in een meer van verstilde tranen voor de allerlaatste keer en de echo van een oud verdriet weerklinkt in haar verloren lied daar danst zij... over het water haast zonder gewicht van vroeger naar later en van het donker naar het licht...…

Geboren: een gezonde jongen. Hij huilde, dus had sterke longen. Een gulle lach, blonde haren. Zo verstreken de kinderjaren. Een fijne jongen, mooi, bijna een man. Vrienden, vriendinnen hij nam het er van. Tot op een dag die ik nooit vergeten zal. Een tumor in zijn lijf zo groot als een bal. Artsen, ziekenhuizen, chemokuren. Hoe lang ging…

Zij zong met zachte zoenen zowaar tot aan de voorgrond weer. Het was een dag als alle dagen. Tanden wit gepoetst en overhemd half glad gestreken. Sigaret na kauwgom, dan kauwgom weer naar sigaret. Met muziek net te hard om te praten, terwijl haar tranen hem op de schouders raakten als in zijn hart. Slecht beslagen zoende hij het…

Nu haar sterren zijn gevallen niets haar waarheid nog kon delen waren zij - geraakt in zeer opnieuw de hemel in gegaan met blauwe bloemen voor de Heer om er het schaamrood mee te vegen van de loodgeslagen deuren die zij zagen in verveling Het was veel te heet geweest die zomers dat zij er van leefden van de naderende stilte blote billen…

Een man geknipt en geschoren ging schijnbaar als gewoon alleen weer aan de wandel naar Amstelveen maar toch anders - moet je horen: Normaal suf op weg in dromen was zijn tred nu wakker en kordaat met rode konen rechtop over straat Waar zou dat zo plots van komen Kwam die flair wel uit eigen beheer Speelde die knakker soms mooi weer vandaag…

Mijn vaderhart huilt hoe vaak nog...? Mijn vaderhart huilt... Gebroken gezichten vertellen nieuws dat nooit nieuws mag zijn of worden. Hoe kan een mens in godsnaam kinderen vermoorden? Was er echt geen andere weg af te leggen niemand die dat weet, niemand kan het me zeggen. Mijn vaderhart huilt hoe vaak nog...? Mijn vaderhart huilt…

zij ligt verloren op het verdronken land zoekend naar sporen van de zee op het strand de baleinen snijden zinledig diep een dodelijke staart geeft de laatste zwiep met brak water spuugt uit het middenrif een lijfeigen Jonas op het klif verdwaalde een walvis op de vloedrand als een zeewaardige verwant zoekend en sporend van…

Als een zang die langzaam en machtig wiegt, Uit de verte aansuist en dan weer vervliegt, En op nieuwe wind Me nauwer omwindt, Hoor 'k steeds het geruis van de zee. Waar ik ben.... ik wandel langs zonnestranden, Alleen met het ruisen der baren die branden, Zachte branding die schuimt Naar de guurklare ruimt', Witte ontrolling…

Ontelbaar gouden woorden zou ik willen schrijven waarbij ik altijd al zo heerlijk weg kon drijven samen met al die letters, vloeiend op papier.. schrijven, dromen, de manier om even weer te vluchten vanuit het hier.. dromend... deinend op die golven van die mooie woordenzee maar toch het nam mij enkel.. en.. slechts mee... naar oorden…

Angstvallig belet de herder zijn schapen zich te wagen in dat geheime woud, vreest het doornige loof boven dicht kreupelhout. Wingerds om bomen hoort hij zuchtend gapen, spreken over drakenklauwen op wondergoud, kasteeltorens, waar duivelskunst feest houdt, kwade geesten, die hier vredig slapen. De enge wildernis weert ieder mens, klemt…

Eer het groen ontluikt glanst het licht rond de bomen en wekt tot leven.…