Alle inzendingen, jaar 2010, week 19

ik word verscheurd binnen in mijn ziel iedereen die raar naar mij kijkt maar niemand die mij begrijpt ik kan niet slapen mijn hart kent geen rust meer er zit een mist in mijn hoofd die niet meer dooft soms kan ik niet meer op mijn benen staan dan tintelen ze hyperventillatie zeggen ze dan iedereen is boos op…

zij etaleert fruit op een etagère van goudfiligrein de voet is kristal zo kan het licht overal kwaliteit laten zien appel en peer presenteert zij niet meer haar keus is exotisch lijkt heel meegaand maar zij deelt slechts de smaak met gelijken het duivelsmes zwaait naar schavuiten die haar ooft niet willen prijzen…

Zwarte bladzijden uit vergeten boeken herinneren leegte in ondenkbare dromen en in vleugelloos vliegen blijven onvergetelijke nachten liefdeloos ondergaan wat er zonder woorden ademt achter stilte van ’t bodemloos antwoord.…

net nog voor het slapen gaan vlak voor een sluimerend bestaan stuur ik u, het is donker, uit het zicht nog even heel snel een gedicht er rijmt niets op twaalf ik lig hier op zaal F ik kijk om mij heen, zo moe maar mijn ogen doen er niet meer toe ik weet niet of ze luistert mijn mond fluistert zuster, goedenacht een licht gaat uit en wacht…

waar in mijn lichaam wonen de geuren van Brazilië of van pepermunt op zondag zuinig en voorzichtig geschoven uit en gewikkeld in een koker van zilverpapier nog ruikend naar gemorste Eau de Cologne waar bleven de stemmen die klonken achter geblindeerde vensters waar uit kleine maansikkels het spaarzame licht verloren ging in de veel te grote…

Er is een vliegmachine neergestort Met daarin voor een groot deel landgenoten En dus hebben de lijsttrekkers besloten Dat hun campagne hier wordt opgeschort. Waarmee stilzwijgend ook door hen erkend is Dat politiek slechts plat amusement is.…

De man die aan het kortste eind trok bleek ook een kort lontje te hebben...…

Het is de dauw van het crematorium die verschroeit de huid er ontbreekt een lach een liefdevolle warmte in ogen en gulheid in tijd en ruimte net als de bril op het gezicht met het gewelddadige gewicht van gedode beeldende dromen een onsterfelijke werkelijkheid in verlangen het blijft wat in dromen sterfelijk blijkt.…

ik verlies mezelf voor even in jou en jou weergevend gaat elke streek gepaard met eigen kleur resonerend zet ik je neer…

in de luwte ver van potloden en pennen verf ik de ouderwetse kast van groen naar wit naar iets van wit af lees het verhaal in de deuren als levend hout dat vertelt over wat is geweest en in nerven en kieren soms doorgezakt de ruimte kleurt in dagen, zelfs jaren planken zijn gestapeld naar de laatste behoeften zichtbaar aangedaan…

Lurkend aan zijn pijp, ziet hij herinneringen, om hem heen walmen. Oudje zonder pijp, in het crematorium, rookt nu ongestoord. Groene strooiweide, bezocht door krassende kraai, trippelend in as.…

In de hoeken van mijn leven wonen de cirkels, vicieuze en kolkende gedachten, kronkels en bochten. Alles ook chaos is waarheid, Ik ben pentagram. Rechtlijnigheid voedt mijn strijd. Ik zie de puntige realiteit en vlak deze zo nodig af, op dit moment is het niet veel anders.…

Ik wilde een keizer worden in dit leven van dwergen, maar ik kon de zachtheid van de perzik niet vergeten en bleef een heel jong kind. Ik ook heb dagelijks de witte halzen van de angst gezien, de harde handen van het licht gevreesd. Ik kon de volle stilte van de vissen niet vergeten en werd een heel oud kind. Nu heb ik mijn voorhoofd…

als alles groen gekleurd niet meer luistert dan grauwt het grijs als bladeren zouden wuiven waaiend in de wind en de zon scheen er gouden stralen doorheen dan toch zou ik niet meer zwaaien ik ben terug eindelijk geland au, het zand is hard harder dan verwacht liever viel ik samen vallen is zacht zachter dan ik dacht…

Alle woorden zijn voor mij clichés geworden alles wat ik zeggen hoor schijnt mij al duizendmaal gezegd daarom spreek ik nog maar weinig denken is voor mij alleen nog zien hoe alles op hetzelfde neerkomt alles heet hetzelfde in mijn woordenschat die omdat hij maar één woord bevat ook niet hoeft worden uitgesproken. Alle woorden zijn voor…

speel met bliksem kick op de donder wij klimmen op maar het stopt op zolder de kelder in me kop het huis gaat op slot de ramen slaan dicht het is een wonder eindelijk een nieuw gezicht…

Op dik stalstro toeven honkvaste kloeken, krijgen van hun rappe kuikens trippeldrang. Gepiep, gekakel: één verkenningszang: "Hoenders, leven zien. Heel het erf doorzoeken!" Donzen en veren speurders bezoeken tuin, dan ruim land, voelen uitdagende dwang te spelen naast een boslucht zuigende koewang. Naar die tenten in roerige weidehoeken!…

Gebroken ligt hij daar in 't zand Als een boodschap van Gods hand Geknakte vleugels; zwart als de nacht Is de dood zo die op ons wacht? Achteloos wordt er aan voorbij gegaan Als de wereld eens stopte in zijn baan Zien we misschien de essentie in zijn ware gedaante Het was mededogen waar hij om maande…

zijn stem knikkert hagelstenen, ze vallen tot het laatste gezegd is. tranen tikken luider op haar hand, terwijl spijt op kousenvoeten komt vragen om een lach. de ochtendjas is vandaag geel, beweegt traag over de grond, zwiept het stof weg. twee vogels komen thuis in haar gezicht. ze pikken van het putje zomer geuren naar honing…

Als ogen mijn lijf omsluiten voel ik de plussen en minnen al in mijn eigen hart vertaald.…

Zee schelpen aangespoeld in het zand opgeraapt door een kinderhand emmertje.…

De hoogvlakte van La Défense waait iedereen klein. Het ontzagwekkende ontziet niemand. Wat doe je hier? (Parijs, mei 2010)…

de vele keren dat ik je zocht in de dikte van de wolken vervormden ze tot verre verhalen waardoor ik nog meer vervreemdde van de waarheid…

zo als nu fluistert de wind blijkt dat er alleen maar verliezers zijn moeder vader kind man vrouw zus broer de een zonder de ander geschreven woorden op papier vertellen het verhaal van gevallen vleugels een requiem in vogelvlucht een verloren schoen getuigt…

Zijn jeugd is dood zijn opgroeien is terreur zijn spelen is oorlog vrienden zijn levend dood altijd samen op straat tirannie der wraak bloedstollend zijn sirenes gekrijs der vrouwen het rennen en schreeuwen dagelijks gebeuren de gewenning is grotesk een deel van zijn leven de kraaien fladderen weg naderend onheil gesticht zie ik…

De maand : mei, maar koud en kil, ach Ik behoud mijn gouden glimlach. Dit tengere dingetje beleefde pijnlijke zaken Mijn hart voelt zalig warm aan, die regen kan me niet droevig maken! Een kluis of dikke bankrekening, bezit ik niet. De Liefde voor de medemens primeert, niets doet dit teniet!…

De nimf in al haar schoonheid In een erotische pose Een onschuld om te zien Profileert ongewild passie Teder als porselein Contouren glad gepolijst Belicht door het ochtendgloren Behoedt schaduw de verboden vallei…

ik spaar de stukjes rode draad die braken in mijn leven niet altijd was het rechte pad voor dag en nacht te gaan daar waar het juiste spoor ontbrak dacht ik vrijheid met een lach maar ongebonden zijn weeft geen patroon blijkt slechts een irreële droom ik heb de draad weer opgepakt het rood geeft mij nu richting en houvast…

met het oog op jouw verleden desondanks jouw onvolgroeidheid bewogen tot op het heden alsmaar zoekend naar dat wil's gerief zo gemakkelijk als je bent des te zieliger is die vent waar jij jezelf aan geeft voor de lust die jij begeert door onnadenkend luisterend naar die woordjes verblind door de erotiek genietend nolens volens ben je…

wringen in bochten duistere krochten tierelantijnend soms wegkwijnend kreunend, steunend een brevet naar onvermogen woordenbrij, onvertogen neen, da's niks voor mij ik houd het liever simpel…