Alle inzendingen, jaar 2010, week 39

De sprookjesbosbewoners stonden paf: Hun grote leider, bijgenaamd Jan-Peter, Was nog maar eenenveertig centimeter, Er was alweer drie centimeter af! “Toch vier ik feest”, zo sprak de hoofdkabouter, “Omdat ik lekker groter ben dan Wouter.”…

Ik liep met me mee door het ‘Falensteegje’ Na het bordje ‘Angst’ sloeg ik een zijstraat in Op ‘Het plein van grote twijfel’ kwam ik mezelf weer tegen Het leek de goede kant op al was het er wel druk “Waar ga je toch naar toe? Neem eens een besluit!” Het plein stond vol met mensen en iedereen keek moe Eén vraag werd nog geuit: “Waar gaan…

Ik vleugel kleuren in dit paradijs waar iedereen afhankelijk is van wat anderen willen. Niets danst met mijn muziek zo lekker ritmisch als zo stil om elke lach te kunnen weerkaatsen. Nee, ik wuif mijn elegante hand en steek de loftrompet omhoog voor ieder, die nog in zichzelf gelooft.…

Ze heeft de brui eraan gegeven, stopte domweg met wat ze deed ’t was niet zo dat ze zat te zweven, maar de auto waarin ze reed, gleed de plomp in zo pardoes alsof het gewoon zo wezen moest, nu ligt het daar met het dak boven water zal nooit zeggen tussen nu en later, dat niet meegeven ook een verhaal op zich is.…

Als ik kijk in de Spiegel, stroomt poreus water aan het begin van elk falen… Zoiets bestaat niet als je goed kijkt! De gaten gevallen in mijn dagboek graven zich een tunnel naar de Aarde (Geo versus ego) Ik wentel om mijn eigen as De zwaarte houdt mij vast en voert gloeiende gesteenten aan als lava zich vloeiend tot manna…

Een herfstdag begon in de mist... Het was stil buiten Je hoorde geen vogel fluiten. Maar plots kwam de zon wazig door de bomen... Er was weer een mooie herfstdag gekomen... Ik ga er weer van genieten. Zulke mooie dagen zullen er voorlopig wel niet meer komen. Laat me nog maar even dromen.... van die zomerse zonnige dagen... Want de…

wij hadden door de honger geen ontlasting mijn broer en ik, vooral hij was een leeg pakhuis een vreemdsoortige bouwsel waaruit zijn botten tevoorschijn kwamen bij elke zucht soms vonden wij op straat een broodkorst daar wierpen wij ons op, als waren wij hondjes onder de smalende gezichten hoog uit holle vensters donker waren de uren, zwart…

Een traan in je oog, een brok in je keel. Een knuffel van ons, een bemoedigende mail. Een laatste herinnering, een diepe zucht. Nu is je verdriet een ster, hoog in de lucht.…

Met lege handen stond ik op haar wijsvingertje een vlinder de dauw op haar blonde haartjes mijn kindje ineens terug…

Hoe broos zijn woorden, gefluister boven het rumoer van het ritmisch bewegend denken, verdwijnend in ijlheid, geleidelijk wegdeinend met de voorbij tikkende tijd. Hoe broos zijn de klanken van uitgesproken woorden vertalend de gemoedsrust in de beleving van gedachteloze eigen leven leidende emotie. Ze zijn niet te vergelijken met de…

nog trekken bollen als knollen aan ons voorbij fleurende gladiolen buigen, beuren op…

We hebben 't geheim van 't Noordeinde en het geheim van het Torentje en verder is alles, alles openbaar te maken, te verkrijgen, te bemachtigen tot achter de gesloten prive-deuren van onze Nederlandse bevolking Leve transparant Nederland weg privicy, ga aan de kant!!!…

Er zit in de boom naast me een specht te sms-en wat zou hij toch zeggen ik hoor zijn duim op de toetsen slaan hij seint naar deze of gene of misschien wel naar de maan hij hip hopt van de ene tak naar de andere ik kan daar niets aan veranderen en kan hem met mijn camera niet verslaan even is hij in zicht en vliegt dan met zijn laatste…

met schroom kijk ik naar je nog jonge gezicht je oogt zo ver, er is iets van onbegrip zo ken ik je niet, zo moedeloos, zo sip je blik is leeg... zo op oneindig gericht zullen we praten? vraag ik stil over wat er is, wat jou zo beklemd, je lijkt me zo verdrietig gestemd, stort je hart maar uit, als je dat wil ik begrijp het niet Oma, mompel…

levend tussen momenten door van wanhoop en hittestress vastberaden doorklief ik de tijd moedig ontlopend de onwetenden die mijn ware gezicht niet kennen rimpelen gedachten zonder bodem mijn innerlijk gemoed zweetdruppels zwaren mijn schouders angst camoufleer ik mijn ziel in nevels van steenlawines manouvrerend tussen tranen en…

Ik weet wel dat ik op moet staan om niet te blijven liggen weemoedig staar ik naar de einder golven met witte kruinen vertellen een verhaal maar het spookt zo in mijn hoofd Ik spaar de tijd in ongebruikte kamers ik zit daar uren lang maar het vallen van de noten maakt me zo klein van binnen hij staat vaak boven aan de trap de man zonder…

Mijn moeder heeft het mijn vader nooit vergeven voor het doden van zichzelf, vooral in zo’n moeilijke tijd en in een openbaar park, dat voorjaar toen ik wachtte om geboren te worden. Ze vergrendelde zijn naam in haar diepste kabinet en zou hem er ook niet meer uitlaten, maar ik hoorde hem bonzen. Toen ik van de zolder kwam met het…

Ik werd met mijn neus op de feiten gedrukt, alleen liet dat deel zich daarvoor niet gebruiken, vandaar dat ik me nu beperk, tot dat waar het voor bedoeld is zodat ik hen een poepie kan laten ruiken!…

Een vaarwel aan de zomer die langzaam sterven gaat als het blad verkleurt en loslaat van bomen en struiken. Die buigen voor het afscheid en zachtjes hun tranen wiegen als een allerlaatste groet nu de zomer plaats maakt voor de herfst.…

De man heette Geert van de Kloten. Hij ergerde zich aan z'n naam. Zich voorstellen vond-ie een blaam. Het werd een obsessie - een grote. Hij voelt zich nu prima in orde. Verand'ring van naam was z'n kans. Officieel is z'n aansduiding thans Jan-Jaap van de Kloten geworden.…

Als de zon schijnt is iedereen vergeten dat het gisteren regende! Maar als het regent, weet niemand meer dat gisteren: de zon scheen!…

Achter mij zingt een man mijn trommelvliezen bol, zijn ritme schokt de bank. Vol overtuiging klinkt het. Lofprijzend is zijn dank. Bij het verlaten van de kerk valt hij het orgel bij. Zijn echtgenote fluistert sssst maar hij is veel te blij. Haar diep ontroerde ogen beroeren die van mij.…

Mijn irritatiegrens is in de loop der jaren verworden tot een grijs gebied zonder lijnen, grenzen, strepen Remmingen, die ken ik niet Een man getooid met een kort lontje explosief, niet zonder gevaar Wanneer ik ergens rustig wandel uit het niets is het weer daar Voel ik mij belaagd, zo niet begrepen opgejaagd en impulsief…

Zij vond: ik moest een cum laude. Vond ik ook. Ik zei maar wat. Altijd braaf en zonder fraude. Door die leraar onderschat. In haar invalidenwagen stelde zij de man haar vragen. En toen werd de zes een zeven. Dank u! heb ik hem geschreven, naar zijn zomerhuis in Zweden. Met lof ging ik naar de tweede. Eigenlijk vraagt dit op het eerste gezicht…

Magic realism zijn broedplaats is een gesloten roze lotusbloem een atelier vol pure scheppingsdrang waarin ook kleurrijke etalagepoppen ruimte delen met zijn geliefde nar op de eerste rang tezamen met grootse speeltuigen maakt het dit tot een Hof van Heden voorzien van majestueuze mengpanelen om fantasierijke beelden te verwekken…

de eenhoorn draagt nog sprookjes tussen zijn oren in het schijnsel van de afnemende maan verdraait een wolk zijn waarheid donkerder waar een zevenmijlsgevoel te grote stappen telt, gegeven door het levenslange beeld van spiegels die slechts één kant kennen ooit zal de zon vertellen hoe het water valt dan spiegelt er een beeld in vijvers…

schrijf maar dichter, schrijf je kan het wel geef je over aan het krakende hersenspel het spel van wachtende woorden zeurende alinea’s staar je stram op toetsenbordletters bespeel je pen met vingers vol onaangename kramp beschrijf je gedachten, het leven op het lege witte vel schrijf maar dichter, schrijf je kan het wel!…

De juli-maand leek eindeloos,van alles te beleven. Vanzelfsprekend vonden wij, al klinkt dat nu verwaand. We stonden er toen niet bij stil, toch was ‘t godgegeven. Het lachen om de lichtheid, het gezicht nog onbetraand En toen was het oktober, ik weet nog goed hoe het begon. De herfst had zich zoals altijd opeens een weg gebaand. Voorbij die…

Zie je niet; Ik was het niet Dit hels verdriet Ik deed dit niet Het ging zo snel Snap jij het wel? Oneerlijk spel Een ware hel Ik voel niks meer Maar toch, dit keer Voel ik meer Dan de laatste keer…

Door een plotseling vochtig wordende mist wordt de lucht voelbaar zwaar geen hand voor oog te zien ze zucht haar wangen nat de wind steekt op haren wapperen voeten zoeken houvast waar je ook bent ik zal je vinden klinkt haar fluister door de nacht…