Netgedichten

netgedicht (nr. 35.183):

Lof en dank en gêne

Zij vond: ik moest een cum laude.
Vond ik ook. Ik zei maar wat.
Altijd braaf en zonder fraude.
Door die leraar onderschat.
In haar invalidenwagen
stelde zij de man haar vragen.
En toen werd de zes een zeven.
Dank u! heb ik hem geschreven,
naar zijn zomerhuis in Zweden.
Met lof ging ik naar de tweede.

Eigenlijk vraagt dit op het eerste gezicht nogal duistere gedicht om een inleiding. Maar die zou te veel het gemak van de lezer dienen die geen zin heeft in herlezen en hernadenken. In plaats daarvan een uitleiding.
Het gebeurde in 1960, aan het einde van het schooljaar, op een klein gymnasium. Mijn moeder, die ernstig ziek was, gaf daar les en was dus goed op de hoogte van allerlei regels en procedures. Zo kende de school het verschijnsel ‘cum laude overgaan’, en wel van de eerste naar de tweede klas, waarbij de gelukkige leerling bovendien een exemplaar kreeg van De Rode Pimpernel. Dan moest je een gemiddelde hebben van acht of meer en geen cijfer onder de zeven. Helaas, ik had één zesje! Zij is toen gaan praten met de betreffende leraar, die zonder probleem - en wellicht terecht! - de zes in een zeven veranderde.
In de zomervakantie mocht ik hem toen een ansichtkaart sturen om hem te bedanken … Hoe gênant! Overigens, het zomerhuis in Zweden was in werkelijkheid een bungalowtent in Italië. ‘Noblesse poétique oblige!’ ‘Tics poétiques obligent! ‘ Over ‘tics’ gaat het volgende niemendalletje, dat om geen enkele in- of uitleiding vraagt …

Tics

Meisje Zegmaar heeft veel tics.
Daarvan merkt ze zeg maar niks.
Haar omgeving zeg maar meer:
gister zei ze het honderd keer!