Alle inzendingen, jaar 2010, week 51

Dwalen in de sneeuw die sporen vraagt maar niets in de stilte verder draagt. Geen stem laat spreken met weemoed of koude woorden bedekt met een eenzame echo of hand die een richting geeft of verlossen kan wat de tijd laat stilstaan met gedachten aan een bevrijdende dooi of boodschap die ik begrijp wanneer ik terugkeer met een lente die…

Wie wacht weet nooit waarop want steeds is alles anders. Je wou rustige grond zijn klaar voor de zaaier maar niemand komt. Die stem ben je zelf je zingt een oud lied van vrede. Welke vrede. Je buigt het hoofd knielt eerlijke woorden fietst naar huis geen engel te zien. Prijs dan de uren, als niet de jaren hangt straks in de kerstboom…

De vrouwen van Holland klagen Onze onderdrukkers aan: ‘Gij harteloze tirannen, wat hebt ge met onze mannen en onze zonen gedaan? Ge haalt ze weg in de nachten of bij 't eerste begin van de dag; laadt ze in knarsende treinen, verbant ze, waar, ver van de zijnen, elk hunner lijdt bittere pijnen onder de hakenkruisvlag.’ De meisjes…

Wie kent de klamheid in de steen van huizen zonder vaders de meubelen uit het pleoceen de as der liefde in vergulde kaders al wat er ooit voortvarend was is nu tot haperen gedoemd zonen en dochters worden in de klas de wibra-kinderen genoemd soms zie je ze met ogen van gebarsten glas in onbestemde verten staren waar vaders zonder kinderen…

Onder het laken, verscholen, strelen we elkaar. In het ochtendlicht hoor ik je fluisteren. Bed luistert en de ramen kijken mee. Satijn bedekt ons huis met de mantel der liefde…

Met een bewonderende zucht staar ik naar de winterse lucht die met een voorzichtige zonnestraal in mijn geliefde Park Frankendael een lach op mijn gezicht laat verschijnen waardoor de ijzige kou even lijkt te verdwijnen.…

Zoals je lippen mijn hart kunnen verzachten met warmte liefde en gevoel. Ze begrijpen mijn huid en wat ik wil en waarom ik dat wil delen met jou. Als ik tranen zou hebben is er voor jou geen reden om weg te lopen maar sla jij met een lach een arm om mij heen.…

We vieren weer het feest van liefde en vrede... Een kind, geboren in een stal. Die zijn liefde wil geven aan ons allemaal. Laten wij hem danken dat hij tot ons kwam Hij is geboren om zijn leven te geven voor ons allemaal!…

sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw maar zomer broeit al…

Vanochtend was ik bij het zoutloket Omdat men daar de laatste snuf verdeelde Maar men vroeg zuur of ik mij wat verbeeldde Mijn stoepenzout ging naar het wegennet En toen ik zoetjes zei: 'Dan maakt de inkoop fouten.' Werd mij op bittere toon bevolen óp te zouten. ---- De zoutvoorraad slinkt snel. Rijkswaterstaat beheert…

Zacht vervaagt het licht maar sprankelt stil na in je ogen zie net de rimpeling om je mond die nog vraagt om aanraking van lippen als ik met mijn hoofd op je borst, je gedachten tel in de slagen van je hart weeg ik je gevoelens in de diepte van je adem voel ik je liefde in de warmte van je huid en in stilte je woorden door de streling…

hoe de kou me bij de lurven grijpt tot op het bot onderkoelt mij ondubbelzinnig naar warmte -jouw warmte verlangen doet…

Kolderiek periodiek (nr.29 uit een reeks van 100) Een goede boekwinkel onderscheid je van de Slegte...…

het was in die hut op de vlakte dat ik je mijn vertrouwen gaf in een moment van zwakte je was zo cool, zo heerlijk maf dat ik naar je vriendschap snakte we hadden hetzelfde ritme van denken en doen dreven op dezelfde getijden we waren 'young and restless' toen te jong om verlies te lijden en wat eerst gewoon aardig was werd een passie…

Hier zit ik, net weg Mijn goudgele vrienden staren me na Even opzij, naast je Ja, ja, problemen Donkerbruine ogen, verblind Het is gezellig daar Laatste ronde Ik kijk je na Omlaag... terug... naar huis... Dan maar drie keer in het nieuwe jaar…

Mensen zijn als open boeken, Want ze doen alles uit de doeken. Als je leert om goed te kijken, Zal dan spoedig blijken, Dat je niet ver hoeft te zoeken. Als er steeds nieuwe hoofdstukken verschijnen, Zullen ze ook niet zomaar uit onze aandacht verdwijnen..…

ben doodop mijn geest doolt door het niets murw geslagen kom ik ten ijs stuurloos de kilte trotserend onder mij het donkere niets krakend en steunend hoor ik met beangstigend geluid de echo het verleden peilen met onder elke bladzijde mijn paraaf... Elinora, 22 december 2010…

Zachtjes in je oortje fluisteren in ons verrukkelijk liefdesnest Handen tastend in ’t duister en zo wordt de liefdesdorst gelest Liefdevol aan je lelletje bijten en je kussen waar ik maar kan Ik hou van je, dat is een feit en ik ben vannacht veel van plan Zachtjes in je wangen knijpen tot je mond zich tot mij draait Zoveel moois voor het…

Er is niks dan het donkere zwart in de hemel en het helle wit, verlicht door lantaarnpaallicht. En verder dus de zwerver die trilt een eindje verderop, verder ligt het hele dorp op zijn gat. Het feest is gevierd, er is gedronken, gevreten tot ziekmakends toe, en de aanrechten staan vol met overblijfselen zoals roodgerande glazen en botjes…

Doorn van rozenstruik aureool van eeuwen strijd hoop in druppels bloed. Onuitgesproken zoals de decemberwind, woord op de lippen. Het ‘zelf’ zonder vorm niet de dood te verzwijgen, in ongeborenen. Gedreven wolken biedt vredebewonderaars hun rustpauzes aan. Moeizaam beklom ik steile heuvelen, bewonder braamstruiken in bloei.…

Als ik langs het strand loop mijn ogen het spel zien van wind en water, gaan gedachten terug in de tijd. Denk ik aan de mensen om mij heen die zijn heengegaan naar een andere wereld, van warmte en het eeuwige licht. Daar mogen ze nu wonen vrij van alle zorgen en pijn. Draag mijn herinnering aan hen dan verder met me mee.…

ik draag de winter warmer nu een dikke trui past beter als mijn handen wat beschut in mouwen steken en mijn hoofd heel zorgeloos verborgen witte wolken weeft de glinstering van mooie dagen vraagt om vuur, aangestoken met een zachte kaars het licht als luwte in een wereld die om liefde geeft verbazend, hoe jouw lach nog mooier klinkt…

Zo graag schreef ik een kerstgedicht met woorden helder als het licht dat overal wil schijnen, maar ach, ik kan het niet. Zo graag schreef ik een kerstgedicht dat aan elk mens een nieuw gezicht, een zuiver hart zou schenken en ook de vrede wenken, maar ach, dit kan ik niet. Zo graag schreef ik een kerstgedicht dat mijn en veler schreden…

veilig binnenin werd je al die maanden gedragen van onzichtbaar naar voelbaar groeide je waardig vele zonnen en manen later werd jouw komst ingeluid met muziek als door engelen gezongen zag jij het eerste levenslicht en huilde 'n nieuw sterretje is geboren die voor altijd in ons midden schijnen zal…

Z'n idool wordt met passie bemind, wat ze later verwerpelijk vindt: postnataal lijdt de schat aan depressies, doordat ze een donderwolk heeft van een kind.…

Kreeftenkroketten Zingen zwoel in braadvetten Het eind van hun lied.…

je weet weer schaduw te waarderen niet als keerzijde van licht dat donker geeft maar in accentueren voelt de kleur dat zij echt leeft alleen op het randje van bestaan en dood geeft zij zichzelf bloot…

extra broodnodig voor de vogels deed me strooien vleugelslag grijsdons op wit sneeuwtapijt een glimlach een jaar is omgevlogen bracht vreugd maar ook verdriet beperking ach je hoort me niet klagen zoveel mensen dealen met een lach of ook een traan weer anderen die verloren de aller aller liefste op deze aard geen boom vol slingers…

De sneeuw ligt sprookjesachtig op de takken Het is echt onvoorstelbaar wat er viel Draag schoenen met een winterhard profiel! Vergeet jezelf niet stevig in te pakken! Een sneeuwkerstkaart is zó 2010 Die wil ik deze eeuw echt niet meer zien…

De klokken hollen met laarzen over het blad van deze dag schudden de bruidssuiker met emmers uit hun bolle buiken het altaar is de sponde waarin nu alles mag de priester lipt zijn zegen, zwaait met de witte vlag bruid zijn is een bevalling zo te zien het ja-woord ligt in stuitligging onder de witte sluier klampt zich vast aan de…