Alle inzendingen, jaar 2012, week 2

wars koude woorden likken kippenvellen huid exploderen aan de oppervlakte spijkers slaan in je schedel dring ik tot je door geschoffeerde gevoelens uitgeroeid met wortel en tak gevilde spierenmassa gestript van eiwit traanbuizen cement gevuld lood leggende waarheid kaler dan de kaalste neet enzovoorts daar ben je scalpel, hamer en…

jij stuift met sluiers sneeuw waarin een gouden zon zijn licht laat breken vlokt in serene stilte traagheid tot een witte deken rust met ongerept heb jij de aarde toegedekt die nog in winterslaap haar krachten spaart jij kleine winterfee neem ons maar mee voor een dans op de kristallen in de eerste sneeuw die is gevallen…

Zijn billen branden. Zijn billen branden. En hij zocht daarom wanhopig in de berm naar wegebree. Om zijn billenpijn te verzachten. Tevergeefs, geen enkel geneeskrachtig kruid meer voor zijn brandende en steeds zwellende rood aangelopen billen. Zonder de pijn daarin nog te verstillen. Zijn kleding paste niet meer dus ging hij verder door het…

(voor Johannes Moesman) Als spoorwegmedewerker liep alles op tijd en adviseerde je gestrande reizigers, terwijl niemand maalde om een subtiele verfstreek, wel om koffie en gevulde koeken, een neut op het zijspoor en geile moppen in de kantine. Maar in je vrije tijd schilderde je boven de drukkerij van je vader, Neude zeven, de meest schunnige…

Ik zag mijn vader dood toen ik al dertig jaar geworden was, toch gaf het mij een harde schok: wij waren altijd goede vrienden van elkaar, maar toen hij daar zo lag en met zijn lippen trok alsof hij snauwen ging - iets wat hij haast nooit deed terwijl hij leefde - leek hij op een dode hond die, voor hij stierf, nog grimmig in het leven beet,…

In Staphorst mocht een link niet langer leven Want deze werd als ongewenst ervaren En veel te link om zoiets te gaan baren Dus werd ie snel vakkundig afgedreven De Heer gaf Staphorst eenmalig Zijn zegen Om ongestraft abortus te gaan plegen…

Die woorden worden soms, me dunkt, verminkt, geblutst, vernepen, met dwaze moedwil uitgelegd en zeer verkeerd begrepen. 'n Mens is jong wanneer zijn geest, in weelde van gedachten, kan 't onkruid der bekrompenheid tot stikkens toe versmachten. 'n Mens is oud wanneer zijn geest de vleugels van 't verlangen, gespierd om hoger op te gaan…

Iedere man kent dat tevreden gevoel Als hij ‘s ochtends stuit bij inspectie Op zijn staande ochtenderectie Kortom dat geeft zijn dag weer doel. Lotgenoten Gedreven door je plasser ga je 's nachts uit je bed En doe…

Ik schreef jouw naam in de wolken waar hij wegdreef met de mist, tot een gezicht alleen in dromen. Gedachten bleven ze bevolken Al had het noodlot reeds beslist dat geen droom ooit uit zou komen. Een adelaar kijkt toe vanuit verleden en spreidt zijn brede vleugels uit ter bescherming van 't fragiele heden steeds spiedend daar zonder geluid…

voor Amanda meneer Houtebeen rakelt het kind weer op dat tussen poes en hond en vreemde eenden bladeren naar beneden laat dwarrelen als vogelveertjes die zij volgt tot in de kelder van haar diepte om daar het geelste geel te vinden heel zachtjes tilt zij die warmte tussen ranke handen omhoog zo wordt zij 't maan-meisje dat probeert…

er zijn schilders en zij die schilderen en natuurlijk indianen en excentriekelingen die steevast zichzelf beschilderen hoewel er een gelijkenis bestaat zit het verschil hem toch vooral in het gebruik van kleur...…

Wat is een kiem vroeg ze tussen twee happen door ze las een krantenkop en dacht dat iemand erin was gesmoord.…

een oude meester doopt zijn penseel in het kleurrijke palet, waar hij verdieping mee aanbrengt op het vers gespannen doek even later is er 'n verdronken landschap geboren waar wolken traag overheen kruipen, de rivier buiten haar oevers treedt weten bomen zich staande te houden in het wassende water de gelijkenis sprekend, zo zacht…

nu nog in het vage later kabbelt water zachtjes naar de kant het boerenland belooft weer groen met rijpe boterbloemen als bijen vrij de lucht bevolken krijgt mijn zomerdag weer kleur mijn neus bevat de geur van roze zomerwolken en de open deur tot alles wat we warmer noemen ik voel me thans de emailleur die al het goud slechts mag…

Fragment XVII Estampie [ ] Gods akker brengt leven voort wij zwoegen daar het ons bekoord alle dagen heiligen niet dan ligt er rust in het verschiet kom schone meid plezier mij ik leg een hand op jouw dij hop hop sneller rond buiten zinnen laten wij ons gaan hop hop sneller rond ik huppel met jou over de maan gans…

In een ogenblik, dat wil zeggen na het sluiten van de oogleden, realiseer ik mij de gevolgen van kortzichtigheid. In het licht van het korte bestaan, op de splitsing van wegen, zo tegen het late uur, moet ik kiezen waarheen te gaan. Ik wil niet vertrouwen op de tast, niet in getallen verloren gaan, me niet binden zonder uitweg. Tot mijn…

Jij bent de echo van mijn ziel mijn hartenklop en zo subtiel de spil van mijn gedachten. In alle dagen en de nachten de reden van mijn verlangen, jij houdt mijn innerlijk gevangen en diep voel ik de liefde stromen verankerd in mij, en in mijn dromen koester ik het zoet en het smaakt, naar jou die mijn hart heeft aangeraakt.…

heb tijd gesprokkeld uit verloren uren en vergeten dagen de mand gevuld met rozen van haast gestoken in stilteoase een veelzeggend cadeau om aan jou te geven voor een keerpunt in eigen leven rust om jezelf te bekijken in de spiegel van vandaag het beeld met vroeger te vergelijken dan begrijp je waarom ik je vraag deze gave te…

De commissarislontjes zijn weer kort Te ver, te groot, te duur, te gek, te breed Verkaveling is niet aan ons besteed Behalve dan als er gevoetbald wordt Dan zijn we grenzeloos en trouw tot in den dood Dan zijn we Nederland, eenvoudig, luid en groot…

Wie mij wenen hoort of klagen, Vraag mij niet waarom. Voog'len zingen in de hagen Vinden alles wat zij vragen; Maar mijn smart is stom. Volg mij niet, als het hart, in duister Sombre beelden kweekt; Eng'len dalen dan vol luister, Brengen mij met zoet gefluister, Wat mijn ziel ontbreekt. Laat mij eenzaam zijn in 't leven Eenzaam met mijn…

Er gloeit een warme lach door dit koele licht van het venster waarin ik zoek naar jouw aanwezigheid. Jij laat je kennen door je handen, weet hoe jij beelden achterlaat, je mond, je huid, een ademtocht waar ik van ver naar kijk. Je raakt me met je woorden, wordt mijn herinnering, bent niet meer uit te wissen, zo zacht verankerd in mijn…

In 2012 gaat de wereld ten onder Nou is dat bericht niet echt heel bijzonder Het is een gegeven dat veel mensen lijden aan deze verslaving: het einde der tijden Een plotse gammaflits of zonnevlammen zouden de aarde fataal op kunnen warmen Het broeikaseffect is wellicht ecocide Ach, dit soort verhalen maakt mij heel morbide Maar: Wanneer…

Spijt, spijt, wat is dat nou precies? Een naar gevoel van binnen, heb ik iets fout gedaan? Spijt is er niet zomaar, spijt zorgt voor verdriet, want verdriet heb je als het je zo spijt. Spijt, maar waarom, waarom heb ik nou spijt? Komt het door mij, komt het door jou, komt het door ons allebei? Actie, ja actie, ik had actie…

Kijken maar niet zien wat ik voor mij in het zicht heb. Luisteren maar niet horen wat achter mij wordt gezegd. Spreken maar niets zeggen over wat ik eigenlijk wil. Het lijkt allemaal zoek omdat ik het niet vind.…

Het is niet moeilijk om je ervan af te keren, of om te zwijgen alsof het niet echt bestaat. Het is niet moeilijk om niet te willen leren of om je mee te laten sleuren in de haat. Het is niet moeilijk om je ogen te sluiten, om je hart niet of nooit te laten spreken. Het is niet moeilijk om je niet te uiten of om je af te willen draaien van …

Door de kieren van de morgen golft verlangen naar het licht; vindt in beelden en in klanken verzen voor een nieuw gedicht. Door de kieren van de morgen ademt weer een nieuwe dag; glimlacht naar de vele mensen die ik in mijn dromen zag, die de dagen gaan beleven, elk met eigen vreugd en pijn; dat we voor elkander mogen vriend en tochtgenoten…

Hij is zijn wilde haren kwijt en loopt weer in de pas. Hij ziet er netjes uit nu, en niet meer in die spijkerbroek maar keurig: jasje, das. Hij leek wel zelfverzekerd, vol met grappen, origineel En nu dan jaren later herken ik niet meer veel Was hij niet steeds meer meegegaan met club en klasgenoten, en tactisch, zich langzaam aangepast…

Ik wil de woorden van jou lenen ze abstraheren in dit dicht ik wil de woorden van jou menen ze gebruiken in het licht ik wil de woorden van jou omarmen in ze opgaan ieder uur ik wil de woorden van jou verwarmen want ze zijn zo heerlijk puur…

Toen was ik eindelijk vrij om te gaan en te staan waar ik naar toe wilde maar nog steeds voelde ik een warme verbondenheid denk er aan terug in alle bescheidenheid toch was er vrijheid en blijheid in haar en mijn tijd, beider tijd.…

Al nagelbijtend tot kloven toe zit zij daar, wordt gans niet moe frummelt wat hier, schikt wat daar en weet, straks is de donkere avond daar dan komen de schimmen, de stemmen en schaduwen tot de ochtend gloort, de donkerte verdwijnt bijt zij haar nagels.…