Alle inzendingen, jaar 2012, week 9

ik zie jou bezig in de tuin met haar dat alle kanten uitsteekt door de wind de slobber trui en oude wijde broek verbergen de door mij begeerde vormen toch pompt mijn hart het bloed snel rond dat hart dat jou tot aan zijn laatste klop bemint maar weet jouw aandacht is nu slechts gericht op bloemen, struiken, aarde en op wormen…

je zit voor me in de stoel ik help je met je steunkousen daarna in de rolstoel nee, ik kom niet aan je haar! nog steeds een Grande Dame je vlagen van herkennen zijn reeds lang vervlogen een streling over mijn wang, heb ik mijn steunkousen aan? ja lieverd, we gaan wat eten nu als een oud verdwaasd vogeltje zo broos vleugellam God, wat hou…

De hond van mijn buurvrouw blaft iedere ochtend exact om halfacht ze zegt mijn hond blaft nooit wie blaft er dan…

nog vliegt het kille witte als een doffe klap ondanks de duif is stilgelegd los en vast van schreiend aangemeten moederplicht doch zij verheft uit godverlaten zwakte welke wereldmoeder ook zo voelde toen haar zoon verging het gesloten ogenkind zijn geliefde en hun kroost het volk tast door de mist hoe sterk de band…

Mensen passeren mij op het dorpsplein, wat niet van gisteren is of vandaag. De vreselijke ziekte die ik draag, heet lelijkheid en de schone schijn geeft mij als vuurpeloton de volle laag. De kogels van het esthetisch venijn verheffen zich fluitend tot een refrein van een gezang dat tintelt in mijn maag. De vlinders fladderen van bloem tot…

Herinnering; ze kwam de wereld binnen, Vergezeld door mijn lach en door mijn traan Trots, vreugde, buiten zinnen Zie mij eens met m’n dochter staan En kleurig werd het leven, helder, Door de kleine zorgen van een kind Je voelt je goed, je bent een held Omdat die kleine dat dus vindt Hoe zijn kind’ren zonder hulp, in hun geluk en in verdriet…

zacht klinkt je stem gedempt door overmacht jij die altijd als eerste bloemen tot bloeien bracht handen en vingers vertalen in vaag kleuren jouw verhalen alsof de tijd heeft afgedaan waar is je warmte de lach in je gezicht deel toch je zorgen voordat ook haar kracht wordt gewist…

'k Heb afscheid van het leven nu genomen. Ik wist het ogenblik dat zon en maan Tezamen langs de hemel zouden gaan En alles ging als ik m' had voorgenomen. Nooit bloosde 't licht zo ernstig achter bomen, Zo helder gaf nooit alles te verstaan Hoe het voor andren ging weer open gaan — En verre zag 'k de Rijn lichtspieglend stromen. Uw oude…

Plasterk gaat nog meer geld aan Grieken geven Van Dam die geeft de consument meer macht Diederik meet met Geert heel graag zijn kracht Albayrak pompt het Westland weer tot leven Cohens vertrek zorgde voor consternatie Maar bovenal ook voor veel inspiratie…

Steltloper, visnetkousen - de giraffe. Elegante hoefjes klakken op de vloer. Wimpers, langer dan die van Madonna. Op zijn kop een kapstokje in crème velours. Wat zou hij bedoelen met zijn blafjes? Vast iets heel mooie - giraffenpoëzie. Ik sta te laag om hem zelfs maar te aaien. Hij is te chic voor dat soort kindergrapjes. ---------------…

Kom dacht de kom, Wat maal ik er erom. Ik ben maar een kom, Al lijkt dat wat stom En enigszins dom. Laat ik eens onthullen, Ik ben leeg, om te vullen.…

Langzaam,ooooh zo traag Zoek ik naar woorden maar ik vind ze niet langzaam en ooooooooh zo traag Ik schrijf erg traaaaaaag Langzaam wordt het wel een gedicht…

Gelegen in het hof Strelend door het haar Vertelt de jongeling Non verbaal Liefkozend zijn verhaal Samen zonder schroom In het warme nest Laat de muze hem begaan Minnend op zijn best En op het bed van bloemen In de open lucht Weet ze dan precies Laat Romeo nog een zucht Voordat hij zich verliest…

Men neme een zangeres die nét niet helemaal zuiver kan zingen, die nét niet helemaal foutloos gitaar kan spelen, vergezeld door een koor of wat daar voor moet doorgaan, dat helemáál niet kan zingen, et voila! Het liedje is geënt op successen van Adéle ( de verloren liefde) en het heeft een Amy W. einde. (kompleet met dat vertraagde ús) De zangeres…

Ik voel mijzelf een Sibelius-cd ik voel mijzelf prachtige natuur die stil staat op een oude foto... mijn hart wil zingen majestueuze klanken wil ik klinken maar mijn geluid zit in een jewelcase en niemand zet mij op. Ik wil waaien als de wind door Finse wouden stromen als water – val omlaag spat omhoog val omlaag, stroom weer verder slingerend…

Ach, achtte ik mijzelve niet zo’n waardig mens en waar mij niet zo zeer bewust van mijnen plicht voorwaar voor ’t vrouwvolk waar ik beslist gezwicht had naar behoren mijn taak niet volbracht naar wens. Edoch, ik wens mij te richten naar het fatsoen zo een eervol man tussen deze burgerij van intrige en schandvlek onbezoedeld vrij mij van kwaad…

in de mist zie ik de wazige contouren van een lege fles…

Stemmen in een verzorgingshuis worden vaak niet gehoord. Verpleging geeft niet thuis, wordt liever niet gestoord. Stemmen verstommen, eenzaamheid slaat toe... Men staart voor zich uit, energie neemt af, men wordt moe, gevoelig voor elk geluid...…

Vandaag is het weer Complimentendag Reikhalzend heb ik er naar uitgekeken Of u mij ook waarderend toe zou spreken 'N schouderklop, 'n vriendelijke lach.. ..Ik ga er maar van uit dat groot en klein Weer net zo wild als ik over mij zijn.…

Het is niet de droom, het is de werkelijkheid die me doet lachen. Die me doet huilen van grensloos mededogen: kan ik er wat aan doen? Opruimen helpt niet, ordenen is tijdelijk, leven is sterfelijk. De oude man weet het, droomt zich dicht bij de hemel, maar is dat lachen? De wasmachine staat aan, vloeren worden geveegd.…

groetend stap ik de ochtend in en tover vele vraagtekens op gezichten die 't huilen nader staat dan een ontwapende glimlach steevast wandel ik verder alwaar hondenuitlaters een vrolijker humeur bezitten groeten zij spontaan terug vol groeiend enthousiasme kuier ik naar de uitgestrektheid waar zand tussen m'n tenen kriebelt golven het…

In alle vroegte er was geen hond die blafte de maan op een kier geen vogel ging te water om zich heen keek het kasteel…

in de bevroren grond rust nog het gewicht van koude winter sterfte handhaaft al de slaperige glans van oude sloten, opgeschoond nu na de vorst in mijn borst klopt mijn gegeven hoopvol als het blije kind dat ik ooit was je weet me nog, mijn moeder weet je ook dat elders, in een vorig leven pinksterbloemen bleker zonlicht vingen in…

Een jonge vis in de zee der tijd Wordt door zijn moeder voorbereid Kan nog alles aan haar kwijt Een jonge vis, een zee van tijd Zwem maar, visje, ongebonden De angst voor pijn is te doorgronden Niemand zwemt altijd ongeschonden De zee van tijd heelt vele wonden Zijn blik, al wijzer dan zijn jaren, Ik zie hem naar zijn mama staren... Blijf…

Afscheid nemen is een moeilijk moment. Is moeilijk voor je kind vrouw of vent. Met tranen in je ogen brok in je keel. Hoor je teksten kom terug aub heel. Je weet dat je vrienden en je familie je zal steunen. Maar de komende maanden zou je op je kamaraden leunen. Iedereen zal met beide benen op de grond moeten blijven staan. Heb dus veel respect voor…

Als slaaf al komend uit mijn moederschoot vervloek ik met Moorse buren verwant het werken op mijn onteigende land, de afkomst die mij ongegrond verstoot. Met de zon op haar allerhoogste stand is er de dorst, verzuurde wijn, wat brood. Soms lijkt het leven erger dan de dood, maar schuif je toch je zorgen aan de kant. Dan klinkt plots getokkel…

op roze muziek wiegen ballonnen fladderen vlinders met lief wind waait verkoeling langs gezichten die zwichten voor lendenen vol lust maar eenmaal buiten in het staccato van stilte is het gedaan met de rust dreigende blikken verstikken de liefde die doodbloedt op straat tussen stenen groeien weer bloemen die bloeien in haat…

Er is altijd wel zo'n geleerde. Ze komen zomaar in de krant, hoog opgeleid in hoed en rand; er is altijd wel zo'n geleerde. En feiten? Hij komt met verkeerde en presenteert ze arrogant. Ze komen zomaar in de krant. Er is altijd wel zo'n geleerde.…

Ik lig weer vreedzaam in het gras, En rond mij geurt de goede aarde, Mijn lieve dwaalt met lichte pas En leest de bloemen in de gaarde. De nieuwe lente is aangebroken, Met zonnewarmte’ en vogelzang, Met bloemen en met zoete roken, En immer rijker welt mijn dank. O heerlijkheid der heerlijkheden, Onpeilbaar is mijn dankbaarheid, Nog immer…

Onze vaste snelsonnettendichter op donderdag Axel van der Ende is 1 en 8 maart op vakantie. Wie een snelsonnet voor vandaag inzendt via een reactie, heeft de kans dat dit op de voorpagina geplaatst wordt!…