Alle inzendingen, jaar 2013, week 38

Als er iemand is die ik hartstochtelijk haat dan is het de dichter met zijn zwets gepraat Hoe hij moeiteloos in de alledaagse dingen een magische wereld ziet om emotievol te bezingen Dan voel ik me zo dom omdat ik niet voel het "zijn" van pakweg een kikker in zijn stomme poel En in zijn liefde altijd blank en schoon een eeuwigdurend…

vanuit een gulzig verlangen opent zich de liefde als een onlesbare dorst naar immer meer nooit meer minder…

In een spiegelbeeld intens kijken verwachten het zelf volledig te zien maar te voorschijn komt de achterkant van het gezicht, nek en schouderblad Het spiegelbeeld is niet de werkelijkheid zoals een landkaart niet het geurend land immers verkleind en minutieus platgeslagen in kleuren voor hoog en laag tot leven komt Jouw gezicht is voor mij…

Het was niet... precies altijd wat ik moest doen maar toch deed ik het. Het was niet... altijd duidelijk edoch, het werd helder, steeds helderder. Ik wist nooit alleen te zijn in dit spel, ook al was er een sterk gevoel van menselijke eenzaamheid. Ik wist, dat er immer een vangnet zijn zal... Het was niet... altijd de manier waarop ik…

In 't zwartomfloersd vertrek, in zilvren nacht, Op 't kleed van rouw het losgebonden haar, Alleen met hem, voor hem, met schoon gebaar, De weduw zong haar edele dodeklacht. Kon zang hem wekken met zijn tovermacht? Haar hand lag blank, een lelie, op de baar, Waar sliep wie nóg behoorde alleen aan haar - Voor 't huis drong volk, een meisje…

ik gaf haar een roos zij vouwde stralend het blad in verfraaien ik voelde de pijn van vervormen en kleur hoopte dat de bloem niet meer in leven zou zijn keek haar toen aan zag in de ogen mijn kleren hoe zou het mij dan vergaan als zij dat bij mij ook probeerde de spiegel antwoordde ontnuchterend snel ben ik de man die daar staat…

Speer van de horizon die de zee en de lucht doorboort ochtendzoenen op mijn borsten als opkomende zonnen door alle wateren zul jij komen alle oerwouden op alle wegen in elke droom die ik me niet meer herinner je handen die zichzelf onteigenen en je lichaam dat zich stort in de gewonde herfst Ochtendstralen verwarmen de kamer als gouden eekhoorntjes…

Een ieder heeft zijn eigen plan verzonnen Dus vegen ze elkaar de mantel uit Van 'miezerig' tot 'zoek het zelf maar uit' Is nu de hete herfst dan echt begonnen? Welnee...de soep wordt nooit zo heet gegeten Als opgediend...want het is niet te vreten!…

dagelijks sterf ik in mijn lijf en schreeuw de leugen die me pijnt, er is geen hemel achter de grote zon slechts een deken die de nacht doet ontluiken hoe mijn stem ook krijst in het schreeuwen van haat en tucht blijf ik mens in het slaafse beeld van silhouet en schaduw en zelfs geridderd door het lot tart de zekerheid mijn hoop…

Ik neem je krachteloze hand in die van mij en streel hem zachtjes, teder .. Volg met mijn duim de aders, dik en blauw. Je kijkt naar mij, je ogen leeg, je draagt niet meer de last van het verleden, maar evenmin die van de toekomst met je mee. Er is alleen het hier en nu: een flauwe flits die dooft nog eer het helder wordt. Waar is die trotse…

In Fukushima is het Olympisch vuur al ontstoken Het kan niet worden gezien, gehoord of geroken Een lont in het nucleair kruitvat gestoken. Welke commerciële belangen gaat men halen Wat moeten deze Spelen sportief gaan uitstralen De wereld gaat(radio) actief meebetalen. Fukushima, We moeten ons Fukuschama.…

De stilte druppelt op de vloer en trekt de ruimte leeg. In het vacuüm van verloren zijn wandelt het weten rond. Elke kier of spleet wordt in een ademzucht bezocht en ontpelt de pijn en het leed aan een anders lot verknocht. Och zwaarte van ver-ge-leden tijd, pak maar je biezen want het kind staat op om wervelend te dansen in haar…

soms doen tranen mijn gemoed zwellen als kruisende lanen over kwetsbaarheid vertellen het is slingeren door een stad vol onbegrepen bomen en ik in het luchtledige de grip op grijpen in damp weg zie stromen zo ook zal niet elk zaad als van zelve aarden het sterft in brakke grond eer de zon het verwent met haar verlichtende waarde…

Importantie wordt gedragen op de vleugels van potentie van de kracht van ieders bestaan: 'zie mij eens gaan' 'zie mij eens staan' Als die kracht,in feite “die tijdelijke macht” intrinsiek afzwakt worden het veelal vleugels van chagrijn en venijn zich vijandig, zwetend, wetend, verhullend waartoe de mens in feite naartoe wordt…

Ik ga gezellig een beetje eenzaam in een hoekje dichter zitten wezen dan kunnen anderen dit later lekker lezen.…

Zoemende zoemer, zoemende bij eeuwige zoener van bloemen, geuren, kleuren after likeuren trillende, rillende wemelslag elfen vlieger in de vleugelslag van ringende ringen nachten van wachten scheervlucht in gekraakt sonar zoekspel van onaantastbaar jagen naar een nieuwe horizon zoemende zoenende bij, zo na-bij zonder midzomernachtzoen…

Rug tegen stam, stam tegen rug. Samen luisteren we naar bladmuziek gespeeld door de wind tussen wiegende takken. Het sap stroomt door mijn nerven, het bloed stijgt naar zijn kruin. Het wordt ijl in mijn hoofd en leeg in zijn kroon. Onder dit knusse bladerkleed, hangt een koele kilte en vouwen we handen in Zalige Stilte.…

Zij schudde haar losse manen bruin en blond gekruld en steil in haar stijl om haar heen. Zij keek rond en observeerde gromde en brulde maar ze was niet meer te temmen. Ze was de rijpe leeuwin die zéér goed voor haar welpen zorgen zou.…

Mijn dagelijks sterven herkent zich in de strijd met de kleine dood van afscheid na een moment van minnepozen, richtpunt op een schaduwblos in spiegelschrift van de tijd. Gedoopt in trots en twijfel maakt het subjectief om het pad alleen te gaan over de naakte pagina’s van een laatste hoofdstuk en dunt mijn taal langzaam uit…

leef je nog leef je nog dans je nog zweef je nog leef je nog leef je nog al spelend in de wind leef je nog leef je nog sjans je nog beef je nog leef je nog leef je nog als een onbevangen kind leef je nog leef je nog glans je nog geef je nog leef je nog leef je nog voel hoe liefde ons verbindt…

Van de maatstaf der bezinning en de keerkring van het gelijk naar het raakvlak van rood blozend en het metrum wat verstrijkt vinden slanke voeten trappelend een nieuwe danspas voor een oud refrein Ook de jachtuil en de veldmuis tussen maan en wuivend riet en de dauwdrop topzwaar rustend op het ranke loof dat lieft glijden immer zuiver…

Waar modder wordt Uiteen geslagen Blokkades opgeheven Adem die stokte Weer wordt vrijgegeven Stolsels verpulverd Als waren zij er Nooit geweest Alles stroomt in mij In handen van Hem Die in mij alles Goed maakt en geneest…

Zou je mij willen beloven dat de duisternacht verdraagzaam blijkt voor alle mensen die lijden in ontheemde landen in den verre je doet geen oog meer dicht als het duister volstaat in haar falen iedereen in de steek gelaten met meer wanhoop dan jou lief is er is geen weg terug heimwee dient slechts illusie we weten allemaal beter tijd…

Als de regen en storm komt dan gooi ik alle ramen open Er blijft niks meer liggen geen herinneringen meer Zelfs mijn laptop gaat naar buiten om te luchten Zal ze niet blij mee zijn is een koukleum Er gaan ook personen mee daar heb ik het ook mee gehad Maar het maakt mijn leven opgelucht blij vrolijk Dus storm wind en regen kom maar op wind…

Toen zag ik aan een meer, het meer des doods, Een vrouw met vaal gelaat en geluw haar, Zij schepte 't water op, maar liet altoos De droppels vallen, alle na elkaar. En daar ik bij haar stond zo vraagde ik haar; — Maar zij zag op noch om, bewegingloos: 'Ik heb een vriend: is haast de druppel daar, Waar hij mee valt, of gunt ge 'm nog een…

Wat bedoelde je toen je zei: diepte dat is een woord voor wat ik nu voel - diepte. Er vloog een kleine groep ganzen over, een ijskoude glasheldere hemel in december. Dat is wat ik bedoel zei je: ganzen godvergeten hoog hun dunne geschreeuw wat is het dat alleen zijn samen dat blinde lot weten van die diepte die we hemel noemen het is…

het licht is langzaamaan de volle kleur gaan dragen vloeit trager uit in bezwangerd zijn met vrucht en rijpend fruit streelt met warme hand het graan tot goud na lange zomerdagen speelt transparant met wind in koele tint als de forel weer springt tijd ontlaadt het licht en klaart in strakkend blauw de eerste komst van ijle kou…

Ze kunnen het in feite alle zijn De zieligerd, de anti-monarchist De miezervent, de rechtse extremist De hypocriet, de dronken kastelein Niet goed bekend met schuldgevoel en preek En toch is dit misschien ook wel hun week…

Een kleine schaamteloze luis voelde zich er niet echt thuis, klom op Venus op een heuvel en vond het werkelijk een euvel dat ze er landde per abuis. Met dat vreemde landschap daar had ze geen problemen, maar nooit had zij 't besluit genomen om op Venus toe te komen op een vliegende sigaar. Zo draagt ook een arme luis af en toe haar eigen…

De klok tikt dof en ratelt zacht : "dit is jouw uur, dit is jouw nacht" met stramme hand in flikk'rend licht een laatste woord het boek kan dicht. en dan Niets, buiten hoop... dat jij ooit eens dit boek zal lezen met zijn verborgen liefde in elke zin geweven en dat je hoort hoe het fluistert zacht dat ik ook na de dood,…