Alle inzendingen, jaar 2013, week 43

Ik mis je stem, al even zo ook jouw lieve lach je grappen, mooie ogen als vanaf die ene dag waarop 't droeve nieuws mij ter ore kwam je stoel sindsdien leeg voor altijd in memoriam…

wijs mij een plek waar ik kan schoppen als compensatie voor een pijn die nooit meer helemaal te stoppen een deel van mijn bestaan zal zijn…

Om niet te discrimineren Bezoekt Sint ook homo-heren. Ook in deze kringen Wil men in de schoorsteen zingen En het strooien uitproberen. Sint vroeg, wat u al vermoedde, “wilt u met de roe of met de roede “.…

Liefde, verliefd, het is een wonder! Waar komt toch dat gevoel vandaan? Waarom is het zo bijzonder dat je er helemaal voor wilt gaan? Hoe komt toch die vonk tot leven, hoe de warmte en het licht die je buik de vlinders geven, soms zelfs op het eerste gezicht? 't mag dan een chemisch stofje wezen in je brein of in je bloed maar wie zet…

en nu de stenen een stille stem dragen vertragen mijn handen het licht het leidt me naar iets wat ik nog niet weet het verdriet in mijn mond wordt moeilijker dan elke waarheid ook in het huis of een open oog het blijft oneindig lief te hebben de stenen spreken dat wil ik geloven binnen bereik…

zelfs met haren wild in de war naakt als de dag waarop ze is geboren… blijft ze een dame een avond uit in een zomerjurkje zo lief. zeker geen duur merk puur en vrouwelijk is ze….een dame de mannen, zwermen om haar heen bedelend om een dans ze glimlacht , haar blik gericht op mij ik ? je man.. trots, blij een dame…..de mijne…

het was al aardedonker toen ze belden ik opende de deur en zag ze staan de zombies, vampiers -lampionnen aan- herrezen uit behekste knekelvelden het was een wijs besluit dat mes te kopen hoe hard die kleine griezels kunnen lopen…

de sporen in het zand die ik gisteren zette zijn vannacht verwaaid zou ik ze willen zoeken de wind die nam ze mee de vloedlijn kruipt omhoog als ik langs het strand loop ik weet van de getijden die mij nog steeds verrassen als onvoorziene golven mij meesleuren hoe kan ik weten of ik aan het einde van de de dag de Avondster begroeten…

Neergestreken in herfstgevlochten schijnsel waar onder en boven een achterhaald bestaan leiden de zwierige zuidenwind ongekende luchtstreken meevoert en de vale zon tinten tovert de IJssel meandert langs zware en ijle dijken het grijze water graast oeverloos wil het vuur beteugelen op frêle vleugels aangebracht een uithijgende ranke…

Kleinzoon ben ik. Grootvader ben ik. Even oud als jullie. Laten we vrienden worden. Laten we sigaren roken. Elkaars levens delen. Grootvaders onder elkaar. Grootvrienden.…

Natuurlijk brand ik een kaarsje voor de doden als ode Maar ik brand een grote kaars voor de halve doden, de halve levenden die met geen mogelijkheid vooruit te branden zijn Blijven zitten waar ze zitten en zich bewust niet verroeren klagen als je ze laat stikken Uitgedoofd niet door de dood maar door hun eigen levensstijl geen stijl…

Roeren in de pannen afgesleten houtje als je de saus wilt proeven nauwelijks nog een kommetje zo dienstbaar door de jaren dat je niet goed beseft hoe je haar zult missen als ze in de vaatwasser straks teveel is uitgeloogd vanzelfsprekendheid gevaarlijk geruststellend met stille gewonden en zelfs vermoorden in de slagschaduw van mijn…

Zo slecht ben ik niet, een beetje begrip voor mij kan toch echt geen kwaad.…

In de stilte wist ik altijd wat te denken en te voelen wat te willen waar lagen de verschillen in de stilte alleen altijd of het scheen dat ik meed en vermeed om een zachter leed.…

zingende stemmen zo snel gaan ze en dan weer zo langzaam elke stem elke toon vloeit in een andere bevestigt ons bestaan maar lost ons ook op in het al…

Herfstzon op bladeren, glinstering in rust verzonken. De dag komt langzaam op gang, gestaag gaan mensen over straat en plein. Iedere adem, hun gedachten en ogen die lonken naar het schone dat hen omrandt in het bos waar gekleurde bladeren van bomen verspreid liggen op het zachte mos. Paddenstoelen herrezen uit de grond, terwijl een pauw…

het was rust die samenbracht toen wij jouw as met het hare deelden een vleugje wind droeg jou zacht naar de lach die jij goed kende die jullie elkaar gaven in het samen dragen van het leven dat was aangegaan hier rusten schatten aan herinnering zij leiden ons bestaan terwijl hun zielen verder gaan…

Moet Zwarte Piet zijn kleur verliezen En mag die baard van Sint wel wit Straks moet hij nog in amazonezit Die ouwe baas krijgt heel wat voor z’n kiezen In crisistijd kan witwassen geen kwaad Want dan zit Sinterklaas niet op zwart zaad…

Zei ze hadden we nieuwe ontferming besteld wij, ze zouden die brengen, de nieuwe ontferming, op vrijdag. Zeggen ze vrijdag kan het op zaterdag. Zeggen we ja, maar dan wel in de morgen. Zeggen ze gaat niet, dat gaat niet, de morgen. Zegt mijn man goed, dan kom ik die zelf halen, zaterdag dan in de morgen, dat kan? Ja dat kan, zeggen ze. Komt…

Een teletekstbericht vol slordigheid, Men moet daar wel voor meer precisie zorgen, Want Eva Jinek – Met het oog op morgen – Stopt daarmee wegens onvoldoende tijd. Dat krijg je met dat dagelijks gejaag: Zij stopt, maar met het oog ook op vandaag.…

Als de dag gaat slapen, de bloemen zich gesloten hebben en ik aan 't strand zit, denkend aan ginds, hoor ik je zingen in de verte. Of is 't de zee die stil ruisend zijn lied ritmisch golvend fluistert, als de dag gaat slapen? Als de dag gaat slapen, vogels in hun veren teruggedoken zijn en ik in 't bos loop, denkend aan ginds, hoor…

Enkel de verbeelding kan hier spreken, Geeft deze voorstelling duidelijkheid. Wat wil men ons doen geloven, Is het soms een strafbaar feit? Wat men hier wil tonen, Is een bevroren moment, Waarvan alleen de maker De juiste oplossing kent.…

Jodenhaat en wrede vervolging. Overal afbraak om je heen. Opbouw was je antwoord. Opbouw van jezelf. Geloof in vriendschap. Geloof in liefde. Je kon jezelf wel redden. Toch ging je mee naar Auschwitz. In een treinwagon de dood tegemoet. Samen met hen die moesten gaan. Onsterfelijk moedig. Oneindig lief.…

Ik zag het ongeluk, het gebeurde voor mijn ogen. Hij was tegen een auto gebotst, met zijn motor in de sloot gevlogen. Mijn hart vergat te kloppen, we renden naar hem toe. We hezen hem uit de sloot, het was een heel gedoe. Ik zat op mijn knieën langs de weg, zijn handen lieten de mijne niet los. Hij fluisterde: "bedankt mevrouw", ik…

Voor J. Wat probeerde je toch Met mij in contact te Komen, jij die dag In dag uit naast mij Was, met lieve, dan Weer met boze woorden Mij wakker te schudden Uit mijn boze droom Die vierentwintig uur Per dag zonder ophouden Doorging, en zelfs in Mijn slaap jouw en mijn Rust te gronde richtte - Nu, zes jaren later pas,…

Soms moet je wel glimlachen om eigen dwaasheid en gebrek aan vertrouwen; niet alles is immers slecht en ondoorzichtig, er zijn ook zonnige momenten en al vallen de bladeren nu in snel tempo, er is meer. Ook nu worden ieder ogenblik weer kinderen geboren: beloften voor toekomst en volheid van leven, al is ook dit begrensd in tijd en ruimte. Vergankelijkheid…

Het spoor scalpeert het landschap heerst en verdeelt groene weiden grijze oorden onherbergzaam wit Wagons vol onzinnige gedachten stiltecoupés zwaar van gedwongen zwijgzaamheid Razen onder lage luchten en hemelsblauwe daken van stad naar stad van klok naar klok gedragen door geduld van het ijzeren web Op het perron staat een man…

Ik kijk naar haar alsof ik van buiten naar binnen kijk voel dat het stroomt gelijk een waterval onophoudelijk blijkbaar zonder reden of toch baant ze zich (dapper) een weg door een bos dat almaar donkerder lijkt te worden…

hij is een kunstenaar zo fluistert men een zanger of een dichter schilder ? hij was ook haar minnaar schaamteloze wezens doch niet onmogelijk zo fluistert men zij glimlacht zwijgend als hij iets met haar van doen had gehad zo fluistert men zacht wat niet onmogelijk was voelde ze zich nu heel wat ze had het altijd al hoog…

Zoveel hartenbloed hier uit pennen vloeide zulk een verfijnd weven van de geest op de cadans van pulserend bewustzijn. Voortgekomen uit het toeval soms, van linksom draaiende aminozuren toen bliksem knetterde door de waas van zich verdichtende dampen in de verstervende echo van de grote knal en al onze impulsen, emoties en gedachten dus evenzovele…