Alle inzendingen, jaar 2013, week 43

Hoe graag je ook wilt, van mij kun je niet houden: veel te heet voor jou.…

er is te veel in mij dat je niet meenam terug in aarde boven verzonken zerken langs knisperend grindpad schenkt de maan hoofdschuddend haar licht uit over marmerwit en zwart graniet dat het niet je graf is als ik wegloop…

Als ik ga ga jij dan met me mee? Als ik sta loop jij dan, met mij mee? Wanneer ik vertrek laat je dan ook die plek achter je? En als ik huil, zit jij, jij dan naast me? Wanneer ik lach moedig je mij dan aan? Want dan ben ik er ook voor jou. Dan vang ik je op, als je dacht geen hulp te krijgen. Dan spring ik in het gat dat in jou is…

luisteren is een ding waar ook ik de mist mee in ging vroeger dan wel te verstaan is me later beter af gegaan maar niet voor mijn kind begrijp ik nu daar baal ik van hoe ook zo enorm cru ik hou van haar met heel mijn hart maar ben nu ook verward weet het even niet meer kan niet helpen nu kan enkel zeggen lieve schat ik hou van je had…

Het was soms onbedoeld of ik van voren leefde of juist achterom zittend in een lege kamer op een stoel aan het raam dat uitkijkt over een wereld die zich niet grijpen laat. Waarin het heden wordt gewist, en het verleden verzonken ligt als marskramer die zijn waren reeds lang had verkocht boven een wolkendek dat naar verdieping leidt…

Niets dan leed blijft er beklijven, Of ik al mijn dagen tel. Wat zal ik nog langer drijven Dit onnozel levensspel? Mei en juni ging verloren En het witte oogsttij zwond, Toen de maaier ’t volle koren Tot de gouden schoven bond. Vrind, m’n leven is verstreken En ik vind geen blijheid meer Om de akker straks te kweken Voor de nieuwe lentekeer…

Hoe zij zich voorbereidt op de thuiskomst van haar man: zij schuift een stoel tegen de zon, wrijft haar lichaam soepel, stemt haar inwendig orkest, legt onder haar korte zomerjurk een geur van naaktheid uit. Zij schudt haar hormonen op. Diep in zichzelf kijkt zij of de tijd haar niet teveel heeft aangetast. Zij droomt zich een pose, een opgetild…

zij serveert thee uit het antieke servies geen sherry of wijn het is weer trendy om middags nog niet aangeschoten te zijn voor het avondfestijn vol rauw mannenvlees met spieren in extase binken die stinken naar olie en zweet huid licht gelooid de blik niet gekooid in wellustige jacht maar ze hebben het allemaal gehad van plate naar…

Verstoring van het openbare leven Gevolg van voordrachtskunst uit prachtig boek Blijkt driekwart eeuw nadien na onderzoek In omvang en niveau sterk overdreven Ligt zo’n conclusie ook in het verschiet Voor de virulente rel rond Zwarte Piet?…

Je haar in de wind, je lach naar de zon, je ogen, ze zeggen me dat je van me houdt. De kleur op je wangen, je woorden zo zoet, je handen, ze zeggen me dat je van me houdt. De bloemen op tafel, de foto's in het boek, het bed, ze zeggen me dat je van me houdt. Je stem in de hoorn, je briefjes op het bord, je zoen, ze zeggen me dat…

met taal zeg je iets bijen zoemen rond water kijk in de keel van wie het zegt naar de gebaren de armen en de handen bedenk wat taal is je weet het eigenlijk niet maar als ze maar even naar jou kijkt zie je haar ogen en bijna haar lippen die iets zeggen wie weet alles…

Het leven figureerde terwijl ik toen sliep Noodlot had toegeslagen bijna een begin van het eind De duivel sliep dit althans was mij eerder verteld Het tegendeel bleek echter in alle opzichten waar, daar toen de dood verwoede pogingen actief ondernam Uitgebreid werd gedanst en gefeest toen bleek dat mijn wil tot leven veel sterker was…

Het is avond op de gladde daken geen schimmel waagt zich uit zijn stal ik zie mijn schizofrene vader in een kakelbonte spreeuw veranderen hij breekt uit zijn zwijgen als een oude ijsschots op het bevroren meer ik heb geen herinneringen aan zijn fysieke agressie mijn lichaam vindt veiligheid in mijn lucide droom het is avond en een…

Dat gedweep Met een leren zweep. Het is weleens goed Te dreigen met de knoet, Die dan het gedrag beïnvloedt. Maar het is zeer benepen Je erdoor op te laten zwepen.…

De Rabobank: van boeren-slimheid naar boeren-bedrog 'de nieuwe werkelijkheid'!…

herfst kiest zijn kleuren van een sober palet waar een schilder van licht zich juist tegen verzet een blauwdruk van herfst met verlies van het blad en al wat je ooit aan geluk hebt gehad de pijn van de herfst met de kleur van voorbij de geur van geweest en het verval van nabij…

Je hebt geoefend; beheerst de voering van de stof. De spiegel laat de mondhoek lichtelijk beven. Het voelt verward, hoe zal de zaal jouw kunsten straks beleven: het dak er af, of weer zo’n waterloze sof ? Tweeslachtigheid in onvast evenwicht. Je moest zo nodig, je werd het, goden dank! Je wenst je even veilig thuis bij moeder op de bank, als…

Zo terneergeslagen voeten wroeten in zand zo'n dag met ergens in je iets aan de hand Pijnlijk vuur vanbinnen dieper dan het hart waar geen geest kan reiken maakt het verward Verdwaald zijn in nevels nog amper denken kan willoos overgeleverd geheel in de ban Muziek onverdraaglijk schoonheid doet pijn herinnert met smart aan wat nooit was…

Tijd is fictie. Door mensen bedacht. Zinnig om je leven mee te organiseren. Zinnig om onze geschiedenis mee te beschrijven. Onzinnig om je leven mee te beleven. Ervaren kun je alleen in dit moment. Lezen over gisteren kun je alleen nu. Denken over morgen ook. Dood de tijd. Hoe? Ervaar met al je zintuigen! Wanneer? Nu! Wie kunnen dat? Levenskunstenaars…

Stralende ogen, Stem waarin de Liefde voor het Leven doorklinkt, 'k Omvat met mijn Warme handen je Knie die net Een tik heeft Gehad in de wedstrijd Van deze zaterdagmorgen - De pijn waardoor je Huilen moet verdwijnt Als sneeuw voor de zon - Nu zo maar hard en Meedogenloos uit Je leven weggerukt Gezonde jonge man,…

Badstrand, 27 oktober 2013 In een grauwe lucht gonzen duizend zwermen bijen humeurig door een storm gejaagd Dan onverstaanbaar commentaar en het gonzen vervaagt Even later schalt verwaaid een levenslied Een blondje met een hondje prikt in haar zakje friet Haar moeder in tijgerprint flankeert een geharnaste vrind Zwijgzame mannen in stoere jacks…

vlucht niet mijn lieveling telkens ik je loslaat je stem hindert de stille vissen niet of het bordje -hier begint de zee- ik geef je het water, het onleesbare zilt half in mij, half op weg te gaan ga liggen in de duinen mijn lieveling laat schelpen rondom spelen alsof ik er niet ben, op de spiegel van de horizon word ik regen in…

(S.v.p zie onderstaande illustratie!) Bah, wat een pokkebaan! Aldoor die toeschouwers Eeuwenlang stilzitten Alles doet zeer! Tijd voor een stickie. Mmm marihuanageur! Higher dan high! Ja nu gaat het wel weer!…

Heidaar, jij luiwammes! Kom er eens af, witkop! Sjouw nu maar zelf met die zak op je rug! Kruip door de schoorsteen, jij pseudogoedheiligman! Andere koek, baardmans: afstijgen, vlug!…

knaag jij onophoudelijk aan mijn jas waarvan de stof al tot stof was vergaan ondanks dat ik me omdraai schroom jij niet om dit patroon voort te zetten nu ik naakt voor je sta, en je met met lede ogen aankijk ben jij in geen velden of wegen te bekennen…

Alle vrouwen in deze wereld en van voorgaande tijden koesterden samen één geloofsbelijdenis. Deze vrouwen, die ons allen voorgingen hingen aan een koord om de nek. Vrouwen nemen collectief pijn en verdriet op zich, teneinde geluk en liefde te brengen. Het is altijd hun wil geweest om onrust in de ziel der man te transformeren in rijkdom der…

Tijdens de storm fietste ik door de straten van Amsterdam en ik keek naar de vechtende bomen. Bomen zijn het mooiste in meedogenloze wind. Maar ze kunnen je elk moment doodslaan zoals ze afknappen met een knal op je eigen schedel. Waarom houden we dan toch van de bomen in de storm ? Misschien omdat alles in je oplet en niets…

Dans de herfst in, de bruinkleurige, spit de aarde om, je velgen bespat met slierten in een Ford zonder olievlek de avond in. En antwoord zonder spot, Jack, ontneem de nacht zijn wijzers, voor jou de wissers, vuige kledder over de beslagen ruit, nu bewijzen zich de pedalen en daarmee uit. Het zijn de uren van diepe kleuren, losse draden…

wij hebben bomen beperkt tot een rondje in het trottoir de storm gaf loon naar werk blies met vol mondje over en klaar…

Nu bijna vijftig jaren na zijn dood, Is over hem opnieuw een boek geschreven, De president had kunnen blijven leven, Tenminste, als het Oswald was die schoot. Waarschijnlijk weten wij de waarheid pas, Als niemand zich herinnert wie hij was.…