Alle inzendingen, jaar 2014, week 36

Een week ben ik ertussenuit gegaan, Van mail, tv en post bleef ik verstoken. Maar verder heeft het mij aan niets ontbroken, Ik raad het iedereen van harte aan. Vandaag ook geen gedichten.nl, Ze redden zich daar zonder mij ook wel.…

De veiligheid staat bij de weg voorop, Het is bloedlink om rijdend te gaan bellen. Sensoren zijn er die dat vast gaan stellen, U krijgt dan van zo ’n sensor op uw kop. Voorspelbaar is wat binnenkort gebeurt: Uw eigen auto die u dan bekeurt.…

De presentatie ging te laat van start Mijn bloeddruk voelde ik steeds sneller stijgen Wat zouden we voor nieuwe gadgets krijgen Gelukkig, dacht ik met een bonzend hart Want mocht ik ooit van opwinding creperen Dan zal mijn Apple Watch dat registreren.…

In de auto van het oud omaatje, een automaatje, at het maatje van het omaatje, haar auto-maatje, een oud tomaatje op.…

Netten konden niet voorkomen dat m’n vijgen werden opgevreten De merels hebben het op hun geweten Ik zag ze loeren vanuit de bomen Vanmorgen is er een tegen 't raam gevlogen Weerloos versuft, wees gerust, 't zelfs niet overwogen…

Wie zal meten wat de hand inspirerend heeft omspand? Invloed sijpelt langs gesloten wanden. Wie zal vernemen wat het lichaam gecamoufleerd heeft willen bedoelen? Expressie verkorrelt in de daagse molen. Wie handelt als een mogelijkheid zal naar zijn eigen ogen staren: het leven wordt een boot, vervaardigd om te varen! Zie jezelf…

Mensen willen graag weten wat Onze Lieve Heer ofwel de Voorzienigheid met hen voor heeft ze verlangen naar een lijn vol grote sterke wasknijpers die dure jurken deftige jasjes stoere sportkleren taaie werkpakken vastklemmen waar een frisse wind door waait Hemels zingend en raad gevend het komende voorspelt hoeveel aangenamer is het…

Ontspoorde zielen. zijn al even de draad kwijt op automatische piloot dwalen zij door dat, wat leven heet al langere tijd helt de balans over naar de donk're kant niet wetend hoe boven te komen, happend naar adem die lijkt te stokken verliezen ze langzaam grip op de realiteit moe van het dagelijkse gevecht, dat nooit helden op zal leveren…

Kijkend naar de acties van de tuinman, die maait het gras, zie ik ineens iets wat er eerder niet was. Het leek wel of de grasmat bewoog, warempel een graspol, kwam omhoog. Een bruine bol aarde stak boven het gras uit, zie je wel, de mol die kleine schavuit, heeft niets op met onze tuinman dat zie je maar weer. Een klein snuitje, zag…

Dat zwarte pieten Zelf ook discrimineren, Wordt niet geloofd En laat men passeren. Minderheden worden misschien Te vaak over het hoofd gezien. Maar geldt dat dan ook niet, Voor de zielen- en de zeurpiet ?…

hoe meer ik je wil verjagen uit mijn gedachten, hoe meer ik aan je denk ga weg laat me vergeten waarom ik zoveel van je hield…

Mijn tuin een stille winteraquarel waarin de zilverspar zich koning waant der bomen nu maagd’lijk witte sneeuw op hem is neergekomen en mezen bij hem schuilen voor de koude hel.…

Ik kreeg een andere naam niet bewust in het hotel gezocht onbewust misschien bovendien zocht ik onder het bed over de richels van het ledikant waar was mij naam gezet? waarschijnlijk achter het toilet onder de marmeren wastafel achter het douchegordijn Het ging allemaal wat laks doch kwam er toch wel uit voortaan noem ik mijzelf wel…

Het end bereikt van Lands End waar mijn zwakheid en spieren op de proef waren gesteld slaakte ik een unthinkable zucht of the largest lighting na ontiegelijk te zijn uitgeteld…

We sloten niet meer op elkaar aan we gingen er niet meer samen voor staan en zijn alleen heengegaan.…

zomeravond is dwalen achter de fietslamp het land ligt gedempt zonder weerstand elkaar de hand reiken in samenhang luisteren naar het suizen van banden zonder angst als wat kou tussen de bomen hangt en wij gerust in ons wezen verder het pad afleggen geleidelijk als twee lichtprikken door het duister trekken.…

jij, mijn muze ziet mij niet voel je wel; mijn schepping in het verschiet mooi, zo mooi waarover ik vertel of droom in het gras drijven op jouw wolk zuchten, zij aan zij wij zijn een samen zijn we te leen altijd toeven in mei de woorden gemeen je gaat ver de morgen vooruit dat hoort ook zo ik verlang naar je mijn kunstige bruid…

zij weende haar tranen in de Steenbornbeek en de Steenbornbeek vloeide haar tranen in de Molenbeek en de Molenbeek in de Herk en de Herk in de Demer en de Demer in de Dijle en de Dijle in de Rupel en de Rupel droeg haar tranen in de schoot der Schelde en de Schelde stortte haar groot verdriet in de Noordzee waar…

Een gevoelloos gedicht Heeft geen bericht Ook geen hart Die gevoelens opstart Het mist zijn kracht Die de emoties verzacht.…

Onlangs heeft hij een eega uitgekozen die sprekend op zijn wijlen moeder lijkt. Haar blik heeft iets van dat meedogenloze die vrouwen krijgen als de tijd verstrijkt en liefde niet veel meer wordt dan een pose, ontdaan van gloed; en hoe je ’t ook bekijkt, er ook geen kans is op metamorfosen waaraan de maat van schoonheid wordt geijkt. Hoe…

Katwijkers aan zee zwoegend in de zee Algelovig, hardwerkend en duurzaam tevree Tegenover de City That Never Sleeps met daarin Wolkenkrabbers, Wall Street, Queens en Brooklyn IJverig leven de twee werelden naast elkaar Komen nooit samen; er is geen fusiegevaar…

Wij zijn een zieltje. Vergeten zijn wij het. Oh hemel en duisternis, we zijn en blijven zielen! Wij zijn zielen zolang wij knielen voor het Verhevene,voor het Raadselachtige Wezen boven ons. Wij zijn zielen die dolen in een nare wereld verdronken in tranen. Van miljoenen vrouwen en miljoenen mannen…

daar gaat langzaam de schildpad je vraagt je af bijna alle genen gemeenschappelijk blijkt uit onderzoek toch zou ik de schildpad liever een harde trap geven en daarna een liefdesliedje zingen het schild van de schildpad is zoiets als cultuur en trap eens wat en dan breekt er iets maar ik trap niet als ik haar zie en als…

vage visioenen en oude rituelen verbinden mij met een andere dimensie in eeuwenoude boeken word ik genoemd geheimen heb ik niet het is een race tegen de klok ongeacht de razernij in verre orden hebben muren oren ik vecht me vrij en leg de handdoek in de ring…

water proeft zich aan, dringt tussendoor tot verdrongen ruimte naar volstrekt vergeten, volmaakte droogte tot dorst zich aandient, borden vol honger zich ledigen boven verzadigd vlees in uiteindelijk gemoed als fragmenten zich rapen, zich schudden tot vloeibare scherven zijn geplengd te elfder ure, onvoltooid…

Voor het onthouden van elk commentaar is een groot geheugen nodig Voor het zich onthouden van elk commentaar volstaat een klein geheugen en een grote doofpot.…

De horzel van mijn onrust drijft mij voort, Zodat ik nooit mijn vrede weer kan vinden. Wil stil ik dromen in den geur der linden, Verledengeur, die teder nog bekoort, Zoo toornt de horzel en zijn angel boort Mij in de keel, tot tranen mij verblinden En 'k zwervend weer moet zoeken wie mij minden Zoo drijft de horzel mij van oord tot oord…

Mijn wereld eindigt bij de populier die staat te wuiven waar de weg begint, tegen een stukje lichtblauw vloeipapier... Dit alles doet mij denken aan het kind dat uren op een stadsveranda stond en uitkeek over haveloze tuinen, terwijl zijn blik geen ander rustpunt vond dan 't schamel rijtje rafelige kruinen van zes verwaaide bomen middenin…

is de kudde niet het ultieme feest voor de simpele van geest of is de stal de schuilkerk van het heden waar opstand wordt beleden acties worden voorbereid in het wollig niemandsland zonder enige morele verantwoordelijkheid bij zwarte schapen lichten ogen op door een alles verterend vuur zij kennen plaats en wachten op het uur de…

Destijds hield hij de Britten in zijn greep, Die vage dader van vijf brute moorden, Maar nu we voor het eerst zijn namen hoorden, Kan onder deze moordzaak dus een streep. Toen ik het had gelezen, dacht ik even: Was het mysterie maar in stand gebleven.…