Alle inzendingen, jaar 2018, week 15

*'Ik heb je voor het eerst ontmoet..... daar aan de waterkant' Jij, het land aan de kriebel van grassprietjes en bijen die zoemend neerstreken op Pinksterbloemen niet te tellen... Alleen ik dacht 'n moment aan voetje vrijen wat er toe doet? Je zoete honing.... heb ik -voor het eerst- gelikt. *Holl.Liedje(vertaald…

Tracht, na uw vijftigste jaar, langzaam te leren, dat het goed is als de bladeren vallen; de sterken worden dan toch nog lang niet gerooid; zeg tot u-zelf: ‘ik wil pas vallen onder de winterstorm’. - mij kan soms nu het verlangen al overvallen naar onze latere jaren, als ik niet meer gekooid in dit zwerfziek verlangen wonen zal in…

In bussen óf slechts vrouwen óf slechts mannen? Hoho dat is toch “openbaar” vervoer! Zo gaat de vrijheid naar haar mallemoer Tsja, kuisheid vormt de reden van die plannen Hun vrouw draagt daarom al een hoofddoek, dus: Geef zo'n man maar een blinddoek, in de bus!…

Voor mij is angst een ziekte daardoor ben ik nergens bang voor maar wel bijna overal ziek van ----------- Uit: 'De Allesvrezer', 1997.…

bij de eerste warmte geurt het bos zanderig en zoet zijn ontdooide kleuren in het palet dun aangezet er schuilt een thuiskomst in dit fluwelen bruidsbed van pas losgelaten oogweelde en dromerige gloed dan ziet iemand een zwaluw bij volle maan en lijkt ‘t alsof de zon nooit is ondergegaan…

in het ziekenhuisbed strijken zijn gedachten neer in troebel water zwom hij de fuik binnen gekluisterd nu aan de geur van dennenbomen aan liedjes van het kindeke en een Stille Heilige Nacht hoe houdt de losgescheurde mens zichzelf bijeen niets om zijn hoofd op te leggen als hij kopje onder gaat in de taal van de dokter…

in mijn weinig bewogen bestaan kan alleen zo nu en dan een kleine verschuiving overleven mondjesmaat staat mijn geest geringe sprongetjes toe deze morgen is een ochtend als geen andere ik kijk mijn ogen uit…

op weg naar de kust raak ik het spoor bijster de tijd snelt een gestrand mens graag met rasse schreden voorbij de kraanvogels boven volgen vastberaden de reis naar het zuiden luid trompetterend doorklieven de hemelbestormers een blauwgrijze lucht mijn gedachten strijken neer in een armzalig verzanden kom ik in beweging…

in de nacht hoort hij de roep van de uil hij ligt naast het hulpeloze lijf dat geen vin verroert zijn overvolle hoofd herkauwt draait en maalt iedere steen op de achtergelaten weg keert hij om de dood komt niet altijd aan het eind van het leven hij denkt aan de klare lijn de kunst van het weglaten alles en niets zal…

De zwenkwielen van mijn stoel zijn soepeler dan mijn geest. Ik draai ongemakkelijk mee. Je zou wensen dat je geest fier in het midden stokstijf stand zou houden bij het maken van een pirouette en, wat tegendraads, geneigd zou zijn de andere kant op te gaan. Maar nee hoor, hij zwiert net zo hard mee. Ziedaar een bewijs dat lichaam en…

Meer bewegen is een plicht meer asfalt een recht samen mobiel zo sociaal!…

Kijk naar wat elkaar bindt en niet wat elkander scheidt Want van dat scheiden krijg ik letterlijk en figuurlijk de schijt!…

Koplampen en straatlichten Vervoeren mij De rode draad op de snelweg Gevoed door opritten De onderbroken lijn Naar de bestemming Inhaalmanoeuvres van de geest Langs een haag van geluidschermen Op automatische piloot Tussen De Panne, Aalter, Nevele en Gent…

De landtong slurpt aan de zee. Verrukt springen golven op. Dit minnespel dooft uit, stilaan wanneer de avond haar sjaal slaat en het land tegen de bergen aanlegt. Restanten van het festijn drijven als verguld glas de haven in. Nog lang pikken vogels de dag al fluitend in.…

Ontdekt drumt kilte mij tegen jouw lichaam als beleg van de nacht…

Grasduinen langs de zee en nuttigen wat getijden brengen. De horizon drijft gedachten in golven naar wie zwemt. De zon beklemtoont beweging. Nieuws ruist tot in ons hemd.…

0, verre beemden, draagkracht mijner vreugde. Er staat een reiger met mijn blik te staren: Een visser schrijft de lijn der piramiden En knielt voor zoete Boeddha, nu hij inlegt. De Griekse krekel des te luider roept, Nu 't christlijk vesper de avondkerkklok luidt. Eens leg ik af de oogopslag der ziel.. 'k Reik u de hand, mijn allerschoonste…

rimpels op het water nochtans is het windstil geritsel in de struiken reeds in de maand april want een koppel wilde eenden peddelen vroom en vrij plonzen in de vijver ze maken elkander blij een woerd met groene kop zwemt naarstig rond zijn wijfje zo maakt hij haar het hof en ja …zij vindt dat tof!…

Mensen zijn soms stalen harken. Onkruid in hun perken kunnen zij niet verkroppen. Hun mond - meestal een streep - lijkt voor de ontkenning uitgevonden. Dat u óók leeft, met óók een tuin, zal nimmer in hun gemonkel naar voren komen. Laat staan een milieubewuste vraag. Niemand haalt het bij De Gemodificeerde Kwekerij. Mag u raden welke…

Regel een heeft er alle schijn van. Regel twee maakt er geen geheim van. Regel drie maakt er een gordijn van zodat regel vier het dicht kan doen. Maar regel vijf wil nog naar buiten kijken. Hij zal regel zes licht over haar haren strijken: sextetteke! knettert het dan. Iets dat we nooit met een snel gebed bij een haastklus…

Ween aan mijn borst den schat der tranen die rijk me maken van uw leed, ik die van wankelende wanen als gij het talmend smeken weet; ik die, mijn kind, op andre schouder om eendre vreze heb geschreid, maar van elke onmacht oud en ouder, weer om een nieuwe hope lijd; ik die het goud van alle transen voor de as van oude zonnen ken…

Meisjes houden van roze en jongens van blauw en verder geen getob. Geef je zonen als cadeautje een blauwe barbiepop. Meisjes houden van roze en jongens van blauw en verder geen gezeur. Geef je dochters als cadeautje een roze mitrailleur. ------------------------------ uit: 'Dichter' nr. 7, 2018.…

ik schreeuw naar de hemel, dat ik je zo ongelofelijk mis jouw handjes in de mijne. je guitige lach ik schreeuw naar de hemel, in de hoop dat jij mij horen kan wetend dat ik jou nooit vergeten zal ik schreeuw naar de hemel, daar mijn hart gebroken is sinds dat ene moment, dat ik jou moest laten gaan nog altijd schreeuw ik, elke dag opnieuw onhoorbaar…

De eeuwige rust voorbij dat drukke leven wat was zij hier aan toe het leven met haar ziektes omgeven Als dan ook je liefste is heengegaan denk ik dat overblijft te zeggen ik wil naar hem toe dan kan ik het leven erbij neerleggen Een leven lang zorgen voor het gezin als vrouw, moeder en oma, altijd daar met haar eigen persoonlijkheid en karakter speelde…

Begrijp je het niet ? Ik ben een kind van de wind Niet zoals ik ben een kind van mijn vader want hoeveel woorden heb ik niet verspild En nog zijn wij elkaar geen geestestap nader. Voor mij is slechts je gefluister voldoende Het zachte geruis duidt op een verstaan. Je vertelt me van landen waar slechts een blik is voldoende om talen te doden…

Nacht, zorg dat ik rusten mag in fluwelen dromen geurende bloesem van rozenbomen, dat ik niet ongeduldig wacht op volgende ochtend, dan is de dag zonder afscheid, niet afgemaakt: verloren tussen zovelen, ontwricht en gekraakt. Uitgebloeide rozen, verdwenen glimlach. Wie heeft hen geborgen, hun frisheid bewaakt, kleuren vrij van zorgen…

Nu is ooit niet langer later en eens evenmin straks. Waar we zijn, zijn we, waar de bladzijde openvalt en alles telt en alles ziet elkaar en alles wordt meer dan er al was; nu dragen we de wereld in handen, lezen we geschiedenis, zo een- voudig is het. Hier wordt een huis bewaard, daar woedt een oorlog, de intocht van beelden stopt nooit…

Maak een beeld, schep wat licht en een vlak. Dan een huis, naast een dijk, laag, onder korenblauwe luchten. Het is etenstijd, onverbiddelijk heden. Het volk trekt over de velden. Honger vindt de kliek opgeschept. Genoeg voor picknickdagen, maar te karig voor de velden van verschroeiend licht en stugge aren. Een oerbeeld van de eenvoud…

Tussen zilveren zee en avondgrijze lucht, Laag rondend in egaal gewolk, dun uitgestreken, De sneeuwen meeuwen zweven, vrij in lange streken, Drijven en wieken voort in lenig weke vlucht. Midden in 't schaduw-ijl - dat aanwaast boven 't schuimen Der zilvren golvenzee - fijnwazig, ijl gestroom Uit zachte schaduwzee van nacht met maangedroom…

rokjesdag, o rokjesdag dolle dag in Lente vrouwen willen in rokjes met hun witte benen op zo'n dag zijn ze licht-zinnig winterkleren in de kast zie het luchtig, lachend lopen gezichten naar de zOn gekeerd vandaag een mooie rokjesdag met vrolijk, zwierig deinen .…