Alle inzendingen

Ik was jong, ik ging grootse schoonheid ervaren op handen van succes, en nu loop ik op wolken van elektrisch licht glitter en bewondering mijn pensioen te vieren in de hemel der feesten ster onder de sterren de lachend mooie mensen hun parels, botultox en gel in halfgrijs haar, onvermoeibaar op de maat van het koper Niemand hoeft…

De schoonheid van haar, Is niet alleen de buitenkant, Maar ook de binnenkant, Deswege bemin ik haar, Dubbel, en dat al heel lang. Wijl zo’n combinatie is in zwang, Zijn er vele kapers op de kust, Ben dus niet d’enige dit hapje lust. Bij d'om haar losgebarsten strijd, Menig man eronder lijdt, Wijl ’t einde niet is in zicht, Is af en…

Het is maandag 1 september 2025 ik kijk in de spiegel en denk "Zo die seizoenen zijn voorbij zeker de lente, ook de zomer wellicht houdt de herfst nog even aan!" maar er komt zeker een winter een zachte? een keiharde kouwe? maar in ieder geval! een heel persoonlijke, die van mijn eigen levens-WINTER-avond maar ik weet me te pantseren…

ze houdt niet van het daglicht zo onbarmhartig zo meedogenloos fel ze hunkert naar de avondschemering die geheimzinnige sfeer tussen licht en donker als de dag langzaam afscheid neemt begroet ze verheugd de naderende nacht ze houdt van de nacht het troostvolle donker verzacht de pijn haar nachtlichtjes zijn aan een schemerlampje…

hij danste met de dood tot hij abrupt in het duister sprong sprakeloos liet hij haar met scherven achter het verlies was een zwaard tussen haar schouderbladen een stilte huilde diep in haar hart in de namiddagen van eenzaamheid het werd winter de tijd kwam tot stilstand de koude maan toonde haar heldere gloed…

Uiteindelijk, vader, is het ons gelukt Om wezenlijk verbindingen te maken Mijn moeder wist het schellekoord te raken Heeft je uit je passiviteit gerukt Je zag opeens hoe ik je had gemist Zo helder stonden toen je grijze ogen Het speet je zei je van je onvermogen Nu was je een die niet van wijken wist Je sloeg je beide armen om mij heen…

zal ik dan maar de liefde zwijgen of zwijgen zonder meer elk woord gesproken of geschreven is dansen op een koord zal ik dan maar mijn gedicht als witte duif de lucht in gooien klapwiekend verdwijnt zij achter blauwe bomen of zal ik toch maar nog één keer voor jou mijn woorden laten dansen een valse triste een danse macabre…

Eik manifesteert zich nadrukkelijk als stoere eenvoud in het landschap waar stilte in zingeving eenzaam voelt eik bereidt zich voor op eikeltjes zodra de zomerzon is verdwenen trekt hij zijn mooiste kleren aan in rood en bruin en wakend geel eik maalt niet om weer en wind is nu boom en voelt zich loom eik is volwassen, was ooit kind.…

Vastigheid we stapten stevig door en toch begonnen de bergen ons op te nemen iedere stap bracht ons dichterbij het rots massief het voelde niet dat wij nader kwamen maar onze inspanning gaf geen afstand aan wij leken dansend naar boven te gaan maar ook wisten wij dat het lichte in je hoofd en de kortademigheid een tijdelijk…

De herfst ritselt de laatste warmte bij elkaar en de kruinen scheef van wat niet houden kan wijl witgeblazen wolken schuiven over stervend groen het licht valt anders nu en zet de toon voor krimpende dagen het blad bekent weer kleur en geur van schoonheid door verval de bladeren ritselen in ons gemoed en vragen vinden weer hun weg…

Wat de vrouw van haar herinnering weet is niet veel meer dan dit: zij heeft vele armen waarmee ze haar omknelt Ze zal haar niet los laten als de vrouw zich bevrijden wil opgepompte armen hullen zich in zwarte tinten Omgeven zich met zwaardragend zwijgen haar herinnering gebruikt vuisten als de vrouw haar afschudden wil Wat zij…

De zon speelt door het loof der vorstelijke dreven, die kruisen, heinde en verre, om 't vorstelijk kanteel; de zon valt blinkend neer op toren en kanteel; de zon doet levend goud op de oude kruinen beven. De zon is overal. - Om 't wislend veldtafreel verbreidt ze een waaiend waas, uit zijde en licht geweven: zij trilt in elk gezang; zij leeft…

Er is een hemel en een hel, de rolkans van een teerlingsmete. Ik die mijn leven heb gemeten, zijn diepte hoogte lengte breedte, zijn zorg, zijn dagelijks gekwel, niets weet ik dan wat ik geweten altijd en 'k weet het al te wel: er is een hemel en een hel, de rolkans van een teerlingsmete. Al kan ik het een uur vergeten bij haar zachte…

De herfst komt nu wel gauw met wind en regen en korte dagen met steeds minder zon. Zo graag wou ik dat ik dit keren kon maar er zijn nu ook andere krachten tegen. Na herfst en winter komt weer nieuw seizoen dus laat ons nu maar met de herfst het doen.…

Zondag 31 augustus 2025 Ik denk bij het ochtendgloren aan wijlen  Wilhelmina, Koningin der Nederlanden 1898-1948 want zij werd geboren op woensdag 31 augustus 1880 wijlen bijna de zomer! wijlen de wereld? wijlen de aarde wel neen, maar 't is, blijft  wel dweilen met de kraan open!…

scheppers hemels bloemenparadijs ze strekken de stelen in het verbloemen van groen ooit was de knol getransformeerd tot dure bol na het samengaan van aparte genen geen opzet maar gewoon onder gods oog werd even nog een nieuwe trits erbij gelegd de kweker was blij maar vergeet nooit hoe haar handen de knol gekoesterd…

Als ik lucht heb, zal ik vliegen op vleugels die ik er in volle vaart bijboetseer; de teugels van het steigerend verstand laat ik rijkelijk vieren, evenals de tranen welke mogen bloeien in de blijdschap om te leven. Als ik niet gebonden ben aan rampspoed, aan godengeklaagde vetes, ben ik, met een drive als Thor, de kwiekste van de ‘…

Je bent geen medicijnen gaan studeren Je doet geen grensverleggend onderzoek Ook sta je niet als oncoloog te boek Maar jij bent specialist in gul doneren! De KWF collecte is begonnen Stort graag een tientje (of wie rijk is tonnen)…

Door de week passeer ik 's avonds ramen van mensen die van niets weten: het paar dat al tien dagen kust en overal wachtenden Nergens vind ik de grootse schoonheid waarvoor ik wil leven Ik loop rond om mijn weemoed te delen, herinneringen aan mijn plannen en de jouwe We amuseren ons met gespeelde zelfgenoegzaamheid en wijden ons aan het…

Met het diepste van mijn wezen, wil ik je gevulde lichaam lezen, ken het inmiddels uit mijn hoofd, ’t me van ’t verstand berooft. Ik herlees je gewelfde lijnen keer op keer, verrukt me telkens weer. Ik kan er geen genoeg van krijgen, laat ‘t bloed tot kookpunt stijgen. Als jij mijn lijf met je ogen streelt, je liefdesgevoelens met…

Generalisaties vieren weer hoogtij mannen zijn mannen, vrouwen zijn vrouwen in dit ooit zo koude groene kikkerland van verliefde dieren en mensenhanden mensheid heeft tijd nodig om na te denken maar muren blijven muren, deuren zijn deuren bedrog blijft bedrog, mensen liegen, stelen zijn niet te vertrouwen, zoals zovelen.…

Geschreven op de muziek en het ritme van “I wish I knew how it would feel te be free” zoals gezongen door de Lighthouse Family, zie link. Ik wou dat ik wist hoe het voelt vrij te zijn De ketens verbreken van ziekte en pijn Ik wou dat de oorlog nog vandaag stoppen zou Dat er vrede mag heersen voor mij en voor jou Ik wou dat ik wist hoe…

over niet gehoord worden Er was een tijd dat spreken alleen nog leek op schuilen – waar woorden fluisterden in beelden en stilte voorzichtig ademde tussen wat nog niet begrepen kon worden. Langzaam vond een stem haar aarzelend begin, ruw en broos, gedragen door schaduwen van hoop. Een knik, een schema in verstillen, iemand die luisterde…

Wandelend denk ik veel na over het leven, de zon die als een trouwe vriend bij mij is gebleven. Regen die laat voelen wat verloren is gegaan, maar zonder regen niets dat opnieuw in bloei gaat staan. Tegen kou beschermd de wijsheid die ik leerde, kijkend naar de ring die ooit mijn vinger vereerde. Hij geeft mij de warmte waarnaar ik weer zoek…

Reuzen stampen door ‘t Lijf, van Angst verstijft de Realiteits- zin; sinistere Slangen vervangen ‘t kruipende Bloed; door Merg en opdringerige Botten sluipen giftig slinkse Ieniemieniemieren; rap afgematte Spieren, op stuipen jagende Vlagen, -klagen heeft geen Zin, Verstandsverbijstering, adem in, houd vast, adem uit, en uit…

Ik mag die slanke handen zoetjes strelen, Als zwoele wind de blanke duivenveren. 't Zijn lelies, waar de schaduwen om spelen, Gekruifde golfjes, die de meeuwen scheren. Ik druk ze, en zal hun wederdruk niet weren, Ik wil, ik wil ze kus op kus ontstelen. Een warme handendruk zal ze niet deren, En deerde ze al, een handkus zou ze helen. Gedoog…

Dit is de liefde: stilstand van de tijd. De jongeling die met het meisje in suizend onbewegen de steile rots afspringt. Tussen Teutoonse sparren heeft, onhoorbaar tandenknarsend boven een stalen baard, de man te paard - rivaal of vader - het zwaard vergeefs ontbloot. Zie ook de tanden van de honden die doodstil grommen aan de rand.…

ik had al vaker het gevoel dat als ik langs jouw gezicht naar de horizon keek ik inkijk had op de directe nabijheid vaag de grote lijnen van de toekomst kon lezen die langs jouw profiel geëtst bleken in een redelijk snel ontluikende materialisatie van wat komen gaat en nog verschijnen grote sculpturen in verbondenheid ook van…

Men zegt ‘Er wordt te weinig aan gedaan Dit gaat verkeerd, de wereld gaat ten onder’ Al reken ik beslist niet op een wonder De aarde zal nog eeuwenlang bestaan Maar voor de mensheid vrees ik ernstig dat Die nu z’n langste tijd wel heeft gehad…

mag ik niet beginnen met ‘t ontginnen van de woeste grond in mij- zelf? mag ik geen vertelling ‘n stelling met ‘n kop of romp of lendedelen verbouwereren? mag ‘t ook wringen ‘t afdwingen van de volle aandacht? en jij ja jij [de focus verstijft] jij tekent de werkelijkheid waarheidsgetrouw in alle zwart-wit-tinten…