Alle inzendingen

Ik vond het echt eerlijk heerlijk te vertoeven bij Ons Genoegen even niets moeten dan te ontmoeten en te lopen, m'n stress te ontlopen en open te staan voor  iets of niets lekker te snoezen en te smoezen vooral niets te hoeven dan te vertoeven bij en met ONS GENOEGEN…

Hoe je sprong op je fiets van Peugeot, voor de laatste keer, wetende: hierna is ''ons'' niet meer. "Misschien is het beter zo, ook al doet het duizendmaal zeer." De gedachte aan jou keert steeds maar weer, al was het niets, en niet meer. En ergens, ook al mag het niet, hoop ik dat je me weer ziet, en ons niet vergeet in het…

- land - sluierwolken schuiven voorbij als rozige suikerspinnen het stof van gestampte stengels volgt een maaidorser langs lange parallelle banen een rossige torenvalk zweeft roerloos boven het tafereel de zwellende maan en de zakkende zon maken de aren goud de lucht draagt alles wat licht is - stad - nerveus klingelt…

Ontbijt met krantenfoto van de onontkoombare oogopslag van een loensende blondine die besloot de paarse kringen van slaaptekort aan het glasdeeg van de huid rond haar ogen toe te staan daar ze droomt als ze werkt en werkt als ze praat en praat als ze slaapt en slaapt als ze reist als ze denkt en denkt als ze droomt. Goedemorgen passagier…

Zich vervormen is het wolkenbestaan, en om na veel vervormen te verdwijnen, en allen, zo de groten als de kleinen, gingen die gang en zullen die gang gaan. En de vormen van het leven, die schijnen eeuwige en onveranderlijke aan kortzichtige ogen, staan in zijn verschijnen niet meer dan wolken aan de hemelbaan; En mensen vragen, welke vorm…

Verkiezingstijd: daar zijn ze in mooie jurken, de feeën met hun toverstokken gericht op mijn dromen Flonkerende sterren een prachtige wereld wensen ze mij toe ik krijg het cadeau als ik wil, 'Zeg het maar' mijn stem maakt het verschil maar de nar lacht en danst om de blinkende jurken Hij wijst naar de toverstokken die wijzen vooral…

De passagiers van lijnvlucht PR4008 met bestemming Praag krijgen plots een heel ongemakkelijk gevoel in hun maag als ze, net voor 't toestel gaat opstijgen, door de boxen de mededeling krijgen "Dit is Henk, uw piloot ... en ik doe aan thuiswerken vandaag !"…

Door de kijker zie’k alles in de verte, Een perspectief in miniatuurtjes, Wereld ik niet kan bereiken, Wereld waarˋk ooit was. Eenzaamheid ver van de wereld, Waar jij mijn leven vulde, De wereld ik graag toefde, Waar jij niet meer voor mij was. De schemering viel voor jou te vroeg, Duister mijn blik op jou ontnam, Ik zonder jou alleen…

Massapsychose is een listig woord Onder de invloed van de media Maakt men zijn eigen Wikipedia En hoort men slechts wat men het liefste hoort Komt het besef na jaren van geschreeuw Dat het wellicht de hoax was van de eeuw?…

mijn geluk heb ik ergens neergelegd en nu kan ik het nergens meer vinden ik ben nergens zonder mijn geluk en weet zeker dat het ergens is ik vroeg iedereen of ze mijn geluk ergens hadden gevonden ze zeiden dat zij het nergens hadden gezien toch weet ik dat het ergens moet liggen ergens ben ik bang dat mijn geluk nergens meer…

Ook mijn dochter is een Anna een Anna (14) van Nederland er zijn er zo'n 2000 ZEMVBers: zeer ernstig verstandelijke en meervoudige beperking Giulia is mijn enige dochter het is een enig uniek kind zij het al een jonge vrouw (18) lichamelijk, doch geestelijk een peuter maar ze lacht en doet en laat en neemt je mee, ga je mee in haar dromenwereld…

Breekbare grauwwitte bladzijden uit onze voelbare correspondentie probeer ik kreukvrij te bewaren terwijl ik stille gordijnen sluit kom je terug in mijn herinnering met die ondeugende feiten het is zomer in jouw woordenwoud we dansen tot de zon verdrinkt in onze vijver van verlangen ik heb je lief met al mijn tranen we putten moed uit…

alle hyperbolen kunnen gestolen worden alsook mijn ironie, en als jij mijn cynisme weet te jatten beloof ik je alle schatten van de aarde ‘ik geloof dat ik lijd al ‘n tijd, soms aan jezusnijd’ ingewikkelde materie, zei hij boven de rivier als trechter ‘n rechterwang waarop hij sprak ‘n oog waarvoor hij opstond bleef staan in doffe twijfel…

Je mag klagen en voor mijn part vloeken... je longen uitschreeuwen in het Renkumse woud, de Colmschater heide de bossen van Deelen met z'n verdomde schapen en wilde zwijnen roeken en kouwen en kleregeiten martelende marters en schuchtere reeën lukraak om je heen slaand naar skinny dive nimfen en vluchtende vruchtbare maneaterfeeën…

Al zijn het maar 2 tellen het voelt toch ineens weer fijn. En al weet ik dat je mij haat en ik "dood" voor je ben, doet het eventjes geen pijn. Besef dat jij niet het gemis voelt, waar ik niet van af kan komen Besef dat jij alleen nog naast mij zal liggen Als ik 'snachts in bed ligt te dromen Hoop ik op je stem, je geur, je aanraking of je lach…

De pijnen die in vlagen verschijnen, de aanvallen op talloze organen en functies; het hele zijn dat wordt verpletterd, door zichzelf verketterd. De dagen waarop alles goed gaat, zo lijkt het, dragen het gevaar van het onverwachte, van jezelf verliezen in een gevoel van gezondheid. Tot de etterende stromen der gedachten op stoom komen…

Van Lauwerzee tot Dollard tou, Van Drente tot aan 't Wad, Doar gruit, doar bluit ain wonderlaand Rondom ain wondre stad. Ain Pronkjewail in golden raand Is Grönnen, Stad en Ommelaand; Ain Pronkjewail in golden raand Is Stad en Ommelaand! Doar broest de zee, doar hoelt de wind, Doar soest 't aan diek en wad, Moar rustig waarkt en wuilt…

Stad, langs uw blinkend water liep ik voort, ik zag uw markten in het morgenlicht, ik heb van u gedronken en gedicht en 't stromen in uw aderen gehoord. De toren met het trillend vergezicht, een schrale trambel, die de morgen stoort,- ik daal en wandel langs het water voort het ruime land in, dat rondom u ligt. En zijn die u bewonen nors…

Verschijnen doen we maar voor even Voorbijgaand zijn we van nature Ons lichaam moet ter elfder ure Zich aan de leemgrond overgeven We lijken wel op zandkastelen Nabij de vloedlijn te bekijken Met één verschil, de hemelrijken Verschijnen vluchtig ten tonele Nog spiegelen de zoute plassen Op aardse stranden onze lijnen Een verre zee…

De politiek is ziek dus 'n polikliniek voor beide Kamers dat kan geen kwaad, toch? maar of ie er komt?,  maar  nog meer of ie wordt gebruikt? de politieke zieken klieken liever en kakken, zeiken op de anderen 1ste hulp noch IC bieden uitkomst de Kamers zijn ten dode opgeschreven maar euthanasie, neen dat niet ze versterven liever…

Ik moet haast voor een hernia gaan vrezen, Veroorzaakt door ‘de dikke van Koldam’. Maar toch wel mooi dat er een herdruk kwam, Waarmee ook tijd = massa wordt bewezen. In Haren is tweehonderdvijftig jaar Iets meer dan anderhalve kilo zwaar.…

Mist tilt zich omhoog langs de rails fonkelt de dauw de zon ademt licht Toren tekent zich af tegen de bleke hemel. Zijn klok bewaakt het uur waarin de nacht nog niet helemaal loslaat. Rails glanzen vochtig, draden hangen traag— station ademt de stilte van een ontwaken. Trein schuift het perron uit, een ademtocht die de ijle lucht doorsnijdt…

Terwijl elke lichtstraal steeds meer kleuren kreeg in bundels voor mijn boller wordende ogen die ik met bloedende nagels in toenemende mate probeerde te beschermen tegen interspectrale hagelstormen; maangeuren druppelden van wanden, waardoor vlammende sporen van ijzertanden der wachter dezer krachten langzaam verzachtten; onder…

het was warm en ik aan de wandel maar was moe zag een oude tak met versleten plekken wist dat ook daar mensen hadden gezeten om even niet te bewegen vallende bladeren ritselden muziek waar je heerlijk ontspannen van werd tot ik iets op dit tableau zag verschieten dat te klein en te snel was om menselijk te zijn en bovendien…

Ik vraag het de stilte: Wie ben ik? De muren antwoorden niet. De bank, het bed, ze houden mij vast in dagen zonder richting. Ik was iemand, ooit. Een ambtenaar op weg, met een tas vol plannen, treinen die sporen trokken door een leven met structuur. Ik kende mijn naam, ik wist mijn doel. Nu draag ik alleen een echo, een waas van herinnering…

Wind. Tarwearen richten zich op. Ik zie mijn schaduw een sikkel. *…

Is het alleen maar veilig in een klooster van verhullen- de kleren en binnen de muren van keuken en kinderkamer? Of neem je het risico een heks te zijn volgens bange mensen die tegen je zullen samenspannen? Een heks die van zich af slaat en zich niet laat dwingen door de zieligheid van een man of het mes van rovers De steken doen pijn…

Wijsheid leert ons, Eén zwaluw maakt nog geen zomer, Van ’n kale kip kun je niet plukken, En …, liefde maakt blind. Maar…, de lamme leidt de blinde, Zo komt alles nog goed terecht, Wijl waar een wil is, is een weg, Na regen komt zonneschijn. Wijsheid is al lang op d’aard, Nog steeds de moeite waard, Om van te leren en naar te leven…

het was lang geleden dat iemand je had gezien nee er was geen contact vliegen en muizen bezochten je om jouw lijf te belegeren toen je geen enkel teken van leven meer gaf de overheid kende je adres ongeopende brieven belandden op een vergeelde ingezakte stapel van een zwijgende reis in de tijd geen sporen van worsteling volledig…

De aarde weelderig gelardeerd met Forse fortuinen dure metalen Helaas niet voor het eigen volk Vreemden gaan er mee aan de haal Van vechten om nuttige grondstoffen weten ze ook iets af in 't avondland Tot ze landenmacht opgaven Rijkdom vreedzaam gingen delen Katangezen likken oorlogswonden Machtelozen betalen het gelag Wij zijn er vast…