Alle inzendingen over schuin

In hemelse gedachten Van perfect schuin Lijkt ieders schemer Herbouwd uit puin In kort bedwingen Van wrange pijn Lijkt bitter water Gerijpte wijn In minzaam spotten Zonder respijt Vernauwt de waarde Van menselijkheid Zo onbeduidend Immer banaal Verdringt exploten Creëert verhaal…

zilveren breedte onder veeltintig grijze atmosfeer wind brengt huivering in de verte daalt de hemel in schuine strepen neer versluiert de sombere toren land en lucht spiegelen in de trage stroom die drast en sombert het land verwatert en regen ruisend meevoert naar de grijze einder…

Donkere wolken Vol dreiging in Het westen Met een paar Laatste sliertjes Licht van de Voortijdig ondergaande Zon - de dag die Zich vermoeid al Vast te rusten legt Voor ze voorbij is En dan onverwacht Een geweldige kegel Van licht die schuin Over het toneel van Deze wereld strijkt En U die ons zo maar Voor het voetlicht…

Het elixer van het leven staat schuin op de dood van gevierde dagen komt tijd tot nood Bestrijd het einde met klinkende hamer met dorstige geest en elixer tezamen Voed het tijdperk met het suggestieve met verdrongen ideeen en het progressieve Hunker het uitstel dagen versmijten aftellen verwoesten en jeugd verspreiden…

jij hebt het nooit geweten de eenacter, opgevoerde brommer ik nam de wijk en week uit stond schuin tegenover jouw kamer vreemd vertrouwd met een onbekende omgeving maar jij gaf nimmer thuis ik stond buiten de werkelijkheid gordijnen kierden niet onverrichterzake keerde ik weer naar wat eens was, mijn huis…

onder veeltintige grijsheid stroomt de zilveren breedte schuine donkere regenstrepen waar de hemel de einder raakt verre kerktorens zijn versluierd de wind brengt huivering land en lucht vloeien ineen in de grote eeuwige stroom die drast en sombert en de ruisende regen meevoert naar kille verten…

Het liep niet recht Maar heel schuin Via wegen van zuid naar oost Mijn weg liep recht Jouw weg liep krom Maar jij kruiste mij We ontmoetten elkaar Als twee lijnen door elkaar Want het liep heel mooi Je zocht iets anders Maar vond mijn weg De weg naar geluk…

vandaag denk ik terug aan een man, een zwaargewicht op lichte vleugels danst de gedachte aan zijn zachte blik, de bril wat schuin geschikt rondt welgebogen zicht zijn licht glanst tussen rood en goud geplooide charme waar de maan de bomen raakt schuilt zijn lach in kleine kinderogen…

Die schuine ogen van je die ondeugende blik met daarachter dat immense verdriet. Hoe ik mij steeds verbaasde, over die vreemde combinatie van levenslust en levensmoe. Dat dwars door de pijn heen leven terwijl je bezig was te sterven. En nu, zonder jou gaat de tijd gewoon z’n gang zonder jouw oren om mijn verhalen te horen.…

Op een wandeling met een gevoel van de herfstbleus ontwaar ik op een schuine helling twee rechtstaande naakt ontschorste bomen uitgedroogd door het aanwezige zonnevuur.…

ik bots en breek met ijs schuur groeven in de schuine kanten schots en scheef onwijs schrijf voegen uit mijn lezersklanten laat je maar raken in je breekbaar taalverstaan ik zal je pootjes haken met jouw tranen ben ik niet begaan houd je maar doof stop mijn teksten in de pot in het lezen heb je al jezelf gegeven en voor de…

nu sta ik bij de Nederlandse grens een liberaal land met schuine daken mezelf tussen Nederlanders was een wens met mijn zwarte kleur tussen al die smaken een liberaal land met schuine daken ik dacht het is een zeer geslaagd idee met mijn zwarte kleur tussen al de smaken de maan door de wolken had wind mee ik dacht het is een zeer geslaagd…

uit een winterslaap getrokken tast hij zonder sokken heel voorzichtig krabbend over mossen op zijn tuinterras een bedje krokus en een vroege tulp hangen stijf van schrik schuin over hellend naar de kiekkast van zijn gulp die half openstaat buurvrouw heeft het tafereeltje door lacht zich een bult over de schutting: kan geen toeval…

Verdwenen zijn de oneffenheden nu de lucht een smeltende toverbal versnoept boven een met veel kleur getrokken landtong, laat haar winters oog geen tranen vallen in het met weids gemak omgeven decor, een intens gevoel maakt zich meester over de stilte met kleine staken schuin omhoog getrokken..…

Zalig zacht zoemend de eerste bijen in de tuin pluizig ploeterend pielen in bloemen soms wat schuin Vrank, vrij, verwilderd de kinderen na de winter blozend bubbelend bruisend in speeltuinen zonder hinder Rozige rode ruikers van lente een boeket vlugge vlinders vliegen in het nieuwste vlinder ballet…

de wond wat schuin dwarsover heelt al goed, de restjes bloed zijn weggeveegd, de snede lijkt niet groter dan de breedte van mijn hand mijn verstand rangschikt naarstig wat mijn speurzin op zich neemt niets vreemds zo lijkt het, niets is blauw slechts deze vlugge ogen en dit bewustzijn ordent gauw hun waar gezicht dat is gewogen in de…

toevallig ben ik ergens opgeraapt als onmens uit het ongedierte verrezen ik draag een gele pruik - en sleep me onhandig van scène tot scène de hemel in een schuine helling is mijn onderdak, mijn lot trotserend in deze beschaving zingend in het morgenlicht ken ik geen regels van protocol in de broze wereld omgeven…

De stelen zijn niet schuin afgesneden want er was geen mes. Wel water dat niet blauw is zoals ik haar maakte De zee is blijven liggen waar zij ligt. ----------------------------------- uit: Tirade, nr. 1, 1996.…

jaagt ze me de gordijnen in, ik fulmineer me lekker rot Ze vreet aan me, zuigt me langzaam uit , doorgaans tot op het bot Toch komt zij meestal fier en als triomfator uit de strijd Terwijl ze onbeschoft en zelfvoldaan haar kopje neder vlijt Ik streel haar zachte pels maar denk : Ach poesje rot toch op Ze spint en lonkt dan schuins…

hoog vloog een vogel langzaam wiekend op de koude wind soms een gouden glans als de zon scheen op een schuine vleugelkam een verre schreeuw markeerde nog gebied een mededinger was er niet wit in blauwe lucht oranje rood het licht op stille vlucht na drukke dagen nooit meer die verantwoordelijkheden dragen in de eindelijk ondergaande…

De boor baant zich Met geschulpte randen Schuin naar beneden Een weg door de Steenharde rotswand - Ik weet dat ik Die boor ben, En gestaag verder Naar beneden draai - Als iets meer dan De helft van de boor In de rots verdwenen is Besef ik dat ik terug wil, Maar het point of no return Ligt al ruimschoots achter me, De…

als jij de bladeren rond laat vliegen strooi ik wat herfst in je haar een schuine zon straalt kale takken er hangt wat valse schaduw daar toch tippen vingers nu al naderende kou het zomerbruin kleurt zacht van wit naar blauw nog geuren laatste vruchten strak het blauw en droogt want onder herfstig loof wacht leven op de lenteluchten…

vergeten je denkt nog weleens aan bepaalde dagen het zijn van die beelden gebeiteld in steeds brosser wordende gesteenten die langzaamaan vervagen toch altijd blijf je het ver weg voelen en weten dat je onlosmakelijk uit en naar haar zult blijven heten altijd voel je meer van haar te zijn dan van hem en als een hondje met een schuin…

in schuine banen schijnt de middagzon door de jaloezieën jouw luie lijf ligt loom gestrekt op mijn versleten canapé -perfect gearceerd- met houtskool veeg ik plagerig wat grijze strepen in je ravenzwarte haar waar het zonlicht je raakt verzacht ik je met sepia in warme voorjaarstinten zo meng ik zomer en jou met langzame halen…

je keek bewusteloos toe schuin vanuit je ooghoek naar waar je wilde kijken, je keek omhoog naar het donkere raam, per vergissing jouw arm afhangend van de bank. hij herstelde je pose, deed vaderlijk een deken over je heen, het leek of je sliep. vol bewondering zal god jou naar boven tillen, daar waar de gloeilamp gloeit.-…

het wortelde diep maar was nooit opgeschoten in de weelderig bloeiende tuin pas toen zon en warmte het genadeloos lieten afweten ging het onderaardse leven schuin vuurrood knalde zonde door regenstorm en kou hemelsblauw bruuskerend met ontrouw toen het hellevuur de eigen pijn verbrandde en doelloos strandde doken de wortels weer…

als hij hier zou komen te staan een hamer en een heleboel hout en spijkers ja het zou heel mooi zijn als hij hier zou komen te staan Ach, een paar weken ruzie met de buren heb ik er wel voor over kan ik hun ook eens naar boven sturen want met de naastenliefde is het toch maar pover ja het zou mooi zijn als hij hier zou komen te staan schuin…

Regen tiktakt op het schuine zolderraam waaronder de slaap op ruime afstand blijft tot uiteindelijk een maanverlichte zomernacht twee zwanen laat horen die klapwiekend neerstrijken in een verkoelend meer waar ze elkaar hernieuwd verliefd benaderen hun soepele halzen zich warm verstrengelen tot ze hartstochtelijk de volle witte…

Met een ingetogen gezicht kijkt zij schuin naar beneden en ziet haar zelf niet verlegen weerschijnen in een plas water. Haar mascara druppelt in een verduisterde plas terwijl haar rode avondjurk het gevoel geeft als een kater. Als een donderwolk verrast door een ademhaling flits haar een close-up van grenzeloze openheid.…

ik strakte in het dorische zuilen droeg sterk het uitgaan van je dak jij spande bogen in het helleense licht wist arcadisch je verschuilen voelde speelse decadentie toonde schoonheid die potentie om orakel vroeg in Delphi in de schuine falanx haalden we het paard van Troje binnen nu gaan we Olympus weer beklimmen…