Alle inzendingen over kruipen

ik heb de deur van menig heilig huisje ingetrapt mezelf onderuit gehaald en goden geschoffeerd ongenadig heb ik gechargeerd maar ook heb ik u de zon laten zien en een lied geoffreerd nu kruip ik terug in de vertrouwde schulp en drink op vergeving…

De wanden zijn van papier je scheurt ze zo kapot de mensen zijn van karton kijk maar goed, ze zijn al bijna verrot beschimmeld door het vocht dat door de muren komt of gewoon door de tocht kijk, ze kruipen omhoog langs het behang nee, ze hebben niet meer zo lang.…

Ik kruip en zoek bescherming in de schaduw. Ik draag de sporen van mijn toekomst. Geen masker meer een onoogelijke gedaante mummie van verleden roerloos in de tijd. Toch ontpop ik tot kleur en licht sla ik mijn vleugels uit en puur de nectar van elke bloem.…

Ach vlinder, nu kun je niet meer terug, voortaan niet meer te vlug, uit je coconnetje kruipen hoor. Daar is het nu nog veels te koud voor!…

Huil maar voor hen die niet echt verjaren omdat ze er wel zijn maar niet bewust zelfs in hun dromen een schulp zoeken om weg te kruipen ver weg van iedereen in een andere wereld leven met verdriet het leven glipt ze door de vingers huil maar met hen…

fragmenten kruipen door een bleek geraamte wild lijkend verroest niet meer nieuwsgierig ogen ook de tandjes van het ronddraaiend geheel, walsen rond het beeld er schijnt iets niet te kloppen maar zeker niet afgezaagd, zo leeft een zingend onderdeel de rest blijft over…

zelfs nu kruipen ze terug in mijn pen, bang voor de harde wereld die mijn woorden zou laten verdwijnen in het niets.…

Ik schreeuwde je naam in de storm, toen niemand me zag Hoe vaak ik niet kon slapen en al suffend overdag mijn weg zocht De uren kruipen en ik sleep mezelf door de dagen heen De tijd schiet niet op en heeft ook geen nut, draagt niets bij aan dat onbestendige gevoel. Ik mis je.…

Als gras in december, doe niet aan groeien, kruip weg onder een kille deken. Het is zwart in de doelmond. Er wordt gedroomd van zaadschieten, bloeien met wuivende pluimen. Noppen ranselen je recht, het mes maakt je hard. ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 2005.…

ik wacht, de dagen kruipen langzaam voorbij een uur duurt een eeuwigheid ik wacht gelaten af en hoop dat de tijd me niet opmerkt ik wacht, denk niet te veel na en leef ik wacht, op een nieuwe weg, op een nieuwe dag, op hoop ik wacht…

Toe, kruip niet weg, hier is het veilig ben je van waarde.…

Het word steeds lichter steeds mooier in mijn ogen meer bloemen komen op meer lichtschepen varen mij voorbij ik kruip in je huid het strekt zich uit over heel je lichaam ik voel een hand elke morgen zacht en licht over mij heen gaan.…

Voordat ik in het boek kruip en in een adem zal uitlezen wil ik mijn hart laten kreten en dit opschrijven en de wereld toevertrouwen Eerwaarde Pierre Valkering Gij zijt mij; mij zijt gij! Meeraardige Jan Jacob Krediet van den Bos…

OMG O staat voor onder Niet boven, schuin of opzij O staat voor onder bij mij M staat voor mijn Mijn, niet van jou Ondanks dat ik van je hou G staat voor gedachten Als stemmen in mijn hoofd die roepen, Deel het dan, kruip niet weg. Want OMG wat kan ik onder mijn gedachten zijn.…

ik kruip in je slapeloosheid uit de reserves van mijn adem vreet ik de dageraad door midden ogen die wachten op een diepe slaap in de zucht van slopen zijn we in het kansspel van de nacht beiden zijn we in onze wereld samen dromen teder in het schijnsel van de maan…

De kilometers kruipen nu onder me door ik trap het gas wat harder in het is bijna twaalf Chris Rea klinkt en ik ga maar door Ik besluit: ik ga er voor maar zal ik het wel halen? Zal ik het wel halen? Zal ik het wel halen? Het is twaalf nu, ik heb het gehaald Chris Rea klinkt en ik ga maar door dan.…

Kruip je weer in je nestje? En dan zat ik er al, onder de plattebuiskachel, met poes op schoot, tegen de voeten geschaard om de pot -kelkbladeren rond een zonnebloem- aan te kijken. Boven me op de glanzend geschuurde plaat wist ik de waterketel en de zwarte strijkijzers. Me nooit nog zo geborgen gevoeld.…

De wekker gaat, mijn ogen open Mijn gedachten werken niet Maar na 1 seconde wakker Herinner ik weer mijn verdriet Weer een dag met pijn beginnen De minuten kruipen van dag naar nacht Kon alles maar zijn zoals die ene seconde Toen besefte ik nog niet wat de dag me bracht…

Enorm lief vind ik je liggend in het ochtendlicht Nog warm van slaap en liefde en je haar in je gezicht Ik wist al, je wordt wakker van mijn warmte en mijn lijf Maar je streelt me door mijn haren en terwijl ik naar je kijk Pak je mijn hand en kruip je dicht tegen me aan Twee mensen verstrengeld achter het slaapkamerraam…

kruip kronkelend kruiswaarts krijgsgevangen gemaakt naar de schedelplaats die druipt van triomfantelijk bloed vrij ! wat hij zei : slangenbroed !…

Hier in deze donkere kamer ontdaan van licht en luister hoor ik het kruipen der klok. Daarbuiten: het zachte tikken van een verlaten wandelstok. In deze stille en eenzame nacht zonder de haast van het licht houden de wind en de bomen als tijdloze vrienden voor al die slapelozen, fluisterend de wacht.…

Met naald en draad en een klos met garen in grote en kleine gevaren en polarisatie als in geen jaren terwijl de motten kruipen in je hoed komen de mieren af op het zoet er vallen gaten we worden weer geleerd te haten dat verdrijft het zachte praten…

boodschap me niet over jouw laatste kerst dit jaar ik wil het, hoor je, toch niet horen alsof je de dood nu al binnenlaat begin deze keer niet over het duister en kom me niet aan met het leed van oorlog en honger en zorgen kom alsjeblieft met je warmte ik kruip dicht tegen je aan en besef godzijdank dat je leeft…

getverderrie, uitgenodigd ja wat moet je dan blauw gorgelen in de kou bij de asbakken die altijd buiten staan of in een dekmantel kruipen ik weet het al ik ken het al ik proef het al gezellig samen zuipen een sfeer waarin het gelag van valse mondhoeken zal druipen, gezelschapsspelletjes en ruggespraak koekhappen en klepzeiken…

We kruipen economisch uit het dal Er wacht ons weer een stijging in de koopkracht Ofschoon ik mij geen echte misantroop acht Vind ik het vrij voorbarig, al met al Heel dat gespeculeer rond groei en doorbraak Lijkt net zo’n luchtkasteel als -ooit- de oorzaak…

Achter je ogen kan ik niet lezen ik wil achter jouw ogen de wijde wereld inkijken alleen jij bent daartoe in staat wil ik in je gedachten kruipen ben ik te laat ik wil achter jouw ogen kijken zien hoe het nu echt met je gaat maar zoals altijd ben ik te laat.…

Ragfijn Rank en sober Kruipen mijn gedachten naar een dwalend aangezicht wat ooit had geklopt is roemloos gezwicht Verzachtend glijdt haar glimlach weg alsof ze zegt "doe maar, doof het avondlicht" de wijzer stopt…

Een glimlach bezie ik niet als een spiegel wanneer ik naar mijn kooi kruip ben ik onderdanig in de liefde van mijn zelf verzonnen werkelijkheid maar dat zegt alles over de onbereikbaarheid van mijn geneugten wanneer ik jouw glimlach zie ben ik als de struisvogel ik steek mijn kop in het zand van een verdwaalde woestijn nog alles…

steil boven de cassave akker explodereert de zon ziel en lichaam scheuren uiteen in doornige entiteiten striemende pijn overwoekert haar geschonden lichaam tergend traag kruipen de minuten tegen een steile helling tijd heelt geen wonden…

zie het dieper in tastbaarheden van krijtstrepen in zachtgele belijningen leef daar waar voeten moeten gaan dwaal niet af naar cactusvelden laat je gaan in de hoefslag van leven kruip niet weg achter je beeld maar pers de vruchten leeg en drink… en drink….…